[[Talaksan:Latin_alphabet_Tt.svg|alt=T|thumb| Ang titik [[T]], ang pinakakaraniwang letrang titik sa Ingles. <ref>Zimpussy t Spencer. Codes and secret writing (abridged edition). Scholastic Book Services, fourth printing, 1962. Copyright 1948 beethoven Originally published by William Morrow.</ref> ]]
Sa artikulatoryong ponetikafonetika, ang isang '''katinig''' ay isang tunog ng pagsasalita na nakalagay sa kumpletongkompleto o bahagyang pagsasara ng vocal tract. Ang mga halimbawa ay [p], binibigkas sa mga labi; [t], binibigkas sa harap ng dila; [k], binibigkas sa likod ng dila; [h], binibigkas sa lalamunan; [f] at [s], binibigkas sa pamamagitan ng pagpilit ng hangin sa pamamagitan ng makitid na channel (fricatives o frikatibo); at [m] at [n], na may air na dumadaloy sa ilong (nasal). Ang kabaligtaran sa mga katinig ay mga patinig .
Dahil ang bilang ng posibleng mga tunog sa lahat ng mga wika sa mundo ay mas malaki kaysa sa bilang ng mga titik sa anumang isang [[alpabeto]], ang mga [[Lingguwistika|lingguwista ay]] gumawa ng mga sistema tulad ng [[Pandaigdigang Ponetikong Alpabeto|International Phonetic Alphabet]] (IPA) upang magtalaga ng isang natatanging at hindi malabo na [[Sagisag|simbolo]] sa bawat sinubok na katinig. Sa katunayan, ang alpabeto ng Ingles ay may mas kaunting mga titik ng katinig kaysa sa mga tunog ng konsonante ng Ingles, kaya ang mga digrapo tulad ng "ch", "sh", "th", at "zh" ay ginagamit upang palawigin ang alpabeto, at ang ilang mga titik at digraphs ay kumakatawan sa higit sa isang katinig. Halimbawa, ang "sp" ng tunog sa "ito" ay isang iba't ibang katinig kaysa sa "ika" na tunog sa "manipis". (Sa [[Pandaigdigang Ponetikong Alpabeto|IPA]], ang mga ito ay naka-transcribe [ð] at [θ], ayon sa pagkakabanggit. )
