Wikang Italyano: Pagkakaiba sa mga binago

Ang wikang '''Italyano''' ay kabilang sa malaking [[pamilya ng mga wika]]ng kilala sa tawag na [[Mga wikang Indo-European|Indo-Europeo]]. Ito ay nabibilang sa sangay ng [[mga wikang Romans]]e, na nagmula sa [[Latin]], na kinabibilangan ng [[wikang Kastila|Espanyol]], [[wikang Pranses|Pranses]], [[wikang Portuges|Portuges]], [[wikang Romanian|Romanian]], [[Wikang Galisyano|Galyego]] at [[Wikang Katalan|Katalan]]. Ginagamit ang wikang ito sa [[Italya]], [[San Marino]], ilang bahagi ng [[Swisa]], at mga dating kolonya ng Italya sa [[Aprika]]. Ang Italiano ay may mga [[diyalekto]]ng tinatawag na ''Neo-Romanse'', na matatagpuan sa ibat-ibang bahagi ng Italya. Ang modernong Italiano ang [[opisyal na wika]], at base sa diyalektong Florentino o Toscano, mga wika na ginamit ng mga manunulat na sina [[Dante Alighieri]], [[Francesco Petrarca]], at [[Boccaccio]], mga itinuturing na pambatong manunulat na Italiano. Noong [[Gitnang Panahon]], ang Latin, ang wika ng mga Romano, ang malaganap na ginagamit sa Europa dahil sa sakop ng mga ito ang malaking bahagi ng Europa, kasama na ang ngayon ay [[Espanya]], [[Pransiya]], [[Portugal]], [[Romanya]], [[England]], [[Alemanya]], at marami pang iba.{{sfn|Simone|2010}}

Ang wikang Italyano ay may halos sakdal na pagkakatugma ng bawat titik at ang pagbigkas ng mga ito. Sa wikang ito, hindi likas na ginagamit ang mga titik Jj, Kk, Ww, Xx at Yy bukod sa mga hiram o dayuhang salita; ang mga ito ay may kapantay na tunog sa katutubong alpabeto: ''ge/gi, ca/co/cu/che/chi, o/u, e/i'', atpb.{{sfn|Berloco|2018}}