Prinsipeng-tagahalal

Ang mga prinsipe-tagahalal (Aleman: Kurfürst ( listen ), maramihan. Kurfürsten, Tseko: Kurfiřt, Latin: Princeps Elector), o mga tagahalal o mga elektor sa madaling salita, ay ang mga miyembro ng kolehiyo ng mga tagahalal na bumoboto para sa susunod na emperador ng Banal na Imperyong Romano.

Ang mga imperyal na prinsipeng-tagahalal
kaliwa pakanan: Arsobispo ng Colonia, Arsobispo ng Maguncia, Arsobispo ng Treveris, Konde Palatina, Duke ng Sahonya, Margrabe ng Brandeburgo, at Hari ng Bohemya ( Codex Balduini Trevirorum, c. 1340)

Pagpili ng hari. Sa itaas: ang tatlong eklesyastikong prinsipe ay pumipili ng hari, na nakaturo sa kanya. Gitna: ibinibigay ng Konde Palatina ng Rin ang isang gintong mangkok, na kumikilos bilang isang tagapaglingkod. Sa likod niya, ang Duke ng Sahonya kasama ang kaniyang mga tauhan ng marshal at ang Margrabe ng Brandeburgo na nagdadala ng isang mangkok ng maligamgam na tubig, bilang isang valet. Sa ibaba, ang bagong hari sa harap ng mga dakilang tao ng imperyo (Heidelberg Sachsenspiegel, bandang 1300)

Mula noong ika-13 siglo, ang mga prinsipe-tagahalal ay nagkaroon ng pribilehiyong ihalal ang monarko na puputungan ng papa. Pagkatapos ng 1508, walang mga koronasyon ng imperyal at sapat na ang halalan. Si Carlos V (nahalal noong 1519) ang huling emperador na nakoronahan (1530); ang kaniyang mga kahalili ay inihalal na mga emperador ng kolehiyo ng elektoral, bawat isa ay pinamagatang "Nahalal na Emperador ng mga Romano" (Aleman: erwählter Römischer Kaiser; Latin: electus Romanorum imperator).

Ang dignidad ng elektor ay may malaking prestihiyo at itinuturing na pangalawa lamang sa hari o emperador. Ang mga botante ay may hawak na eksklusibong mga pribilehiyo na hindi ibinahagi sa ibang mga prinsipe ng Imperyo, at patuloy nilang hawak ang kanilang mga orihinal na titulo kasama ng mga elektor.

Ang maliwanag na tagapagmana sa isang sekular na prinsipe-tagahalal ay kilala bilang isang prinsipeng elektoral (Aleman: Kurprinz).

Mga sanggunian

Mga pinagkuhanan

• Bryce, J. (1887). The Holy Roman Empire, ika-8 ed. New York: Macmillan.
• Chisholm, Hugh, pat. (1911). "Electors" . Encyclopædia Britannica (sa wikang Ingles). Bol. 9 (ika-11 (na) edisyon). Cambridge University Press. pp. 173–175.{{cite ensiklopedya}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
• Naglalaman ang artikulong ito ng mga hangong pananalita mula sa 1728 Cyclopaedia, isang lathalaing sa dominyong publiko.

Mga panlabas na link

• Ang Avalon Project. (2003). "Ang Golden Bull ng Emperor Charles IV 1356 AD"
• Oestreich, G. at Holzer, E. (1973). " Übersicht über die Reichsstände." Sa Gebhardt, Bruno. Handbuch der Deutschen Geschichte , ika-9 na ed. (Tomo 2, pp. 769–784). Stuttgart: Ernst Ketler Verlag.
• Velde, FR (2003). "Mga Royal Style."
• Velde, FR (2004). "Ang Banal na Imperyong Romano."
• Armin Wolf, Electors, inilathala noong 9 Mayo 2011, Ingles na bersyon na inilathala noong Pebrero 26, 2020 ; sa: Historisches Lexikon Bayerns