Pagkukulay sa litrato

Ang pagkukulay sa litrato ay isang proseso sa isang imahe na nag papakita ng mga Kulay,Pinapaganda ng mga imaheng naka larawan dito, idinaan sa isang proseso mula sa pagiging Monochrome o Puti at Itim. Sa pagproseso ng kulay sa imahe ay gumagamit ng mga kemikal na sensitibo sa liwanag o sensor na elektroniko. Ito ay karaniwang makikita sa pamamagitan ng pagsusuri ng ispektrum ng mga kulay sa tatlong tsanel ng impormasyon, isa dominado sa pamamagitan ng pula, isa pa sa pamamagitan ng berde at sa ikatlong sa pamamagitan ng asul, sa imitasyon ng normal na mata ng tao. Ang naitala na impormasyon ay gagamitin upang muling buuin ang mga orihinal na kulay sa pamamagitan ng paghahalo nang magkasama sa iba't ibang mga sukat ng pula, berde at bughaw na ilaw (RGB na kulay, na ginagamit ng video display, digital Projektor at ilang mga makasaysayang photographic proseso), o sa pamamagitan ng paggamit ng mga Dye o kulay upang alisin ang iba't-ibang sukat ng pula, berde at asul na sa puting liwanag (CMY na kulay, na ginagamit para sa mga print sa papel at mga transparensiya sa negatibo).

Kasaysayan

Ang Kauna-unahang tagumpay na Imaheng dumaan sa proseseo ng pag kukulay isang larawan ng isang tartan na Laso.

Ang pagkuKulay sa mga larawn ay Tinangka simula pa noong 1840s. sa maagang eksperimento ay nakadirekta sa paghahanap ng "sangkap hunyango" na akuin ang kulay ng liwanag na bumabagsak na ito. Ang ilang mga paghihikayat sa maagang mga resulta, na karaniwang nakuha sa pamamagitan ng projecting sa isang solar spectrum na direkta papunta sa sensitibong ilaw, na tila ang gianagawang pag-susri ay nangangako sa isang tagumpay, ngunit ang medyo hindi magandang imahe na nabuo sa isang kamera na kinakailangan ilantad pangmatagalang oras o araw. Ang kalidad at hanay ng kulay ay minsan malubhang limitado,sa komplikadong proseso sa kemikal, Ang "Hillotype" imbento ng Amerikano Daguerreotypist Levi Hill noong 1850. Iba pang experimenters, tulad ng Edmond Becquerel, nakamit ng mas mahusay na mga resulta ngunit mahanap walang paraan upang maiwasan ang mga kulay mula sa mabilis pagkupas kapag ang mga larawan ay nailantad sa liwanag para sa pagtingin. Sa ibabaw ng mga sumusunod na ilang dekada, renew eksperimentosa kahabaan sa mga linyang ito panaka-nakang itinaas pag-asa at pagkatapos ay kanila, mapagbigay wala ng praktikal na halaga.

Sistemang Tatlong Kulay at iba pa

Ang tatlong kulay pamamaraan, kung saan ay ang pundasyon ng halos lahat ng mga praktikal na mga proseso ng kulay kung ang kemikal o electronic, ay unang iminungkahing sa isang 1855 papel sa kulay paningin sa pamamagitan ng Scottish pisisista James Clerk Maxwell. Ito ay batay sa teorya na ang normal na mata ng tao ang makakakita ng kulay na ito dahil ang panloob na ibabaw ay sakop na may milyun-milyong mga intermingled cell kono ng tatlong mga uri: Sa teorya isang uri ay pinaka-sensitibo sa dulo ng spectrum tinatawag naming "pulang", isa pa sensitibo sa gitna o "luntiang" rehiyon, at isa na kung saan ay pinaka Matindi stimulated sa pamamagitan ng "bughaw". Ang mga kulay na may pangalang walang kinikilingang pag-iral bilang pangunahing kulay sa pisikal na katotohanan, at hindi rin ang mga ito ay lubos na tumpak na paglalarawan ng kono sensitivity. Ngunit ang simpleng paglalarawan ng mga tatlong kulay nag-tutugma sa sapat ang sensations nakaranas sa pamamagitan ng mga mata na kapag ang tatlong kulay ay ginamit ang tatlong uri ng cones ay sapat at unequally stimulated upang mabuo ang ilusyon ng iba't-ibang mga intermediate wavelength ng liwanag.

Mula sa kanyang mga pag-aaral ng kulay paningin, Maxwell mali ang natukoy na kulay anumang ma-ginawa sa pamamagitan ng paghahalo lamang tatlong purong kulay ng ilaw - pula, berde at asul na - sa sukat na nais pasiglahin ang tatlong uri ng mga cell sa parehong degree na ang "real" kulay ginawa. Gayunpaman, sa kabila ng kasiraan ng kanyang teorya, milyon-milyong mga kulay ay maaaring makita sa pamamagitan ng model na ito. Upang bigyang-diin na ang bawat uri ng mga cell sa pamamagitan ng kanyang sarili ay hindi talaga makita ang kulay pero noon lamang higit pa o mas mababa stimulated, siya iginuhit ng isang pagkakatulad sa black-and-white photography: kung tatlong walang kulay mga larawan ng parehong scene kinunan sa pamamagitan ng pula, berde at asul filter, at transparencies ("slide") na ginawa mula sa kanila ay inaasahang sa pamamagitan ng parehong mga filter at superimposed sa isang screen, ang resulta ay magiging isang imahe reproducing hindi lang pula, berde at asul, ngunit ang lahat ng mga kulay sa orihinal na pinangyarihan.

