Panitikang Koreano

Panitikang Koreano ay ang katawan ng panitikan na ginawa ng mga Koreano, karamihan ay nasa wikang Koreano at kung minsan ay nasa  Klasikal na Tsino. Sa loob ng 1,500 taon ng pampanitikang kasasayan, ito'y nakasulat sa Hanja. Ito ay karaniwang nahahati sa klasikal at modernong panahon, kahit na ang pagkakaiba nito ay kung minsan hindi maliwanag. Ang Korea ay ang tahanan ng unang uri ng metal at tanso sa mundo, pinakamaagang nakilalang nakalimbag na dokumento sa mundo at ang unang featural script sa mundo.

Tulang Klasikal

Panitikan ng Koreanong Klasikal ay may mga pinanggagalingan nito sa tradisyonal na katutubong paniniwala at kuwentong-bayan ng tangway sa Korea. Mayroong apat na pangunahing tradisyonal na anyo ng tula: hyangga ("katutubong kanta"); pyolgok ("espesyal na kanta"), o changga ("mahabang tula"); sijo ("kasalukuyang melodya"); at kasa ("taludtod"). Iba pang mga anyo ng tula na umunlad ay ang estilong kyonggi, sa ika-14 at ika-15 na siglo, at ang akchang ("mga salita para sa mga kanta") sa ika-15 na siglo. Ang pinaka-kinatawang akchang ay ang Yongbi och'on ka (1445-47; mga Kanta ng Lumilipad na Dragon), isang ikot ng panahon ng pinagsama-sama sa papuri ng pagkakatatag ng dinastiyang Yi. Mga tulang Koreano ay orihinal na sinadya upang awitin, at ang kanyang anyo at estilo ay sumasalamin sa kanyang melodikong pinagmulan. Ang batayan ng kanyang prosodi ay isang linya ng nagpapalit-palit na grupo ng tatlo o apat na pantig, na kung saan ay marahil ang pinaka-natural na ritmo sa wika.

Isa sa mga sikat na mga pinakamaagang mga tula o lirikong kanta ay ang Gonghuin (Konghu-in) ni Yeo-ok sa panahon ng Gojoseon.

Hyangga

Hyangga (hangul: 향가, hanja: 鄕 歌) ay nakasulat sa Korean gamit ang binagong hanja sa isang sistema na ay tinatawag na idu (hangul: 이두, hanja: 吏 讀), sa literal na pagsalin ay "mga kasulatan ng kawani." Partikular, ang mga iba ' t-ibang ng idu ginagamit upang isulat ang mga hyangga na minsa'y tinatawag na "hyangchal". Idu ay isang sistema ng paggamit ng mga karakter ng hanja upang ipahayag sa koreano. Ang susi sa sistema ay upang gamitin ang ilang mga karakter ng hanja para sa kanilang layunin, sa kanilang mga kahulugan, at iba pa para sa kanilang pagbigkas, hindi pinapansin ang kanilang mga piktograpikang kahulugan. Sa una, ito'y lilitaw bilang isang kumplikado, kahit hindi nauunawaang sistema, ngunit pagkatapos na gamitin ang sistema ay nagiging komportable na may ilang mga karakter na tuloy-tuloy na nakatayo para sa mga koreanong salita.