Wikipedia

Dan Auerbach

Amerikanong musikero

Si Daniel Quine Auerbach (ipinanganak noong 14 Mayo 1979) ay isang Amerikanong musikero, mang-aawit ng manunugtog ng kanta, at tagagawa ng rekord, na kilala bilang gitarista at bokalista ng the Black Keys, isang blues rock band mula sa Akron, Ohio.[1] Bilang isang miyembro ng pangkat, si Auerbach ay naitala at nakagawa ng labing-isang album ng studio kasama ang kanyang kabarkada na si Patrick Carney. Naglabas din si Auerbach ng dalawang solo album, Keep It Hid (2009) Waiting on a Song (2017), at bumuo ng isang side project, ang the Arcs, na naglabas ng album na Yours, Dreamily, noong 2015.[2]

Dan Auerbach
Si Auerbach ay nakikipaglaro sa The Black Keys sa Tulsa, 2012.
Si Auerbach ay nakikipaglaro sa The Black Keys sa Tulsa, 2012.
Kabatiran
Pangalan noong ipinanganakDaniel Quine Auerbach
Kapanganakan (1979-05-14) 14 Mayo 1979 (edad 44)
Akron, Ohio, U.S.
Genre
Trabaho
  • Musician
  • singer
  • songwriter
  • record producer
Instrumento
  • Vocals
  • guitar
  • bass
  • piano
  • keyboards
  • drums
  • percussion
  • lap steel
Taong aktibo1999–kasalukuyan
Label
Websiteeasyeyesound.com

Nagmamay-ari si Auerbach ng studio ng recording ng Easy Eye Sound sa Nashville, Tennessee, pati na rin isang record label na may parehong pangalan. Gumawa siya ng mga tala ng mga artista tulad ng Cage the Elephant, Dr. John, Lana Del Rey, Ray LaMontagne, Cee Lo Green, at the Pretenders. Bilang karagdagan sa pagwawagi ng maraming Grammy Awards bilang kasapi ng Black Keys, natanggap ni Auerbach ang 2013 Grammy Award para sa Producer of the Year, Non-Classical at hinirang muli para sa gantimpala noong 2019.

Bata at maagang buhay baguhin

Si Auerbach ay ipinanganak sa Ohio, at anak ni Mary Little (née Quine; b. Mga 1948), isang guro ng Pranses, at Charles Auerbach (b. Mga 1950), isang antigong negosyante.[3] Ang kanyang ama ay may lahing Polish na Hudyo[3] at ang kanyang ina ay bahagi ng lahi na Manx.[4] Ang kanyang pinsan sa ina, dalawang beses na tinanggal, ay pilosopo at logician na si Willard Van Orman Quine, at ang kanyang pangalawang pinsan na dating tinanggal ay ang yumaong gitarista na si Robert Quine. Si Auerbach ay lumaki sa isang pamilya na may mga ugat ng musikal. Si Auerbach ay nahumaling sa mga blues matapos makinig sa mga tala ng vinyl ng kanyang ama habang siya ay bata, ang kanyang unang konsyerto ay si Whitney Houston kasama ang kanyang ina sa Blossom Music Center sa Cuyahoga Falls, OH. Ang kanyang pangalawang konsyerto ay isang Grateful Dead show kasama ang kanyang ama sa Richfield Coliseum sa Cleveland.[5][6][7] Maaga siyang naimpluwensyahan ng panig ng pamilya ng kanyang ina, kapansin-pansin ang kanyang mga tiyuhin na tumugtog ng musikang bluegrass.

Inilarawan ni Auerbach ang kanyang sarili bilang isang normal na tinedyer sa high school na naninigarilyo ng marijuana at pinuno ang koponan ng soccer sa Firestone High School.[8] Nag-aral siya sa University of Akron. Sa panahon ng kolehiyo ang Auerbach ay lubos na naiimpluwensyahan ni Junior Kimbrough, na nagresulta sa kanyang pag-drop out upang ituloy ang gitara nang mas seryoso. "I've listened to him so much, it's just how I hear it... I studied him so much... Getting F's in college, when I should've been studying, I was listening to Junior Kimbrough's music instead".[9] Ang iba pang mga pangunahing impluwensya ay kinabibilangan ng: Robert Johnson, RL Burnside, Clarence White, Robert Nighthawk, T-Model Ford, Hound Dog Taylor, Mississippi Fred McDowell, Kokomo Arnold, Son House at RZA ng Wu-Tang Clan.