Ang unang litrato ng kulay na ginawa ayon sa Maxwell ng reseta, isang set ng mga tatlong monochrome "separations kulay", ay nakunan ng Thomas Sutton sa 1861 para sa paggamit na naglalarawan ng isang panayam sa kulay sa pamamagitan ng Maxwell, kung saan ito ay ipinapakita sa kulay ng triple pamamaraan projection. Ang mga pagsubok na paksa ay isang laso guhitan ng iba't-ibang mga kulay, kabilang ang tila pula at berde. Sa panahon ng panayam, na kung saan ay tungkol sa pisika at pisyolohiya, hindi photography, Maxwell nagkomento sa kasahulan ng mga resulta at ang pangangailangan para sa isang photographic materyal mas sensitibo sa mga pula at luntiang ilaw. Isang siglo mamaya, historians ay mystified sa pamamagitan ng paggawa ng maraming kopya ng anumang red sa lahat, dahil ang photographic na proseso na ginagamit ng Sutton ay para sa lahat ng mga praktikal na layunin ng lahat-lahat insensitive sa pulang ilaw at lamang marginally sensitibo sa berde. Sa 1961, mga mananaliksik natagpuan na ang maraming mga pulang tina ring ipakita ultraviolet light, coincidentally ipinadala sa pamamagitan ng Sutton ni red filter, at surmised na ang tatlong mga imahe ay marahil dahil sa mga ultra-lila, asul-berde at asul wavelength, kaysa sa pula, berde at asul .

1855 mungkahi Maxwell at ito sineseryoso depekto 1861 demonstration tila naging mabilis at ganap na nakalimutan hanggang sa ina na dinadala sa sindihan muli sa 1890s. Sa pumapagitang mga dekada, ang pangunahing konsepto ay nakapag-iisa ang muling imbento ng maraming mga tao. Magkakasama kulay

Paglikha ng mga kulay sa pamamagitan ng paghahalo-sama kulay na mga ilaw (karaniwan ay pula, berde at bughaw) sa iba't-ibang mga sukat ay ang magkasama pamamaraan ng kulay paggawa ng sipi. LCD, LED, plasma at CRT (picture tube) kulay video ay nagpapakita ng lahat gamitin ang pamamaraan na ito. Kung ang isa sa mga display ay sinusuri gamit ang isang malakas na sapat na magnifier, ito ay nakita na ang bawat pixel ay aktwal na binubuo ng mga pula, berde at asul na mga sub-pixel na paghaluin sa normal na distansiya sa panonood, reproducing isang malawak na hanay ng mga kulay pati na rin ang puting at lilim ng kulay-abo. Ito ay kilala rin bilang mga modelo ng kulay RGB. Subtractive kulay

Ang parehong mga tatlong mga imahe na kinunan sa pamamagitan ng pula, berde at asul na mga filter ay ginagamit para magkakasama kulay synthesis ay maaari ding magamit upang makagawa ng mga print at kulay transparencies ng subtractive pamamaraan, na kung saan kulay ay awas mula sa puting liwanag sa pamamagitan ng o tina-kulay. Sa photography, ang tinain kulay ay normal cyan, isang maberde-asul na sumisipsip ng pula; magenta, isang purplish-pink na sumisipsip ng berde; at dilaw, na sumisipsip ng asul. Ang red-filter na imahe ay ginagamit upang lumikha ng isang imahe cyan tinain, ang berde-filter na imahe upang lumikha ng isang kulay-pula larawan tinain, at ang mga asul na-filter na imahe upang lumikha ng isang dilaw na pangulay imahe. Kapag ang tatlong tinain mga imahe ay superimposed bumubuo sila ng isang kumpletong kulay na larawan.

Ito ay kilala rin bilang mga modelo ng kulay na CMYK. Ang "K" ay isang itim na bahagi ng normal na idinagdag sa tinta-jet at iba pang mekanikal pagpi-print ng mga proseso upang bumawi para sa imperfections sa mga may kulay inks ginamit, na may perpektong dapat makuha o pagpapadala ng iba't-ibang mga bahagi ng spectrum ngunit hindi ipakita ang anumang mga kulay, at upang mapabuti ang larawan kahulugan.

Sa una ay maaaring ito ay tila na imahe sa bawat ala na ipi-print sa kulay ng mga filter na ginagamit sa paggawa nito, ngunit sa pamamagitan ng pagsunod sa anumang naibigay na kulay sa pamamagitan ng proseso ng dahilan para sa pag-print sa komplimentaryong kulay ay dapat maging maliwanag. Ang isang pulang bagay, halimbawa, ay magiging lubhang maputla sa red-filter na imahe ngunit napaka dark sa iba pang mga dalawang larawan, kaya ang resulta ay magiging isang lugar sa pamamagitan lamang ng isang trace ng cyan, sumisipsip lamang ng kaunti ng pulang ilaw, kundi isang malaking halaga ng kulay-pula at dilaw, na sama-sama makuha ang karamihan sa mga berde at bughaw na ilaw, umaalis sa pangunahing pulang ilaw sa masasalamin pabalik mula sa puting papel sa kaso ng isang i-print, o ipinadala sa pamamagitan ng isang malinaw na suporta sa kaso ng isang transparency.

Bago ang teknikal na mga makabagong-likha ng mga taong 1935-1942, ang tanging paraan upang lumikha ng isang subtractive full-color print o transparency ay sa pamamagitan ng isa sa maraming mga matrabaho at oras-ubos mga pamamaraan. Karamihan sa mga karaniwang, tatlong sangkap na pangulay mga imahe ay unang nilikha hiwalay ng tinatawag na proseso ng carbon at pagkatapos ay maingat na pinagsama sa rehistro. Minsan, ang mga kaugnay na mga proseso ay ginamit upang gumawa ng tatlong dyelatin matrices saan ay tinina at binuo o ginamit upang ilipat ang tatlong tinain mga imahe sa isang solong layer ng dyelatin pinahiran sa isang pangwakas na suporta. Kemikal toning maaaring magamit upang i-convert tatlong itim-at-puting mga larawan pilak sa cyan, magenta at dilaw na mga imahe ay pagkatapos ay binuo. Sa ilang mga proseso, ang tatlong mga imahe ay nilikha ng isa sa tuktok ng isa pa sa pamamagitan ng paulit-ulit na patong o muling sensitizing, negatibong registration, exposure at pag-unlad pagpapatakbo. Ang isang bilang ng mga pagkakaiba-iba ay gagawin at marketed sa loob ng unang kalahati ng ika-20 siglo, ang ilan sa mga ito maikli ang buhay, iba, gaya ng mga proseso Trichrome Carbro, walang maliw para sa ilang mga dekada. Dahil ang ilan sa mga prosesong ito payagan napaka stable at light mabilis pangulay na gagamitin, walang tutol mga imahe na maaaring manatili halos hindi nagbabago para sa siglo, ang mga ito ay pa rin hindi pa ganap na patay.

