Ang Prinsipeng Imp

Ang Prinsipeng Imp (kilala bilang Le Prince Lutin sa Pranses) ay isang kuwentong bibit na Pranses na isinulat ni Marie Catherine d'Aulnoy at inilathala sa kaniyang librong Fairy Tales (Les Contes des Fees) noong 1697.

Ang salitang Lutin, sa Pranses, ay maaaring magkaroon ng ilang pagsasalin at kahulugan. Ang lutin ay parang isang imp o hobgoblin sa mitolohiya ng Normandiya, katulad ng mga espiritu sa bahay ng Alemanya at Eskandinabya. Kapansin-pansin, ang kuwentong ito ay nagbibigay ng paglalarawan ng Lutin.

Buod

Ang kuwento ay tungkol sa buhay ni Léandre, isang guwapong prinsipe na isang tao ngunit naging lutin (imp) matapos pilitin ng naghaharing prinsipe ang kaniyang pag-atras mula sa korte patungo sa kanayunan.

Minsan ay may isang hari at reyna na nagkaroon ng malformed na anak na pinangalanang Furibon. Siya ay kasing laki ng pinakamalaking tao at kaliit ng pinakamaliit na duwende, siya ay may pangit na mukha at may deform na katawan at masamang espiritu, ngunit ang reyna ay baliw at inisip na si Furibon ang pinakamagandang bata sa mundo. Ang gobernador ni Furibon ay isang karibal na prinsipe, na may mga pag-aangkin sa trono. Dinala ng gobernador na ito ang kaniyang sariling anak na pinangalanang prinsipe Léandre.

Si Léandre ay lubos na nagustuhan sa korte, mahal siya ng mga babae, inisip siyang napakagwapo at tinawag siyang "maganda na walang malasakit" (isinalin). Si Furibon, gayunpaman, ay kinasusuklaman. Ininsulto niya ang mga tao at iniulat ang kanilang mga lihim na pagkakamali sa Hari at Reyna.

Isang araw, dumating ang mga ambassador mula sa malayo at nakita nila si Léandre kasama si Furibon na magkasama, yumuko sila kay Léandre sa pag-aakalang siya ang prinsipe at iniisip na si Furibon ay isang duwende lamang. Tinukso nila si Furibon at pinagtawanan siya. Nang walang nakatingin, galit na hinawakan ni Furibon si Léandre sa buhok at pinunit ang tatlong dakot. Kaya naman, ipinadala ng ama ni Léandre si Léandre upang manirahan sa isang kastilyo sa kanayunan, upang ligtas na malayo sa Furibon. Sa kanayunan, malayang manghuli, mangisda, maglakad, magpintura, magbasa at tumugtog ng mga instrumentong pangmusika si Léandre. Siya ay masaya ngunit nag-iisa. Natagpuan niya ang isang nasugatan na ahas ng damo isang gabi at dinala ito sa bahay upang pakainin at alagaan ito, umaasang makapagbibigay ito sa kaniya ng kagalakan. Isang araw, pumunta si Furibon sa kakahuyan kasama ang mga mamamatay-tao upang tugisin si Léandre at patayin siya. Nagpasya si Léandre na kailangan niyang maglakbay sa mundo at makalayo sa kaharian minsan at magpakailanman.

Bago umalis, binisita ni Léandre ang silid ng ahas ng damo at nalaman na ito ay naging isang magandang diwata na puno ng hiyas na nagngangalang Gentille. Sinabi niya na nag-anyong ahas siya sa loob ng 8 araw kada 100 taon at maaaring mapatay. Si Gentille ay may utang na loob kay Léandre sa pagprotekta sa kaniyang buhay noong siya ay isang ahas ng damo at inalok siya ng lahat ng uri ng mga gantimpala: kayamanan, mahabang buhay, isang kaharian na may mga bahay na puno ng ginto, ang buhay ng isang mahusay na mananalumpati, makata, musikero, o pintor. Sa wakas, iminungkahi niya na maging isang "hangin, tubig at terrestrial lutin." Inilarawan ni Gentille ang mga pakinabang ng pagiging lutin (imp): "Ikaw ay hindi nakikita kapag gusto mo ito; tinawid mo sa isang sandali ang malawak na espasyo ng sansinukob; bumangon ka nang walang pakpak; dumaan ka sa lupa nang hindi namamatay; tumagos ka sa mga kalaliman ng dagat nang hindi nalulunod; pumapasok ka sa lahat ng dako, kahit na sarado ang mga bintana at mga pinto; at, kapag nagpasya ka, maaari mong hayaan ang iyong sarili na makita sa iyong natural na anyo."

Pumayag si Léandre na maging lutin. Kaya't sinabi ni Gentille na "Be Imp" at idinaan ng tatlong beses ang kaniyang mga kamay sa kaniyang mga mata at mukha. Pagkatapos ay binigyan niya siya ng isang maliit na pulang sumbrero, na pinutol ng dalawang balahibo ng loro, na gagawing hindi siya makita kapag isinuot niya ito.

Bilang isang imp, nagsimulang maglakbay si Léandre. Unang naghiganti si Léandre kay Furibon at sa reyna, sa pamamagitan ng paglusot nang hindi nakikita sa kanilang palasyo kung saan ipinako niya ang tainga ni Furibon sa isang pinto, pinalo sila ng isang libong beses gamit ang isang pamalo na ginamit sa mga aso ng hari, at pinunit ang lahat ng prutas at bulaklak sa reyna. hardin.

