Fiona Graham
Marami pong problema ang artikulong ito. Tulungang mapabuti po ito o di kaya'y talakayin ang mga problemang nakasaad sa pahina ng usapan nito.
|
Si Fiona Caroline Graham ay isang Australiana na antropolohiya nagtratrabaho bilang isang geisha sa bansang Japan. Ginawa niya ang kanyang pasinaya bilang isang geisha noong 2007 sa distrito ng japan asakusa ng Tokyo sa ilalim ng pangalang Sayuki (紗幸) , at Magmula noong 2021[update] ay nagtatrabaho sa distrito ng lugar ng geisha ng Tokyo .
Fiona Graham | |
|---|---|
 Graham as Sayuki playing the yokobue Japanese flute in January 2013 | |
| Kapanganakan | Fiona Caroline Graham Melbourne, Australia |
| Nasyonalidad | Australian |
| Ibang pangalan | Sayuki |
| Edukasyon | Keio University University of Oxford (M.Phil., D.Phil.) |
| Trabaho | Anthropologist, geisha |
| Website | sayuki.net |
Maagang buhay
baguhinSiya ay si Graham ay ipinanganak sa Melbourne, Australia, at nangunang bumiyahe sa Japan na may edad na 15 para sa isang programa ng exchange student kung saan nag-aral siya ng high school at nakatira kasama ang host host niya.
Karerang pang-akademiko
baguhinAng artikulong ito ay nangangailangan ng mas marami pang mga kawing sa iba pang mga lathalain upang matugunan ang mga pamantayan pangkalidad ng Wikipedia. (Hunyo 2021) |
Ang mga unang degree ni Graham, sa sikolohiya at pagtuturo, ay kinuha sa Keio University . Nakumpleto niya ang isang M.Phil. noong 1992 at isang D.Phil. 2001 sa panlipunan antropolohiya sa Unibersidad ng Oxford, na nakatuon sa kultura ng korporasyon ng Hapon. Naging lektor siya sa pag-aaral ng geisha sa Keio at Waseda University.
Si Graham ay naglathala ng tatlong dami ng antropolohiya.
Sa loob ng Japanese Company (2003) at Isang Japanese Company in Crisis (2005) ay tungkol sa malaking kompanya ng seguro (binigyan ng kathang-isip na pangalang "C-Life") na sinalihan ni Graham pagkagradweyt, at kalaunan ay naobserbahan niya, una bilang isang mananaliksik at kalaunan bilang isang filmary film maker. [1] Pangunahing paksa ng libro ay "ang hindi pantay na pagguho ng pangako ng mga lalaki na suweldo [ng kumpanya] sa isang labis na ideolohiya ng korporasyon", nakatuon si Graham sa cohort na pumasok sa kumpanya noong siya ay. Ang tagasuri ng parehong mga libro para sa British Journal of Industrial Relations ay pinapakitaan ng kanais-nais, ngunit naisip na "[hindi] sapat na tinutugunan ang mas malawak na mga isyu ng mga ugnayan sa istraktura at kapangyarihan".
Ang tagasuri para sa journal na Organisasyon ng Inside the Japanese Company ay naguluhan ng hindi kaalamang impormasyon tungkol sa mga nakapanayam kay Graham at ng mga seryosong problema sa dami ng survey ng libro. Gayunpaman, natagpuan niya ang aklat na may kaalaman at kapaki-pakinabang. [2]
Ang "C-Life" ay kalaunan ay napunta sa Oktubre 2000, [3] [n 1] at Isang A Japanese Company sa Crisis na nakatuon sa mga paraan kung saan nag-isip at kumilos ang mga indibidwal na empleyado sa pag-asa sa mga mahirap na oras sa hinaharap. Natagpuan muli ng tagasuri ang mga pagkukulang sa libro, ngunit sa balanse ay binigyan ito ng isang kanais-nais na pagsusuri. Ang pagsusuri ng libro sa Social Science Japan Journal ay may katulad na mataas na papuri para dito. [4]
Sa Paglalaro sa Pulitika: Isang Ethnography ng Oxford Union (2005), itinayo ni Graham sa isang dokumentaryo noong 2001 ( The Oxford Union: Campus of Tradition ) na ginawa niya para sa telebisyon ng Hapon tungkol sa kandidatura para sa pangulo ng Oxford Union :
Ang tagasuri para sa Journal ng Royal Anthropological Institute ay natagpuan ang aklat na isang "nakakatawang pagsusuri sa mga pampulitikang proseso ng British" at "[inirekomenda ito] sa lahat ng magiging politiko at kanilang mga tutor".
