Simbahang Katolikong Romano: Pagkakaiba sa mga binago

Ang pamahalaan ng [[Italya]] ay palaging anti-klerikal hanggang sa Unang Digmaang Daigdig nang ang ilang mga kompromiso ay naabot.<ref>Emma Fattorini, ''Hitler, Mussolini and the Vatican: Pope Pius XI and the Speech That was Never Made '' (2011) ch 1</ref> Ang karamihan ng mga estado ng papa ay sinunggaban ng mga hukbo ni Haring [[Victor Emmanuel II ng Italya]] (1861–1878) at ang mismong Roma ay sinunggaban ng pwersa noong 1870 at ang papa ay naging bilanggo ng Vatikano. Upang paigtingin ang kanyang rehimeng diktaduryang Pasista, si [[Benito Mussolini]] ay sabik rin sa isang kasunduan sa Simbahang Katoliko. Ang kasunduan ay naabot noong 1929 sa [[Mga Kasunduang Laterano]] na nakatulong sa parehong mga panig.<ref>Frank J. Coppa, ''Controversial concordats: the Vatican's relations with Napoleon, Mussolini, and Hitler'' (1999)</ref> Ayon sa mga termino ng unang kasunduan, ang siyudad ng Vatikano ay binibigyan ng soberanya bilang isang independiyenteng bansa kapalit ng pagsuko ng Vatikano sa pang-aangkin nito ng mga dating teritoryo ng mga Estado ng papa. Si Pius XI ay naging pinuno ng isang munting estado na may sarili nitong teritoryo, hukbo, estasyon ng radyo, at kinatawang diplomatiko. Ang Concordat noong 1929 ay gumawa sa Katolisismo na tanging relihiyon ng Italya (bagaman ang ibang mga relihiyon ay pinayagan din), nagpasahod sa mga pari at obispo, kumilala sa mga kasal ng simbahan (sa nakaraan ay kailangan ang isang [[kasal]] na sibil) at nagpasok ng mga pagtuturong relihiyoso sa mga paaralang pampubliko. Ang mga obispo ay sumumpa naman ng katapatan sa estadong Italyano na may kapangyarihang [[beto]] sa pagpili ng mga ito.<ref>{{cite book|author=Cyprian Blamires|title=World Fascism: A Historical Encyclopedia|url=http://books.google.com/books?id=nvD2rZSVau4C&pg=PA120|year=2006|publisher=ABC-CLIO|page=120}}</ref> Ang Simbahang Katoliko ay hindi opisyal na inoobligahan na sumuporta sa rehimeng Pasista. Ang mga malakas na pagkakaiba ay nanatili ngunit ang mga alitan ay nagwakas. Inendorso ng Simbahang Katoliko ang mga patakarang pandayuhan nito gaya ng pagsuporta sa panig na anti-Komunista sa Digmaang Sibil ng Espanya at suporta sa pananakop ng Ethiopia.<ref>Kenneth Scott Latourette, ''Christianity In a Revolutionary Age A History of Christianity in the 19th and 20th Century: Vol 4 The 20th Century In Europe'' (1961) pp 32–35, 153, 156, 371</ref>

===Pagkatapos ng Panahong Industriyal===

 

Ang mga pagbabago sa mga lumang rite at seremonya pagkatapos ng Vatikano II ay lumikha ng iba't ibang mga tugon. Ang ilan ay tumigil sa pagsisimba sa Simbahang Katoliko samantalang ang iba ay nagtangkang ingatan ang lumang liturhiya sa pamamagitan ng mga simpatetikong pari.<ref name="Bokenkotter410">Bokenkotter, ''A Concise History of the Catholic Church'' (2004), p. 410</ref> Ang mga ito ang bumuo ng saligan ng mga pangkat na [[Tradisyonalistang Katoliko]] na naniniwala na ang mga reporma ng Vatikano II ay higit na lumagpas. Ang mga Katolikong [[Krisityanismong Liberal|Liberal]] ay bumuo ng isa pang sumasalungat na pangkat na naniniwlang ang mga reporma ng Vatikano II ay hindi sapat na lumagpas. Ang mga liberal na pananaw ng mga teologong gaya nina [[Hans Küng]] at [[Charles Curran (teologo)|Charles Curran]] ay humantong sa pagbawi ng Simbahang Katoliko ng kanilang autorisasyon sa pagtuturo bilang mga Romano Katoliko.<ref name="Bokenkotter410"/><ref>Bauckham, Richard, in ''New Dictionary of Theology'', Ed. Ferguson, (1988), p. 373</ref> Noong 2007, ang Papa [[Benedict XVI]] ay nagpagaan ng pagpapahintulot para sa opsiyonal na pagdaraos ng lumang misa sa kahilingan ng mga mananampalataya.<ref>Apostolic Letter "Motu Proprio data" Summorum Pontificum on the use of the [[Ritung Romano|Roman Liturgy]] prior to the reform of 1970 (7 Hulyo 2007)</ref>