Pagkatapos ay naglakbay si Léandre sa malayo. Sa isang kaharian siya ay umibig sa isang maid of honor na nagngangalang Blondine, ngunit nalaman sa pamamagitan ng paglalagay ng magic pink na rosas sa kaniyang lalamunan na siya ay umiibig sa isang mapoot na musikero, kaya't iniwan ang kaniyang kaharian na nalulungkot.

Sa tatlong magkakahiwalay na pakikipagsapalaran, tinulungan ni Léandre ang mga kabataang dalaga sa pamamagitan ng pagmumura at pakikipaglaban sa mga taong sasaktan sila: Iniligtas niya ang unang dalaga mula sa pag-aasawa sa isang matandang lalaki, isa pa mula sa pag-aalay ng kaniyang pamilya sa templo., at ang pangatlo ay isang batang babae na nagngangalang Abricotine (na isinasalin sa "Apricot-sirwelas"), na natagpuan niyang inalipin sa kagubatan ng apat na magnanakaw.

Matapos iligtas si Abricotine, nalaman ni Léandre na siya ay isang engkanto na nakatira sa isang liblib na isla na para lamang sa mga babae. Isang matandang engkanto na ina ang lumikha ng islang ito at umatras mula sa mundo dahil nasaktan siya sa isang pag-iibigan kaya pinalayas ang lahat ng mga lalaking guwardiya at mga opisyal at pinalitan sila ng mga babae mula sa lahing Amazona. Pinangalanan niya ang lugar na ito na Isla ng Tahimik na Kasiyahan. Pinagsilbihan ni Abricotine ang anak na prinsesa na nagmana ng Isla. Hiniling ni Léandre na makita ang isla, ngunit hindi pinapasok ni Abricotine ang isang lalaki. Kaya't siya'y nagtungo nang hindi nakikita nang mag-isa at nakakita ng isang palasyong gawa sa purong ginto; mga larawang kristal at mamahaling bato, at “lahat ng kababalaghan ng kalikasan, agham at sining, mga elemento, dagat at isda, lupa at hayop, pangangaso kay Diane kasama ang kaniyang mga nimpa, (at) marangal na pagsasanay ng mga Amazona.”

Ang engkanto prinsesa ay nanirahan dito sa pag-iisa sa loob ng 600 taon, ngunit mukhang isang batang babae na walang kapantay na kagandahan sa kaniya. Nagpanggap si Léandre bilang boses ng mga loro sa kaniyang bahay, at sinabi sa kaniya ang tungkol sa isang lalaki na nagligtas sa buhay ni Abricotine, at sinubukan siyang kumbinsihin na bigyan ang lalaking ito (ang kaniyang sarili) ng pagkakataong makilala siya. Ang prinsesa ay mukhang interesado ngunit kahina-hinala. Nanatili siyang hindi nakikita nang mahabang panahon sa kaniyang palasyo, at nakikinig sa kaniyang mga pag-uusap, kumakain ng hindi nakikita sa tabi niya sa kaniyang mesa gabi-gabi, nagsasalita bilang loro kung minsan, at dahan-dahan siyang nakumbinsi na maaari siyang magtiwala sa isang lalaki. Dinala niya ang kaniyang mga unggoy at magagandang damit mula sa buong mundo nang banggitin niya ang mga ito. Ang engkanto prinsesa ay hindi makapagpasiya kung ang hindi nakikitang presensiya ay mabuti o masama. Isang araw, nagpinta at naglagay ng larawan ng kaniyang sarili si Léandre. Gustung-gusto niya ito, ngunit natatakot na ito ay ginawa ng isang demonyo. Sa wakas ay sinulatan siya ni Léandre ng tala ng pag-ibig:

Si Léandre, na nagbabalak magsalita, ay isinulat ang mga salitang ito sa mga istante nito at inihagis ang mga ito sa paanan ng prinsesa:

"Hindi ako demonyo o engkanto,

Ako ay isang malungkot na manliligaw

Sino ang hindi maglakas-loob na lumitaw sa iyong mga mata:

Maawa ka man lang sa kapalaran ko

ANG PRINSIPE LUTIN."

Kasabay nito, gusto ni Furibon ang parehong prinsesa, at nagplanong salakayin ang Isla ng Tahimik na Kasiyahan kasama ang isang hukbo ng 1400 lalaki upang makapasok at kunin siya. Nagbalatkayo si Léandre bilang isang babaeng Amazona at lumabas upang bilhin ang Furibon, na nagbibigay sa Furibon ng mga silid na puno ng ginto kung aalis siya nang hindi umaatake sa isla. Nagplano si Furibon na kunin ang ginto, pagkatapos ay patayin ang Amazon at salakayin pa rin ang palasyo ngunit sinuot ni Léandre ang kaniyang sumbrero, at pagkatapos ay pinatay at pinugutan ng ulo si Furibon. Masaya ang hukbo ni Furibon na napatay ang masamang Furibon. Si Léandre ang naging bago at nararapat nilang hari, at ikinalat niya ang lahat ng ginto sa kanila. Dinala ni Léandre ang ulo ni Furibon sa palasyo upang ipakita sa mga diwata na ligtas sila.

Sa sobrang pagod, bumalik si Léandre sa palasyo at nakatulog na parang patay, na hindi suot ang kaniyang invisibility hat. Nakita siya ng prinsesa na natutulog, at karamihan sa kaniyang mga takot ay nalutas. Ang kaniyang ina, ang "matandang hag" (tulad ng isinalin) na naghiwalay sa isla sa loob ng 600 taon, ay nagalit sa kaniyang hitsura at laban sa kanilang kasal. Tinulungan siya ng kaibigan ni Léandre na si Gentille at kinumbinsi ang matandang diwata na magtiwala kay Léandre. Ang mga pagdiriwang ng kasal ay napakasaya.