Ang Ginintuang Alimango

Ang Ginintuang Alimango ay isang Griyegong kuwentong bibit na kinolekta bilang "Prinz Krebs" ni Bernhard Schmidt sa kaniyang Griechische Märchen, Sagen at Volkslieder . Isinama ito ni Andrew Lang sa The Yellow Fairy Book.

Nangolekta si Georgios A. Megas ng pagkakaiba, The Crab, sa Folktales of Greece.

Ito ay Aarne-Thompson tipo 425D, natutunan ng Nawalang Asawa sa pamamagitan ng pagpapanatili ng inn.

Buod

Ang pagkakaiba mula kay Schmidt

Isang araw isang mangingisda, na may asawa at tatlong anak, ang nakahuli ng isang gintong alimango kasama ang iba pa niyang isda. Iniuwi niya ito, at sinabihan ng alimango ang kaniyang asawa, na naglilinis ng iba pang isda, na ibaba ang kaniyang palda, nakikita ang kaniyang mga paa. Nang gabing iyon, hiniling ng alimango na bigyan ng hapunan, at nang gawin nila, nakita nilang puno ng ginto ang kaniyang plato. Nangyayari ito tuwing gabi.

Isang araw, sinabi ng alimango sa asawa ng mangingisda na sabihin sa hari na gusto niyang pakasalan ang kaniyang nakababatang anak na babae. Ang hari, sa paghula na siya ay isang mahiwagang prinsipe, ay hiniling na magtayo siya ng pader sa harap ng kastilyo, na mas mataas kaysa sa pinakamataas na tore, at namumulaklak na may mga bulaklak, at pagkatapos ay isang hardin na may tatlong fountain na naglaro ng ginto, diamante, at mga brilyante. Nang magawa ito, pumayag ang hari.

Ipinadala ng alimango ang mangingisda upang kumuha ng mayayamang damit para sa kaniyang sarili at sa kaniyang nobya, at dinala ang kaniyang sarili sa kastilyo sa isang gintong unan. Pagkatapos ng kasal, sinabi niya sa kaniyang nobya na siya ay isang enchanted prince, isang alimango sa araw at isang tao sa gabi, kahit na maaari niyang baguhin ang kaniyang sarili bilang isang agila kung kailan niya gusto. Ginugol nila ang kanilang mga gabi nang magkasama, at hindi nagtagal ay nagkaroon ng isang anak na lalaki ang prinsesa.

Ang hari ay nagdaos ng isa pang paligsahan, at kung sinuman sa mga kabalyero ang nalulugod sa kaniya, siya ang pakakasalan niya sa halip na ang alimango. Ipinadala ng alimango ang prinsesa upang mag-utos na dalhin sa kaniya ang kaniyang gintong baluti at kabayo, at ang kaniyang pilak na mansanas. Binalaan niya ito na ihahagis niya sa kaniya ang pilak na mansanas, ngunit hindi niya dapat sabihin na siya ang alimango. Nang hindi siya nasiyahan sa sinuman sa mga prinsipe, nagsagawa ang hari ng pangalawang paligsahan. Sigurado ang alimango na pagtataksilan siya ng kaniyang asawa sa pagkakataong ito, ngunit muli itong umalis. Nang ihagis niya sa kaniya ang gintong mansanas, tinakpan ng kaniyang ina ang kaniyang mga tainga, hinihiling na malaman kung bakit kahit na ang kabalyerong iyon ay hindi nasiyahan sa kaniya, at ipinagtapat ng prinsesa na iyon ang alimango. Tumakbo ang reyna pabalik sa kanilang mga silid, nakita ang kabibe ng alimango, at sinunog ito. Ang prinsesa ay umiyak ng mapait, ngunit ang kaniyang asawa ay hindi bumalik.

Isang matandang lalaki ang naglubog ng tinapay sa tubig nang isang aso ang nakaagaw nito sa kaniya. Hinabol niya ang aso, at nakakita ng palasyo. Labindalawang agila ang lumipad at naging mga binata. Nag-toast sila sa kalusugan ng ilang miyembro ng pamilya—isang ama, isang ina—at ang huling nag-toast sa kaniyang asawa ngunit sinumpa ang ina na nagsunog ng kaniyang kabibe. Narinig ng matanda na ang prinsesa ay may sakit, at ang tanging nakakaaliw sa kaniya ay ang pakikinig sa mga kuwento. Pumunta siya sa kastilyo upang sabihin sa kaniya, at ang prinsesa ay sumama sa kaniya sa palasyo. Nang ibigay ng kaniyang asawa ang toast na iyon, tumakbo siya papunta sa kaniya. Tinanong niya kung mananatili siya sa kaniya ng tatlong buwan hanggang sa matapos ang mahika. Pumayag naman siya at pinabalik ang matanda para sabihin sa kaniyang mga magulang. Hindi sila nasiyahan, ngunit nang matapos ang tatlong buwan, umuwi ang prinsipe at prinsesa at masaya.