Ang itim na susi baguhin

Kilala si Auerbach sa kanyang trabaho sa The Black Keys. Ang Auerbach at drummer na si Patrick Carney ay unang nagkakilala noong sila ay walo o siyam na taong gulang habang nakatira sa parehong kapitbahayan ng Akron, Ohio.[10] Si Carney ay pamangkin ng saxophonist na si Ralph Carney, na gumanap sa maraming mga album ng Tom Waits.[11] Habang pumapasok sa Firestone High School, naging magkaibigan sina Carney at Auerbach,[10] kahit na sila ay bahagi ng iba't ibang mga tao.[12] Si Auerbach ay kapitan ng koponan ng soccer sa high school, habang si Carney ay isang outcast na panlipunan.[13] Pinasigla ng kanilang mga kapatid, ang duo ay nagsimulang jamming magkasama noong 1996, habang si Auerbach ay natututo ng gitara noong panahong iyon at nagmamay-ari si Carney ng isang recorder na may apat na track at isang set ng drum.[14][15]

Sa isang pakikipanayam kay Rolling Stone, isiniwalat ng duo na ang kanilang malaking pagsisimula ay nagmula sa isang demo-recording session sa basement ng Carney. Una na nagpunta si Auerbach upang mag-record ng isang demo kasama ang kanyang banda nang panahong iyon ngunit walang nagpakita. Napagpasyahan nila ni Carney na maglalaro na lang sa halip. Ang lumabas sa sesyon na iyon ay huli na ipinadala sa maraming mga label upang subukang makatiyak ang isang record deal.[16]

Matapos mag-sign gamit ang indie label na Alive, inilabas nila ang kanilang debut album na The Big Come Up noong 2002, na nakakuha sa kanila ng bagong deal sa jazz/rock label na Fat Possum Records. Ang kanilang pangatlong album na Rubber Factory ay inilabas noong 2004 at nakatanggap ng kritikal na pagkilala; pinalakas nito ang profile ng banda, na kalaunan ay humantong sa isang record deal na may pangunahing label na Nonesuch Records noong 2006. Matapos makagawa ng sarili at mai-record ang kanilang unang apat na tala sa pansamantalang mga studio, noong 2008 nakumpleto ng Attack & Release sa isang propesyonal na studio at tinanggap ang prodyuser na Danger Mouse, isang madalas na katuwang ng banda.

Ang tagumpay sa komersyo ng pangkat ay dumating noong 2010 kasama ang Brothers, na kasama ang tanyag na sensilyo "Tighten Up", ay nanalo ng tatlong Grammy Awards kasama ang Best Alternative Album of the Year. Ang kanilang follow-up na El Camino noong 2011 ay nakatanggap ng matibay na pagsusuri at umabot sa bilang dalawa sa tsart ng Billboard 200, na humahantong sa unang arena sa paglibot sa konsiyerto ng karera ng banda, ang El Camino Tour. Ang album at ang hit single na "Lonely Boy" ay nanalo ng tatlong Grammy Awards. Noong 2014, inilabas nila ang kanilang ikawalong album, ang Turn Blue, ang kanilang unang numero unong record sa US, Canada, at Australia.

Noong 2011 ang Black Keys ay naging isa sa ilang mga banda lamang sa kasaysayan ng Saturday Night Live na lilitaw bilang musikal na panauhin nang dalawang beses sa isang taon. Ginampanan nila ang Enero 8 na yugto pati na rin ang yugto ng Disyembre 3.

