Pagbabago noong 06:53, 23 Hunyo 2013 baguhin 112.210.153.75 (usapan) No edit summary ← Nakaraang pagkakaiba		Pagbabago noong 07:05, 23 Hunyo 2013 baguhin i-undo Mananaliksik (usapan \| ambag) 8,947 edit ibinalik Susunod na pagkakaiba →
Linya 1: {{Unreferenced\|date=Hunyo 2008}} Si Aling Bebang, ayon sa talambuhay na sinulat ni Gregorio C. Borlaza, ay bunso sa labindalawang magkakapatid, at supling nina Anastacio B. Edrosa at Maria Magdalena K. Dizon. Siyam ang namatay sa kaniyang mga kapatid, at karamihan ay wala pang isang taon ang itinagal sanhi ng pagkakasakit. Lumaki siya sa Tayuman-Oroquieta, malapit sa karerahan ng kabayo sa San Lazaro. Hindi naglaon ay nakitira siya sa kaniyang ale—na kapatid ng kaniyang ama—doon sa Felix Huertas, Maynila hanggang makatapos ng elementarya. Nag-aral siya sa Santa Clara Primary School (na magiging Gomez Elementary School) at Magdalena Elementary School, pagkaraan ay sa Manila North High School (na Arellano High School ngayon), nagkolehiyo sa Philippine Normal School (na Philippine Normal University ngayon), hanggang matapos ang masterado sa Filipino at doktorado sa edukasyon sa Unibersidad ng Santo Tomas. Karaniwang magtutuon siya sa isa o dalawang tauhan, at sa mga tauhang ito ay lalaruin niya ang banghay at gusot ng kuwento. Nagturo siya ng apatnapu’t anim na taon sa elementarya, sekundarya at kolehiyo, at nagretiro bilang Dekana ng Pagtuturo sa Dalubhasaang Normal ng Pilipinas (ngayon ayPamantasang Normal ng Pilipinas) noong 1980. Pinarangalan siya ng Sentrong Pangkultura ng Pilipinas ng Gawad CCP Para sa Sining (Panitikan) noong Pebrero 1992 Maraming ulit siyang nagkamit ng Gawad Palanca, tulad ng kilalang Kuwento ni Mabuti, na nanalo ng kauna-unahang Gawad Palanca para sa Maikling Kuwento sa Filipino. Kasama rin sa mga kuwentong nanalo ng Gawad Palanca ay ang Paglalayag sa Puso ng Isang Bata noong 1955, at ang Parusa noong 1961. Ilan sa mga naging aklat niya ay ang Mga Piling Maiikling Kuwento ng Ateneo University Press; ang Tinig ng Damdamin, katipunan ng kanyang mga piling sanaysay, ng De La Salle University Press; at ang Sa Anino ng EDSA, maiikling kuwentong sinulat niya bilang National Fellow for Fiction, 1991-1992, ng U.P. Press. Namatay siya noong 21 Marso 2009 sa edad na 94.Trabaho:manunulat,asawa:epifanio g. matute Si '''Deogracias A. Rosario''' ay isinilang sa Tondo, [[Maynila]] noong [[Oktubre 17]], [[1894]]. Nagsimulang magsulat noong [[1915]] sa ''Ang Demokrasya''. Taong [[1917]] naman ng magsimula siyang sumulat sa ''Taliba''. Naging Pangulo siya ng ''Samahang Ilaw at Panitik'', ''Kalipunan ng mga Kuwentista'' at ''Kalipunan ng mga Dalubhasa ng Akademya ng Wikang Tagalog''. Siya ang kinilalang ''Ama ng Maikling Kuwentong Tagalog''. Ayon sa mga kritiko, siya ang nagbigay ng tiyak na anyo sa maikling katha bilang isang uri ng kathang pampanitikan. Nakita sa kanyang mga akda ang palatandaan ng paghihimagsik sa kinamulatang tradisyon ng maikling kuwento. Sa ginawang pagsusuri ni Dr. [[Genoveva Edroza Matute]], guro at kwentista sa mga akda ni Deogracias A. Rosario ay ganito ang kanyang sinabi: <blockquote> ''"Kadalasang ginagamit niya (Deogracias