Una na pumasok si Graham sa propesyon ng geisha habang nagdidirekta ng isang dokumentaryong proyekto para sa National Geographic Channel; gayunpaman, sa pagkumpleto ng kanyang pagsasanay bilang isang bahagi ng pelikula, binigyan siya ng pahintulot na ipagpatuloy ang pagtatrabaho ng buong oras bilang isang geisha, at pormal na debut sa ilalim ng pangalan ng "Sayuki" noong Disyembre 2007.
Nag-debut si Graham sa distrito ng Asakusa geisha ng Tokyo, at ang kanyang pagsasanay bago ito ay tumagal ng isang taon; kasama dito ang mga aralin sa sayaw, seremonya ng tsaa at ang shamisen . Dalubhasa si Graham sa yokobue (ang Japanese side-blown flute), na nagpatugtog ng flute sa loob ng maraming taon bago dumating sa Japan. Magmula noong 2013[update] , ang dokumentaryo mismo ay nanatiling hindi natapos.
Matapos magtrabaho sa Asakusa sa loob ng apat na taon bilang isang geisha, nag-aplay si Graham ng pahintulot na sakupin ang okiya pinatakbo ng kanyang geisha na ina, na nagretiro na dahil sa sakit na kalusugan; ang kanyang kahilingan ay tinanggihan sa kadahilanang siya ay isang dayuhan.
Noong 2011, umalis si Graham upang gumana nang nakapag-iisa sa Asakusa Geisha Association, kahit na nagpatuloy siyang magtrabaho bilang isang geisha sa loob ng lugar, pagbubukas ng isang kimono shop sa Asakusa sa parehong taon. Noong 2013, nagpapatakbo si Graham ng isang independiyenteng okiya sa Yanaka, Tokyo, na may apat na mga mag-aaral. Magmula noong 2021[update] , mayroon siyang permanenteng paninirahan sa Japan at nagpapatakbo ng isang okiya sa distrito ng Fukagawa ng Tokyo na may tatlong mga baguhan. Nag-aalok din siya ng mga paglilibot at aral para sa mga turista.
Naglakbay si Graham sa pandaigdigan upang maipakita ang tradisyunal na sining na pinapasukan ng geisha, pagbisita sa United Kingdom upang gumanap sa pagdiriwang ng Hyper Japan noong 2013, Dubai sa parehong taon, at Brazil noong 2015.
Nang tumama ang pandemya sa Japan, ginawang online ng Graham ang tradisyunal na mga pagdiriwang ng geisha sa isang kaganapan sa online noong 2020.
Noong Disyembre 2010, ang isang kumpanya ng New Zealand na pag-aari lamang ng Graham, The Wanaka Gym Ltd., ay pinamulta ng isang kabuuang NZ $ 64,000 at iniutos na magbayad ng NZ $ 9,000 sa mga gastos, kasunod ng isang kombiksyon na nauugnay sa isang hindi ligtas na gusaling ginamit para sa pantuluyan na tirahan. Ang gusali ay idineklarang "mapanganib" noong Hunyo 2008, ngunit nagpatuloy sa bahay na nagbabayad ng mga residente sa loob ng dalawang buwan makalipas. Matapos ang paghatol, gumawa si Graham ng maraming hindi matagumpay na pag-apela, at isang pangwakas na pahintulot upang mag-apela ng kapwa Graham at ang kumpanya ay tinanggihan noong Disyembre 2014 ng Korte Suprema ng New Zealand. [5]
Sipian
baguhinBiblyograpya
baguhin- Sa loob ng Kumpanya ng Hapon. London: Rout74, 2003. doi:10.4324/9780203433638 . HardbackISBN 0-415-30670-1, Adobe eReaderISBN 0-203-34098-1, ebookISBN 0-203-43363-7 .
- Isang Kumpanya sa Hapon na nasa Krisis: Ideolohiya, Diskarte at Pagsasalaysay. Rout seriesCurzon Contemporary Japan series, 1 London: Rout74Curzon, 2005.ISBN 0-415-34685-1ISBN 0-415-34685-1 .
- Nagpe-play sa Pulitika: Isang Ethnography ng Oxford Union. Edinburgh: Dunedin Academic Press, 2005.ISBN 9781281232168ISBN 9781281232168 ,ISBN 9781906716851, paperbackISBN 978-1-903765-52-4 .
