Papa: Pagkakaiba sa mga binago

Content deleted Content added
Atn20112222 (usapan | ambag)
Atn20112222 (usapan | ambag)
Linya 30:
Sa makabagong panahon, ginagamit na panawag ang ''pontipise'' para sa kasalukuyang namumunong Santo Papa.
===Primasiya ng papang Romano===
Ang primasiya ng [[Obispo ng Roma]] ang doktrinang Romano Katoliko na nauukol sa respeto at autoridad na nararapat sa [[Obispo ng Roma]] mula sa ibang mga obispo at kanilang mga sede. Kasama ng [[Filioque|kontrobersiyang Filioque]], ang pagkakaiba sa interpretasyon ng doktrinang ito ang naging at ang nanatiling pangunahing mga sanhi ng [[sismang Kanluran-Silangan]] sa [[Kristiyanismo]].<ref name="Kasper2006">{{cite book|last=Kasper|first=Walter |title=The Petrine ministry: Catholics and Orthodox in dialogue : academic symposium held at the Pontifical Council for Promoting Christian Unity|url=http://books.google.com/books?id=3mxbj99yRaQC&pg=PA188|accessdate=22 December 2011|year=2006|publisher=Paulist Press|isbn=978-0-8091-4334-4|page=188|quote=The question of the primacy of the Roman pope has been and remains, together with the question of the Filioque, one of the main causes of separation between the Latin Church and the Orthodox churches and one of the principal obstacles to their union.}}</ref> Sa Simbahang [[Silangang Ortodokso]], ang primasiya ng obispo ng Roma ay nauunawan na isang lamang ng dakilang karangalan na tumuturing ditong "''[[primus inter pares]]''" ("una sa mga magkatumbas") nang walang epektibong kapangyarihan sa ibang mga simbahang Kristiyano.<ref>[http://vaticaninsider.lastampa.it/en/homepage/inquiries-and-interviews/detail/articolo/germania-germany-alemania-8380/ Ratzinger’s Ecumenism between light and shadows]</ref><ref>[http://www.google.com/search?tbm=bks&tbo=1&q=meyendorff+%22primacy+is+power%22+&btnG= John Meyendorff (editor), ''The Primacy of Peter'' (St Vladimir's Seminary Press 1995 ISBN 978-0-88141-125-6), p. 165]</ref> Sa karagdagan, ang pananaw ng Simbahang [[Silangang Ortodokso]] ay ang mga pribilehiyao sa Roma ay hindi absolutong kapangyarihan. Sa [[Silangang Kristiyanismo]], marami ang mga itinuturing na "apostolikong sede" na ang [[Simbahan ng Herusalem]] ang itinuturing na "''ina ng lahat ng mga simbahan''". Ang obispo ng [[Antioch]] ay maari ring mag-angkin ng pamagat na kahalili ni Pedro dahil si Pedro ang pinuno ng [[Simbahan sa Antioch]]. Ayon sa Simbahang Katoliko Romano, ang primasiya ng Obispo ng Roma ay "buo, suprema at unibersal na kapangyarihan sa buong Simbahan na isang kapangyariahn na palagi niyang sinasanay nang hindi nahaharangan"<ref>[http://www.vatican.va/archive/ENG0015/__P2A.HTM Catechism of the Catholic Church, 882]</ref> na isang kapangyarihang itinuturo rin ng Katoliko Romano sa [[Kolehiya ng mga Obispo|buong katawan ng mga obispo]] na nagkakaisa sa Papa ng Romano Katoliko.<ref>Catechism of the Catholic Church, 883</ref> Ang kapangyarihang itinuturo nito sa autoridad na primasiya ng papa ay may mga limitasyon na opisyal, legal, dogmatiko, praktikal,<ref>[http://www.google.com/search?tbm=bks&tbo=1&q=Granfield+%22official+legal+dogmatic+and+practical%22&btnG= Patrick Granfield, Peter C. Phan (editors), ''The Gift of the Church'' (Liturgical Press 2000 ISBN 978-0-8146-5931-1), pp. 486-488]</ref><ref>[http://www.catholicplanet.com/TSM/limits-magisterium.htm The Limits of the Magisterium]</ref> at "''isang kamalian na isiping ang bawat salitang binibigkas ng Papa ay [[inpalible]] o walang kakayahang magkamali.''".