Ang Ahas na Prinsipe (Kuwentong-pambayang Unggaro)

Ang Ahas na Prinsipe ay isang Unggaro na kuwentong bibit na kinolekta ng Unggara-Amerikanang iskolar na si Linda Dégh. Ito ay inuri sa pandaigdigangTalatuntunang Aarne–Thompson–Uther bilang ATU 425A, "Hayop bilang Nobyo".

Mga pinagkuhanan

Kinolekta ni Dégh ang kuwento noong 1950s mula sa Unggarong manalaysay na si Zsuzsanna Pálkó.

Buod

Ang pagsasalaysay ni Pálkó ay nagsimula nang ganito: ang isang hari ay nagreklamo sa kaniyang asawa na hindi siya nagkaanak sa kaniya. Ang reyna ay nagtatanong kung bakit hindi ibinigay ng Diyos ang kaniyang mga anak, at humingi ng isang anak na ahas, upang sa wakas ay magkaroon sila ng mga supling. Tulad ng sinabi niya, lumitaw ang isang anak na ahas. Ipinahayag ng hari na dapat nilang itago ang hayop mula sa mga mata, upang walang makaalam na mayroon silang anak na ahas.

Itinago nila ang anak na hayop sa isang silid at doon siya lumaki. Makalipas ang mga taon, kapag siya ay lumaki nang napakalaki, nagsimula siyang sumipol nang napakalakas na yumanig sa kastilyo. Ang kaniyang ina ay binisita siya upang tanungin kung ano ang reson para sa pagsipol. Ipinaliwanag niya na siya ay nasa hustong gulang na at nagnanais ng mapapangasawa, at nagmumungkahi na ang prinsesa ng isang kalapit na kaharian ang magiging perpektong kandidato.

Kaya ipinatawag ng kaniyang ina ang prinsesa at pumunta siya sa kastilyo upang malaman ang higit pa tungkol sa kaniyang magiging asawa. Inakay ng reyna ang prinsesa sa kwarto ng prinsipe. Nang makita niya ang higanteng ahas, siya ay sumisigaw at nahimatay. Ang reyna ay nagwiwisik ng tubig sa kaniya, na lumapit, at ipinaliwanag na ang prinsipe ay ang ahas, kahit na isang hindi nakakapinsala. Tumanggi ang prinsesa na pakasalan ang prinsipe ng ahas at sinubukang makatakas sa silid, na ang mga bintana ay hinarang ng bakal. Ikinulong siya ng reyna at ng hari kasama ng prinsipe ng ahas at iwanan sila.

Ang sitwasyong ito ay tumatagal nang isang linggo: sinusubukan ng prinsesa na mag-isip ng isang paraan upang makalabas, ngunit kahit saan siya tumingin ang mga bintana at ang mga pinto ay nakasara. Ni hindi niya ginagalaw ang kaniyang pagkain, piniling matuyo nang dahan-dahan kaysa pakasalan ang ahas. Sa kabila ng mga hinaing ng kaniyang nobya, sinubukan ng prinsipe ng ahas na kumbinsihin ang batang babae na hindi niya ito sinasaktan. Pagkatapos ay nagsimula siyang gumapang sa kanilang pangkasal na kama, sa takot ng prinsesa. Sa loob ng dalawang gabi, sinubukan niyang lumayo sa kaniya, medyo matagumpay.

Sa ikatlong gabi, pagkatapos ng mabilis na pahinga, nagising siya sa isang guwapong lalaki sa tabi niya. Ginising niya ang lalaki at tinanong ang presensya nito roon: sinabi niya sa kaniya na siya ang ahas, ngunit nagsusuot ng balat ng ahas sa gabi "dahil mayroon din siya", dahil ito ang kaniyang "balabal". Ang prinsesa ay nakakaramdam ng higit na kagaanan at sila ay namumuhay bilang mag-asawa, siya ay nabuntis pagkaraan ng ilang panahon.

Sa kabila ng paghahayag, hindi ipinakita ng prinsipe sa kaniyang mga magulang ang kaniyang anyo ng tao, na nakakainis sa prinsesa. Bumisita siya sa isang mangkukulam sa malapit at sinabi sa kaniya ang kaniyang sitwasyon. Pinayuhan siya ng mangkukulam na kunin ang balat ng ahas at sunugin ito sa kalan.

