Mga Kanlurang Eslabo
Ang mga Kanlurang Eslabo ay mga Eslabo na nagsasalita ng mga wikang Kanlurang Eslabo.[1][2] Humiwalay sila sa mga karaniwang Eslabo noong ika-7 siglo, at nagtatag ng mga independiyenteng politika sa Gitnang Europa noong ika-8 hanggang ika-9 na siglo.[kailangan ng sanggunian] Ang mga wikang Kanlurang Eslabo ay nag-iba-iba sa kanilang mga pormang pinatunayan sa kasaysayan noong ika-10 hanggang ika-14 na siglo.[3]
Ngayon, ang mga pangkat na nagsasalita ng mga wikang Kanlurang Eslabo ay kinabibilangan ng mga Polako, Tseko, Eslobako, at Sorabo.[4][5][6] Mula sa ikalabindalawang siglo pataas, karamihan sa mga Kanlurang Eslabo ay nagbalik-loob sa Romano Katolisismo, sa gayon ay nasa ilalim ng impluwensyang pangkultura ng Simbahang Latin, na nagpatibay ng alpabetong Latin, at may posibilidad na maging mas malapit na isinama sa mga kultural at intelektuwal na pag-unlad sa kanlurang Europa kaysa sa mga Silangang Eslabo, na lumipat sa Ortodoksong Kristiyanismo at nagpatibay ng Alpabetong Siriliko.[7][8]
Sa lingguwistika, ang pangkat ng Kanlurang Eslabo ay maaaring nahahati sa tatlong subgrupo: Lechita, kabilang ang Polako, Casubio at ang mga naglaho nang wikang Polabo at Pomeranio pati na rin ang Lusacia (Sorabo) at Tseko-Eslobako.[9]
Mga sanggunian
baguhin- ↑ Ilya Gavritukhin, Vladimir Petrukhin (2015). Yury Osipov (pat.). Slavs. Great Russian Encyclopedia (in 35 vol.) Vol. 30. pp. 388–389. Inarkibo mula sa orihinal noong 2022-08-03. Nakuha noong 2022-08-23.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ Gołąb, Zbigniew (1992). The Origins of the Slavs: A Linguist's View. Columbus, Ohio: Slavica Publishers. pp. 12–13.
The present-day Slavic peoples are usually divided into the three following groups: West Slavic, East Slavic, and South Slavic. This division has both linguistic and historico-geographical justification, in the sense that on the one hand the respective Slavic languages show some old features which unite them into the above three groups, and on the other hand the pre- and early historical migrations of the respective Slavic peoples distributed them geographically in just this way.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ Sergey Skorvid (2015). Yury Osipov (pat.). Slavic languages. Great Russian Encyclopedia (in 35 vol.) Vol. 30. pp. 396—397—389. Inarkibo mula sa orihinal noong 2019-09-04. Nakuha noong 2022-08-23.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ Butcher, Charity (2019). The handbook of cross-border ethnic and religious affinities. London. p. 90. ISBN 9781442250222.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) CS1 maint: location missing publisher (link) - ↑ Vico, Giambattista (2004). Statecraft : the deeds of Antonio Carafa = (De rebus gestis Antonj Caraphaei). New York: P. Lang. p. 374. ISBN 9780820468280.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ Hart, Anne (2003). The beginner's guide to interpreting ethnic DNA origins for family history : how Ashkenazi, Sephardi, Mizrahi & Europeans are related to everyone else. New York, N.Y.: iUniverse. p. 57. ISBN 9780595283064.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ Wiarda, Howard J. (2013). Culture and foreign policy : the neglected factor in international relations. Burlington, Vt.: Ashgate. p. 39. ISBN 9781317156048.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ Dunn, Dennis J. (2017). The Catholic Church and Soviet Russia, 1917-39. New York. pp. 8–9. ISBN 9781315408859.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) CS1 maint: location missing publisher (link) - ↑ Bohemia and Poland. Chapter 20.pp 512-513. [in:] Timothy Reuter. The New Cambridge Medieval History: c. 900-c.1024. 2000
Walang kategorya ang artikulong ito.
Makakatulong sa pagpapaunlad ng artikulong ito sa paglalagay ng isa o higit pang kategorya upang maisama ito sa mga kaugnay na artikulo (paano?). Alisin po lang ang tag pagkaraan ng pagsasauri, hindi bago nito.(Disyembre 2023) |