Barokong Italyano
Ang Barokong Italyano (o Barocco) ay isang pang-estilong panahon sa kasaysayan at sining ng Italya na lumipas mula sa huling bahagi ng ika-16 na siglo hanggang sa simula ng ika-18 siglo.
Kasaysayan
baguhinAng unang bahagi ng ika-17 siglo ay minarkahan ang isang paahon ng pagbabago para sa relihiyong Katoliko Romano, isang simbolisasyon ng kanilang lakas bilang isang kongregasyon at katalinuhan ng kanilang malikhaing kaisipan. Bilang tugon sa Protestanteng Repormasyon ng maagang ika-16 na siglo, ang mga Katoliko Romano ay nagsimula sa isang programa ng pagpapanumbalik, isang bagong paraan ng pamumuhay na naging kilala bilang Kontra-Reporma. Ang layunin ng Kontra-Reporma ay naglalayon upang malunasan ang ilan sa mga pang-aabusong hinamon ng mga Protestante noong unang bahagi ng siglo.[1] Sa loob ng simbahan, isang nabagong kultura ng Katoliko ang ipinataw sa lipunang Italyano. Nagsimula ito sa Konsilyo ng Trento, na ipinataw ni Papa Pablo III, isang komisyon ng mga kardinal na nagtagpo upang tugunan ang mga isyu ng Simbahang Katolika at muling paniwalan ang mga mananampalataya.[2] Nagresulta ito sa mga patnubay na itinatag ng Simbahan para sa pagtatrabaho sa mga artista upang maiparating ang mga katotohanan at ideal Biblika.