Nang gabing iyon, kapag natutulog ang prinsipe ng ahas, nagising ang prinsesa, kinuha ang balat ng ahas sa kaniya. Gumapang siya sa kusina, sinindihan ang kalan at itinapon ang balat. Bumalik siya sa kaniyang mga silid sa isang nagising na prinsipe, na nagtanong sa kaniya tungkol sa amoy ng nasusunog. Nagsisinungaling siya na ilang hibla lang ng buhok niya ang nasusunog, pero alam niyang nagsisinungaling siya. Pagkatapos ay ipinaliwanag ng prinsipe na siya ay magsusuot ng balabal sa loob ng isang buwan pa, at isinumpa siya na huwag ipanganak ang kanilang mga anak hanggang sa muli niya itong yakapin; at ang isang singsing sa kaniyang daliri ay mananatili roon hanggang sa ilagay niya ang kaniyang daliri sa kaniya. Pagkatapos ay binigyan niya siya ng isang tuyong hazel-rod na dapat niyang didiligan ng kaniyang mga luha hanggang sa ito ay mamunga, at isang butil ng trigo ang dapat niyang itanim at sa pag-aani ay maghurno ng tinapay; pagkatapos ay maaari siyang sumunod sa kaniya. Pagkatapos ay nawala siya.

Sinabi ng prinsesa sa kaniyang mga biyenan na ang prinsipe ng ahas ay nawala, at pumunta upang diligin ang tuyong hazel-rod at ang butil ng trigo. Pagkaraan ng mahabang panahon, kinuha niya ang pamalo at ang tinapay at nagsimulang maglakbay. Sa isang kagubatan, nakakita siya ng liwanag sa di kalayuan - isang matandang babae (ang ina ng Buwan) ng bahay, kung saan siya sumilong sa gabi. Umuwi ang kaniyang anak at tinanong kung nasaan ang Serpent Prince. Itinuro ng matandang babae ang prinsesa sa kaniyang tiyahin, at binigyan siya ng gintong bobbin.

Ang sitwasyon ay nauulit ng dalawang beses sa susunod na dalawang bahay (ng Araw at ng Hangin), at nakakuha siya ng gintong reel at isang gintong spool at bola ng sinulid; sa ikatlong bahay lamang niya sa wakas nalaman kung nasaan ang kaniyang asawa: sinabi sa kaniya ng Hurricane Wind na pumunta siya sa kaniyang kastilyo at maaari niya itong dalhin doon.

Dumating ang prinsesa sa kastilyo at gumala-gala kasama ang gintong bobbin. Lumitaw ang isang alilang babae at ginabayan ang batang babae sa reyna, na interesado sa gintong bagay at nais na bilhin ito. Inialay ito ng prinsesa kapalit ng isang gabi sa mga silid ng hari. Pumasok siya sa mga silid at nakiusap sa kaniyang asawa na gisingin siya at makita siya. Nabigo siya at umiyak ng mapait hanggang madaling araw, nang paalisin siya ng reyna sa silid. Ang ikalawang gabi ay halos pareho.

Sa ikatlong araw, sinabi sa kaniya ng valet ng hari na isang babae ang pumunta sa kaniyang mga silid at umiyak sa tabi ng kaniyang kama, ngunit hindi siya nakasagot. Inaasahan ng hari na siya ay nilagyan ng gamot na pampatulog, at hiniling sa kaniyang valet na ibuhos ang anumang inumin na natatanggap niya sa paliguan. Ipinagbili sa kaniya ng prinsesa ang gintong sinulid, umaasang magising siya. Pumasok siya sa silid at pinakiusapan ang asawa na gumising at hawakan ang kaniyang dibdib. Ginawa niya at ipinanganak niya ang kanilang mga anak: dalawang batang lalaki na ginintuang buhok.

Pumasok ang reyna sa silid, nagbabalak na paalisin ang babae, ngunit inutusan ng hari ang mga guwardiya na kunin siya at ikulong siya sa isang selda. Ipinatawag ng hari ang kaniyang mga tagapayo, na nagpapayo sa kaniya na ang isang babaeng may asawa ay mas mabuti kaysa isang hindi kasal. Nanatili siya sa prinsesa at sa kaniyang dalawang anak, at pinarusahan ang reyna.