Vincent van Gogh
Si Vincent Willem van Gogh (Marso 30, 1853 – Hulyo 29, 1890) ay isang post-impresyunistang pintor na Olandes.[1] Kabilang sa ilan sa mga kilala at mamahaling mga pinta at guhit ang kaniyang mga ginawa. Pagkatapos ng ilang taong pagkabalisa at madalas na paglaban sa sakit sa pag-iisip,[2][3] namatay siya sa gulang na 37 mula sa isang sugat mula sa baril, na sinasabi nang lahat na siya ay nagpakamatay (subalit walang baril na natagpuan).[4][note 1]
Vincent van Gogh | |
|---|---|
 Self-portrait ni Vincent van Gogh (1887), Art Institute of Chicago | |
| Kapanganakan | Vincent Willem van Gogh 30 Marso 1853 Zundert, Netherlands |
| Kamatayan | 29 Hulyo 1890 (edad 37) |
| Nasyonalidad | Olando |
| Kilala sa | Pintor |
| Kilalang gawa | The Potato Eaters, Sunflowers, The Starry Night, Irises, Portrait of Dr. Gachet |
| Kilusan | Post-Impressionism |
Ipinanganak sa isang klaseng gitnang mataas na pamilya, si Van Gogh ay gumuhit bilang isang bata at siya'y seryoso, tahimik at maalalahanin, ngunit nagpakita ng mga palatandaan ng problema sa pag-iisip. Bilang isang binata nagtrabaho siya bilang isang art dealer, madalas na naglalakbay, ngunit naging nalulumbay pagkatapos niyang ilipat sa London. Bumaling siya sa relihiyon, at gumugol ng panahon bilang isang misyonero sa timog Belgium. Nang maglaon ay naanod siya sa masamang kalusugan at pag-iisa. Alam na alam niya ang mga modernong uso sa sining at, noong kasama niya ang kanyang mga magulang, nagsimula siyang magpinta noong 1881. Sinuportahan siya ng kanyang nakababatang kapatid na si Theo sa pananalapi, at ang dalawa sa kanila ay nagpatuloy ng mahabang sulat sa pamamagitan ng mga liham.
Ang mga unang gawa ni Van Gogh ay binubuo ng karamihan sa mga buhay pa rin at mga paglalarawan ng mga manggagawang magsasaka. Noong 1886, lumipat siya sa Paris, kung saan nakilala niya ang mga miyembro ng artistikong avant-garde, kasama sina Émile Bernard at Paul Gauguin, na naghahanap ng mga bagong landas lampas sa Impresyonismo. Bigo sa Paris at inspirasyon ng lumalagong diwa ng artistikong pagbabago at pakikipagtulungan, lumipat si Van Gogh sa Arles sa timog ng Pransiya noong Pebrero 1888 na may layuning magtatag ng artistic retreat at commune. Pagdating doon, nagbago ang sining ni Van Gogh. Lalong lumiwanag ang kanyang mga ipininta at ibinaling niya ang kanyang atensyon sa natural na mundo, na naglalarawan ng mga lokal na mga taniman ng olibo, bukirin ng trigo at mga sunflower. Inimbitahan ni Van Gogh si Gauguin na sumama sa kanya sa Arles at sabik na inaasahan ang pagdating ni Gauguin noong taglagas ng 1888.
Si Van Gogh ay nagdusa mula sa mga sikotikong episodyo at mga delusyon. Kahit na nag-aalala siya tungkol sa kanyang katatagan sa pag-iisip, madalas niyang napapabayaan ang kanyang pisikal na kalusugan, hindi kumain ng maayos at uminom ng mabigat. Ang kanyang pagkakaibigan kay Gauguin ay natapos pagkatapos ng isang paghaharap sa isang labaha nang, sa galit, pinutol niya ang bahagi ng kanyang sariling kaliwang tainga. Nagtagal siya sa mga psychiatric na ospital, kabilang ang isang panahon sa Saint-Rémy. Pagkatapos niyang i-discharge ang kanyang sarili at lumipat sa Auberge Ravoux sa Auvers-sur-Oise malapit sa Paris, sumailalim siya sa pangangalaga ng homeopathic doktor si Paul Gachet. Ang kanyang depresyon ay nagpatuloy, at noong 27 Hulyo 1890, pinaniniwalaang binaril ni Van Gogh ang kanyang sarili sa dibdib gamit ang isang rebolber, na namatay mula sa kanyang mga pinsala makalipas ang dalawang araw.
Ang sining ni Van Gogh ay nakakuha ng kritikal na pagkilala pagkatapos ng kanyang kamatayan at ang kanyang kwento ng buhay ay nakakuha ng imahinasyon ng publiko bilang isang simbolo ng hindi nauunawaang henyo,[5] dahil sa malaking bahagi ng pagsisikap ng kanyang biyudang hipag na si Johanna van Gogh-Bonger.[6] Ang kanyang matapang na paggamit ng kulay, nagpapahayag na linya at makapal na paglalapat ng pintura ay nagbigay inspirasyon sa mga artistikong grupong avant-garde tulad ng mga Fauves at mga Alemanyong Ekspresyonista sa unang bahagi ng ika-20 siglo. Ang trabaho ni Van Gogh ay nakakuha ng malawakang kritikal at komersyal na tagumpay sa mga sumunod na dekada, at siya ay naging isang pangmatagalang representasyon ng romantikong ideyal ng isang naghihirap na artista. Ngayon, ang mga gawa ni Van Gogh ay kabilang sa pinakamahal na mga ipinintang larawan sa buong mundo na naibenta, at ang kanyang legasiya ay pinarangalan ng isang museo sa kanyang pangalan, ang Van Gogh Museum sa Amsterdam, na nagtataglay ng pinakamalaking koleksyon sa mundo ng kanyang mga larawang ipininta at iginuhit.
Galeriya
baguhin-
Ang Malabituing Gabi, 1889 -
Ang mga Kumakain ng Patatas, 1885 -
Ang Dilaw na Bahay, 1888 -
Ulo ng kalansay na Humihithit ng Sigarilyo, 1886 -
La Berceuse (Larawan ni Madame Roulin), 1888–1889 -
Mga Iris, 1890 -
Namumulaklak na plum tree (batay sa Hiroshige), 1887 -
Bulb Fields, 1883 -
Mga Iris, 1882
_-_Google_Art_Project.jpg)
_-_Google_Art_Project.jpg)
Mga sanggunian
baguhin- ↑ A biography published in 2011 contends that Van Gogh did not kill himself. The authors claim that he was shot by two boys he knew, who had a "malfunctioning gun". See Vincent van Gogh's death. Gompertz, Will (17 Oktubre 2011). "Van Gogh did not kill himself, authors claim". BBC News. Nakuha noong 17 Oktubre 2011.
{{cite news}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
- ↑ Rewald, John. Post-Impressionism: From van Gogh to Gauguin, edisyong may rebisyon, Secker & Warburg 1978, ISBN 0-436-41151-2
- ↑ Tralbaut (1981), 286,287
- ↑ Hulsker (1990), 390
- ↑ "Vincent Van Gogh expert doubts 'accidental death' theory". The Daily Telegraph. 17 Oktubre 2011. Nakuha noong 8 Pebrero 2012.
{{cite news}}: Italic or bold markup not allowed in:|newspaper=(tulong)CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ McQuillan (1989), 9.
- ↑ "The Woman Who Made Vincent van Gogh". The New York Times. 2021-04-14. Nakuha noong 2023-09-12.
{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
Ang lathalaing ito na tungkol sa Tao, Sining at Netherlands ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa pagpapalawig nito.