Ang produksiyon ng photographic tatlong kulay ng mga kopya sa papel ay pinasimunuan sa pamamagitan ng Louis Ducos du Hauron, na ang komprehensibong 1868 French patent Kasama rin ang pangunahing mga konsepto ng karamihan ng mga kulay photographic na proseso na kung saan ay binuo magkakasunod. Para sa paggawa ng tatlong kulay-filter na mga negatibo kailangan, siya ay magagawang upang bumuo ng mga materyales at mga pamamaraan na kung saan ay hindi bilang ganap na bulag sa pula at luntiang ilaw ng mga ginagamit sa pamamagitan ng Thomas Sutton in 1861, ngunit sila ay pa rin napaka-insensitive na mga kulay. Exposure beses ay impractically mahaba, ang pula o orange-filter na mga negatibong nangangailangan ng oras ng pagkalantad sa camera. Ang kanyang pinakamaagang surviving kulay ng mga kopya ay "sun prints" pinindot ng mga bulaklak at dahon, ang bawat isa sa tatlong mga negatibo ng pagkakaroon ng pag-gawa nang walang kamera sa pamamagitan ng paglalantad sa liwanag-sensitive ibabaw sa direktang liwanag ng araw pagpasa sa unang sa pamamagitan ng isang filter ng kulay at pagkatapos ay sa pamamagitan ng mga halaman. Kulay ng sensitization

Hangga't photographic materyales ay usefully sensitibong lamang sa asul-berde, asul, lila at ultraviolet, may tatlong kulay photography hindi kailanman maaaring maging praktikal. Sa 1873 Aleman botika Hermann Wilhelm Vogel natuklasan na ang karagdagan ng maliit na halaga ng mga tiyak na tina anilina sa isang photographic emulsyon ma idagdag ang sensitivity sa mga kulay na kung saan ang tina hinihigop. Siya ay nakilala tina na variously sensitized para sa lahat ng mga dati nang hindi epektibo kulay maliban sa tunay na pula, na kung saan lamang ng isang nasa gilid trace ng sensitivity maidagdag. Sa mga sumusunod na taon, Edmond Becquerel natuklasan na kloropila ay isang mahusay na sensitizer para red.Although magiging marami pang taon bago ang mga sensitizers (at mas mahusay na mga bago nabuo sa ibang pagkakataon) nahanap magkano gamitin lampas pang-agham na application tulad ng spectrography, sila ay mabilis at sabik na pinagtibay sa pamamagitan ng Louis Ducos du Hauron, Charles Cros at iba pang mga kulay ng photography Pioneers. Exposure beses para sa "problema" mga kulay ay maaaring ngayon na bumaba mula sa oras na minuto. Tulad ng dati-pa-sensitive dyelatin emulsions pinalitan ang lumang wet at dry proseso kolodyon, ang minuto ay naging segundo. Bagong sensitizing tina ipinakilala sa unang bahagi ng ika-20 siglo sa huli ginawa kaya-tinatawag na "madalian" kulay exposure maaari. Kulay ng camera

Paggawa ng separations kulay sa pamamagitan ng pag-reload ang camera at pagbabago ng filter sa pagitan ng exposure ay hindi maginhawa, idinagdag mga pagkaantala sa naka mahabang oras ng pagkalantad at maaaring magresulta sa mga camera na aksidenteng Paglipat out ng posisyon. Upang mapabuti ang aktwal na larawan-pagkuha, ang isang bilang ng mga experimenters dinisenyo ng isa o higit pang mga espesyal na kamera para sa kulay photography. Sila ay karaniwang ng dalawang pangunahing uri.

Ang unang uri ay gumamit ng isang sistema ng bahagyang sumasalamin sa ibabaw upang hatiin ang liwanag na nagmumula sa pamamagitan ng lens sa tatlong bahagi, bahagi bawat pagpasa sa pamamagitan ng isang iba't ibang mga filter ng kulay at bumubuo ng isang hiwalay na imahe, kaya na ang tatlong mga imahe ma nakuhanan ng larawan sa parehong oras sa tatlong plates (nababaluktot film ay hindi pa pinalitan plates salamin bilang ang suporta para sa emulsyon) o ibang mga lugar ng isang plato. Mamaya na kilala bilang "one-shot" camera, pinong bersyon patuloy na gagamitin bilang huli bilang ang 1950s para sa espesyal na mga layunin tulad ng pangkalakalan (commercial) na photography para sa publication, kung saan ang isang hanay ng mga kulay separations sa huli ay kinakailangan upang maghanda plates sa pagpi-print.

Ang pangalawang uri, na kilala variously bilang isang maramihang likod, paulit-ulit na muli o i-drop pabalik camera, nakalantad pa rin ang mga imahe ng isa sa isang pagkakataon ngunit ginamit ng may-ari ng pag-slide para sa mga filter at mga plate na kung saan pinapayagan ang bawat filter at ang kaukulang area unexposed ng emulsyon upang maging mabilis Paglipat sa lugar. Aleman potokimika propesor Adolf Miethe dinisenyo ng isang mataas na kalidad na camera na may ganitong uri kung saan ay pangkalakalan (commercial) na ipinakilala sa pamamagitan ng Bermpohl sa 1903. Ito ay marahil ito Miethe-Bermpohl camera kung saan ito ay ginamit sa pamamagitan ng Miethe ng balintataw Sergei Mikhailovich Prokudin-Gorskii upang gumawa ng kanyang ngayon-bantog kulay photographic survey ng Rusya bago ang 1917 rebolusyon. One sopistikadong variant, patent sa pamamagitan ng Frederic Eugene Ives sa 1897, ay nahimok ng mekanismo ng relos at ma-adjust upang awtomatikong gawin ang bawat isa sa mga exposure para sa isang iba't ibang mga haba ng oras ayon sa mga partikular na sensitibo kulay ng emulsyon na ginagamit.

