Si Franz Rosenzweig (25 Disyembre 1886-10 Disyembre 1929) ang isa sa mga pinakamaimpluwensyang Hudiyong Aleman na pilosopo.

Ipinanganak si Rosenzweig sa Cassel sa isang di-relihyosong pamilyang Hudiyo. Sekular ang malaking bahagi ng kaniyang edukasyon; nag-aral siya ng kasaysayan at pilosopiya sa mga unibersidad ng Göttingen, München, at Freiburg im Breisgau.

Habang nagsasagawa ng pananaliksik para sa kaniyang tesis doktoral ukol sa pilosopong ika-19 dantaong si Georg Wilhelm Friedrich Hegel, naging di-mapangsang-ayon ang kaniyang reaksiyon sa idealismo ni Hegel at sa halip pinagbuti ang isang pakikitungong eksistensyal.

Matagal na napag-isipan ni Rosenzweig na kumomberti sa Kristyanismo ngunit noong 1913 ay tinangkilik ang pilosopiyang Hudiyo. Nailathala ang kaniyang mga liham sa kaibigan niyang si Eugen Rosenstock-Huessy, na muntikan na niyang sundan sa Kristyanismo, bilang Judaism despite Christianity. Naging isa siyang pilosopo at estudyante ni Hermann Cohen.

Ang Stern der Erlösung (Bituin ng Pagkatubos) ang pangunahing akda ni Rosenzweig at ang kaniyang bagong pilosopiya kung saan itinuturing niya ang mga relasyon sa pagitan ng Dyos, sangkatauhan, at ang daigdig bilang nauugnay ng pagkalikha (creation), pahayag (revelation), at pagkatubos (redemption). Kinikritiko niya ang pilosopiyang Kanluranin, lalo na ang kay Hegel.

Nakipagtrabaho rin siya kasama ng kaniyang kaibigang si Martin Buber, isa pang Hudiyong skolar, sa isang pagsasaling-muli ng Biblyang Ebreo mula sa Ebreo patungo sa Aleman. Naging matatag ang kanilang pagkakaibigan bagaman magkasalungat ng ideolohiya ang dalawa: si Buber ay isang Siyonista, habang tutol sa programang ito si Rosenzweig.

Itinatag din ni Rosenzweig ang Freie Jüdische Lehrhaus, isang pook kung saan maaaring tuklasin muli ng mga Hudiyo ang kanilang pamanang Hudiyo. Nakapaglikha ito ng maraming mga kapuna-punang Hudiyong intelektwal.

Nagdusa siya mula sa muscular degenerative disease amyotrophic lateral sclerosis (ALS—ang mismong sakit na nakuha ni Stephen Hawking) at tungo sa katapusan ng kaniyang buhay ay kinailangan ang tulong ng kaniyang asawa sa pagasulat; bibigkasin ng asawa niya ang mga titik ng alpabeto hanggang senyasan siya ni Rosenzweig na tumigil, at nagpatuloy ang prosesong ito hanggang mahulaan ng kaniyang asawa ang salita o pariralang ninanais niya.