Der blonde Eckbert

Ang Der blonde Eckbert ay isang Romantikong kuwentong bibit na isinulat ni Ludwig Tieck sa pagtatapos ng ikalabing walong siglo. Una itong lumabas noong 1797 sa isang tinipong dami ng Folk Tales na inilathala ni Tieck sa ilalim ng publisher na si Friedrich Nicolai sa Berlin. Para sa ilang iskolar at istoryador sa panitikan, ang publikasyon ng Eckbert ay kumakatawan sa simula ng isang partikular na kilusang romantikong Aleman.

Mga pagsasalin

Ang kuwento ay isinalin sa wikang Ingles bilang The Fair-Haired Eckbert, Eckbert, the Blonde, The White Egbert, at Auburn Egbert .

Buod

Namuhay si Eckbert sa isang payapa na buhay, liblib sa isang kastilyo sa loob ng kagubatan sa Kabundukang Harz, kasama ang kaniyang asawang si Bertha. Nakatagpo ng kaligayahan ang dalawa sa kanilang kanlungan na malayo sa mga masasamang impluwensya ng lipunan. Wala silang anak pero masaya silang magkasama. Si Phillip Walther, ang isang pakikipag-ugnayan ni Eckbert sa lipunan, ay sumisira sa pagkakasundo na ito sa panahon ng isang pagbisita sa simula ng kuwento. Si Walther ay naging matalik na kaibigan ni Eckbert sa paglipas ng mga taon dahil ang dalawa ay madalas na sumakay tungkol sa demesne ni Eckbert. Pakiramdam ni Eckbert ay napilitang ibahagi ang kaniyang sikreto kay Walther bilang kaniyang tanging pinagkakatiwalaan. Inaanyayahan niya si Walther na manatili sa gabi at magsaya sa mga pamilyar at kumain kasama si Bertha. Inihayag niya ang sikreto ng kaniyang pagkabata at sinimulan ang balangkas na kuwento.

Nakatakas si Bertha mula sa gutom, kahirapan at pang-aabuso sa murang edad. Natagpuan niya ang kaniyang sarili sa gitna ng mga away sa pagitan ng kaniyang ina at ama. Tumakas siya sa kanilang pastoral na tahanan, namalimos sa mga lansangan, at nagtungo sa kakahuyan. Dinala ng isang matandang babae si Bertha sa isang cabin at tinuruan siyang maghabi, magsulid, at magbasa habang sila ay nakatira kasama ng mga hayop ng matandang babae—isang aso at isang mahiwagang ibon. Ang anthropomorphic na ibon ay umaawit ng iba't ibang mga kanta na nakapaloob sa konsepto ng Waldeinsamkeit, o ang pakiramdam na nag-iisa sa kagubatan, at ang ibon ay naglalagay ng mahalagang bato sa bawat araw. Ang mga kanta ng mga ibon ay palaging nagsisimula at nagtatapos sa Waldeinsamkeit. Halimbawa:

"Waldeinsamkeit,

Mich wieder freut,

Mir geschieht kein Leid,

Hier wohnt kein Neid,

Von neuem mich freut,

Waldeinsamkeit"

Natutuwa si Bertha at ang matandang babae sa kaayusan na ito, ngunit nananabik si Bertha na makilala ang isang kabalyero mula sa mga kuwentong nabasa niya. Matapos ang anim na taong paninirahan kasama ang matandang babae, nagnakaw si Bertha ng isang bag ng mga mamahaling bato at umalis sa bahay, dala ang ibon. Habang tumatakbo siya, napagtanto niya na ang matandang babae at ang aso ay hindi mabubuhay kung wala siya. Pinagsisisihan niya ang kaniyang desisyon at gusto niyang bumalik, ngunit pagkatapos ay napunta siya sa nayon ng kaniyang pagkabata. Nalaman niya ang tungkol sa pagkamatay ng kaniyang mga magulang, at nagpasya siyang magtungo sa lungsod sa halip na bumalik sa matandang babae. Nangungupahan siya ng bahay at kumuha ng kasambahay, ngunit nakaramdam siya ng pananakot sa katotohanan na ang ibon ay patuloy na kumakanta ng mas malakas, tungkol sa kung paano niya nami-miss ang kagubatan. Kinilabutan siya ng ibon at sinakal niya ito nang umalis siya at pinakasalan si Eckbert. Nakikinig si Walther sa kuwentong ito, tiniyak sa kaniya na maiisip niya ang ibon, at ang asong "Strohmian". Si Walther at Bertha ay humiga sa kama habang si Eckbert ay nag-aalala kung ang kaniyang pagiging pamilyar kay Walther at ang kuwento ay makompromiso sa kaniya.

Nagkasakit si Bertha at namamatay sa maikling panahon matapos ipagtapat ang kaniyang mga kasalanan kay Walther. Hinala ni Eckbert na si Walther ang may kasalanan sa kalagayan ni Bertha. Naniniwala siya na si Walther ay maaaring lihim na nagpaplano para sa pagkamatay ni Bertha. Lalong tumindi ang kaniyang paranoya at mga hinala pagkatapos niyang mapagtanto na isiniwalat ni Walther ang pangalan ng aso ni Bertha, si Strohmian, nang hindi niya ito binanggit sa kwento. Nakasalubong ni Eckbert si Walther sa kakahuyan habang nasa biyahe at binaril ang kaniyang kaibigan. Umuwi si Eckbert upang hanapin ang kaniyang asawa habang namatay ito dahil sa konsensya.

Matapos ang pagkamatay ng kaniyang asawa at kaibigan, si Eckbert ay nakahanap ng aliw sa madalas na mga pamamasyal mula sa kaniyang tahanan at nakipagkaibigan sa isang kabalyero na nagngangalang Hugo. Si Eckbert ay nagdusa mula sa isang nagkasalang budhi matapos masaksihan ang pagkamatay ng kaniyang asawa at pagpatay sa kaniyang kaibigan. Siya ay nagiging paranoid at lalong nahihirapang ihiwalay ang persepsyon ng realidad gamit ang kaniyang imahinasyon. Mukhang si Hugo ang kaniyang pinatay na kaibigan na si Walter at pinaghihinalaan niya na maaaring hindi niya kaibigan si Hugo at ibinunyag niya ang sikreto ng pagpatay kay Walther. Takot na tumakas si Eckbert sa kagubatan at napadpad sa lugar kung saan natagpuan ng matandang babae si Bertha bilang isang maliit na babae at dinala siya sa kagubatan. Nakarinig siya ng tahol ng aso. Nakikilala niya ang tunog ng kamangha-manghang pag-awit ng ibon. Maya-maya ay nakilala niya ang matandang babae na agad siyang nakilala. Sinumpa niya siya para sa pagnanakaw ni Bertha at biglaang pag-alis. Sinabi ng matandang babae kay Eckbert na siya ay sina Walther at Hugo, sa parehong oras, at na sila ni Bertha ay magkakapatid mula sa parehong marangal na ama. Si Bertha ay pinaalis sa bahay upang manirahan kasama ng isang pastol. Ang balitang ito ng kaniyang incestuous relationship ay malalim na nakakaapekto sa humina nang konstitusyon ni Eckbert. Siya ay mabilis na bumaba sa paranoia, maling akala, at kabaliwan na sumisigaw sa paghihirap bago siya mamatay.