Batong Sabaw

Ang Batong Sabaw ay isang kuwentong pambayan Europeo kung saan kinukumbinsi ng mga gutom na estranghero ang mga tao ng isang bayan na bawat isa ay magbahagi ng kaunting pagkain upang makagawa ng pagkain na kinagigiliwan ng lahat, at umiiral bilang isang moral tungkol sa halaga ng pagbabahagi. Sa iba't ibang tradisyon, ang bato ay pinalitan ng iba pang karaniwang hindi nakakain na mga bagay, at samakatuwid ang pabula ay kilala rin bilang ax soup, button soup, nail soup, at wood soup.

Kuwento

Ang ilang mga manlalakbay ay pumupunta sa isang nayon, walang dalang iba kundi isang kaldero na walang laman. Sa kanilang pagdating, ang mga taganayon ay hindi gustong ibahagi ang alinman sa kanilang mga tindahan ng pagkain sa mga gutom na gutom na manlalakbay. Pagkatapos ang mga manlalakbay ay pumunta sa isang batis at pinupuno ang palayok ng tubig, naghulog ng malaking bato dito, at inilagay ito sa apoy. Ang isa sa mga taganayon ay naging mausisa at nagtanong kung ano ang kanilang ginagawa. Sumasagot ang mga manlalakbay na gumagawa sila ng "batong sabaw", na masarap ang lasa at ikalulugod nilang ibahagi sa taganayon, bagama't kailangan pa rin nito ng kaunting palamuti, na kulang sa kanila, upang mapabuti ang lasa.

Ang taganayon, na umaasang tangkilikin ang bahagi ng sopas, ay hindi nag-iisip na humiwalay ng ilang asanorya, kaya idinagdag ang mga ito sa sabaw. Ang isa pang taganayon ay dumaan, nagtatanong tungkol sa palayok, at binanggit muli ng mga manlalakbay ang kanilang sabaw na bato na hindi pa umabot sa buong potensyal nito. Parami nang parami ang mga taganayon na dumaraan, bawat isa ay nagdaragdag ng isa pang sangkap, tulad ng patatas, sibuyas, repolyo, gisantes, kintsay, kamatis, sweetcorn, karne (tulad ng manok, baboy, at baka), gatas, mantikilya, asin, at paminta. Sa wakas, ang bato (na hindi nakakain) ay tinanggal mula sa palayok, at ang isang masarap at pampalusog na palayok ng sopas ay tinatangkilik ng mga manlalakbay at mga taganayon. Bagaman nilinlang ng mga manlalakbay ang mga taganayon sa pagbabahagi ng kanilang pagkain sa kanila, matagumpay nilang ginawa itong isang masarap na pagkain na ibinabahagi nila sa mga nagbahagi.

Ibang bersyon ng storya:

Noong unang panahon, nagdesisyon ang isang matalinong matanda na maglakbay. Kaya naman nagdala siya ng maliit na bag, nagpaalam sa kanyang asawa, at nagtungo sa kanyang paglalakbay. Pagkalipas ng buong araw ng paglalakbay nang hindi nakakatagpo ng kahit na sino, nakarating siya sa isang maliit na baryo. "Siguro dito na ako titigil para sa gabi," aniya sa sarili.

Malapit sa gitna ng baryo, nakakita siya ng isang grupo ng mga tao. Kaya naman nagpakilala siya. "Ako ay simpleng manlalakbay," sabi niya, "naghahanap ng ligtas na matutulugan at mainit na pagkain."

"Maligaya kaming mag-aalok sa inyo ng lugar na matutulugan," sabi ng mga taga-baryo. "Ngunit wala kami masyadong pagkain. Masyadong mahina ang ating ani ngayong taon, at kaunti lamang ang pwedeng kainin sa buong baryo. Karamihan sa amin ay naghihirap lamang."

"Paumanhin dahil napakalungkot nito," sabi ng matanda. "Ngunit hindi ninyo kailangang mag-aalala na pakakainin ako. Meron na akong lahat ng kailangan ko. Bukod pa doon, nag-iisip ako ng pagsasama-sama ng mga bato para magluto ng stone soup na ihahati sa inyong lahat."

"Stone soup?" tanong ng mga tao sa baryo. "Ano iyon? Hindi pa kami nakakarinig ng stone soup."

"Napakaganda nito," sabi ng matanda. "Pinakamasarap na soup na natikman ko. Kung magdadala kayo sa akin ng isang kaldero para sa soup at ng tubig, magluluto ako upang ibahagi sa atin lahat."