<ref>[http://www.sspx.org/archbishop_lefebvre_daily_quotes/april_2011_quotes.htm Archbishop Marcel Lefebvre, ''Open Letter to Confused Catholics'']</ref> Ang ebolusyon ng mas naunang tradisyon ay naglalagay sa parehong sina [[Apostol Pedro]] at [[Apostol Pablo]] na mga mga ninuno ng mga obispo ng Roma na pinagtanggap ng mga ito ng posisyon bilang pangunahing pastol(Pedro) at supremang autoridad sa doktrina(Pablo). <ref>Schimmelpfennig, p. 27</ref> Upang itatag ang primasiya o pagiging una ng Obispo ng Roma, ang mga obispo ng Roma ay umaasa sa isang liham na isinulat noong 416 CE ni [[Papa Inocencio I]] sa Obispo ng Gubbio upang ipakita kung paanong ang pagpapailalim sa Roma ay naitatag. Dahil si Pedro ang pinaniniwalaang ang tanging apostol(hindi binanggit si Pablo) na nagtrabaho sa Kanluran ay kaya pinaniniwalaang ang mga tanging persona na nagtatag ng mga simbahan sa Italya, Espanya, Gaul, Sicicly, Aprika at mga kanluraning isla ay mga obispong hinirang ni Pedro o mga kahalili nito. Ang pag-aangkin ng primasiya ng papa ng Roma ay maaaring tinanggap sa Italya ngunit hindi handang tinanggap sa iba pang mga lugar sa Kanluran. Ang presensiya ni Pedro sa Roma ay hindi hayagang pinatutunayan sa Bagong Tipan. Gayunpaman, ito ay pinagtibay nina [[Clemente ng Roma]], [[Ignatius ng Antioch]], [[Irenaeus ng Lyon]] at iba pang mga sinaunang manunulat na Kristiyano.<ref name=ODS>[http://www.google.com/search?q=Farmer+%22is+not+explicitly+affirmed%22&btnG=Search+Books&tbm=bks&tbo=1 David Hugh Farmer (editor), ''The Oxford Dictionary of Saints'' (Oxford University Press 2004 ISBN 978-0-19-860949-0), art. "Peter (1)"]</ref><ref>[http://books.google.com/books?id=93FSZsiM5cAC&pg=PA87&dq=Saint+Peter+in+Rome&hl=en&ei=mhexTsiYGoSmhAe758HQAg&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=3&ved=0CEMQ6AEwAjhk#v=onepage&q&f=false Lawrence Boadt, Linda Schapper (editors), ''The Life of St Paul" (Paulist Press 2008 ISBN 978-0-8091-0519-9), p. 88]</ref> Ang parehong mga manunulat ay nagpahiwatig rin na si Pedro ang tagapagtatag ng Simbahan sa RomanoRoma bagaman hindi sa kahulugan ng pagsisimula ng pamayanang Kristiyano doon.<ref name=JWOM>[http://www.google.com/search?tbm=bks&tbo=1&q=O%27Malley+%22despite+what+Irenaeus%22 John W. O'Malley, ''A History of the Popes'' (Rowland & Littlefield 2009 ISBN 978-1-58051-227-5), p. 11]</ref> KanilaIkinatwiran ringrin isinaadng mga Romano Katoliko na ang {{bibleverse|1|Pedro|5:13}} ay nagpapatunay na si Pedro ay tumungo sa Roma dahil ang nagpasimula[[Babilonia]] ay kanilang inaangking isang pangalan para sa Roma gaya ng paghalilingpaggamit episkopalsa ngunit[[Aklat nagsaadng Pahayag]]. Gayunpaman, ang interpretasyong ito ay itinatakwil ng maraming mga skolar at komentador ng bibliya dahil walang ebidensiya na siang Roma ay kailanman tinawag na Babilonia pagkatapos ng [[PapaAklat Linusng Pahayag]]. Ang 1 Pedro ay hindi rin [[aklat apokaliptiko|Linusapokaliptiko]] at ang unangBabilonia obispoay hindi mas kriptiko kesa sa [[Pontus]], [[Asya]] at iba pang mga lugar na binanggit sa 1 Pedro. Kanila ring inangkin na ang Babilonia ay tinitirhan pa rin ng maliit na bilang ng mga tao sa mga panahong ito. Ayon kay Irenaeus(130-202 CE), sina Pedro at Pablo ang mga tagapagtatag ng Simbahan ng Roma at kanilang hinirang si [[Papa