Ang Hari ng Ginintuang Ilog

Ang Hari ng Ginintuang Ilog o Ang mga Itim na Magkakapatid: Isang Alamat ng Stiria ay isang fkuwentong pantasya na orihinal na isinulat noong 1841 ni John Ruskin para sa labindalawang taong gulang na si Effie (Euphemia) Gray, na kinalaunan ay ikinasal ni Ruskin. Inilathala ito sa anyo ng libro noong 1851, at naging isang maagang Victorianong klasiko na nabili ng tatlong edisyon. Sa "Advertisement to the First Edition", na nangunguna dito, ito ay tinatawag na kuwentong bibit, isa, maaari itong idagdag, na naglalarawan ng tagumpay ng pag-ibig, kabaitan, at kabutihan laban sa kasamaan; gayunpaman, maaari din itong ilarawan bilang isang pabula, isang gawa-gawang mito ng pinagmulan at isang talinghaga. Inilarawan ito ng 22 mga guhit ni Richard Doyle (1824–1883). Ang isang mas huling edisyon ay inilarawan ni Arthur Rackham noong 1932.

Buod

Ang kayamanan ng Treasure Valley, mataas sa kabundukan ng Stiria o Styria, timog-silangang Austria, ay nawala dahil sa kasamaan ng mga may-ari nito, ang dalawang nakatatandang "Maiitim na Magkakapatid", Hans at Schwartz, na sa kanilang kahangalan ay minamaltrato ang Southwest Wind, Esquire, na binabaha naman ang kanilang lambak, hinuhugasan ang kanilang mga ari-arian, at ginagawang patay na lambak ng pulang buhangin ang kanilang lambak.

Ang personipikadong hangin na ito ay may kapangyarihang panatilihin ang mga bagay sa ganitong paraan sa pamamagitan ng kaniyang impluwensiya sa ibang mga hangin na naging sanhi ng kakaibang pagkamayabong ng lambak. Pinilit sa isang kalakalan maliban sa pagsasaka sina Hans at Schwartz ay naging mga panday-ginto. Malupit nilang tinutunaw ang premyong pamana ng kanilang nakababatang kapatid na si Gluck, isang gintong mug, na binubuo ng ulo ng isang lalaking may balbas na ginto. Pinakawalan ng aksiyong ito ang Hari ng Ginintuang Ilog para ibuhos ni Gluck ang crucible bilang isang maliit na ginintuang dwarf na maganda ang pananamit. Ang Ginintuang Ilog ay isa sa mga matataas na katarata ng bundok na nakapalibot sa Lambak ng Kayamanan. Inaakala ni Gluck na magiging mabuti kung ang mataas na marilag na ilog na iyon ay kung ano talaga ang makikita sa papalubog na araw, isang ilog na ginto. Ang haring duwende ay hindi sumasang-ayon kay Gluck, ngunit nag-aalok ng isang panukala: kung ang isang tao ay umakyat sa pinagmumulan ng ilog at magtapon dito ng hindi bababa sa tatlong patak ng banal na tubig, ito ay magiging isang ilog na ginto para sa taong iyon. Ang taong iyon ay dapat gawin ito sa kaniyang una at tanging pagtatangka o madaig ng ilog upang maging isang itim na bato.

Hinahangad nina Hans at Schwartz na tanggapin ang hamon, mag-duel sa isa't isa sa resulta na itinapon si Schwartz sa bilangguan dahil sa pag-istorbo sa kapayapaan. Si Hans, na may mabuting pakiramdam na magtago mula sa constable, ay nagnakaw ng banal na tubig mula sa simbahan at umakyat sa mga bundok patungo sa Ginintuang Ilog. Siya ay nahihirapan dito sa isang glacier at nakakawala nang wala ang kaniyang mga probisyon at tanging ang kaniyang prasko ng banal na tubig. Dahil sa pagkauhaw, napilitan si Hans na uminom mula sa prasko na ito, alam na tatlong patak lang ang kailangan. Sa daan, nadatnan ni Hans ang tatlong nakahandusay na mga indibidwal na namamatay sa uhaw, isang tuta, isang makatarungang bata, at isang matanda. Sinasapatan ni Hans ang sarili niyang uhaw habang tinatanggihan ang tatlong nangangailangang indibidwal.

Ang paligid sa kaniyang paglalakbay ay naging madilim at hindi kanais-nais, ang sukdulan sa Hans ay naging isang itim na bato sa sandaling ihagis niya ang lalagyan ng banal na tubig sa Ginintuang Ilog. Siniguro ni Gluck na palayain ang kaniyang kapatid na si Schwartz, na, bumili ng kaniyang banal na tubig mula sa isang "masamang pari", sa kalaunan ay nagbabayad din, na tinanggihan naman ang makatarungang bata, ang matanda, at ang kaniyang kapatid na si Hans na nakahandusay sa kaniyang landas. Ang Ginintuang Ilog pagkatapos ay nakakakuha ng isa pang itim na bato sa paligid kung saan sumugod at tumatangis. Si Gluck ay umiikot sa pag-akyat sa bundok. Nakasalubong niya muna ang isang matandang naglalakad sa tugaygayan ng bundok na humihingi ng tubig sa prasko. Pinapahintulutan siya ni Gluck na uminom, na naiwan lamang ang ikatlong bahagi ng banal na tubig. Pagkatapos ay nakatagpo siya ng isang makatarungang bata, nakahiga sa tabi ng kalsada, na pinapayagan niyang uminom ng lahat maliban sa ilang patak. Kasunod ng mga di-makasariling gawaing ito, ang landas ni Gluck ay naging maliwanag at kaaya-aya kaya mas maganda ang pakiramdam niya kaysa sa buong buhay niya—walang duda, dahil sa kaniyang kabaitan. Pagkatapos ay nakita niya ang nakahandusay na tuta, na binibigyan niya ng mga huling patak ng banal na tubig. Ang tuta ay naging Hari ng Ginintuang Ilog, na nagsabi kay Gluck ang dahilan ng nakamamatay na kapalaran ng kaniyang dalawang kapatid: ang tubig na itinapon nila sa ilog ay ginawang hindi banal sa pamamagitan ng kanilang pagkakait nito sa mga namamatay sa uhaw sa daan. Pagkatapos, itinapon niya ang tatlong patak ng hamog mula sa isang liryo patungo sa prasko ni Gluck upang itapon sa ilog at pagkatapos ay mawala sa pamamagitan ng pagsingaw. Inihagis ni Gluck ang mga patak ng hamog sa Ginintuang Ilog, at bumubuo ito ng whirlpool kung saan ito napupunta sa ilalim ng lupa at pagkatapos ay lumabas sa Lambak ng Kayamanan. Ang Lambak ng Kayamanan ay muling naging malago at mayabong. Si Gluck ang bagong may-ari ay isang mayamang tao, na hindi kailanman tinatalikuran ang nangangailangan mula sa kaniyang pintuan. Gayunpaman, pagkatapos, ipinakita at sinasabi ng mga tao sa mga manlalakbay ang kuwento ng dalawang itim na bato sa Ginintuang Ilog, na kilala bilang Ang Magkakapatid na Itim.