Matapos ang paglilibot para sa Turn Blue ay natapos, nagpasya sina Auerbach at Carney na magpahinga mula sa The Black Keys. Parehong Auerbach at Carney ay nasa record na pinag-uusapan tungkol sa nangangailangan ng pahinga mula sa patuloy na proseso ng pagtatrabaho. Sinabi ni Carney na "I love making music with Dan and I'm excited for when we do that next, and we will do it. But both of us have PTSD from being on the road constantly".[17] Idinagdag din ni Auerbach na "You can't just keep doing it, because it'll suck your brain dry".[18]

Iba pang mga pagtatanghal at banda baguhin

The Barnburners baguhin

Si Auerbach ay kasapi ng isang banda na tinawag na The Barnburners bago nabuo ng The Black Keys noong 2001.[19] Kasama sa Barnburners sina Auerbach, Jason Edwards at Kip Amore.[19] Ang The Barnburners ay isang blues-based band na ginanap sa Northeast Ohio klub at inilabas ang isang 6-track album na tinatawag na Ang Rawboogie EP.[19] Kasama sa album ang awiting Junior Kimbrough na "Meet Me in the City", na sinundan ng Auerbach na sinakop ng The Black Keys sa kanilang Chulahoma tribute studio album.[19]

 
Si Dan Auerbach at the Fast Five na Limang naglalaro sa Beachland Ballroom sa Cleveland, Ohio noong 5 Marso 2009.

The Fast Five baguhin

Ang banda na "Fast Five" ay naglibot kasama si Auerbach noong 2009. Ang ibang miyembro ng the Fast Five ay gumuhit mula sa bandang Hacienda at percussionist na si Patrick Hallahan from My Morning Jacket.[20][21][22][23] Ang orihinal na percussionist na si Bob Cesare, ay hindi nakapag-perform sa Fast Five dahil sa pagkamatay ng kanyang pamilya.[24]

Si Auerbach at kapwa miyembro ng Black Keys na si Patrick Carney ay nakilala ang mga miyembro ng Hacienda sa isang club, Emo's, sa Austin, Texas habang nanonood ng isang banda habang nasa Austin City Limits Music Festival.[25] Nang makita ang isa sa mga miyembro ng banda ng Hacienda na tumama sa isang lasing na babae, lumakad si Carney at sumandal sa pagsasabing, "Dude, trust me, that's a bad idea."[25] Matapos maging pamilyar sa isa't isa, nag-e-mail si Auerbach kay Hacienda isang buwan mamaya na humihiling ng higit pang mga demo, na kalaunan ay hinilingan silang buksan para sa The Black Keys at Dr. Dog sa isang palabas sa Austin, Texas.[25] Pagkatapos, tinanong ni Auerbach si Hacienda na maglakbay sa Akron, Ohio kung saan sila ang magiging "guinea pigs" habang itinatala ang Keep It Hid.[25]

Blakroc baguhin

Ang Blakroc ay isang studio album at pakikipagtulungan nina Auerbach at Carney ng The Black Keys at Damon Dash, co-founder at dating kapwa may-ari ng Roc-A-Fella Records, na namamahala sa proyekto. Nagtatampok ang album ng napakaraming mga pagpapakita ng panauhin mula sa maraming indie at tanyag na hip hop at R&B, na sina Mos Def, Nicole Wray, Pharoahe Monch, Ludacris, Billy Danze ng M.O.P., Q-Tip ng A Tribe Called Quest, Jim Jones at NOE ng ByrdGang, pati na rin si Raekwon, RZA at ang yumaong Ol' Dirty Bastard ng Wu-Tang Clan.[26]

The Arcs baguhin

Bumalik sa 2015, inihayag ni Auerbach ang pagbuo ng isang bagong pangkat ng musikal na kilala bilang The Arcs. Sinabi ni Auerbach tungkol sa banda: "'I just wanted to do my thing and get extra weird. I wanted everything to flow [and] be cohesive. It's basically everything I love about music all wrapped up into one record'".[27]

Ang debut album ay inilabas kalaunan sa tag-araw ng 2015 na tinawag na "Yours, Dreamily,".