Kaya naman nagmadali ang mga tao sa baryo pauwi. Nang bumalik sila, may isa na may dalang malaking kaldero para sa soup, may isa na may dalang kahoy para sa apoy, at ang iba pa ay nagdala ng tubig.

Nang magkaroon ng apoy at nagpapakulo na ang tubig, kumuha ang matanda ng isang maliit na seda at may kumpisan ng maliit at bilog na bato. Kanyang mabuti-buti itong ibinabad sa pinakukulong tubig. Maingat na hinahalo ng matanda ang kaldero, humahalik sa amoy at nakapapanik na sa kanilang lahat. "Gusto ko ang masarap at wagas na stone soup," sabi niya. "Siempre, stone soup with cabbage—iyan ay tunay na espesyal."

"Maaaring makakuha ako ng kaunting repolyo," sabi ng isa sa mga tao. At saka siya umalis patungo sa kanilang bahay, bumalik na may dalang maliit na repolyo na itinago sa kanyang pantry. "Napakaganda!" sabi ng matanda, idinagdag ang repolyo sa kaldero. "Ito ay nagpapamalasa sa akin ng nakaraang oras na may stone soup, repolyo, at kaunting asin na may kasamang beef. Higit itong napakasarap."

At pagkaraan ng ilang sandali, si butcher ng baryo ang nagtangka upang mahanap kahit na maliit na beef na may kasamang maalat. Lumabas siya sa kanyang shop upang kunin ito. At nang bumalik na siya, idinulot niya ang beef sa kaldero at patuloy na hinahalo ng matanda.

"Maari ninyong maisip kung gaano kasarap ang soup na ito kung meron tayong mga sibuyas, at marahil ng kaunting patatas, at ng kaunting karot o mushrooms. Oo, ito ay magiging handang pagkain para sa mga royalty."

At hindi naiintindihan ng matanda, nagluluto na ng stone soup ang kaldero na puno na ng mga gulay—may karot at patatas, mushrooms at sibuyas, turnips at sitaw, beets at celery—lahat ay dinala ng mga lalaki at babae at bata sa baryo. Hindi lamang iyon, naglabas pa ng bagong tinapay at mantikilya ang village baker.

At habang nagluluto nang maingat ang soup sa apoy, nalalasahan na ng mga nasa baryo ang mga kayang amoy at para silang nanglalambot habang nagkukuwentuhan, nagbibigayan ng awit, at nagbibitaw ng mga biro.

At nang tapos na ang soup, naglalagay na ng lamang sa mga mangkok, at silang lahat ay nagbahagi ng masarap na pagkain. Tama lamang para sa kanila lahat. Pagkatapos silang lahat ay nagdeklara na ito ay ang pinakamasarap na soup sa na natikman nila. Ang mayor ng baryo ay lumapit sa matanda, at tahimik na nag-aalok sa kanya ng maliit na pera para sa magic stone, ngunit tinanggihan ng matanda na ito ay ibenta.

Kinabukasan, nagising ang matanda nang maaga at nagdala ng kanyang mga gamit. Habang siya ay aalis na sa baryo, dumaan siya sa isang grupo ng mga bata na naglalaro sa tabi ng daan. Nag-abot siya ng isang seda na may lamang bato at sabi, "Hindi ang bato ang gumagawa ng magic. Ito ay lahat tayo nag-sama sama."

Mga sanggunian sa kultura at kasaysayan

Sa sistema ng pag-uuri ng kuwentong-bayan ng Aarne–Thompson–Uther ang kuwentong ito at hanay ng mga pagkakaiba ay uri 1548.

Mga adaptasyon

Pelikula

Ang pelikulang Fandango (1985) ay naglalaman ng pagkakasunud-sunod ng kasal patungo sa dulo na binuo sa tema ng Batong Sabaw. Kailangang magdaos ng seremonya ng kasal ang mga bida, ngunit kulang sila ng kinakailangang pondo. Samakatuwid, nag-set up sila ng natutuping card table sa tabi ng pangunahing kalye ng isang inaantok na bayan sa Texas, binubuga ito, at nag-imbita ng mga dumadaan na pumunta sa kasal. Habang gumagawa sila ng mga kuwento ng mga delingkuwenteng naghahain at mga nabanggang trak ng champagne, ang mga palakaibigang taong-bayan ay nag-aambag ng kanilang oras at mapagkukunan, ang resulta ay isang mahiwagang seremonya ng kasal.