Ang Kuwento ni Prinsipe Sobur ay isang Indiyanong kuwentong bibit tungkol sa isang prinsipe na ipinatawag sa silid ng isang prinsesa sa pamamagitan ng paggamit ng isang mahiwagang pamaypay.[1]

Sa isang bersiyon ng kuwentong nakolekta mula sa Bengal, ni Lal Behari Dey, Ang Kuwento ni Prinsipe Sobur, nagsimula ang kuwento sa isang tanong ng ama (isang mangangalakal, dito) sa kaniyang pitong anak na babae: "Sa kaninong kapalaran sila nakukuha ang kanilang nabubuhay?". Sumagot ang bunso na ang kaniyang pamumuhay ay sa kaniyang sariling kapalaran. Pinaalis siya ng kaniyang ama sa bahay at kailangan niyang manirahan sa gubat. Pagkaraan ng ilang sandali, yumaman ang ikapitong anak na babae at ibinahagi ang kaniyang kayamanan sa kaniyang ama. Ang mangangalakal ay kailangang maglakbay sa ibang bansa, ngunit ang kaniyang barko ay hindi gumagalaw. Naalala niyang nakalimutan niyang tanungin ang kaniyang ikapitong anak kung ano ang dadalhin sa kaniya. Ginagawa niya at sinabi niya: "Sobur" ("maghintay"). Kinuha niya ito bilang isang bagay na pinangalanang Sobur, at nagpatuloy sa kaniyang paglalakbay. Sa dayuhang bansa, na ang prinsipe ay tinatawag na Sobur, binibigyan ng prinsipe ang mangangalakal ng isang kahon na may mahiwagang pamaypay at salamin, na sinasabi sa kaniya na ang kahon ay naglalaman ng "Sobur". Bumalik ang mangangalakal at ibinigay sa kaniyang anak na babae ang kahon. Binuksan niya ito makalipas ang ilang araw at mismong tagahanga ang fan. Sa pamamagitan nito, nagteleport si Prinsipe Sobur sa kaniyang silid. Sila ay umibig at pumayag na magpakasal sa isa't isa. Sa araw ng kasal, inihahanda ng kaniyang mga kapatid na babae ang kama ng kasal na may pulbos na salamin mula sa mga basag na bote. Nang mahiga si Sobur sa kama, siya ay nasugatan nang husto at isinugod siya pabalik sa kaniyang sariling bansa. Nagpasya ang kaniyang asawa na bumalik kasama niya, sa pamamagitan ng pagsusuot ng disguise ng isang Sannyasi. Sa kaniyang paggala, nagpapahinga siya sa tabi ng isang puno kung saan may pugad ang isang pares ng mga ibon, sina Bihangama at Bihangami. Pinoprotektahan niya ang kanilang pugad sa pamamagitan ng pagpatay sa isang ahas at sila, bilang pasasalamat, ay nagpahayag kung paano niya mapapagaling ang kaniyang prinsipe. Sumasang-ayon ang mga ibon na dalhin siya doon nang mas mabilis kaysa sa paglalakad. Sa pagtatapos ng kuwento, pinagaling niya si prinsipe Sobur at pinatawad niya ang kaniyang mga hipag. [2]

Mga pagkakaiba

baguhin

Ang mga pagkakaiba ng kuwento ay iniulat ng propesor na si Lee Haring na umiiral sa Bengal at Afghanistan.[3]

Sa isang Indiyanong pagkakaiba na kinolekta ng Maive Stokes na may pangalang Ang Prinsipe ng Pamaypay nagsimula ang kuwento sa tanong ng isang hari sa kanilang pitong anak na babae: Sino ang nagbibigay sa kanila ng pagkain? Sumagot ang anim na matatanda na siya iyon; ang bunso na ito ay Diyos. Ang ikapitong anak na babae ay pinalayas sa bahay at kailangang buhayin ang sarili sa gubat. Pagkatapos ng pakikipagsapalaran, nagkasundo sila. Isang araw, kailangan niyang maglakbay sa ibang bansa at tinanong ang kaniyang mga anak na babae kung anong mga regalo ang gusto nila: ang anim na matatanda para sa mga damit na sutla at alahas, at ang bunso ay simpleng "Sabr" ("maghintay"). Napansin ng kaniyang ama ang kakaibang deklarasyon, ngunit nangako na hahanapin itong "Sabr". Binibili niya ang mga materyal na kahilingan para sa kaniyang mga anak na babae sa ibang bansa, ngunit hindi pa rin nahanap ang "Sabr". Nagtataka, sinabi ng mga lalaki sa bazar na ang anak ng kanilang hari ay tinatawag na Sabr. Ang unang hari ay bumisita kay Prinsipe Sabr, ipinaliwanag ang kuwento at nakatanggap mula sa prinsipe ng isang kahon na ibibigay sa ikapitong prinsesa. Umuwi ang hari at ibinigay ang kahon sa kaniyang anak na babae. Pagkaraan ng isang buwan ay binuksan niya ito: sa loob ng isang bentilador, na ginagamit niya at biglang lumitaw si Prinsipe Sabr sa kaniyang harapan. Pumayag silang pakasalan ang isa't isa, at pumayag ang kaniyang ama. Sa araw ng kanilang kasal, ang anim pang kapatid na babae ng prinsesa, na galit sa suwerte ng kanilang kapatid, ay naghanda ng higaan para sa prinsipe na may pulbos na salamin upang saktan siya. Nangyari nga at nasaktan ng husto si Sabr. Hinihimok niya ang kaniyang asawa na gamitin ang pamaypay sa maling paraan upang i-teleport siya pabalik sa kaniyang kaharian, kung saan maaari niyang mapabuti ang kaniyang kalagayan. Nanaginip siya na siya ay nasa sakit pa rin at nagpasyang gumawa ng isang bagay tungkol dito: siya ay nagbalatkayo bilang isang lalaking yogi at pumunta sa isa pang gubat, kung saan narinig niya ang isang loro at isang "mainá" na nag-uusap tungkol sa lunas sa prinsipe. Ang prinsesa, bilang yogi, ay nagbibigay ng lunas sa kaniyang asawa at ipinahayag na siya ang yogi.[4]

Mga sanggunian

baguhin
  1. Haring, Lee. "Diaspora, Southwest Indian Ocean". In: South Asian Folklore: An Encyclopedia. Routledge, 2020 [2003]. p. 157. ISBN 9781000143539.
  2. Day, Rev. Lal Behari (1883). Folk-Tales of Bengal. London: McMillan and Co. 1883. pp. 119–132.
  3. Haring, Lee. "Diaspora, Southwest Indian Ocean". In: South Asian Folklore: An Encyclopedia. Routledge, 2020 [2003]. p. 157. ISBN 9781000143539.
  4. Stokes, Maive. Indian fairy tales, collected and tr. by M. Stokes; with notes by Mary Stokes. London: Ellis and White. 1880. pp. 193–200.