Kautusan ng Tesalonica
Ang Kautusan ng Tesalonica (kilala rin bilang Cunctos populos), na pinasinayaan noong 27 Pebrero AD 380 ng tatlong naghaharing Romanong Emperador, ginawang Kristiyanong Niceno ang simbahan ng estado ng Imperyong Romano.[1] Kinondena nito ang sinaunang pluralistikong espiritwal na tradisyon kasama ang iba pang mga kredo ng Kristiyano tulad ng Arianismo bilang mga erehe ng mga kabaliwan, at pinahintulutan ang pag-uusig ng mga ito.
Pinagmulan baguhin
Noong 313 ang emperador na si Constantino I, kasama ang kaniyang katapat na silangang si Licinius, ay naglabas ng Kautusan ng Milano, na nagbigay ng relihiyosong pagpaparaya at kalayaan para sa mga inuusig na Kristiyano. Bandang 325, ang Arianism, isang paaralan ng kristolohiya na nagpahayag na si Kristo ay hindi nagtataglay ng banal na kakanyahan ng Ama ngunit sa halip ay isang unang nilikha at isang entidad na sakop sa Diyos, ay kumalat at naging kontrobersiyal sa Maagang Kristiyanismo, kaya tinawag ni Constantino na Konsilyo ng Nicaea sa pagtatangkang wakasan ang kontrobersiya sa pamamagitan ng pagtataguyod sa buong imperyo ng iisa o "ekumeniko" na ortodokso. Ang konseho ay gumawa ng orihinal na teksto ng Kredong Niceno, na tumanggi sa pananampalatayang Ariano at pinanindigan na si Kristo ay "totoong Diyos" at "kasing-sangkap sa Ama."[2]
Mga sanggunian baguhin
- ↑ Ehler, Sidney Zdeneck; Morrall, John B (1967). Church and State Through the Centuries: A Collection of Historic Documents with Commentaries. p. 6-7. ISBN 9780819601896. Inarkibo mula sa orihinal noong 2016-05-15. Nakuha noong 2016-09-28.
This Edict is the first which definitely introduces Catholic orthodoxy as the established religion of the Roman world. [...] Acknowledgment of the true doctrine of the Trinity is made the test of State recognition.
- ↑ Williams & Friell, (1994) pp. 46–53