Kung hindi man simpleng camera na may maraming kulay-filter na lens ay minsan sinubukan, ngunit maliban kung ang lahat ng bagay sa pinangyarihan ay sa isang mahusay na distansiya, o lahat sa isang eroplano sa parehong distansiya, ang pagkakaiba sa pananaw ng mga lenses (paralaks) ginawa ito imposible upang ganap "magrehistro" lahat ng bahagi ng imahe na nagreresulta sa parehong oras. Kulay ng photography umalis sa laboratoryo

Bago ang huling bahagi ng 1890s, kulay photography ay mahigpit na ang domain ng isang napaka ilang napakatapang experimenters payag na bumuo ng kanilang sariling mga kagamitan, gawin ang kanilang sariling kulay-sensitizing ng photographic emulsions, gumawa at masubukan ang kanilang sariling mga filter ng kulay at kung hindi man ay italaga ang isang malaking halaga ng oras at pagsusumikap sa kanilang mga pursuits. Mayroong maraming mga pagkakataon para sa isang bagay na magkamali sa panahon ng serye ng mga operasyon kinakailangan at problema-libreng mga resulta ay bihirang. Karamihan sa mga photographer itinuturing pa rin ang buong ideya ng kulay photography bilang isang panaginip pipe, isang bagay lamang madmen at swindlers gusto i-claim na na natapos.

Sa 1898, gayunpaman, ito ay posible para sa sinuman na may mga presyo sa kamay upang bumili ng mga kinakailangang equipment at supplies yari. Dalawang sapat pulang-sensitive photographic plates ay nasa merkado, at dalawang napaka-ibang mga sistema ng kulay sa pagkuha ng litrato na gamitin ang mga ito, tantalizingly inilarawan sa photographic magazine para sa ilang taon na ang nakaraan, ay sa wakas magagamit sa publiko.

Ang pinaka-malawak at mahal sa dalawang noon ay ang "Kromskop" (binibigkas "chrome-saklaw") system na ginagawa ng Frederic Ives Eugene. Ito ay isang sistema ng tuwiran at magkakasama nito mahahalagang elemento ay inilarawan sa pamamagitan ng James Clerk Maxwell, Louis Ducos du Hauron at Charles Cros magkano ang mas maaga, ngunit Ives namuhunan taon ng maingat sa trabaho at talino sa paglikha sa pagpino ng mga pamamaraan at mga materyales upang i-optimize ang kalidad ng kulay, sa overcoming problema sa likas na taglay ng mga optical system kasangkot, at sa pagpapasimple ang patakaran ng pamahalaan upang dalhin down na ang halaga ng paggawa nito komersyo. Ang kulay ng mga imahe, tinatawag "Kromograms," ay nasa anyo ng mga hanay ng tatlong itim-at-puting transparencies sa salamin, naka-mount sa espesyal na tela-tape-hinged triple frame karton. Upang makita ang isang Kromogram sa kulay ito ay nagkaroon na naipasok sa isang "Kromskop" (generic na pangalan "chromoscope" o "photochromoscope"), isang pagtingin device na ginamit ng isang-aayos ng mga may-kulay na mga filter glass upang maipaliwanag ang bawat slide gamit ang tamang kulay ng ilaw at transparent reflectors upang biswal na pagsamahin ang mga ito sa isang solong full-kulay na imahe. Ang pinaka-tanyag na modelo ay stereoscopic. Sa pamamagitan ng pagtingin sa pamamagitan ng kanyang pares ng lenses, ang isang imahe sa buong natural na kulay at 3-D ay nakita, isang kakila-kilabot bagong bagay o karanasan sa late Victorian edad.

Ang mga resulta won malapit-unibersal na papuri para sa kahusayan at pagiging totoo. Sa demonstrations, Ives minsan ay inilagay ng isang viewer sa pagpapakita ng isang pa rin-buhay nakabatay sa tabi ng aktwal na mga bagay na nakuhanan ng larawan, nag-aanyaya sa mga direktang paghahambing. Isang Kromskop triple "parol" maaaring magamit upang maipakita ang tatlong mga larawan, mount sa isang espesyal na metal o wooden frame para sa layuning ito, sa pamamagitan ng mga filter ng Maxwell ay tapos na sa 1861. Naghanda Kromograms ng pa-buhay na paksa, landscape, sikat na mga gusali at mga gawa ng sining ang naibenta at ang mga nagawang karaniwan kumpayan ang Kromskop viewer, subalit isang "maramihang pabalik" camera attachment at isang set ng mga tatlong mga espesyal na nababagay mga filter ng kulay ma-binili sa pamamagitan ng "Kromskopists "na nagnanais na gumawa ng kanilang sariling Kromograms.

Kromskops at yari Kromograms ay binili sa pamamagitan ng pang-edukasyon na institusyon para sa kanilang halaga sa pagtuturo tungkol sa kulay at kulay paningin, at sa pamamagitan ng mga indibidwal na ay sa posisyon upang magbayad ng malaking sum para sa isang optical nakakaintriga laruan. Ang ilang mga tao ay, sa katunayan, gumawa ng kanilang sariling Kromograms. Sa kasamaang-palad para sa Ives, ito ay hindi sapat upang suportahan ang mga negosyo na kung saan ay nai-set up upang gamitin ang sistema at sila ay nabigo sa lalong madaling panahon, ngunit ang mga manonood, Projector, Kromograms at iba't-ibang varieties ng camera Kromskop at camera attachment ipinagpatuloy upang maging magagamit sa pamamagitan ng Pang-Agham Shop sa Chicago bilang huli bilang 1907. Ang Screen panahon Plate