Sa panahon ng Bataclan Theatre massacre, si Auerbach at ang kanyang banda na The Arcs ay gumaganap sa katulad na laki ng malapit na venue, ang Le Trianon. Kasunod na sinabi ni Auerbach, "I know people that were there last night. I know people who are like, ‘What am I gonna do – see the Arcs or the Eagles of Death Metal?" And I've woken up feeling very out of sorts. What do you call it, survivor's remorse? Why the hell did it happen there and not where we were playing? I'm just so brokenhearted about all those people."[28]

Noong 3 Hulyo 2018, si Richard Swift, ang multi-instrumentalist at singer-songwriter na miyembro ng Arcs, ay pumanaw sa edad na 41. Si Swift at Auerbach ay napakalapit na kaibigan ni Auerbach na naglalarawan kay Swift bilang "one of the most talented musicians I know".[29]

Mga Parangal at honors baguhin

Ang The Black Keys' 2010 album, Brothers, nagwagi ng tatlong mga parangal sa Grammy. Sa 2013 Grammy Awards, nanalo si Auerbach ng parangal para sa Producer of the Year, Non-Classical.[30]

Gayundin sa 2013 Grammy Awards, nanalo si Auerbach ng parangal para sa Best Rock Song para sa kanyang kanta na "Lonely Boy", Best Rock Performance para sa "Lonely Boy", at Best Rock Album para sa "El Camino".[31]

Noong 2010, sumali siya sa ika-9 na taunang Independent Music Awards judging panel upang tulungan ang karera ng mga independiyenteng musikero.

Personal na buhay baguhin

Si Auerbach ay unang nag-asawa kay Stephanie Gonis, kung kanino siya ay mayroong anak na babae, si Sadie Little Auerbach, na ipinanganak noong 2008.[32] Noong 2013 ay hiwalayan sila.

Si Auerbach ay ikinasal kay Jen Goodall mula 2015 hanggang 2019. Mayroon silang isang anak na lalaki na nagngangalang Early Auerbach.[33]

Si Auerbach, Patrick Carney, at Jack White ay nasangkot sa maraming mga pagtatalo sa publiko. Ang mga ugat ng salungatan ay nagsimula pa noong 2012, nang pinagbawalan ng White si Auerbach mula sa kanyang studio sa Nashville. Nagawa na nila ang pag-ayos at ngayon ay maayos na.[34][35][36]

Noong 2010, lumipat si Auerbach mula sa Akron, Ohio patungong Nashville, Tennessee. Inilipat niya ang kanyang record label na "Easy Eye Sound" at bumili ng studio kaagad paglipat niya sa bayan. Inilarawan ni Auerbach ang Nashville bilang hindi lamang pagiging "a little tourist music spot" ngunit higit pa. Habang tumanda si Auerbach napagtanto niya na si Nashville ay "the spot I wanted to go to. There's the most music that I felt a connection to".[37]

Discography baguhin

 
Si Dan Auerbach ng Black Keys na naglalaro sa Music Midtown noong 2011
Mga solo albums
Mga solo na sensilyo
  • "I Want Some More" (2009)
  • "Heartbroken, In Disrepair" (2009)
  • "Shine on Me" (2017)
  • "Waiting on a Song" (12", Ltd, Bar / 2017)
  • "Stand by My Girl" (2017)
  • "King of a One Horse Town" (Digital / 2017)
with The Black Keys
with Blakroc
with The Arcs

