Ang Lambong (kuwentong bibit)

Ang "Lambong", (Das Totenhemdchen): KHM 109, kilala rin bilang The Burial Shirt at The Little Shroud, ay isang Aleman na kuwentong bibit na kinolekta ng Magkapatid na Grimm at inilathala sa unang edisyon ng Kinder- und Hausmärchen (Grimm's Fairy Tales) noong 1815 . Naglalaman ito ng mga elemento ng Aarne–Thompson tipo 769: The Death of a Child.

Kuwento

Ang kuwento ay isinalin ni Margaret Raine Hunt noong 1884:

Minsan may isang ina na may isang maliit na pitong taong gulang na batang lalaki na napakagwapo at kaibig-ibig na walang sinuman ang maaaring tumingin sa kaniya nang hindi siya gusto, at siya mismo ay sumamba sa kaniya nang higit sa lahat ng bagay sa mundo.

Bigla siyang nagkasakit, at kinuha siya ng Diyos sa kaniyang sarili. Ang ina ay hindi maaliw, at umiyak araw at gabi. Hindi nagtagal, pagkatapos na mailibing ang bata, siya ay nagpakita sa gabi sa mga lugar kung saan siya nakaupo at naglaro sa kaniyang buhay, at kung ang ina ay umiiyak, siya ay umiiyak din. Pagdating ng umaga, nawala ito.

Nang ang ina ay hindi tumigil sa pag-iyak, dumating siya isang gabi sa maliit na puting saplot kung saan siya inihiga sa kaniyang kabaong, at kasama ang kaniyang mga korona ng mga bulaklak sa kaniyang ulo. Siya ay tumayo sa kama sa paanan nito, at nagsabi, "Oh, ina, tumigil ka sa pag-iyak, o hindi ako kailanman matutulog sa aking kabaong, sapagkat ang aking saplot ay hindi matutuyo dahil sa lahat ng iyong mga luha, na bumabagsak dito." Natakot ang ina nang marinig niya iyon, at hindi na umiyak. Nang sumunod na gabi ay dumating muli ang bata, at hinawakan ang isang maliit na liwanag sa kaniyang kamay, at sinabi, "Tingnan mo, ina, ang aking saplot ay halos tuyo na, at ako ay makapagpahinga sa aking libingan." Pagkatapos ay ibinigay ng ina ang kaniyang kalungkutan sa pangangalaga ng Diyos, at dinala ito nang tahimik at matiyaga, at hindi na dumating ang bata, ngunit natulog sa kaniyang maliit na kama sa ilalim ng lupa.

Pagsusuri

Ang Shroud ay orihinal na No. 23 sa Tomo 2 ng unang edisyon (1815). Nagkaroon lamang ito ng ilang maliliit na pagbabago sa pagitan ng 1815 at ang huling edisyon (1857). Ito ay naging No. 109 sa pagkakasunud-sunod mula noong ikalawang edisyon ng 1819.

Sa panahon ng mataas na dami ng namamatay sa mga bata, sa pamamagitan ng kuwento ay itinuro sa atin na kung paanong ang naguguluhan na ina ay natututong magtiwala sa Diyos at kontrolin ang kaniyang pagdadalamhati, gayon din tayo kapag dumaranas tayo ng kamatayan kung hindi, ang espiritu ng yumao ay hindi mapapahinga. Sa huli, ang dalawang karakter ay nakatagpo ng kapayapaan.