Ang simple at medyo mas matipid alternatibo ay ang Joly proseso ng Screen. Ito kinakailangan walang mga espesyal na kamera o tumitingin, lamang ng isang espesyal na kulay-compensating filter para sa camera lens at isang espesyal na may-ari para sa photographic plates. Ang may-ari ng nilalaman sa gitna ng system: isang malinaw na plate glass na kung saan napaka-pinong linya ng tatlong kulay ay pinasiyahan sa isang regular na paulit-ulit na pattern, ganap na sumasakop sa ibabaw nito. Ang ideya ay na sa halip ng pagkuha ng tatlong mga hiwalay na kumpleto mga larawan sa pamamagitan ng tatlong mga may-kulay na mga filter, ang mga filter ay maaaring maging nasa anyo ng isang malaking bilang ng mga napaka-makitid na piraso (ang mga may-kulay na mga linya) na nagpapahintulot sa mga kinakailangang impormasyon kulay upang maitatala sa isang nag-iisang larawan tambalang. Matapos ang mga negatibong ay binuo, ang positibong transparency ay naka-print mula dito at isang pagtingin screen na may mga pula, berde at asul na linya sa parehong pattern tulad ng sa mga linya ng pagkuha ng screen ay inilapat at maingat na nakahanay. Ang mga kulay pagkatapos ay lumitaw bilang kung sa pamamagitan ng magic. Ang linaw ng screen at ay napaka tulad ng layer ng monochrome likido kristal elemento at overlay ng buhok-manipis na pula, berde at asul kulay guhitan filter na lumikha ng mga kulay na imahe sa isang karaniwang display LCD. Ito ang pag-imbento ng Irish siyentipiko John Joly, bagaman siya, i gayon maraming iba pang mga Imbentor, kalaunan natuklasan na ang kanyang mga pangunahing konsepto ay inaasahang sa Louis Ducos du Hauron ng mahabang dahil-expire na ang 1868 patent.

Ang Joly proseso Screen ay nagkaroon ng ilang mga problema. Una at nangunguna sa lahat, bagaman ang kulay na mga linya ay mga makatwirang fine (tungkol sa 75 mga hanay ng tatlong kulay na linya sa pulgada) sila ay pa rin disturbingly makikita sa normal na distansiya sa panonood at halos hindi matatagalan kapag pinalaki sa pamamagitan ng projection. Ang problemang ito ay exacerbated sa pamamagitan ng ang katunayan na ang screen sa bawat isa-isa ay pinasiyahan sa isang machine kung saan ginamit tatlong Panulat upang ilapat ang mga transparent na kulay inks, na nagreresulta sa irregularities, mataas na mga rate ng tanggihan at mataas na gastos. Ang salamin na ginagamit para sa photographic plates sa panahon noon ay hindi ganap na flat, at kakulangan ng pare-parehong mahusay na pakikipag-ugnay sa pagitan ng screen at ang imahe nagbigay ng mga lugar ng nagpapasama kulay. Mahina contact din sanhi maling kulay na lumitaw kung ang sanwits ay tiningnan sa isang anggulo. Kahit magkano ang mas simple kaysa sa sistema Kromskop, ang Joly sistema ay hindi murang. Ang starter kit ng plate may-ari, compensating filter, isa sa pagkuha ng screen at isa sa panonood screen nagkakahalaga ng $ 30 (ang katumbas ng hindi bababa sa $ 750 sa 2010 dollars) at karagdagang pagtingin screen ay $ 1 sa bawat isa (ang katumbas ng hindi bababa sa $ 25 sa 2010 dollars). Ang system na ito, masyadong, sa lalong madaling panahon ay namatay ng kapabayaan, bagaman sa katotohanang ito itinuturo ang daan sa hinaharap.

Surviving mga halimbawa ng mga Joly proseso ay karaniwang ipakita ang lubos na mahinang kulay ngayon. Ang mga kulay sa pagtingin ng mga screen na hindi maayos na kupas at Paglipat, na ginagawang imposible upang hatulan ang kanilang orihinal na anyo. Sa ilang mga specimens ang panonood screen ding misaligned.

Lippmann photography ay isang paraan ng paggawa ng isang kulay kunan ng larawan na umaasa sa Bragg eroplano na pagmuni-muni sa emulsyon upang gumawa ng mga kulay. Ito ay katulad ng paggamit ng mga kulay ng bula ang sabon upang gumawa ng isang imahe. Gabriel Jonas Lippmann won ang Nobel Prize sa physics sa 1908 para sa paglikha ng unang proseso ng kulay photographic gamit ang isang solong emulsyon. Ang kulay fidelity ay lubhang mataas ngunit ang mga imahe ay hindi maaaring kopyahin at panonood Nangangailangan napaka-tukoy na kondisyon lighting. Ang pag-unlad ng Autochrome proseso ng mabilis na render ang kalabisan Lippman pamamaraan. Ang pamamaraan ay ginagamit pa rin upang gumawa ng isahan mga imahe na hindi maaaring kopyahin para sa mga layuning seguridad

Ang unang pangkalakalan (commercial) na matagumpay na kulay proseso, ang Lumière Autochrome, imbento ng French Lumière brothers, umabot na sa merkado sa 1907. Ito ay batay sa isang irregular filter screen plate na ginawa ng tinina butil ng patatas arina kung saan ay masyadong maliit upang maging indibidwal na nakikita. Ang light-sensitive emulsyon ay pinahiran nang direkta papunta sa screen, inaalis problema dahil sa hindi lubos na pagsisisi sa pakikipag-ugnay sa pagitan ng screen at larawan. Baligtad processing ay ginamit upang i-convert ang mga negatibong imahe kung saan ito ay una ginawa sa isang positibong larawan, kaya walang pag-print screen o registration ay kailangan. Ang pagkukulang ng Autochrome proseso ay ang mga gastos (isang plato ng gastos tungkol sa bilang magkano bilang isang dosenang itim-at-puting mga plate ng parehong laki), ang medyo mahaba ang pagkakalantad beses na ginawa hand-gaganapin "snapshot" at mga litrato ng paglilipat ng mga paksang hindi praktikal , at sa density ng mga imahe tapos sanhi ng pagkakaroon ng mga light-lubhang kaganyak-ganyak kulay ng screen.