Linus]] sa opisina ng episkopata na pagsisimula ng [[apostolikong paghalili]] ng sedeng Romano. Ayon kay Tertulliano(160–c. 225 CE), si [[Papa Clemente I|Clemente]] ang kahalili ni Pedro. Ayon kay [[Jeronimo]](347-420), si Clemente ang ikaapat na obispo ng Roma pagkatapos ni Pedro bagaman kanyang idinagdag na "ang karamihan ng mga Latin ay naniniwalang si Clemente ang ikalawa pagkatapos ng apostol". Ang [[Mga Konstitusyong Apostoliko]](375CE-380CE) ay nagsaad na si Linus ang unang obispo ng Roma na inordina ni [[Apostol Pablo]]. Ang isang ''Linus'' ay binanggit sa {{bibleverse|1|Timoteo|4:19-22}} na inaangkin ng ilang mga Romano Katoliko na si Papa Linus. Gayunpaman, ang iba ay itinalang bago ni Linus at ang kawalan ng pagbibigay diin o preeminensiya kay Linus ay nagmumungkahing si Linus ay hindi isang pinuno o obispo at kahalili ni Pedro.<ref>We cannot be positive whether this identification of the pope as being the Linus mentioned in II Timothy 4:21, goes back to an ancient and reliable source, or originated later on account of the similarity of the name (Kirsch J.P. Transcribed by Gerard Haffner. Pope St. Linus. The Catholic Encyclopedia, Volume IX. Copyright © 1910 by Robert Appleton Company. Online Edition Copyright © 2003 by K. Knight. Nihil Obstat, October 1, 1910. Remy Lafort, Censor. Imprimatur. +John M. Farley, Archbishop of New York).</ref> Sa karagdagan ay pinaniniwalaan ng mga skolar na ang [[2 Timoteo]] ay isinulat sa ikalawang siglo at isang pekeng liham na hindi isinulat ni Pablo. Ang karamihan ng mga skolar sa kasalukuyan ay tumatanggap rin na ang mga sinaunang Kristiyano sa Roma ay hindi umasal bilang isang nagkakaisang pamayanan sa ilalim ng isang pinuno o isang obispo noong unang siglo CE. ItoAng pagkakaroon ng isang obispo ay nangyarilumitaw lamang noong ikalawang siglo CE.<ref name=JWOM/><ref>ALTHOUGH CATHOLIC TRADITION, BEGINNING IN the late second and early third centuries, regards St. Peter as the first bishop of Rome and, therefore, as the first pope, there is no evidence that Peter was involved in the initial establishment of the Christian community in Rome (indeed, what evidence there is would seem to point in the opposite direction) or that he served as Rome's first bishop. Not until the pontificate of St. Pius I in the middle of the second century (ca. 142-ca. 155) did the Roman Church have a monoepiscopal structure of government (one bishop as pastoral leader of a diocese). Those who Catholic tradition lists as Peter's immediate successors (Linus, Anacletus, Clement, et al.) did not function as the one bishop of Rome (McBrien, Richard P. Lives of the Popes: The Pontiffs from St. Peter to Benedict XVI. Harper, San Francisco, 2005 updated ed., p.25). </ref><ref>The Christian community at Rome well into the second century operated as a collection of separate communites without any central structure...Rome was a constellation of house churches, independent of one another, each of which was loosely governed by an elder. The communities thus basically followed the pattern of the Jewish synagogues out of which they developed. (O'Malley JW. A History of the Popes. Sheed & Ward, 2009, p. 11)</ref> Gayunpaman, ang mga talatang {{bibleverse||Galacia|2:7-9}} at {{bibleverse||Roma|15:16-20}} ay ikinatwiran ng mga Protestante na nagpapatunay na si Pedro ay hindi nangaral sa mga [[hentil]] dahil siya ay itinakdang