Muhammad: Pagkakaiba sa mga binago

Sa tulong ng ipinatapong Banu Nadir, ang pinuno ng hukbong Quraysh na si Abu Sufyan ay nagtipon ng pwersa ng mga 10,000 lalake. Si Muhammad ay naghanda ng pwersa ng mga 3,000 lalake at kumuha ng bagong anyo ng pagtatanggol na hindi alam sa Arabia sa panahong ito. Ang mga Muslim ay naghukay ng isang kanal sa tuwing ang Medina ay bukas sa pag-atake ng kabalyero. Ang ideyang ito ay itinuturo sa akay na Persian sa Islam na si Salman ang Persian. Ang pagsalakay sa Medina ay nagsimula noong Marso 31, 627 CE at tumagal ng mga dalawang linggo. Ang mga hukbo ni Abu Sufyan ay hindi handa sa mga portipikasyon na kanilang naengkwentro at pagkatapos ng hindi epektribong pagsalakay na tumagal ng ilang mga linggo, ang koalisyon ay nagpasyang umuwi. Tinalakay ng Quran ang labanan ito sa sura Al-Ahzab, ayat 9-27, 33:9–27. Habang nangyayari ang labanan, ang tribong Hudyo na Banu Qurayza na matatagpuan sa timog ng Medina ay pumasok sa isang negosasyon sa mga pwersang Meccan upang maghimagsik laban kay Muhammad. Bagaman ang mga ito ay nahikayat ng mga mungkahing si Muhammad ay tiyak na mahihigitan, sila ay nagnais ng kasiguraduhan sa kasong ang konpederasya ay hindi magawang wasakin si Muhammad. Walang kasunduan ang naabot pagkatabos ng mahabang negosasyon na sa isang bahagi ay dahil sa pagtatangkang sabotahe ng mga scout ni Muhammad. Pagkatapos ng pag-urong ng koalisyon, inakusahan ng mga Muslim ang Banu Qurayza ng panlilinlang at sinalakay ang kanilang mga muog sa loob ng 25 araw. Ang Banu Qurayza ay kalaunang sumuko. Ayon kay Ibn Ishaq, ang lahat ng mga lalake maliban sa ilang mga naakay sa Islam ay [[pinugutan ng ulo]] samantalang ang mga babae at bata ay [[pang-aalipin|inalipin]]. Gayunpaman, tinutulan nina Walid N. Arafat at Barakat Ahmad ang akurasya ng salaysay ni Ibn Ishaq's. Naniniwala si Araft na ang mga pinagkunang Hudyo ni Ibn Ishaq na nagsasalita nang mga 100 taon pagkatapos ng pangyayari ay pinagsama ang salaysay sa mga memorya ng mas naunang mga masaker sa kasaysayan Hudyo. Kanyang itinuro na si Ibn Ishaq ay itinuturing na hindi maasahang historyan ng kakontemporaryong si Malik ibn Anas at isang tagahatid ng mga "kakaibang kwento" ng kalaunang si Ibn Hajar. Nangatwiran si Ahmad na ilan lamang sa tribo ang napatay samantalang ang ilang mga mandirigma ay inalipin lamang. Nakita ni Watt na ang gma argumento Arafat ay "hindi kumpletong nakahihiyakata" samantalang sinalungat ni Meir J. Kister ang mga argumento nina Arafat at Ahmad. Sa pagsalakay sa Medina, ibinigay ng mga Meccan ang kanilang pinahigit na lakas tungo sa pagkawasak ng pamayanang Muslim, Ang kanilang pagkabigo ay nagresulta sa malaking pagkawala ng kanilang prestihiyo at kanilang pakikipagkalakalan sa Syria ay nawal. Kasunod ng Labanan ng Trecnh, si Muhammad ay gumawa ng dalawang ekspedisyon sa hilaga na nagwakas ng walang labanan. Sa pagbalik sa isa(o sa ilang mga taon bago nito ayon sa ilang mga naunang salaysay), ang isang akusasyon ng [[pangangalunya]] ay ginawa laban sa asawa ni Muhammad na si [[Aisha]]. Si Aisha ay napawalang sala sa mga akusasyong ito nang si Muhammad ay naghayag na siya ay nakatanggap ng pahayag na kumukumpirma sa pagiging inosente ni [[Aisha]] at nagutos na ang mga kaso ng pangangalunya ay suportahan ng apat na mga saksi(sura 24, An-Nur).