Tiningnan sa ilalim ng mga pinakamabuting kalagayan kundisyon at sa pamamagitan ng liwanag ng araw gaya ng nilalayon, na may mahusay na ginawa at mahusay na napapanatili Autochrome maaaring magmukhang startlingly sariwa at matingkad. Sa kasamaang palad, modernong film at digital na kopya ay karaniwang ginawa gamit ang isang mataas na diffused pinagmulan liwanag, na nagiging sanhi ng pagkawala ng kulay saturation at iba pang masamang epekto dahil sa liwanag na scatter sa loob ng istraktura ng screen at emulsyon, at sa pamamagitan ng fluorescent o iba pang mga artipisyal na liwanag na alters ang Kulay ng balanse. Ang mga kakayahan ng proseso ay hindi dapat hinuhusgahan ng mapurol, matamlay, kakaiba kulay-reproductions karaniwang nakikita.

Milyun-milyong mga Autochrome mga plate ay manufactured at ginamit sa panahon ng isang-kapat na siglo bago ang plates ay pinalitan ng film-based na bersyon sa 1930s. Ang napaka huling bersyon film, na pinangalanang Alticolor, nagdala ng Autochrome proseso sa 1950s ngunit ay itinigil sa 1955. Maraming magkakasama kulay screen mga produkto ay magagamit sa pagitan ng mga 1890s at 1950s ang, ngunit wala, may mga posibleng pagbubukod ng Dufaycolor, ipinakilala bilang film para pa rin photography sa 1935, ay naging popular na bilang matagumpay o bilang Lumière Autochrome. Ang pinaka-kamakailang paggamit ng proseso ng magkasama screen para sa mga non-digital photography ay nasa Polachrome, ang isang "instant" 35mm slide film ipinakilala sa 1983 at ipinagpatuloy tungkol sa dalawampung taon mamaya. Tripacks

Louis Ducos du Hauron ay iminungkahing gamit ang isang sanwits ng tatlong naiiba ang kulay-record emulsions sa suporta transparent na ma-expose na magkasama sa isang ordinaryong camera, pagkatapos ay kinuha hiwalayin at ginamit katulad ng anumang iba pang hanay ng mga tatlong-kulay separations. Ang problema ay na kahit na dalawa sa mga emulsions ay maaaring maging mga contact sa mukha-sa-mukha, mga third ang gusto ay kailangang pinaghihiwalay ng ang kapal ng isang transparent na layer ng suporta. Dahil ang lahat ng mga silver halide emulsions ay likas na sensitibo sa asul, ang mga asul na-record layer marapat upang maging sa tuktok at may asul na nagba-block ng dilaw na filter na layer sa likod nito. Ang asul na-record layer, na ginamit upang gawin ang mga kulay-dilaw na naka-print na maaaring pinaka-kayang maging "soft," Gusto magtapos up paggawa ang pinakamalinaw na imahe. Ang dalawang mga layer sa likod nito, isa sensitized sa pula ngunit hindi berde at ang iba sa berde ngunit hindi pula, gusto magdusa mula sa scattering ng ilaw bilang ito pumasa sa pamamagitan ng kataas-taasan emulsyon, at isa o parehong nais karagdagang magdusa sa pamamagitan ng pag-espasyo ang layo mula dito .

Sa kabila ng mga limitasyong ito, ang ilang mga "tripacks" ay pangkalakalan (commercial) na ginawa, tulad ng Hess-Ives "Hiblock" na sandwiched isang emulsyon sa pelikula sa pagitan ng emulsions pinahiran plates sa salamin. Para sa isang maikling panahon sa unang bahagi ng 1930s, ang kompanya Amerikano Agfa-produce Ansco Colorol, isang roll-film tripack para sa camera snapshot. Ang tatlong emulsions ay nasa hindi karaniwang manipis na base film. Pagkatapos ng pagkakalantad, roll ang ay ipinadala sa Agfa-Ansco para sa pagpoproseso at triple ang mga negatibo ay ibabalik sa customer na may isang hanay ng mga kulay ng mga kopya. Ang mga imahe ay hindi matulis at ang kulay ay hindi masyadong mahusay, ngunit sila ay tunay na "natural na kulay" snapshot.

"Bipacks" gamit lamang ang dalawang emulsions mukha-sa-mukha ay ang paksa ng ilang mga pag-unlad. Kahit na ang mga hanay ng mga kulay na maaaring muling ginawa sa pamamagitan lamang ng dalawang mga sangkap ay limitado, skin tone at pinaka-buhok at mata na kulay ma-render na may kamangha-mangha fidelity, paggawa bipack pinoproseso ng isang praktikal na pagpipilian para sa kulay pagdidibuho. Sa pangkalakalan (commercial) na kasanayan, gayunpaman, ang paggamit ng bipacks noon ay halos ganap na nakakulong sa dalawang-kulay system aninong gumagalaw.

