Ang Lalaking Humiyaw ng Lobo

Ang Lalaking Humiyaw ng Lobo ay isa sa mga Pabula ni Esopo, na may bilang na 210 sa Talatuntunang Perry. Mula dito ay hinango ang English na idyoma na "to cry wolf", na tinukoy bilang "magbigay ng huwad na hudyat" sa Brewer's Dictionary of Phrase and Fable at binibigyang-kahulugan ng Oxford English Dictionary bilang ibig-sabihin na gumawa ng mga maling pag-aangkin, na may resulta na ang mga kasunod na totoong pag-aangkin ay hindi pinaniniwalaan.

Ang paglalarawan ni Francis Barlow ng pabula, 1687

Ang pabula

Ang kuwento ay tungkol sa isang pastol na batang lalaki na paulit-ulit na niloloko ang mga kalapit na taganayon sa pag-iisip na isang lobo ang umaatake sa kawan ng kaniyang bayan. Kapag ang isang lobo ay talagang lumitaw at ang bata ay muling tumawag ng tulong, ang mga taganayon ay naniniwala na ito ay isa pang maling alarma at ang mga tupa ay kinakain ng lobo. Sa mas huling bersiyon ng pabula sa wikang Ingles, kinakain din ng lobo ang batang lalaki. Nangyayari ito sa Fables for Five Years Old (1830) ni John Hookham Frere, sa Aesop & Hyssop ni William Ellery Leonard (1912), at sa 1965 na tula ni Louis Untermeyer.

Ang moral na nakasaad sa dulo ng Griyegong bersiyon ay, "ito ay nagpapakita kung paano ginagantimpalaan ang mga sinungaling: kahit na sabihin nila ang totoo, walang naniniwala sa kanila". Ito ay sumasalamin sa isang pahayag na iniuugnay kay Aristotle ni Diogenes Laërtius sa kaniyang The Lives and Opinions of Eminent Philosophers, kung saan ang pantas ay tinanong kung ano ang nakukuha ng mga nagsasabi ng kasinungalingan dito at siya ay sumagot "na kapag sila ay nagsasalita ng katotohanan ay hindi sila pinaniniwalaan". Katulad na isinasara ni William Caxton ang kaniyang bersyon sa pananalitang "men bileve not lyghtly hym whiche is knowen for a lyer".

Kasaysayan

Ang kuwento ay nagmula sa mga panahong Klasiko, ngunit, dahil ito ay naitala lamang sa Griyego at hindi isinalin sa Latin hanggang sa ika-15 siglo, nagsimula lamang itong makakuha ng pera matapos itong lumitaw sa koleksyon ni Heinrich Steinhöwel ng mga pabula at kaya kumalat sa iba pa. ng Europe. Dahil dito, walang napagkasunduang pamagat para sa kuwento. Pinangalanan ito ni Caxton na " Of the child whiche kepte the sheep " (1484), Hieronymus Osius "The boy who lied" (" De mendace puero ", 1574), Francis Barlow "Of the herd boy and the farmers" (" De pastoris puero et agricolis ", 1687), Roger L'Estrange "A boy and false alarms" (1692), at George Fyler Townsend "The shepherd boy and the wolf" (1867). Sa ilalim ng huling pamagat na itinakda ito ni Edward Hughes bilang una sa sampung Songs from Aesop's Fables para sa mga boses at piano ng mga bata, sa isang patula na bersyon ni Peter Westmore (1965).

Ginamit ng mga guro ang pabula bilang isang babala tungkol sa pagsasabi ng katotohanan, ngunit ang isang eksperimentong pang-edukasyon sa unang dekada ng ika-21 siglo ay nagmungkahi na ang pagbabasa ng "The Boy Who Cried Wolf" ay nagpapataas ng posibilidad na magsinungaling ang mga bata; ang pagbabasa tungkol sa George Washington and the cherry tree, gayunpaman, ay nabawasan nang husto ang posibilidad na ito. Ang pagmumungkahi at kanais-nais na resulta ng pag-uugali na inilarawan, samakatuwid, ay tila ang susi sa moral na pagtuturo ng mga kabataan. Gayunpaman, kapag nakikitungo sa moral na pag-uugali ng mga nasa hustong gulang, nagtanong si Samuel Croxall, na tumutukoy sa politikal na alarmismo, "kapag tayo ay naalarma sa mga haka-haka na panganib sa paggalang sa publiko, hanggang sa ang sigaw ay lumaki nang medyo lipas at hilaw, paano ito inaasahan na dapat nating malaman. kailan dapat bantayan ang ating sarili laban sa mga tunay?".