|
Sa mga larangan ng [[pisika]], ang '''klasikong mekaniks''' o '''klasikal na mekaniksmekanika''' ay isa sa dalawang pangunahing kabahaging larangan ng pag-aaral sa loob ng agham ng [[mekaniksmekanika]], na nakatuon sa pangkat ng mga [[batas na pisikal]] na namamahala at maka-matematikang naglalarawan sa mga galaw o mosyon ng mga [[katawang pisikal]] at mga kumpol ng mga katawan maka-heometriyang nakakalat sa loob ng isang partikular na hangganan sa ilalim ng kilos ng isang sistema ng mga puwersa. Bukod sa klasikong mekaniksmekanika, ang isa pang kabahaging larangan ng pisika ay ang [[kuwantum mekaniks]].
Ginagamit ang klasikong mekaniksmekanika para sa paglalarawan ng galaw o kilos ng mga bagay na [[makroskopiko]], mula sa mga [[prohektil]] hanggang sa mga bahagi ng [[makinarya]], pati na mga [[bagay na astronomikal]], katulad ng [[sasakyang pangkalawakan]], mga [[planeta]], mga [[bituin]], at mga [[galaksiya]]. Gumagawa ito ng napakatumpak na mga resulta sa loob ng mga dominyo o nasasakupang ito, at isa sa pinakamatanda at pinakamalaking mga paksa sa [[agham]], [[inhinyeriya]], at [[teknolohiya]]. Bukod pa rito, maraming mga kaugnay na mga espesyalidad ang umiiral na nakatuon sa mga [[gas]], mga [[likido]], at mga [[solido]], at iba pa. Bilang karagdagan, pinaiinam ang klasikalklasikong na mekaniksmekanika ng [[natatanging relatibidad]] para sa mga bagay na may matataas na [[belosidad]] na umaabot na sa [[tulin ng liwanag]]. Ginagamit ang [[heneral na relatibidad]] o [[pangkalahatang relatibidad]] upang mapanghawakan ang [[grabitasyon]] sa mas malalim na antas, at bilang panghuli, pinanghahawakan ng [[kuwantum mekaniks]] ang [[duwalidad ng alon-partikulo]] ([[kadalawahan ng alon-partikulo|kadalawahan]] o pagiging dalawa ng alon-partikulo) ng mga [[atomo]] at mga [[molekula]].
Ang termino o katawagang ''klasikong mekaniksmekanika'' ay naimbento noong kaagahan ng ika-20 daantaon upang ilarawan ang sistema ng [[pisikang matematiko]] o [[pisikang matematikal]] na sinimulan ni [[Isaac Newton]] at maraming mga [[pilosopong natural]] noong kontemporaryong ika-17 daantaon, na nagtatatag mula sa mas maaaga pang mga teoriyang astronomikal ni [[Johannes Kepler]], na ibinatay naman sa tumpak na mga pagmamasid o mga obserbasyon ni [[Tycho Brahe]] at mga pag-aaral ng terestriyal na [[mosyong pamprohektil]] ni [[Galileo Galilei]], subalit bago sumpamit ang pag-unlad ng [[pisikang kuwantum]] at [[relatibidad]]. Kung gayon, ilan sa mga pinagmulan o pinagkunan ang hindi nagsasama ng [[mekaniksmekanika ni Einstein]] ([[teoriya ng relatibidad]]), na sa kanilang pananaw ay kumakatawan sa ''klasikong mekaniks'' sa pinakamaunlad at pinakatumpak nitong anyo.
Ang unang yugto sa pag-unlad ng klasikong mekaniks ay kadalasang tinutukoy bilang [[Newtonyanong mekaniksmekanika]], at may kaugnayan sa mga konseptong pisikal na ginagamit ni Isaac Newton pati na ang mga metodong siya mismo ang umimbento, na kaagapay ni [[Gottfried Wilhelm von Leibniz]], at iba pa. Kabilang sa mas abstrakto at mapangkalahatang mga metodo ang [[Lagrangianong mekaniksmekanika]] at ang [[Hamiltonyanong mekaniksmekanika]]. Ang karamihan sa nilalaman ng klasikong mekaniksmekanika ay nilikha noong ika-18 at ika-19 mga daantaon at malakihang lumalampas sa mga gawain ni Newton, partikular na sa gamit nito sa [[matematikang analitiko]].
{{usbong|Pisika}}
|
