Anak ni Maria (kuwentong bibit)

Ang "Anak ni Maria" (tinatawag din bilang "Our Lady's Child", "A Child of Saint Mary" o "The Virgin Mary's Child"; German: Marienkind) ay isang Aleman na kuwentong bibit na nakolekta ng Magkapatid na Grimm sa Grimm's Fairy Tales noong 1812 (KHM 3 ). Ito ay Aarne-Thompson tipo 710.

Napansin ng Magkapatid na Grimm ang pagkakatulad nito sa Italyanong The Goat-faced Girl at sa Noruwegong na The Lassie and Her Godmother. Napansin din nila ang koneksiyon nito sa ipinagbabawal na pinto at masasabing mantsa ng Fitcher's Bird. Ang iba pang mga kuwento na gumagamit ng mga elementong ito ay ang Bluebeard at "In the Black Woman's Castle".

Pinanggalingan

Ang kuwento ay inilathala ng Magkapatid na Grimm sa unang edisyon ng Kinder- und Hausmärchen noong 1812, at bahagyang nabago lamang sa sunud-sunod na mga edisyon. Ang pinagmulan nito ay si Gretchen Wild (1787–1819).

Sa gilid ng isang malaking kagubatan nakatira ang isang mangangahoy kasama ang kanyang asawa at ang kanilang nag-iisang anak na babae, isang tatlong taong gulang na babae. Napakahirap nila na hindi man lang nila makuha ang kanilang pang-araw-araw na pagkain, at hindi nila alam kung ano ang ipapakain sa kanilang maliit na anak na babae. Isang umaga, ang mangangahoy ay nagtungo sa kagubatan, at habang siya ay naghahati ng kahoy, ang kanyang ulo ay puno ng pag-aalala, isang napakagandang babae ang biglang nagpakita sa kanya; sa kanyang ulo ay kumikinang ang isang korona ng matingkad na mga bituin. Sinabi niya sa kanya: - Ako ang Birheng Maria, Ina ng Batang Hesus. Ikaw ay mahirap at nangangailangan, dalhin mo sa akin ang iyong maliit na babae; Isasama ko siya; Ako ang magiging nanay niya at mag-aalaga sa kanya. Sinunod ng mangangahoy; Hinanap niya ang kanyang anak na babae at ibinigay sa Birheng Maria, na bumalik sa langit kasama niya. Ang batang babae ay nagkaroon ng isang mahusay na oras: upang kumain, marzipan; uminom, matamis na gatas; ang kanyang mga damit ay ginto, at pinaglaruan siya ng maliliit na anghel. Noong siya ay labing-apat na taong gulang, tinawag siya ng Birhen isang araw at sinabi sa kanya: - Anak ko, kailangan kong maglakbay, isang napakahabang paglalakbay; doon ay nasa iyo ang mga susi ng labintatlong pintuan ng Langit; iingatan mo sila para sa akin Maaari mong buksan ang labindalawa at pagnilayan ang mga kababalaghan na nilalaman nito; ngunit ang pinto na numero labintatlo, na siyang may maliit na susi na ito, hindi mo dapat buksan ito. Mag-ingat sa paggawa nito, dahil ang kasawian ay babagsak sa iyo! Nangako ang dalaga na magiging masunurin, at nang umalis ang Birhen, sinimulan niyang bisitahin ang mga silid ng Kaharian ng Langit. Araw-araw ay nagbukas siya ng iba't ibang pinto, hanggang sa lumingon siya sa alas dose. Sa bawat silid ay may isang apostol na napapalibutan ng isang makinang na halo. Ang batang babae ay hindi kailanman nakakita ng isang kahanga-hanga at mahalagang bagay sa kanyang buhay. Tuwang-tuwa siya, at ang maliliit na anghel na laging kasama niya ay ibinahagi ang kanyang kasiyahan. Ngunit masdan, tanging ang ipinagbabawal na