Prinsesa Belle-Etoile
Ang Prinsesa Belle-Etoile ay isang Pranses na pampanitikang kuwentong bibit na isinulat ni Madame d'Aulnoy.[1] Ang sanggunian niya para sa kuwento ay si Ancilotto, Hari ng Provino, ni Giovanni Francesco Straparola.[2]
Ito ay inuri bilang Aarne-Thompson tipo 707 Ang sumasayaw na tubig, ang kumakantang mansanas, at ang nagsasalitang ibon.
Pamana
baguhinTulad ng itinuro ni James Planché, may-akda at dramatista na umangkop sa ilang kuwento ni MMe. d'Aulnoy para sa entablado, ang kuwento ay may kapansin-pansing pagkakatulad sa Ang Magkakapatid na Babae na Nainggit sa Kanilang Cadette ni Antoine Galland. Napansin din niya na ang kuwento, nang inangkop sa entablado sa Ingles, ay pinalitan ang pangalan ni Prinsipe Chéri bilang Prinsipe Cherry at Prinsesa Belle-Étoile bilang Prinsesa Makatarungang Bituin.[3]
Pagsusuri
baguhinAng kuwento ay inuri sa Klasipikasyong Aarne–Thompson–Uther bilang uri ng kuwento na ATU 707, "Tatlong Ginintuang Bata" o, sa mga sangguniang Pranses, L'Oiseau de Vérité ("Ang Ibon ng Katotohanan").
Pagkalat
baguhinSa mga sangguniang Pranses, may napatunayang 35 na bersiyon ng kuwento (sa huling bahagi ng ika-20 siglo).[4] Nabanggit ng iskolar ng ika-19 na siglo na si Francis Hindes Groome na ang kuwento ay matatagpuan sa Bretanya at Lorena.[5] Ang isang katulad na pagtatasa, ng mananaliksik na si Gael Milin, ay iginiit na ang uri ng kuwento ay bien attesté ("mahusay na pinatunayan") sa alamat ng Breton noong ika-19 na siglo.[6]
Mga pagkakaiba
baguhinKinolekta ni François-Marie Luzel mula sa Bretanyang Les trois filles du boulanger, o L'eau qui danse, le pomme qui chante et l'oiseau de la verité[7] ("Ang Tatlong Anak na Babae ng Panadero, ang Sumasayaw na Tubig, ang Kumakantang Mansanas, at ang Ibon ng Katotohanan") [8] - mula kay Plouaret -, [9] at Les Deux Fréres et la Soeur ("Ang Dalawang Magkapatid at ang Kanilang Kapatid na Babae"), isang kuwentong lubhang naiimpluwensiyahan ng tradisyong Kristiyano.[10] Nagbigay din siya ng buod ng isang pagkakaiba mula sa Lorient: ang hari ay nakikidigma habang ang kaniyang asawa ay nagsilang ng dalawang lalaki at isang babae. Ipinagpalit ng ina ng reyna ang sulat ng kaniyang anak at inutusan ang mga bata na ihagis sa tubig at ang asawa ay papaslangin. Ang mga bata ay iniligtas ng isang tagagiling at ng kaniyang asawa, na nagpalaki ng mga anak at namumuhay nang maayos dahil sa isang pitaka ng barya na makikita sa ilalim ng unan ng magkapatid tuwing gabi. Makalipas ang ilang taon, hinanap nila ang kanilang mga kapanganakan na magulang at pumunta sa isang kastilyo, kung saan matatagpuan ang "pomme qui chante, l'eau qui danse et l'oiseau qui parle". Dapat silang tumawid sa isang sementeryo bago sila makarating sa kastilyo, kung saan pinapatay ng isang diwata ang mga walang galang sa kanya. Nabigo ang magkapatid, ngunit magalang na kumilos ang kapatid na babae at tumanggap ng tungkod mula sa diwata upang buhayin ang lahat sa libingan. Nahanap nila ang kanilang ama, ang hari, ngunit huli na ang pagdating upang iligtas ang kanilang ina.[11]
Mga sanggunian
baguhin- ↑ Madame d'Aulnoy, Contes Nouveaux ou Les Fees a la Mode "Princess Belle-Etoile" Naka-arkibo 2014-04-13 sa Wayback Machine.
- ↑ Jack Zipes, The Great Fairy Tale Tradition: From Straparola and Basile to the Brothers Grimm, p 220, ISBN 0-393-97636-X
- ↑ Planché, James Robinson. Fairy Tales by The Countess d'Aulnoy, translated by J. R. Planché. London: G. Routledge & Co. 1856. pp. 616-617 and 619-620.
- ↑ Marais, Jean-Luc. "Littérature et culture «populaires» aux XVIIe et XVIIIe siècles". In: Annales de Bretagne et des pays de l'Ouest. Tome 87, numéro 1, 1980. p. 100. [doi:https://doi.org/10.3406/abpo.1980.3011] ; www.persee.fr/doc/abpo_0399-0826_1980_num_87_1_3011
- ↑ Groome, Francis Hindes (1899). "No. 18—The Golden Children". In: Gypsy folk-tales. London: Hurst and Blackett. pp. 71–72 (footnote).
- ↑ Milin, Gaël (1990). "La légende bretonne de Saint Azénor et les variantes medievales du conte de la femme calomniée: elements pour une archeologie du motif du bateau sans voiles et sans rames". In: Memoires de la Societé d'Histoire et d'Archeologie de Bretagne 67. p. 310.
- ↑ Luzel, François-Marie. Contes populaires de Basse-Bretagne. Tome I. France, Paris: Maisonneuve Frères et Ch. Leclerc. 1887. pp. 277–295.
- ↑ French Fairy Tales. Translated by M. Cary; illustrated by E. Boyd Smith. New York: T. Y. Crowell co, 1903. pp. 85-101.
- ↑ Mélusine: revue de mythologie, littérature populaire, traditions et usages. Paris: France. 1878. p. 213.
- ↑ Luzel, François-Marie. Légendes chrétiennes de la Basse-Bretagne. France, Paris: Maisonneuve. 1881. pp. 274–291.
- ↑ Mélusine: revue de mythologie, littérature populaire, traditions et usages. Paris: France. 1878. p. 214.