Kagamitan sa musika baguhin

Mga gitara baguhin

 
Auerbach sa Madison Square Garden noong 2012

Paglaki baguhin

Epekto baguhin

Mga Sanggunian baguhin

  1. ↑ "Quine Genealogy 10 Generations by Douglas Boynton Quine". Quine.org. Nakuha noong June 14, 2014.
  2. ↑ Padron:Cite new
  3. ↑ 3.0 3.1 Dave Simpson (December 1, 2011). "'We've put in more hours than anyone': The Black Keys interviewed | Music". The Guardian. London. Nakuha noong May 23, 2012.
  4. ↑ "Quine Genealogy 10 Generations by Douglas Boynton Quine". Quine.org. Nakuha noong May 23, 2012.
  5. ↑ "ExploreMusic sits down with The Black Keys pt1". Corus Radio. November 8, 2011.
  6. ↑ Uhelszki, Jaan (July_August 2014). "Chart Topping Blues" Relix Magazine 257:46.
  7. ↑ "Electric & Acoustic Guitar Gear, Lessons, News, Blogs, Video, Tabs & Chords". GuitarPlayer.com. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 27 Mayo 2012. Nakuha noong June 14, 2014. {{cite web}}: |archive-date= / |archive-url= timestamp mismatch (tulong)
  8. ↑ Usinger, Mike. (May 5, 2011) The Black Keys – Modern Primitives « Americana and Roots Music – No Depression Naka-arkibo January 17, 2010, sa Wayback Machine.. Archives.nodepression.com. Retrieved on May 10, 2011.
  9. ↑ [1] Naka-arkibo December 16, 2006, sa Wayback Machine.
  10. ↑ 10.0 10.1 Gopalan, Nishan (June 3, 2010). "Hilarious Black Keys Drummer Patrick Carney on Not Growing a Beard, Damon Dash, and Danger Mouse". Vulture. New York Media LLC. Nakuha noong January 22, 2013.
  11. ↑ Sandy, Eric. "The Black Keys' Pat Carney Wrote the Theme to Netflix's 'BoJack Horseman' With His Uncle". Cleveland Scene. Nakuha noong January 5, 2017.
  12. ↑ Leahey, Andrew (November 1, 2011). "The Black Keys: Brothers In Arms". American Songwriter. Nakuha noong December 8, 2011.
  13. ↑ Hiatt, Brian (January 19, 2012). "Black Keys Rising". Rolling Stone (1148): 38–41, 66. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 20 Hunyo 2017. Nakuha noong February 17, 2012.
  14. ↑ "The Fresh Air Interview: The Black Keys". NPR Music. NPR. January 31, 2011. Nakuha noong February 2, 2012.
  15. ↑ Leslie, Jimmy (November 1, 2003). "Fuzz freak: the Black Keys' Dan Auerbach on the majesty of muck". Guitar Player.
  16. ↑ Rolling Stone, The Big Come Up: The Black Keys Relive Their Accidental Start, nakuha noong December 11, 2018
  17. ↑ "An Update on the Black Keys". A Journal of Musical Things (sa Ingles). October 16, 2017. Nakuha noong December 11, 2018.
  18. ↑ Hudak, Joseph; Hudak, Joseph (January 3, 2017). "10 Things We Learned Hanging Out With Dan Auerbach". Rolling Stone (sa Ingles). Nakuha noong December 11, 2018.
  19. ↑ 19.0 19.1 19.2 19.3 "Meet Me in the City: Junior Kimbrough vs The Barnburners vs The Black Keys". The Black Keys Fan Lounge. January 7, 2010. Inarkibo mula sa ang orihinal noong July 14, 2014. Nakuha noong June 14, 2014.
  20. ↑ "Out Of The Garage With Hacienda". NPR.org. Nakuha noong June 5, 2017.
  21. ↑ "Fast Five concert poster". Amazon.com. Nakuha noong June 14, 2014.
  22. ↑ The Fast Five, Dan Auerbach (April 11, 2009). "Dan Auerbach and the Fast Five @ Boogie Festival, Tallarook". Concert video. YouTube.
  23. ↑ Oliphint, Joel (November 11, 2009). "Auerbach goes solo—with five other guys". The Other Paper. Inarkibo mula sa ang orihinal noong September 18, 2012. Nakuha noong July 19, 2010.
  24. ↑ "My Morning Jacket drummer Patrick Hallahan is playing w/ Dan Auerbach who is playing SXSW (and other places)". Brooklynvegan.com. February 27, 2009. Inarkibo mula sa ang orihinal noong Septiyembre 2, 2014. Nakuha noong June 14, 2014. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (tulong)