pinto ang natitira, at ang batang babae, na may galit na pagnanais na malaman kung ano ang nasa likod nito, ay nagsabi sa maliliit na anghel: - Hindi ko ito bubuksan nang malawak, at ayaw kong pumunta sa loob alinman; I'll just open it a crack para tingnan natin ang crack. - Oh hindi! bulalas ng mga anghel. Isa itong kasalanan. Ipinagbawal ito ng Birheng Maria, at maaaring mangyari ang isang kasawian. Ang maliit na batang babae ay nanatiling tahimik, ngunit sa kanyang puso ang kuryusidad na gumagapang sa kanya at nagpahirap sa kanya, nang hindi siya binigyan ng isang punto ng pahinga, ay hindi natahimik. Nang makaalis ang maliliit na anghel, naisip niya: Ngayong nag-iisa na ako, maaari akong tumingin ng kaunti; walang makakaalam." Pumunta siya upang hanapin ang susi; nung nasa kamay niya, nilagay niya sa keyhole at binaliktad. Biglang bumukas ang pinto at lumitaw ang Holy Trinity, nakaupo sa pagitan ng apoy at isang matingkad na liwanag. Ang batang babae ay nanatiling nabighani sa isang sandali, na pinag-iisipan ang kaluwalhatiang iyon na may pagkamangha; pagkatapos ay bahagya niyang hinawakan ang kinang gamit ang kanyang daliri, at lahat ito ay ginto. Pagkatapos ay naramdaman niyang lumubog ang kanyang puso, at padabog niyang isinara ang pinto at tumakbo palayo. Ngunit ang paghihirap na iyon ay hindi umalis sa kanya, at ang kanyang puso ay tumibok ng napakalakas, na parang ayaw nitong kumalma. Bukod dito, ang ginto ay dumikit sa kanyang daliri, at walang silbi ang paglaba at pagkuskos dito. Ilang sandali pa, bumalik ang Birheng Maria. Tinawag niya ang dalaga at hiniling sa kanya ang mga susi ng Langit. Habang ibinibigay sa kanya ng batang babae ang bungkos ng mga susi, tiningnan siya ng Birhen sa mata at nagtanong: - Hindi mo ba nabuksan ang numerong labintatlo? "Hindi," sagot ng dalaga. Inilagay ng Birhen ang kanyang kamay sa kanyang puso; naramdaman kung gaano kalakas ang pintig nito, at naunawaan niyang sinira ng dalaga ang kanyang mandato. Muli pa rin niyang tinanong siya: - Talaga, hindi mo pa nagawa? "Hindi," ulit ng dalaga. Nakita ng Birhen ang daliri, na naging ginto nang mahawakan ang makalangit na apoy, at hindi na nag-alinlangan na ang dalaga ay nagkasala; at tinanong siya sa ikatlong pagkakataon: - Hindi mo ba nagawa ito? “Hindi,” matigas na sabi ng dalaga. Pagkatapos ay sinabi ng Birheng Maria: - Hindi ka sumunod, at higit pa doon ay nagsinungaling ka: hindi ka karapat-dapat na mapunta sa Langit. Ang batang babae ay nahulog sa isang mahimbing na pagtulog, at nang siya ay nagising, natagpuan niya ang kanyang sarili sa Earth, sa gitna ng isang gubat. Gusto niyang sumigaw, ngunit hindi siya makagawa ng ingay. Siya ay tumalon sa kanyang mga paa at sinubukang tumakas; ngunit saan man siya lumiko ay nakatagpo siya ng makapal na bakod ng mga tinik, na humahadlang sa kanyang daan. Sa pag-iisa kung saan siya nakakulong, isang matandang puno ang tumayo: ang guwang na puno ng kahoy nito ang dapat na tirahan. Doon siya nagpunta sa gabi, at doon siya natulog; at doon din siya sumilong sa maulan o mabagyong panahon. Ngunit ito ay isang kahabag-habag