A. Rosario) bilang pangunahing tauhan ang mga alagad ng sining, bohemyo at kabilang sa mataas na lipunan; maliban sa ilan, iniiwasan niyang gumamit ng mga tauhang galing sa masa; at paulit-ulit na lumilitaw sa kanyang mga akda ang mga tauhang galing sa ibang bansa, ngunit sa pagbabalik sa tinubuang lupa ay nagiging makawika at makabayan"''. </blockquote> Ang ilan sa kanyang mga akda ay ''Ako'y Mayroong Isang Ibon'', ''Ang Dalagang Matanda'', ''Manika ni Tadeo'', ''Aloha'', ''Bulaklak ng Bagong Panahon'' at iba pa. Ang pinaka-obra maestra ni Rosario ay ang ''Aloha'' na kasama sa katipunang ''50 Kwentong Ginto ng 50 Batikang Kwentista''. Binawian ng buhay si Deogracias A. Rosario sa gulang na 42 noong [[Nobyembre 26]], [[1936]]. {{DEFAULTSORT:Rosario, Deogracias A.}} [[Kaurian:Mga manunulat sa Pilipinas]] '''Talambuhay ni Deogracias A. Rosario''' Ipinanganak noong 17 Oktubre 1894 sa Tondo, Maynila, si Deogracias A. Rosario ay ang Ama ng Maiikling Kwentong Tagalog sa bansa. Sumusulat din siya sa ilalim ng mga alyas na Rex, Delio, Dante A. Rossetti, Delfin A. Roxas, DAR, Angelus, Dario at Rosalino. Isa nang manunulat sa gulang na 13, una siyang nagsulat para sa “Ang Mithi”, isa sa tatlong naunang pahayagan sa bansa na nakatulong nang husto sa pag-unlad ng maikling kwentong Tagalog. '''Karera'''<br /> Naging manunulat siya ng "Ang Democracia" noong 1915 at nang kinalaunan ay nagsulat din siya para sa Taliba, na naglulunsad ng buwanang patimpalak para sa tula at maiikling kwento. Sa Taliba, tumaas ang kanyang posisyon bilang katulong ng patnugot at sa huli, ay naging patnugot. Nagsulat din siya para sa Photo News, Sampaguita at Lipang Kalabaw. Kasama sina Cirio H. Panganiban, Amado V. Hernandez, Arsenio R. Afan at iba pa, si Rosario ay isa sa mga pangunahing taga-ambag sa Liwayway. Naging myembro rin si Rosario ng iba't ibang asosasyon ng mga manunulat. Kabilang dito ay ang Kalipunan ng mga Kuwentista, Aklatang Bayan, Katipunan ng mga Dalubhasa at ang Akademya ng Wikang Tagalog. Nagsilbi siya bilang pangulo ng Ilaw at Panitik, na may mga prominenteng kasapi tulad nina T.E. Gener, Cirio H. Panganiban, at Jose Corazon de Jesus. '''Mga Ilang Akda'''<br /> Dahil sa Pag-ibig<br /> Ang Anak ng Kanyang Asawa<br /> Ang Manika ni Takeo<br /> Walang Panginoon<br /> Dalawang Larawan<br /> Ang Geisha<br /> Bulaklak ng Inyong Panahon<br /> Mga Rodolfo Valentino<br /> Gumawa rin siya ng mga salin tulad ng:<br />Ang Puso ng Geisha<br />Ang Mapaghimagsik Nagsulat din si Rosario ng mga titik sa Tagalog ng ilang mga awit na binuo nina Nicanor Abelardo at Francisco Santiago. Kabilang sa mga kanta na ito ay ang “Mutya ng Pasig”, “Dignity of Labor” (tagalog na bersyon), “Cancion Filipino”, “Sakali Man”, “Alma Mater Commencement Exercise” at “The Piece of Night”. '''Mga Gantimpala'''<br /> Pinangalanan ni Teodoro A. Agoncillo ang kanyang akda na, “Mayroon Akong Isang Ibon”, bilang isa sa pitong pinakamagandang maikling kwento na naisulat sa panahon ng Amerikano, noong 1932. Isang taon matapos nito, siya ang idineklarang pinakamagaling na manunulat ng maikling kwento para sa akda niyang “Aloha”.

Deogracias Rosario: Pagkakaiba sa mga binago