Kung ang tatlong mga layer ng emulsyon sa isang tripack ay walang upang madala-hatiin upang makagawa ng cyan, magenta at dilaw na pangulay mga larawan mula sa mga ito, maaari silang ma-pinahiran nang direkta sa ibabaw ng bawat isa, inaalis ang pinaka-seryosong problema. Sa katunayan, ang ilang mga kemikal magic noon ay sa ilalim ng pag-unlad na gagawing posible na. Kulay ng film mula noong 1930s

Tri-Pack

Sa 1935, Amerikano Kodak ipinakilala ang unang modernong "mahalaga tripack" Kulay ng film at tinatawag na ito Kodachrome, isang pangalan recycled mula sa isang mas maagang at ganap na naiibang mga dalawang-kulay na proseso. Pag-unlad nito ay pinangunahan ng mga malamang na hindi totoo koponan ng Leopold Mannes at Leopold Godowsky, Jr (palayaw na "Man" at "Diyos"), dalawang mataas na itinuturing classical musikero na nag-nagsimula tinkering na may kulay photographic na proseso at napunta nagtatrabaho sa Kodak Research Laboratories . Kodachrome nagkaroon ng tatlong mga layer ng emulsyon pinahiran sa isang solong base, ang bawat layer ng pag-record ng isa sa tatlong primaries magkasama, pula, berde, at asul. Sa pagpapanatili sa Kodak ng lumang "pindutin mo ang pindutan, ginagawa namin ang natitira" slogan, ang film ay lamang load sa camera, nakalantad sa ordinaryong paraan, pagkatapos ay ipapadala sa Kodak para sa pagproseso. Ang kumplikadong bahagi, kung ang pagkakumplikado ng pagmamanupaktura ang film ay binabalewala, ay ang pagproseso, na kung saan kasangkot ang kinokontrol na pagtagos ng kemikal papunta sa tatlong mga layer ng emulsyon. Tanging isang pinasimpleng paglalarawan ng proseso ay naaangkop sa isang maikling kasaysayan: bilang bawat layer ay binuo sa isang itim-at-puting imahe pilak, isang "tinain coupler" idinagdag sa panahon na yugto ng pag-unlad dulot ng cyan, magenta o dilaw na pangulay imahe upang malilikha kasama ang mga ito. Ang pilak mga imahe ay chemically inalis, Aalis lamang ang tatlong mga layer ng tinain mga imahe sa tapos na pelikula.

Sa una, Kodachrome ay magagamit lamang bilang 16mm film para sa mga home movie, pero sa 1936 din ito ay ipinakilala bilang 8mm film home movie at maikling haba ng 35mm film para pa rin photography. Sa 1938, sheet film sa iba't-ibang mga laki para sa propesyonal na photographer ay ipinakilala, ang ilang mga pagbabago ang ginawa sa gamutin maagang mga problema sa hindi matatag na mga kulay, at isang medyo pinasimpleng paraan ng pagpoproseso ay instituted.

Sa 1936, ang Aleman Agfa sinundan ng kanilang sariling mahalaga tripack film, Agfacolor Neu, na sa pangkalahatan ay katulad sa Kodachrome ngunit nagkaroon ng isang mahalagang kalamangan: Agfa ay natagpuan ng isang paraan upang isama ang tinain couplers sa layer emulsyon sa panahon ng paggawa, na nagpapahintulot sa lahat ng tatlong mga layer na binuo sa parehong oras at lubos na pagpapasimple ng pagproseso. Karamihan sa modernong mga pelikula kulay, maliban sa ngayon-ipinagpatuloy Kodachrome, gamitin ang inkorporada tinain coupler diskarteng ito, ngunit dahil ang 1970s halos lahat ng mga nagamit ng pagbabago binuo ng Kodak kaysa sa orihinal na bersyon Agfa.

Sa 1941, Kodak ginawa ito posible na bumili ng mga kopya mula sa Kodachrome mga slide. Ang mga naka-print na "papel" ay talagang isang puting plastic pinahiran na may isang multilayer emulsyon na katulad ng sa pelikula. Ang mga ito ay ang unang pangkalakalan (commercial) na magagamit kulay prints nilikha ng chromogenic pamamaraan tinain coupler. Sa mga sumusunod na taon, Kodacolor film ay ipinakilala. Hindi tulad ng Kodachrome, ito ay dinisenyo upang maisaproseso sa isang negatibong imahe kung saan ay nagpakita hindi lamang liwanag at madilim reverse ngunit din komplementaryong mga kulay. Ang paggamit ng mga naturang isang negatibong para sa paggawa ng mga kopya sa papel pinasimple ang pagproseso ng mga print, pagbabawas ng kanilang mga gastos.

Ang gastos ng kulay film kumpara sa black-and-white at ang hirap na gamitin ito na may panloob na pag-iilaw pinagsama upang antalahin ang lakit nito pag-aampon sa pamamagitan ng amateurs. Sa 1950, itim-at-puting mga snapshot ay pa rin ang pamantayan. Sa pamamagitan ng 1960, ang kulay ay magkano ang mas karaniwang ngunit pa rin tended upang irereserba para sa mga larawan sa paglalakbay at mga espesyal na okasyon. Kulay ng film at kulay ng mga Kopya pa rin nagkakahalaga ng maraming beses hangga't black-and-white, at pagkuha ng mga snapshot ng kulay sa malalim na lilim sa loob ng bahay o kinakailangan ang paggamit ng flash bombilya, isang abala at dagdag gastos. Sa pamamagitan ng 1970, mga presyo ay darating pababa, film sensitivity ay napabuti, electronic flash unit ay pinapalitan bombilya flash, at sa karamihan ng mga pamilya kulay ay naging ang pamantayan para sa snapshot-pagkuha. Itim-at-puting film ipinagpatuloy upang magamit ng ilang photographer na ginugusto ito para sa Aesthetic dahilan o kung sino ang nais na kumuha ng litrato sa pamamagitan ng umiiral na liwanag sa mababang-light kondisyon, na noon ay pa rin mahirap na gawin sa mga kulay ng film. Sila ay karaniwang ay ang kanilang sariling pagbuo at pag-print. Sa pamamagitan ng 1980, black-and-white film sa mga format na ginagamit ng mga tipikal na mga camera na kuha, pati na rin ang commercial pagbuo at pag-print ng serbisyo para sa mga ito, ay halos Naglaho.

Instant Kulay ng film ay ipinakilala sa pamamagitan ng Polaroid sa 1963. Tulad ng Polaroid ng kontemporaryong instant black-and-white film, ang kanilang mga kulay unang produkto ay isang negatibong-positibong alisan ng balat-hiwalayin proseso na kung saan ay gumawa ng isang natatanging naka-print sa papel. Ang mga negatibong ay hindi muling ginamit at ay iwinaksi. Ang magwasak nilikha ng dalus-dalos itinapon nakapaso-chemical-kargado mga negatibo Polaroid, na tended upang makaipon ng pinaka-mabigat sa prettiest, karamihan sa mga snapshot-karapat-dapat lokasyon, horrified Polaroid founder Edwin Land at sinenyasan kanya upang bumuo ng mamaya SX-70 ng system, na ginawa walang paghiwalayin ang mga negatibong upang itapon.