  25. ↑ 25.0 25.1 25.2 25.3 "The Black Keys and Hacienda: A Love Story". The Black Keys Fan Lounge. August 10, 2010. Inarkibo mula sa ang orihinal noong July 23, 2011. Nakuha noong June 14, 2014.
  26. ↑ "Welcome to BLAKROC". Blakroc.com. Inarkibo mula sa ang orihinal noong July 8, 2011. Nakuha noong December 12, 2010.
  27. ↑ "The Black Keys' Dan Auerbach Launches New Project the Arcs With Mayweather/Pacquiao-Inspired Single". Pitchfork (sa Ingles). Nakuha noong December 11, 2018.
  28. ↑ "Dan Auerbach Feels 'Survivor's Remorse' Following Tragedy at Le Bataclan in Paris". Billboard.com. Nakuha noong November 15, 2015.
  29. ↑ "Richard Swift, Songwriter, Member of Black Keys, Shins & The Arcs, Dies at 41". Billboard. Nakuha noong December 11, 2018.
  30. ↑ "Dan Auerbach Steals GRAMMY From Pop Super-Producer Diplo". Kroq.cbslocal.com. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 13 Pebrero 2013. Nakuha noong February 11, 2013.
  31. ↑ "55th Annual GRAMMY Awards". GRAMMY.com (sa Ingles). November 28, 2017. Nakuha noong November 5, 2018.
  32. ↑ "Dan Auerbach, Black Keys Frontman, Splits With Wife Stephanie Gonis". usmagazine.com. February 11, 2013. Nakuha noong March 3, 2019.
  33. ↑ "Black Keys Rocker Dan Auerbach Weds For The Second Time". Daily Dish. September 23, 2015. Nakuha noong September 23, 2015.
  34. ↑ "The Rise of the Black Keys". Rollingstone.com. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 20 Hunyo 2017. Nakuha noong June 5, 2017.
  35. ↑ "Jack White vs. the Black Keys: A Beef History". Rolling Stone. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 3 Enero 2017. Nakuha noong January 5, 2017.
  36. ↑ "A Comprehensive Guide to Jack White's Feud With the Black Keys". Newsweek. September 14, 2015. Nakuha noong January 5, 2017.
  37. ↑ "Dan Auerbach:". tapeop.com (sa Ingles). Nakuha noong December 11, 2018.
  38. ↑ 38.0 38.1 38.2 38.3 38.4 38.5 38.6 38.7 "Dan Auerbach's Gear (Some of it…)". Fretbase.com. August 20, 2008. Inarkibo mula sa ang orihinal noong July 14, 2014. Nakuha noong June 14, 2014.
  39. ↑ 39.00 39.01 39.02 39.03 39.04 39.05 39.06 39.07 39.08 39.09 39.10 39.11 39.12 39.13 39.14 39.15 39.16 Kies, Chris (April 9, 2012). "Rig Rundown: The Black Keys' Dan Auerbach". Premier Guitar. Gearhead Communications, LLC. Inarkibo mula sa ang orihinal noong Septiyembre 24, 2012. Nakuha noong August 27, 2012. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (tulong)
  40. ↑ "The Black Keys Slinky Fuzzed Out Tones | youphonic". Effectslounge.com. Inarkibo mula sa ang orihinal noong August 16, 2011. Nakuha noong November 7, 2012.
  41. ↑ "Dan Auerbach | Guitars, Reviews, Tabs, Gear on". Fretbase.com. Inarkibo mula sa ang orihinal noong August 20, 2012. Nakuha noong November 7, 2012.
  42. ↑ "Rig Rundown – The Black Keys' Dan Auerbach". YouTube. April 2, 2012. Nakuha noong November 7, 2012.
  43. ↑ Dan Auerbach | Guitars, Reviews, Tabs, Gear on]. Fretbase.com. Retrieved on May 10, 2011.
  44. ↑ "Future Blues: The Black Keys'' Dan Auerbach". Premierguitar.com. July 20, 2010. Inarkibo mula sa ang orihinal noong 4 Hunyo 2012. Nakuha noong June 14, 2014.
  45. ↑ "Dan Auerbach – The Black Keys – Pedalboard Break Down – Effects Bay". Effectsbay.com. January 5, 2015. Nakuha noong July 7, 2017.

Mga panlabas na link baguhin

Kinuha sa "https://tl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dan_Auerbach&oldid=2043533"