na buhay, at sa tuwing naiisip niya kung gaano siya kahusay sa Langit, nakikipaglaro sa mga anghel, siya ay luluha ng mapait. Ang mga ugat at ligaw na prutas ang tanging pagkain nila; Hinanap niya ang mga ito sa abot ng kanyang makakaya. Sa taglagas ay tinipon niya ang mga mani mula sa mga nahulog na dahon ng puno, at dinala ang mga ito sa kanyang guwang na puno ng kahoy; Ang mga mani ang kanyang pagkain sa buong taglamig, at nang dumating ang niyebe at yelo, tinakpan niya ang kanyang sarili ng mga dahon, tulad ng isang maliit na hayop, upang hindi mamatay sa lamig. Hindi nagtagal ay napunit at nalaglag ang kanyang damit. Sa sandaling muling uminit ang araw, lumabas siya sa kanyang pinagtataguan at umupo sa paanan ng puno, at ang kanyang napakahabang buhok ay natatakpan ang lahat, na parang balabal. Sa ganitong paraan lumipas ang mga taon, sunod-sunod, at walang pait o paghihirap na hindi niya naramdaman. Isang araw ng tagsibol, nang ang mga puno ay naging berde muli, ang hari ng bansa ay nangaso sa kagubatan. Isang lalaking lalaki na humahabol ay sumilong sa mga halaman na nakapalibot sa lugar na kinaroroonan ng batang babae, at ang Hari ay bumaba sa kanyang kabayo at, kasama ang kanyang espada, ay dumaan sa mga tinik. Nang, sa wakas, ay nakatawid na siya sa mga briar, natuklasan niya, nakaupo sa ilalim ng puno, ang isang pinakamagandang dalaga, na ang buhok, na tila ginto, ay tumakip sa kanya hanggang sa dulo ng kanyang mga paa. Ang Hari ay tumigil, natulala, at, pagkaraan ng ilang sandali, ay nagsabi: - Sino ka? Kumusta ka sa isang malungkot na lugar? Ngunit wala siyang nakuhang sagot, dahil hindi maibuka ng dalaga ang kanyang mga labi. Ang hari ay patuloy na nagtanong: - Gusto mo bang sumama sa akin sa palasyo? -na sinagot niya ng bahagyang pagsang-ayon na tango ng ulo. Kinuha siya ng Hari sa kanyang mga bisig, isinakay sa kabayo at nagsimulang bumalik. Pagdating niya sa palasyo, pinabihisan niya siya ng pinakamagagandang damit, at ibinigay niya sa kanya ang lahat nang sagana. Bagama't hindi siya makapagsalita, siya ay napakaganda at napakaganda kaya't ang Hari ay umibig sa kanya at, hindi nagtagal, pinakasalan siya. Halos isang taon na sana ang lumipas nang manganak ang Reyna ng isang anak na lalaki. Ngunit masdan, sa gabi, habang ang ina ay nag-iisa sa kama kasama ang maliit, ang Birheng Maria ay nagpakita sa kanya at sinabi: - Nais mo bang aminin ang katotohanan at aminin na binuksan mo ang ipinagbabawal na pinto? Kung gagawin mo, ibubuka ko ang iyong bibig at isasagot ko ang iyong salita, ngunit kung magpapatuloy ka sa kasalanan at magpapatuloy sa pagtanggi, kukunin ko ang iyong anak. Nabawi ng reyna ang kanyang boses saglit; ngunit, matigas ang ulo na matigas ang ulo, sinabi niya: - Hindi, hindi ko binuksan ang ipinagbabawal na pinto. Pagkatapos ay hinawakan ng Birhen ang bagong panganak sa mga bisig at nawala kasama niya. Kinaumagahan, dahil hindi nagpakita ang maliit na bata kahit saan, kumalat ang bulung-bulungan sa mga tao na ang Reyna ay kumain ng laman ng tao at nilamon ang kanyang anak. Narinig niya siya nang hindi nabibigyang