 

Bagaman naipangaral na ni Muhammad ang mga talatang Quraniko na nag-uutos ng [[Hajj]], hindi ito nagawa ng mga Muslim sanhi ng poot ng [[Quraysh]]. Sa buwan ng Shawwal 628 CE, inutusan ni Muhammad ang kanyang mga tagasunod na kumuha ng mga inihahandog na hayop at gumawa ng pilgrimahe(umrah) sa Mecca na nagsasabing ang ipinangako sa kanya ng diyos ang katuparan ng kanyang layunin sa isang pangitain nang kanyang ahitin ang kanyang ulo pagkatapos ng Hajj. Sa pagkakarinig ng papalapit na mga 1,400 Muslim, ang Quraysh ay nagpadala ng isang pwersa ng 200 kabalyero upang pigilan ang mga ito. Si Muhammad ay nakatakas sa mga ito sa pamamagitan ng pagkuha ng mas mahirap na ruta at naabot ang al-Hudaybiyya sa labas lamang Mecca. Ayon kay Watt, bagaman ang desisyon ni Muhammad na gumawa ng pilgrimahe ay batay sa kanyang panaginip, sa parehong panahon ay nagpapakita sa mga paganong Meccan na ang [[Islam]] ay hindi nagbabanta ng prestihiyo kanilang sanktuwaryo at ang Islam ay isang relihiyong Arabo. Ang mga negosasyon ay nagsimula sa mga emisaryo na labas masok sa Mecca. Habang ito ay nagpapatuloy, ang isang tsismis ay lumaganap na ang isa sa mga negosyador na Muslim na si Uthman bin al-Affan ay napatay ng Quraysh. Si Muhammad ay tumugon sa pamamagitan ng pagtawag sa mga pilgrim na gumawa ng pangako na huwag tumawag(o manatili kay Muhammad sa anumang desisyong kanyang gawin) kung ang sitwasyon ay tumungo sa isang digmaan sa Mecca. Ang pangakong ito ay nakilala bilang "Pangako ng Pagtanggap"(Arabic: بيعة الرضوان , bay'at al-ridhwān‎) o "Pangako sa ilalim ng Puno". Gayunpaman, ang balita sa kaligtasan ni Uthman ay pumayag sa mga negosasyon na magpatuloy at ang isang kasunduang nakatakda na magtagal ng 10 taon ay kalaunang nilagdaan ng mga Muslim at Quraysh. Ang pangunahing mga punto ng kasunduan ay kinabibilangan ng pagtigil ng alitan; ang pagsusupindi ng pilgrimahe ni Muhammad sa sumunod na taon; at ang kasundun na ipauwi ang sinumang Meccan na nagpunta sa Medina nang walang permsiyon ng kanilang taga-ingat. Karamihan sa mga Muslim ay hindi nasiyahan sa mga termino ng kasunduan. Gayunpaman, ang Quranikong sura "Al-Fath" (Ang Pagwawagi) (Quran 48:1–29) ay sumiguro sa mga Muslim na ang ekspedisyon na kanilang pinag-uwian ay dapat ituring na isang pagwawagi. Kalaunan lamang natanto ng mga tagasunod ni Muhammad ang pakinabang sa likod ng kasunduang ito. Ang mga pakinabang na ito ay kinabibilangan ng paghikayat sa mga Meccan na kilalanin si Muhammad bilang katumbas; pagtigil ng gawaing pang-hukbo para sa hinaharap; at pagkakamit ng paghanga ng mga Meccan na humanga sa pagsasama ng mga ritwal ng pilgrimahe. Pagktapos ng paglalada ng tigil-awayan, si Muhammad ay gumawa ng ekspedisyon laban sa oasis na Hudyong oasis ng Khaybar, na kilala bilang Labanan ng Khaybar. Ito ay malamang sanhi ng pagpapatira ng Banu Nadir na pumupukaw ng mga poot laban kay Muhammad o upang muling makamit ang isang prestihiyo upang ilihis ang para sa ilang mga Muslim ay hindi konklusibong resulta ng tigil-awayan ng Hudaybiyya. Ayon sa tradisyong Muslim, si Muhammad ay nagpadala rin ng mga sulat sa maraming mga pinuno ng mundo na humihikayat sa mga ito na maakay sa Islam. Sa mga taon kasunod ng tigil-awayan ng Hudaybiyyah, pinadala ni Muhammad ang kanyang mga pwersa laban sa mga Arabo sa lupaing Transjordanian Byzantine soil sa Labanan ng Mu'tah kung saan ang mga Muslim ay natalo.

=== Mga huling taon ===

==== Pananakop ng Mecca ====