Ang Punso ng Libingan

Ang "Punso ng Libingan" (Aleman: Der Grabhügel) ay isang Aleman na kuwentong bibit na nakolekta ng Magkapatid na Grimm, KHM 195. Ito ay Aarne-Thompson tipo 779, Divine Rewards at Punishments.

Kuwento

Habang nakatayo at nakatingin sa kaniyang bukid at mga halamanan ay narinig ng isang mayamang magsasaka ang isang tinig na nagtatanong sa kaniya kung nakatulong ba siya sa mahihirap at nagugutom tungkol sa kaniya. Napagtanto niya na pinalayo niya ang kaniyang mga mahihirap na kapitbahay sa kaniyang pintuan at naisip na lamang niyang dagdagan ang kaniyang sariling kayamanan. Ang kaniyang mga tuhod ay bumigay sa ilalim niya nang mapagtanto niya ang kaniyang kasalanan. Maya maya lang ay may kumatok sa pinto. Binuksan niya ito upang makita ang kaniyang mahirap na kapitbahay na, sa paniniwalang siya ay tatalikuran, ay nagpakatatag upang humingi ng apat na takal na mais upang pakainin ang kaniyang mga maliliit na anak. Ang mayamang magsasaka ay nagbibigay ng walong sukat sa lalaki na may takda na kapag siya ay namatay ang dukha ay magbabantay sa kaniyang libingan sa loob ng tatlong gabi. Kapag ang mayamang tao ay biglang namatay pagkaraan ng tatlong araw na walang hinanakit ng kaniyang mga kapitbahay, siya ay inilibing at ang mahirap na tao ay pinanatili ang kaniyang panig sa pakikipagkasundo at binabantayan ang libingan sa gabi, na bumalik sa kaniyang abang tahanan sa pagsikat ng araw.

Ilustrasyon para sa The Grave Mound c1890

Sa ikatlo at huling gabi, isang dumaan na may galos sa labanan at retiradong sundalo ang huminto upang magpahinga sa tabi ng bakuran ng simbahan at nagsabing uupo siya kasama ng dukha at sasamahan siya sa pagbabantay sa libingan. Sa hatinggabi ang dalawa ay nabalisa ng isang matinis na sipol na nagbabadya ng pagdating ng Diyablo, na dumating upang angkinin ang kaluluwa ng mayaman. Ang dalawa ay sumalungat sa kaniya, kaya pagkatapos ng pagbabanta sa kanila ang Diyablo ay sumubok ng mas banayad na panlilinlang at sinuhulan ang mga lalaki ng isang alok na ginto upang ibigay ang kanilang relo. Sinabi ng sundalo na kung pupunuin ng Diyablo ng ginto ang kaniyang bota ay aalis sila. Ang Diyablo ay umalis upang kunin ang ginto at sa kaniyang kawalan ay hinubad ng sundalo ang kaniyang bota at naghiwa ng malaking butas sa talampakan.

Bumalik ang Diyablo na may dalang isang bag ng ginto na ibinuhos niya sa bota - ngunit nahulog ito sa talampakan sa isang butas sa lupa. Sinisigawan ng sundalo ang Diyablo dahil sa kaniyang kakulitan, at napilitan ang Diyablo na kumuha ng mas maraming ginto, ngunit muli, nabigo siyang punan ang boot. Nang malapit nang agawin ng Diyablo ang bota sa kamay ng kawal ay sumisikat ang liwanag ng bukang-liwayway at tumakas ang Diyablo nang may malakas na hiyawan. Ang mahirap na tao at ang sundalo na nailigtas ang kaluluwa ng mayaman ay nag-uusap kung paano pinakamahusay na hatiin ang ginto. Sinabi ng kawal na ang kaniyang bahagi ay ibibigay sa mahihirap, at sumama siya sa dukha sa kaniyang kubo upang mabuhay ang kaniyang mga araw.