Komunikasyong hindi pasalita
Ang komunikasyong hindi pasalita, komunikasyong hindi binibigkas o pakikipagtalastasang hindi pasambit (Ingles: nonverbal communication) ay kadalasang nauunawaan bilang proseso ng komunikasyon sa pamamagitan ng pagpapadala at pagtanggap ng mga palatandaan o hudyat na walang salita sa pagitan ng mga tao, na karamihan ay nakikita o napagmamasdan ng mata. Ang mensahe ay naipababatid sa pamamagitan ng mga galaw at paghipo, sa pamamagitan ng wika ng katawan o tikas, sa pamamagitan ng pagpapahayag ng mukha at pagtitinginan. Ang pagsasalita o pananalita ay naglalaman ng mga elementong hindi pasalita na nakikilala bilang paralengguwahe, kasama na ang kalidad ng tinig, grado o rate, tono o tinis (pitch), lakas o bolyum, at estilo ng pagsasalita, pati na mga katampukang prosodiko na katulad ng ritmo, intonasyon, at diin. Gayundin, ang nakasulat na mga teksto ay mayroong mga elementong hindi pasalita na katulad ng estilo ng pagsusulat, pagkakaayos ng puwang ng mga salita, o ang pisikal na kalatagan ng isang pahina. Gayunpaman, karamihan sa mga pag-aaral ng komunikasyon hindi pasalita ay tumuon sa interaksiyon ng paghaharap ("mukha sa mukha"), kung saan maiuuri ito sa tatlong pangunahing mga pook: mga kalagayang pangkapaligiran kung saan nagaganap ang pakikipagtalastasan, mga katangiang pangkatawan ng mga nagtatalastasan, at mga ugali ng nagtatalastasan habang nakikisalamuha.
Tingnan din
baguhinMga sanggunian
baguhin
Ang lathalaing ito na tungkol sa Komunikasyon ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa pagpapalawig nito.