mangaral sa mga Hudyo. Si [[Apostol Pablo]] ay naglayag sa Roma({{bibleverse|Mga|Gawa|28:16,30-31}}) ngunit hindi binanggit ang presensiya ni Pedro sa kanyang mga inaangking sulat mula sa Roma at [[Sulat sa mga taga-Roma|para sa Roma]]. Noong 2009, isinaad ni Otto Zwierlein na "''walang isang piraso ng maasahang ebidensiyang pampanitikan at wala ring ebidensiyang arkeolohikal na si Pedro ay kailanman nasa Roma''". <ref name="Zwierlein review">[[Pieter Willem van der Horst]], review of Otto Zwierlein, ''Petrus in Rom: die literarischen Zeugnisse. Mit einer kritischen Edition der Martyrien des Petrus und Paulus auf neuer handschriftlicher Grundlage'', Berlin: Walter de Gruyter, 2009, in ''[[Bryn Mawr Classical Review]]'' [http://bmcr.brynmawr.edu/2010/2010-03-25.html 2010.03.25].</ref><ref>[[James Dunn (theologian)|James Dunn]], review of Zwierlein 2009, in ''[[Review of Biblical Literature]]'' [http://www.bookreviews.org/bookdetail.asp?TitleId=7189 2010]</ref><ref>http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/1582585/St-Peter-was-not-the-first-Pope-and-never-went-to-Rome-claims-Channel-4.html</ref> Ang isang pangunahing debate sa pagitan ng mga Romano Katoliko at Protestante sa primasiya ng papang Romano ay nakasentro sa {{bibleverse||Mateo|16:18}} kung saan sinabi ni [[Hesus]] kay Pedro na: "''At sinasabi ko rin sa iyo: Ikaw ay Pedro. Sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang aking iglesiya. Hindi makakapanaig sa kaniya ang tarangkahan ng Hades.''" Ang talatang ito ay pinapakahulugan ng mga Romano Katoliko na sinasabi ni Hesus na itatag ang kanyang simbahan kay Pedro. Dahil dito, kanilang inaangkin na si Pedro ang ''unang'' papa ng Simbahang Katoliko Romano. Gayunpaman, ang unang indibidwal na kumuha ng pamagat na papa mula sa Griyegong papa na nangangahulugang ''ama'' ay si [[Papa Siricio]](384-399 CE). Maliwanag na sa ikaapat na siglo CE nang maging natatanging pamagat ng Romanong Pontipise ang pamagat na ''papa''. Kanila ring inangkin na si Pedro ang ginawang pastol ng apostolikong kawan sa {{bibleverse||Juan|21:15-19}} at nagpapalakas ng mga kapatid({{bibleverse||Lucas|22:31-32}}). Sa Griyego ng {{bibleverse||Mateo|16:18}} na pinaniniwalaang orihinal na wika ng Bagong Tipan, ang pangalang ibinigay ni Hesus kay Simon ay ''petros'' ngunit kanyang tinukoy ang "bato(rock)" bilang ''petra''. Ayon sa ilang skolar, may pagtatangi sa pagitan ng dalawang mga salitang petra at petros na ang petra ay "bato(rock)" samantalang ang petros ay maliit na bato(pebble). Pinapakahulugan ng mga Protestante na ang "''batong ito''" ay hindi si Pedro kundi sa konpesyon ng pananampalataya ni Pedro sa mga nakaraang talata at kaya ay hindi naghahayag ng primasiya ni Pedro kundi ay naghahayag na itatayo ni Hesus ang kanyang simbahan sa pundasyon ng pahayag at konpesyon ng pananamapalataya ni Pedro na si Hesus ang Kristo. Ang pananaw na ito ang pananaw ng ilang mga ama ng simbahan gaya ni Juan Crisostomo. Gayunpaman, ang interpretasyong ito ay itinatakwil ng ilang mga skolar na Protestante gaya nina Blomberg at Carson na naniniwalang ang bato ay si Pedro. Ang ilang mga Protestante ay naniniwalang ang "batong ito" ay tumutukoy kay [[Hesus]] bilang reperensiya sa [[Aklat ng Deuteronomio]] 32:3-4, "''Ang [[diyos]]...ang bato(rock), ang kanyang gawa ay sakdal''" na kanila ring sinusuportahan ng mga talatang {{bibleverse|1|Corinto|3:11,10:4}}, {{bibleverse||Efeso|2:20}}, at {{bibleverse2|1|Pedro|2:4-8}}. Ang {{bibleverse||Efeso|2:20}} ay nagsasaad na ang ''mga apostol'' ang saligan at hindi lamang ang ''isang'' apostol. Ayon sa {{bibleverse||Galacia|2:7}}, ang pagkakatiwala ng pangangaral ni Pablo ng ebanghelyo sa mga [[hentil]] ay gaya ng kay Pedro sa mga Hudyo na nagpapahiwatig si Pedro ay hindi higit kay Pablo. Ayon sa {{bibleverse||Mateo|19:28}} at ayon{{bibleverse||Pahayag|21:14}}, ang 12 apostol ay uupo sa 12 trono upang hukuman ang labindalawang lipi ng Israel. Ayon sa {{bibleverse||Juan|20:19-23}}, ang pagpapatawad ng mga kasalanan ay ipinagkaloob sa 11 mga apostol. Pinakahulugan ng ilang mga hindi-Katoliko na ang mga susi sa {{bibleverse||Mateo|16:18}} ay hindi lamang ibinigay kay Pedro kundi sa lahat ng mga apostol ng magkakatumbas. Angna interpretasyong ay kanilang inangkinginaangking tinanggap ng maraming mga ama ng simbahan gaya nina [[TertullianTertulliano]],<ref>"What, now, (has this to do) with the Church, and) your (church), indeed, Psychic? For, in accordance with the person of Peter, it is to spiritual men that this power will correspondently appertain, either to an apostle or else to a prophet." ''On Modesty''. Book VII. Chapter XXI</ref> [[Hilary ng Poitiers]],<ref>"This faith it is which is the foundation of the Church; through this faith the gates of hell cannot prevail against her. This is the faith which has the keys of the kingdom of heaven. Whatsoever this faith shall have loosed or bound on earth shall be loosed or bound in heaven. This faith is the Father's gift by revelation; even the knowledge that we must not imagine a false Christ, a creature made out of nothing, but must confess Him the Son of God, truly possessed of the Divine nature."''On the Trinity''. Book VI.37</ref> [[Juan Crisostomo]],<ref>"For ([[John the Apostle|John]]) the Son of thunder, the beloved of Christ, the pillar of the Churches throughout the world, who holds the keys of heaven, who drank the cup of Christ, and was baptized with His baptism, who lay upon his Master’s bosom, with much confidence, this man now comes forward to us now"''Homilies on the Gospel of John.'' Preface to Homily 1.1</ref> [[Augustine]].<ref>"He has given, therefore, the keys to His Church, that whatsoever it should bind on earth might be bound in heaven, and whatsoever it should loose on earth might be, loosed in heaven; that is to say, that whosoever in the Church should not believe that his sins are remitted, they should not be remitted to him; but that whosoever should believe and should repent, and turn from his sins, should be saved by the same faith and repentance on the ground of which he is received into the bosom of the Church. For he who does not believe that his sins can be pardoned, falls into despair, and becomes worse as if no greater good remained for him than to be evil, when he has ceased to have faith in the results of his own repentance."''On Christian Doctrine'' Book I. Chapter 18.17 The Keys Given to the Church.