- ↑ The large Japanese insurance company Chiyoda Seimei Hoken also collapsed in October 2000. (千代田生命保険相互会社について, Financial Services Agency, Japan, 9 October 2000.)
Talababa
baguhin- ↑ Tony Elger, "Japanese employment relations after the bubble", British Journal of Industrial Relations 44 (2006): 801–805, doi:10.1111/j.1467-8543.2006.00524_1.x. (Review of Graham's Inside the Japanese Company and A Japanese Company in Crisis and of Ross Mouer and Hirosuke Kawanishi's A Sociology of Work in Japan.)
- ↑ Leo McCann, "Lives under pressure: Exploring the work of Japanese middle managers", Organization: The Interdisciplinary Journal of Organization, Theory and Society 12 (2005): 142–144, doi:10.1177/135050840501200111. (Review of Graham's Inside the Japanese Company and Peter Matanle's Japanese Capitalism and Modernity in a Global Era.)
- ↑ Leo McCann, "Pop goes the bubble: Japanese white-collar workers face up to hard times", Organization: The Interdisciplinary Journal of Organization, Theory and Society 13 (2006):158–160 doi:10.1177/1350508406060223. (Review of Graham's A Japanese Company in Crisis.
- ↑ Kuniko Ishiguro, untitled review of A Japanese Company in Crisis, Social Science Japan Journal 9 (2006): 141–143, doi:10.1093/ssjj/jyk003.
- ↑ "The Wanaka Gym Limited v Queenstown Lakes District Council (2014) NZSC: Judgement of the Court Naka-arkibo 2021-02-17 sa Wayback Machine." (PDF).
Mga Pagsubok para maging isang ganap na geisha
baguhin- Opisyal na website
- "Mga millennial ni Geishas", La Vanguardia, 28 Mayo 2017.
== Ano ang pagsasanay Para maging opisyal na Geisah base sa kay Sayuki ==
1. MAGPASOK SA OKIYA Para sa karamihan, ang paglalakbay ay nagsisimula mula sa edad na 14 o 15, kapag ang mga batang babae ay pumasok sa mga paaralan na nagdadalubhasa sa pagsasanay sa geisha. Ang mga bagong mag-aaral ay nakatira sa kung ano ang kilala bilang isang okiya (置 屋), isang bahay na panunuluyan na pambabae lamang na pag-aari ng isang proprietress na tinukoy bilang okāsan (literal na nangangahulugang ina) at pinaninirahan ng iba pang mga mag-aaral. Ang Okiya at ochaya (mga bahay sa tsaa) kung saan gumagana ang geisha ay parehong matatagpuan sa hanamachi (花街, literal na nangangahulugang bulaklak na bayan), mga distrito na eksklusibong itinalaga para sa geisha.
Sa okiya ang okāsan ay ang magbabayad para sa gastos ng mag-aaral. Kasama rito ang damit, instrumento, pagkain, tirahan, at ang tunay na pagsasanay, nangangahulugang ang isang mag-aaral ay makakaipon ng napakalaking halaga ng utang bago pa siya magsimulang magtrabaho. Ang isang geisha ay hindi maiiwasang magtrabaho taon pagkatapos makumpleto ang kanyang pagsasanay na simpleng bayaran ang utang na ito sa okiya. Bukod dito, mananatili siyang kontraktwal na nakatali dito hanggang sa mabayaran niya ang lahat ng kanyang mga utang, pagkatapos nito ay maaari niyang piliing mabuhay nang malaya kung gugustuhin niya.
2. Pumasok sa pagsasanay batid sa shikomi Ang isang bagong tinanggap na mag-aaral ay dumaan muna sa isang panahon ng pagsasanay, kung saan kilala siya bilang isang shikomi-san (仕 込 み さ ん). Sa oras na ito, dadalo siya sa kanyang mga klase, gumawa ng mga gawain sa bahay upang makatulong na mapanatili ang okiya, at maglingkod din bilang isang katulong ng iba pang geisha. Karaniwan, ang panahon ng pagsasanay na ito ay tatagal ng halos apat na taon.