katwiran ang sarili; ngunit mahal na mahal siya ng Hari, na tumanggi siyang paniwalaan ito. Pagkaraan ng isang taon, nanganak ang Reyna ng isa pang anak na lalaki. Sa gabi ay muling nagpakita sa kanya ang Birhen at nagsabi: - Kung ipagtatapat mong binuksan mo ang ipinagbabawal na pinto, ibabalik ko ang iyong anak at kalasin ko ang iyong dila, ngunit kung patuloy kang magpumilit sa kasalanan at kasinungalingan, kukunin ko rin ang iyong pangalawang anak. .. At inulit ng Reyna: - Hindi, hindi ko binuksan ang ipinagbabawal na pinto. At kinuha ng Birhen ang bata mula sa kanyang mga bisig at bumalik sa Langit. Sa umaga, Nang makita ng mga tao na nawala na rin ang batang ito, hindi na nila napigilang sabihin nang malakas na nilamon na siya ng Reyna, at hiniling ng mga tagapayo ng Hari na siya ay ilagay sa paglilitis. Ngunit mahal na mahal siya ng Hari na ayaw niyang makinig sa sinuman, at inutusan ang kanyang mga tagapayo, sa ilalim ng parusang kamatayan, na huwag magsalita nang higit pa tungkol sa kaso. Lumipas ang isang taon, at nanganak ang Reyna ng isang magandang babae. Sa ikatlong pagkakataon ay nagpakita sa kanya ang Birheng Maria, at nagsabi: - Sumunod ka sa akin! At, hinawakan siya sa kamay, dinala siya sa Langit, kung saan ipinakita niya sa kanya ang kanyang dalawang panganay na anak na lalaki, na tumatawa at naglalaro ng bola ng mundo. Nang makita kung paano natuwa ang Reyna na makita silang napakasaya, sinabi ng Birhen sa kanya: - Hindi pa ba lumalambot ang iyong puso? Kung ipagtatapat mo na binuksan mo ang ipinagbabawal na pinto, ibabalik ko sa iyo ang iyong mga anak. Ngunit sumagot ang Reyna sa ikatlong pagkakataon: - Hindi, hindi ko binuksan ang ipinagbabawal na pinto. Pagkatapos ay pinabalik siya ng Birhen sa Earth at kinuha ang bagong panganak na batang babae mula sa kanya. Sa umaga ang buong bayan ay sumigaw: - Ang Reyna ay kumakain ng laman ng tao, dapat siyang hatulan ng kamatayan! Hindi na kayang patahimikin ng Hari ang kanyang mga tagapayo. Pinaharap nila siya sa korte, at, dahil hindi niya masagot o maipagtanggol ang sarili, hinatulan siya ng kamatayan sa taya. Isinalansan nila ang kahoy, at nang ito ay itali sa poste at ang apoy ay nagsimulang tumaas sa paligid nito, ang matigas na yelo ng pagmamataas ay natunaw, at ang panghihinayang ay pumasok sa kanyang puso; at naisip: - Kung bago lamang mamatay ay maipagtapat ko na binuksan ko ang pintong iyon! Sa sandaling iyon ay bumalik ang kanyang pananalita, at pagkatapos ay sumigaw siya nang buong lakas: - Oo, Maria, ginawa ko! At sa sandaling iyon, nagpaulan ang langit sa lupa at pinatay ang apoy; isang nagniningning na liwanag ang naging paligid niya, at nakitang bumababa ang Birheng Maria, bitbit ang dalawang bata, isa sa magkabilang gilid, at ang bagong silang na babae sa kanyang mga bisig. Sa pakikipag-usap sa ina nang may magiliw na accent, sinabi niya sa kanya: - Ang sinumang magsisi sa kanyang mga kasalanan at ipagtapat ang mga ito, ay pinatawad. Sa pagbabalik sa kanya ng kanyang tatlong anak, kinalas niya ang kanyang dila at binigyan siya ng kaligayahan sa buong buhay niya. TAPOS