</ref><ref>"...Peter, the first of the apostles, receive the keys of the kingdom of heaven for the binding and loosing of sins; and for the same congregation of saints, in reference to the perfect repose in the bosom of that mysterious life to come did the evangelist John recline on the breast of Christ. For it is not the former alone but the whole Church, that bindeth and looseth sins; nor did the latter alone drink at the fountain of the Lord's breast, to emit again in preaching, of the Word in the beginning, God with God, and those other sublime truths regarding the divinity of Christ, and the Trinity and Unity of the whole Godhead."''On the Gospel of John''. Tractate CXXIV.7 Abbé Guettée (1866). ''The Papacy: Its Historic Origin and Primitive Relations with the Eastern Churches'', (Minos Publishing; NY), p.175</ref><ref>"...the keys that were given to the Church..." ''A Treatise Concerning the Correction of the Donatists.'' Chapter 10.45</ref><ref>"How the Church? Why, to her it was said, "To thee I will give the keys of the kingdom of heaven, and whatsoever thou shall loose on earth shall be loosed in heaven, and whatsoever thou shall bind on earth shall be bound in heaven."''Ten Homilies on the First Epistle of John''. Homily X.10 cited in Whelton, M., (1998) Two Paths: Papal Monarchy - Collegial Tradition, (Regina Orthodox Press; Salisbury, MA), p28</ref> Ayon sa mga Katoliko, ang ginamit na Griyeong soi(iyo) ay singular na tumutukoy lamang kay Pedro. Ang {{bibleverse||Mateo|16:18}} ay gumagamit ng nagdudugtong na Griyegong pariralang kai epi tautee na isinaling "at sa batong ito" na ayon sa mga teologong Romano Katoliko ay nakabatay sa nakaraang sugnay na nagsisilbing magtumbas ng ikalawang batobatong petra sa unang batobatong petros. Gayunpaman, ikinatwiran ng mga Protestante na ang patakarang grammar ng mga pang-uri ay dapat umayon sa kaso, kasarian at bilang sa mga pangngalang binabago nito. Kanilang ikinatwiran na ang pagkakaiba sa kasarian ng mga salitang petra(babae) at petros(lalake) ay nagpapatunay na hindi si Pedro ang batobatong petra. Ikinatwiran ng mga Katoliko na ang patakarang ito ay hindi lumalapat sa mga salitang ito dahil ang parehong mga salita ay mga pangngalan at hindi pang-uri. Tungkol sa interpretasyon ng {{bibleverse||Mateo|16:18-19}}, isinulat ni Jaroslav Pelikan na "''Gaya ng pag-amin ngayon ng mga skolar na Romano Katoliko, ginamit ito ng sinaunang amang Kristiyano na si [[Cipriano]] upang patunayan ang autoridad ng obispo hindi lamang ng obispo ng Roma ngunit ng bawat obispo''" na tumutukoy sa gawa ni Maurice Bevenot tungkol kay Cipriano. Bagaman sa 12 alagad, si Pedro ang nananaig sa mga unang kabanata ng [[Mga Gawa ng mga Apostol]], si [[Santiago na kapatid ng Panginoon]] ay ipinakitang pinuno ng Simbahang Kristiyano sa mga kalaunang kabanata ng Mga Gawa. Ang ilan ay nag-aangkin na mas nanaig sa ranggo si Santiago kesa kay Pedro dahil si Santiago ang huling nagsalita sa [[Konseho ng Herusalem]] sa {{bibleverse|Mga|Gawa|15:13-21}} na nagmumungkahing ito ang huling pagpapasya na pinagkasunduan ng lahat. Ang katusuan rin ni Santiago ay sinunod sa lahat ng mga Kristiyano sa Antioch na nagpapahiwatig na ang autoridad ni Santiago ay lagpas sa Herusalem. Gayundin, binanggit ni [[Apostol Pablo]] si Santiago bago kay Pedro at Juan nang tawagin ni Pablo ang mga ito na "''mga haligi ng simbahan''" sa {{bibleverse||Galacia|2:9}}. Ayon sa {{bibleverse||Galacia|2:11-13}}, sinunod ni Pedro ang kautusan ni Santiago na lumayo sa mga [[hentil]] at hindi lamang si Pedro kundi pati ang kasamang misyonaryo ni Pablong si Barnabas gayundin ang lahat ng mga Hudyo. Gayunpaman, ayon sa mga teologong Romano Katoliko, ang mga talatang {{bibleverse|Mga|Gawa|12:12-17}} at {{bibleverse||Galacia|1:18-19}} ay nagpapahiwatig na si Pedro ang pinuno ng simbahang Kristiyano at si Pedro ang humirang kay Santiago na pinuno nang siya ay lumisan sa Herusalem. Gayunpaman, ayon sa mga hindi naniniwala sa interpretasyong ito ng Romano Katoliko, kung ang pagkakahirang kay Santiago ay kinailangan sa paglisan ni Pedro sa Herusalem, bakit hindi kinilala si Pedro na pinuno sa [[Konseho ng Herusalem]] sa {{bibleverse|Mga|Gawa|15}}. Si Santiago ay nanatiling nasa papel ng pinuno kahit sa presensiya ni Pedro sa Konseho ng Herusalem sa Mga Gawa 15. Ayon sa propesor na si John Painter, mas malamang na ang talata ay nagsasaad na si Pedro ay nag-uulat lamang ng kanyang mga gawain sa kanyang pinunong si Santiago. Ang Galacia 1:18-19 ay hindi malinaw at maaaring pakahulugan upang suportahan ang parehong pananaw na si Santiago o Pedro ang pinuno ng Simbahang Kristiyano sa Herusalem. Gayunpaman, ang katotohanang si Santiago ay binanggit maliban sa ''iba'' pang mga apostol ay nagpapakitang si Santiago ay napakahalaga para kay Pablo. Ayon kay [[Eusebio ng Caesarea]], si Santiago ang unang obispo o patriarka ng Simbahang Kristiyano sa Herusalem. Ikinatwiran rin na ang mga [[Unang Pitong Konsehong Ekumenikal|konseho ng simbahan]] ay hindi tumuring sa mga desisyon ng papa na nagtatali. Ang [[Ikatlong Konsehong Ekumenikal]] ay ipinatawag bagaman kinondena ng romanong papa na si [[Papa Celestino I]] si [[Nestoryo]] bilang [[heretiko]] na ikinatwiran ni Whelton na nagpapakitang hindi itinuring ng konseho ang kondemnasyon ng papang Romano bilang depinitibo. .<ref>''Ibid.'', p153.</ref><ref>Whelton, M., (1998) Two Paths: Papal Monarchy - Collegial Tradition, (Regina Orthodox Press; Salisbury, MA), p.59.</ref> Ayon sa mga sumasalungat sa doktrinang ito, walang isang konsehong ekumenikal ang ipinatawag ng papa ng Roma. Ang lahat ng mga konsehong ekumenikal ay ipinatawag ng mga Emperador na [[Bizantino]]. Kung ang katuruan ng primasiya ng papang Romano ang bumuo ng bahagi ng Tradisyong Banal, ang gayong kapangyarihan ng papang Romano ay sasanayin upang lutasin ang mga alitan sa sinaunang kasaysayan ng Simbahang Kristiyano. Ang pangkalahatang konseho ay maaari ring manaig sa desisyon ng mga papang Romano. Ang pagsalungat sa mga kautusan ng papang Romano ay hindi rin limitado sa mga nakaraang siglo. Ang isang mahusay na kilalang halimbawa ang [[Society of St. Pius X]] na kumikilala ng primasiya ng papang Romano<ref>[http://www.dici.org/en/documents/a-statement-of-reservations-concerning-the-impending-beatification-of-pope-john-paul-ii/ A Statement of Reservations Concerning the Impending Beatification of Pope John Paul II]</ref> ngunit tumangging tumanggap sa mga kautusan ng papa tungkol sa [[liturhiya]]. Noong 2005, ang Romano Katolikong propesor na [[Hesuita]]ng si John J. Paris ay nagbalewala sa kautusan ng papa bilang nagkukulang sa autoridad.<ref>[http://www.catholicculture.org/culture/library/view.cfm?recnum=6635 Patrick J. Reilly, "Teaching Euthanasia" (Catholic Culture)]</ref> Noong 2012, sa okasyon ng ika-50 anibersaryo ng pagbubukas ng Ikalawang Konsehong Vatikano, ang 60 prominenteng mga teologong Romano Katoliko ay naglimbag ng isang opisyal na deklarasyon na nagsasaad na ang kapapahan sa kasalukuyan ay lumalagpas sa autoridad nito.<ref>[http://www.churchauthority.org/index.asp the JUBILEE DECLARATION, 11 October 2012]</ref>
 
== Tingnan din ==