Ang Lobo ng Zhongshan

Ang Lobo ng Zhongshan (Tsino: 中山狼傳; pinyin: Zhōngshān Láng Zhuàn) ay isang sikat na Tsinong kuwentong bibit na tumatalakay sa kawalan ng utang na loob ng isang nilalang matapos maligtas. Ang unang print ng kwento ay matatagpuan sa Dinastiyang Ming na Ocean Stories of Past and Present (Tsino: 海說古今; pinyin: Hǎishuō Gǔjīn) na inilathala noong 1544.

Buod

Ang kwento ay itinakda sa huling bahagi ng panahon ng Tagsibol at Taglagas. Si Haring Jian Zi (趙簡子 - BK? -BK 476) ay namumuno sa isang partido sa pangangaso sa pamamagitan ng Zhongshan nang makatagpo siya ng isang lobo. Tinutukan ni Haring Jian ang kaniyang busog at palaso ngunit nalampasan at tumama sa isang bato sa halip. Ang lobo ay desperadong tumakas sa kagubatan kasama ang pangkat ng pangangaso sa pagtugis. Habang tinatahak ng lobo ang kagubatan ay napadpad niya ang isang naglalakbay na iskolar ng Mohistang si G. Dongguo (Tsino: 東郭先生; pinyin: Dōngguō Xiānshēng). Ang lobo ay umaapela sa paniniwala ng iskolar ng "unibersal na pag-ibig" at nakikiusap para sa kaniyang tulong. Naawa si G. Dongguo sa nilalang at itinago ito sa isa sa kaniyang mga bag ng libro na nakatali sa kaniyang asno.

Nang lapitan siya ng mga mangangaso, itinanggi ni G. Dongguo ang anumang kaalaman sa kinaroroonan ng lobo. Pagkaalis ng mga mangangaso, pinalabas ni G. Dongguo ang lobo sa kaniyang bag, sumakay sa kaniyang asno, at naghanda na umalis para lamang mapigilan ng lobo. Hinihiling ngayon ng lobo sa iskolar na iligtas muli ang kaniyang buhay, sa pagkakataong ito mula sa gutom. Inalok ni G. Dongguo ang lobo ng ilang pastry, ngunit ngumiti ang lobo at sinabing "Hindi ko kinakain ang mga iyon, kumakain lang ako ng karne". Naguguluhan, nagtanong si G. Dongguo kung balak ng lobo na kainin ang kaniyang asno at ang sagot ng lobo ay "Hindi, hindi, hindi mabuti ang karne ng asno". Ang asno, nang marinig ito, ay tumakas mula sa eksena nang kasing bilis ng apat na paa nito upang buhatin ito at iniwan si G. Dongguo kasama ang lobo. Nagulat si G. Dongguo, sinunggaban siya ng gutom na lobo at ibinalita ang balak nitong kainin siya. Nang magprotesta si G. Dongguo sa kawalan ng pasasalamat ng lobo, ipinakita ng lobo ang argumento: dahil nailigtas ng iskolar ang kaniyang buhay minsan bakit hindi na ulitin? Ngayong nagugutom na ito, sa pamamagitan lamang ng pagsisilbing pagkain ng lobo ay matutupad ng iskolar ang gawaing pagliligtas sa kaniyang buhay. Nagrereklamo rin ang lobo na muntik na itong malagutan ng hininga habang nakasiksik sa bag ng scholar at ngayon ay may utang sa kaniya ang scholar. Nagtalo si Dongguo at ang lobo at sa wakas ay nagpasya na iharap ang kanilang kaso sa paghatol ng tatlong matatanda.

Ang unang elder na kanilang pinagtatalunan ay isang matandang nalalanta na puno ng aprikot. Isinalaysay ng puno ang sariling karanasan sa dalawa kung paano noong bata pa ito, pinipitas ng mga bata ang mga bunga nito sa mga sanga nito at sasabihin ng puno na kumain sila nang busog. Ngayon ito ay malapit nang putulin upang magbigay ng panggatong. Ang puno ay nasa gilid ng lobo. Tuwang-tuwa ang lobo.

Ang pangalawang matanda na kanilang pinagtatalunan ay isang matandang kalabaw. Isinalaysay ng kalabaw kung paano nito pinagsilbihan ang mga amo nito sa loob ng maraming taon na masunurin sa pagbibigay sa kaniya ng gatas at pag-aararo sa kaniyang mga bukid. Ngayon ay gusto ng kaniyang amo na katayin ito para makakain niya ang kaniyang karne. Ang kalabaw ay pumanig din sa lobo. Ngumisi ang lobo at mas lalong naging makatwiran ang kaniyang kahilingan na kainin ang iskolar. Pinaalalahanan ni G. Dongguo ang lobo na mayroon pa silang isang matanda na hahanapin.

Ang huling matanda na kanilang pinagtatalunan ay isang matandang magsasaka. Ang magsasaka ay may pag-aalinlangan at hindi naniniwala na ang lobo ay maaaring magkasya sa bag. Upang ilarawan ang punto nito, gumapang ang lobo pabalik sa bag at kaagad na itinali ng matandang magsasaka ang bag at sinimulang bugbugin ang lobo gamit ang kaniyang asarol. Pinaghahampas ng magsasaka ang lobo sa isang pulgada ng kaniyang buhay pagkatapos ay kinalagan ang bag at kinaladkad ang kaniyang naghihingalong lobo palabas ng bag.

Nang makita ang kahabag-habag na lobo, naisip ng iskolar na masyadong malupit ang matandang magsasaka ngunit maya-maya lang ay isang umiiyak na babae ang tumatakbo palapit sa kanila. Tinuro niya ang lobo at sinabi kay G. Dongguo at sa magsasaka kung paano nito hinila ang kaniyang maliit na anak. Hindi na naaawa si G. Dongguo sa lobo. Kinuha niya ang asarol at hinampas ang huling suntok sa ulo ng lobo.