Tradisyong-pambayan ng Rusya

Ang kuwentong-bayan ng Rusya ay kuwentong-bayan ng mga Ruso at iba pang pangkat etniko ng Rusya.

Ang kuwentong-bayan ng Rusya ay nag-ugat sa mga paganong paniniwala ng mga sinaunang Eslabo at ngayon ay kinakatawan sa mga Rusong kuwentong-bibit. Ang mga epikong Rusong bylina ay isa ring mahalagang bahagi ng mitolohiyang Eslabo. Ang pinakamatandang mga bylina ng siklong Kievita ay naitala sa Rusong Hilaga, lalo na sa Karelia, kung saan naitala rin ang karamihan sa pambansang epikong Finlandes na Kalevala.

Noong huling bahagi ng ika-19 na siglo, nagsimulang isalin sa Ingles ang mga kuwentong engkanto ng Rusya, kasama ang Russian Folk Tales (1873) ni William Ralston, at Tales and Legends from the Land of the Tzar (1890) ni Edith Hodgetts.

Maraming Rusong kuwentong-bibit at mga bylina ang iniakma para sa mga animation na pelikula, o para sa mga feature na pelikula ng mga kilalang direktor gaya nina Aleksandr Ptushko (Ilya Muromets, Sadko) at Aleksandr Rou (Morozko, Vasilisa the Beautiful).

Ang ilang mga makatang Ruso, kabilang sina Pyotr Yershov at Leonid Filatov, ay gumawa ng isang bilang ng mga kilalang patula na interpretasyon ng mga klasikong Ruso na kuwentong bibit, at sa ilang mga kaso, tulad ng kay Alexander Pushkin, ay lumikha din ng ganap na orihinal na mga tula ng engkanto na napakapopular.

Mga uri

Mga kuwentong-pambayan

Ang katibayan ng mga kuwentong-pambayan ng Russia ay umiiral noong ika-12 siglo, at nagpapahiwatig na ito ay umiral nang ilang panahon nang mas maaga.^[1]^[2] Hindi gaano ang nilalaman mula sa mga unang kuwentong pambayan ang umiiral ngayon, gayunpaman, higit sa lahat ay dahil sa pagsupil ng Simbahan sa mga salaysay na hindi Kristiyano.^{[kailangan ng sanggunian]} Ang pagsasabi ng mga kuwentong-pambayan ay mahigpit na ipinagbabawal kahit pa noong ika-12 siglo,^{[kailangan ng sanggunian]} at sa ilang mga kaso ang paglabag ay humantong sa kamatayan.^{[kailangan ng sanggunian]} Noong ika-16 na siglo lamang nagsimulang maitala ang mga kuwentong-pambayan ng Rusya, at noong ika-19 na siglo lamang na may "mga Rusong Kuwentong-pambayan" ni Bogdan Bronitsyn (1838) ay inilathala ang isang pagtitipon ng mga tunay na kuwentong-bayan ng Russia.^{[kailangan ng sanggunian]} Ang pag-aaral ng alamat ay nakakuha ng partikular na katanyagan sa huling bahagi ng ika-20 siglo (sa paligid ng dekada 1960).^{[kailangan ng sanggunian]}

Mga sanggunian

↑ Sokolov, Yuriy M. (1971) [1950]. Russian Folklore. Sinalin ni Smith, Catherine R. Detroit: Folklore Associates. pp. 26–404. ISBN 978-0-8103-5020-5.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑ Propp, Vladimir (2012). The Russian Folktale. Sinalin ni Forrester, Sibelan. Detroit: Wayne State. p. 11.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)

[:032-1] Sokolov, Yuriy M. (1971) [1950]. Russian Folklore. Sinalin ni Smith, Catherine R. Detroit: Folklore Associates. pp. 26–404. ISBN 978-0-8103-5020-5.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)

[:82-2] Propp, Vladimir (2012). The Russian Folktale. Sinalin ni Forrester, Sibelan. Detroit: Wayne State. p. 11.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)

[1]

[2]