Ang mga mag-aaral ay dapat ding magsimulang dumalo sa nyokoba, mga paaralang bokasyonal para sa geisha sa pagsasanay upang matutunan nila ang maraming uri ng tradisyunal na sining sa pagganap ng Hapon upang aliwin ang kanilang mga panauhin. Kasama rito ang iba't ibang mga instrumentong pangmusika, tulad ng kotsuzumi (isang maliit na tambol na hawak sa balikat na nilalaro gamit ang kamay), shimedaiko (isang maliit na nakatayong tambol na ginampanan ng mga patpat), shamisen, at fue (isang plawta na gawa sa isang solong piraso ng kawayan).
Sa labas ng mga klase ang karamihan sa kanyang oras ay ginugol sa pag-aaral ng wastong kilos ng isang geisha, kasama ang kung paano siya nakikipag-usap sa kanyang mga matatanda at panauhin.
3. Pumasok sa MINARAI AND at maghanap ng magtuturong geisha Sa panahong ito, ang isang baguhan ay tinatawag na isang minarai (見習 い, literal na natututo sa pamamagitan ng panonood). Dapat siyang makahanap ng isang tagapayo geiko (ibang term para sa geisha), na tinawag niya na onēsan (literal na nangangahulugang mas matandang kapatid na babae) ay maaaring samahan sa ozashiki (お 座 敷, mga piging sa tradisyonal na mga tatami-mat na silid) na mga kaganapan upang maobserbahan niya kung paano ang kanyang mentor at iba pang geisha makipag-ugnay sa mga panauhin. Sa ganitong paraan, kapag natapos na ng mag-aaral ang kanyang pormal na pagsasanay, magkakaroon siya ng ilang totoong karanasan sa mundo at malaman ang mga potensyal na kliyente.
Bilang siya ay isang mag-aaral pa rin, ang minarai ay magsuot ng mga damit na katulad sa, ngunit hindi ganap na magkapareho sa maiko, ang mga mag-aaral na geisha na mayroon nang kanilang opisyal na pasinaya, at na ang hitsura ay katulad ng aming tipikal na imahe ng isang geisha. Kasama rito ang puting pampaganda ng mukha at makulay na damit. Gayunpaman, ang minarai ay nagsusuot ng kalahating haba na obi (sash), na tinatawag na isang han-dara obi.
Ang panahon ng pagsasanay ng minarai ay magsisimula ng isang buwan bago ang opisyal na pasinaya ng mag-aaral, ngunit kahit na matapos ang kanyang opisyal na pasinaya, ipagpapatuloy niya ang kanyang pag-aaral sa pamamagitan ng pagmamasid sa pamamagitan ng pagdalo sa mga kaganapan kasama ang kanyang mas nakatatandang tagapayo, at ipagpatuloy din ang kanyang pagsasanay sa mga klasikal na sining sa nyokobo .
4. KUMPLETO ANG MISEDASHI CEREMONYA AT MAGING MAIKO Matapos makumpleto ang kanyang shikomi period at pagiging isang minarai, ang batang geisha-in-training ay magkakaroon ng kanyang opisyal na pasinaya, na tinawag na misedashi (店 出 し). Para sa seremonya, ang mag-aaral ay magsusuot ng isang kuromontsuki (isang espesyal na itim na kimono na may mga tuktok) at tatlong matulis na puting pampaganda sa likuran ng kanyang leeg, dalawang espesyal na hugis-pilak na tagahanga ng pilak na kanzashi (簪, isang gayak na hairpin) na tinatawag na ogi, at isang pares ng ginto at pilak na burloloy ng buhok sa ilalim ng kanyang topknot na tinawag na miokuri.
Sa araw ng seremonya ang mga okiya wall ay palamutihan ng pula at puting papel at magagandang imahe. Kasama ng kanyang tagapagturo, siya ay mag-ikot sa hanamachi at bibisitahin ang iba't ibang mga guro ng sayaw at mga bahay sa tsaa. Sa panahon ng seremonya, ang mag-aaral ay dumadaan sa isang ritwal na kilala bilang sansankudo (三 三九 度, ang tatlong beses na tatlong pagpapalitan ng tasa, na ginagawa rin sa mga seremonya ng kasal) kung saan nakikipagpalitan siya ng tasa sa kanyang tagapagturo, iba pang geiko, at nakatatandang maiko. Pagkatapos nito, ang mag-aaral ay opisyal na isang maiko (舞 妓, literal na nangangahulugang batang babae ng sayaw), isang yugto na maaaring tumagal ng maraming taon hanggang sa matapos ang isang pagsasanay ng isang baguhan. Bilang isang maiko, o geisha trainee, gagamitin niya ang hitsura na iniuugnay ng karamihan sa mga tao kay geisha.