Tradisyong-pambayang Hapones
Sinasaklaw ng alamat ng Hapon ang mga impormal na natutunang kuwentong-bayan ng Hapon at ng mga Hapones na ipinahayag sa mga tradisyon, kaugalian, at kulturang materyal nito.
Sa Hapones, ang terminong minkan denshō (民間伝承, "mga ipinapasa sa mga mamamayan") ay ginagamit upang ilarawan ang kuwentong-bayan. Ang akademikong pag-aaral ng alamat ay kilala bilang minzokugaku (民俗学). Ginagamit din ng mga folklorista ang terminong minzoku shiryō (民俗資料) o "materyal-pambayan" (民俗資料) upang tukuyin ang mga bagay at sining na kanilang pinag-aaralan.
Relihiyong-pambayan baguhin
Ang mga lalaking nakasuot ng namahage, nakasuot ng mala-ogre na maskara at tradisyonal na dayaming kapa (mino) ay lumilibot sa mga tahanan,[1] sa taunang ritwal ng pook ng Tangway ng Oga area rehiyon ng Hilagang-silangan. Ang mga ogre-lalaki na ito ay nagbabalatkayo bilang kami na naghahanap upang magtanim ng takot sa mga bata na tamad na walang ginagawa sa paligid ng apoy. Ito ay isang partikular na makulay na halimbawa ng katutubong kasanayan na pinananatiling buhay.
Ang isang magkatulad na kaugalian ay ang malihim Akamata-Kuromata na ritwal ng Kapuluang Yaeyama, Okinawa na hindi pinapayagan ang sarili na kunan ng larawan.[2][3]
Marami, kahit na mas kakaunti ang mga sambahayan ay nagpapanatili ng isang kamidana o isang maliit na estante ng altar ng Shinto.[4] Ang bersiyong Shinto ng diyos ng kusina ay ang Kamado kami (かまど神), at ang sinkretikong bersiyong Budista ay ang Kōjin, isang diyos ng apuyan na nakatago sa kusina.
Ang mga sikat na kulto ng Hapon o kō (講)[5] ay minsan ay nakatuon sa mga partikular na diyos at buddha, hal. ang galit na Fudō Myōō o ang manggagamot na si Yakushi Nyorai . Ngunit maraming kulto ang nakasentro sa pagbibigay respeto sa mga sagradong lugar tulad ng Dambanang Ise (Ise-kō o okage-mairi) o Bundok Fuji (Fuji-kō, kung saan maraming lokal na maliliit na dambanang Fuji ang itinayo). Ang paglalakbay sa mga mecca na ito ay bumawas pagkatapos ng panahon ng Edo. Ngunit kamakailan, ang Peregrinasyong Shikoku ng walumpu't walong mga pook ng mga templo (karaniwang kilala bilang ohenro-san) ay naging uso. Ang mga sikat na industriya ng media at maliit na bahay ay nagpupuri ngayon sa maraming mga dambana at mga sagradong natural na lugar bilang power spots .
Mga sanggunian baguhin
- ↑ Bownas & Brown 2004, p.50-2 misidentifies Namahage as a Kyushu ritual. See other sources under namahage article
- ↑ Ayabe, Tsuneo (1976). "Esoteric Rituals in Japanese Traditional Secret Societeis: A Study of the Death and Rebirth Motif". In Bharati, Agrhananda (pat.). Agents and Audiences. Walter de Gruyter. ISBN 978-3-11-080584-0.
- ↑ Plutschow 1990, p.60 misplaces as Kagoshima prefecture, probably confusing it with Toshidon [ja] of the Koshikijima Islands which is mentioned by Bocking 1997, p.87 (marebito), p.98 (namahage)
- ↑ Bestor & Bestor 2011, households with kamidana showed a decline from 62% (1984) to 43.9% (2006); and only 26.4% in metropolitan areas
- ↑ Takeda, Chōshū (1964). "minkan shinkō" 民間信仰 [folk religion]. In Heibonsha (pat.). Sekai hyakka jiten 世界百科事典. Bol. 21. p. 442. Mentions such kō as those devoted to Ise Shrine(伊勢講)、Akiba(秋葉講)、Ōmine(大峰講)、kōshin(庚申講)、Koyasu(子安講)、Yama-no-Kami (山ノ神講)、Nenbutsu kō [ja](念仏講), Kannon (観音講)