Ang ilang mga kasalukuyang magagamit Kulay ng pelikula ay idinisenyo upang makagawa ng positibong transparencies para sa paggamit sa isang slide projector o magnifying viewer, bagaman papel ng mga kopya ay maaari ding ginawa mula sa kanila. Transparencies ay ginugusto ng ilang mga propesyonal na photographer na gumagamit ng film dahil sila ay hinuhusgahan nang hindi na kinakailangang i-print muna ang mga ito. Transparencies din ang mga kakayahan ng isang mas malawak na dynamic range, at samakatuwid ay ng isang mas mataas na antas ng pagiging totoo, kaysa sa mas maginhawang daluyan ng mga kopya sa papel. Ang unang bahagi ng popularidad ng kulay "slide" sa amateurs nagpunta sa pagtanggi pagkatapos ng pagpapakilala ng automated printing equipment nagsimula nagdadala sa naka-print na kalidad ng up at down na mga presyo.

Iba pang mga kasalukuyang magagamit pelikula ay idinisenyo upang makagawa ng negatibo ng kulay para sa paggamit sa paglikha pinalaki positibong prints sa kulay photographic papel. Kulay ng mga negatibo ay maaari ring maging digital scan at pagkatapos ay i-print sa pamamagitan ng non-photographic pamamaraan o matingnan bilang positibo elektroniko. Hindi tulad ng baligtad-film proseso ng transparency, negatibong-positibong proseso ay, sa loob ng mga limitasyon, mapagpatawad ng mga hindi tamang exposure at mahinang kulay lighting, dahil ang isang hindi kakaunti na antas ng pagwawasto ay posible sa oras ng pag-print. Negatibong film samakatuwid ay mas angkop para sa mga kaswal na paggamit sa pamamagitan ng amateurs. Halos lahat ng pang-isahang gamit na camera ay gumagamit ng mga negatibong pelikula. Photographic transparencies ay maaaring gawin mula sa mga negatibo sa pamamagitan ng pag-print ng mga ito sa espesyal na "positibong film," ngunit ito ay palaging hindi pangkaraniwang labas ng industriya aninong gumagalaw at pangkalakalan (commercial) na serbisyo upang gawin ito para pa rin imahe ay maaaring hindi na magagamit. Negatibong mga pelikula at mga papel ng mga kopya ay sa pamamagitan ng malayo ang pinaka-karaniwang paraan ng kulay ng film photography ngayon.

Mga halimbawa

Isang larawan ng isang batang babae,kinulayan sa pamamagitan ng prosesong Hellotypie.

Mga sanggunian

Coe, Brian, Colour Photography: the first hundred years 1840-1940, Ash & Grant, 1978.
Coote, Jack, The Illustrated History of Colour Photography, Fountain Press Ltd., 1993, ISBN 0-86343-380-4
Eastman Kodak Company. (1979). Preservation of photographs. Kodak publication, no. F-30. [Rochester, N.Y.]: Eastman Kodak Co.
Great Britain, & Paine, C. (1996). Standards in the museum care of photographic collections 1996. London: Museums & Galleries Commission. ISBN 0-948630-42-6
Keefe, L. E., & Inch, D. (1990). The life of a photograph: archival processing, matting, framing, storage. Boston: Focal Press. ISBN 0-240-80024-9, ISBN 978-0-240-80024-0
Lavédrine, B., Gandolfo, J.-P., & Monod, S. (2003). A guide to the preventive conservation of photograph collections. Los Angeles: Getty Conservation Institute. ISBN 0-89236-701-6, ISBN 978-0-89236-701-6
Photograph preservation and the research library. (1991). Mountain View, Ca: The Research Libraries Group. ISBN 0-87985-212-7
Reilly, J. M. (1998). Storage guide for color photographic materials. Albany, N.Y.: University of the State of New York ... [et al.].
Ritzenthaler, M. L., Vogt-O'Connor, D., & Ritzenthaler, M. L. (2006). Photographs: archival care and management. Chicago: Society of American Archivists. ISBN 1-931666-17-2, ISBN 978-1-931666-17-6
Sipley, Louis Walton, A Half Century of Color, Macmillan, 1951
Time-Life Books. (1982). Caring for photographs: display, storage, restoration. Life library of photography. Alexandria, Va: Time-Life Books. ISBN 0-8094-4420-8
Weinstein, R. A., & Booth, L. (1977). Collection, use, and care of historical photographs. Nashville: American Association for State and Local History. ISBN 0-910050-21-X
Wilhelm, H. G., & Brower, C. (1993). The permanence and care of color photographs: traditional and digital color prints, color negatives, slides, and motion pictures. Grinnell, Iowa, U.S.A.: Preservation Pub. Co. ISBN 0-911515-00-3
Wythe, D. (2004). Museum archives: an introduction. Chicago: Society of American Archivists. ISBN 1-931666-06-7, ISBN 978-1-931666-06-0

Mga kawing na panlabas

Internet Resources compiled by the Northeast Document Conservation Center
"Care and Handling and Storage of Photographs" by Mark Roosa (IFLA)
Conservation Register Naka-arkibo 2007-04-09 sa Wayback Machine.
Image Permanence Institute
Library of Congress – Information Leaflet: Photographs Naka-arkibo 2008-05-22 sa Wayback Machine.
National Archives and Records Administration – Cold Storage Handling Guidelines Naka-arkibo 2002-04-04 sa Wayback Machine.
National Park Service. Conserve-O-Gram (select PDF versions on menu) Naka-arkibo 2011-08-06 sa Wayback Machine.
Henry Wilhelm