Kulturang Inuman ng Pilipinas

Ang Pilipinas ay may sariling kakaibang kultura at gawi sa pag-inom na nakabatay sa mga impluwensya mula sa Austronesian na pamana nito hanggang sa kolonyal na impluwensya ng Espanya, Estados Unidos, at Japan .

Kasaysayan ng kultura ng pag-inom ng Pilipinas

Ang Pilipinas ay isang arkipelago na matatagpuan sa Timog Silangang Asya . Noong 1521, dumaong si Ferdinand Magellan, isang Portuguese explorer, sa mga look ng Mactan, Cebu . Ito ang simula ng panahon ng kolonisasyon ng mga Espanyol sa Pilipinas. Gayunpaman, bago pa man dumating ang mga kolonisador sa mga look ng Pilipinas, ang mga kultura ng tribo, na may sariling istruktura at kaugaliang panlipunan, ay lumaganap na sa iba't ibang bahagi ng kapuluan. Sa katunayan, ang mga etnikong grupong ito ay mayroon nang mga produkto na fermented at alcoholic na inumin. Ayon kina Blair at Robertson, unang natikman ni Magellan ang coconut wine (tuba), o alak na gawa sa niyog, at ang distilled variety nito. Isang talaan na naglalarawan kung paano gumawa ng tuba ang mga unang Cebuano:

"Nagbubutas sila sa puso ng niyog sa tuktok na tinatawag na palamito, kung saan naglalabas ng alak na kahawig ng puting ambon. Ang alak na iyon ay matamis ngunit medyo maasim, at naiipon sa mga tungkod [ng kawayan] na kasing kapal ng binti at mas makapal pa. Ikinakabit nila ang kawayan sa puno sa gabi para sa umaga, at sa umaga para sa gabi. “

Mga uri ng alak bago ang panahon ng Espanyol

Ayon kay Demeterio, ang mga unang Bisaya ay gumagawa ng limang iba't ibang uri ng alak; Tuba, Kabawaran, Pangasi, Intus, at Alak..

Ang Tuba, gaya ng sinabi noon, ay isang alak na ginawa sa pamamagitan ng pagbubutas ng isang butas sa puso ng isang niyog na pagkatapos ay iniimbak sa mga kawayan. Higit pa rito, ang pamamaraang ito ay dinala sa Mexico ng mga tripulante ng Pilipinas na tumakas mula sa mga barkong pangkalakal ng Espanya.

Ang Kabawaran ay ginawa mula sa balat ng puno ng parehong pangalan, o Neolitsea Villosa. Ang balat ay pinakuluan at pagkatapos ay hinahaluan ng pulot. Pagkatapos nito, ito ay iniiwan upang ma-ferment. Ang ganitong uri ng inumin ay tinatawag ding "mead" sa Europa

Ang Pangasi sa kabilang banda, ay gawa sa bigas o trigo, kaya maaari itong isaalang-alang bilang isang variant ng rice wine. Ito ay nilalagyan ng yeast culture na tinawag ng mga unang Bisaya na "tapay".

Ang Intus ay isang alak na gawa sa tubo. Ang katas ng tubo pagkatapos ay pinapakuluan at binabawasan sa kalahati. Kapag ito ay nabawasan, ito ay maaari ng makalasing na inumin. Ang ilan ay nagpapatuloy sa proseso at nagdaragdag ng parehong tapang na ginamit sa Kabawaran kapag lumamig na.

Ang Alak ay itinuturing na distilled na bersyon ng alinman sa iba pang apat.

Etiketa sa pag-inom ng alak

Ang mga unang Pilipino, ayon sa mga tala, ay umiinom ng marami. Sa panahon ng mga seremonya, mga kaganapan, at mga aktibidad sa libangan ng komunidad, ang pag-inom ay halos kailangan, habang ang pag-inom sa panahon ng pagkain ay kadalasang nakaugalian. Higit pa rito, ang pagtanggi na tanggapin ang alok na alak ay itinuturing na walang galang. Higit pa rito, madalas na pinagsasaluhan ang pagkain habang ang mga miyembro ng komunidad ay kumakanta ng mga himig.

Ayon kay Antonio Pigafetta, ang mga unang Pilipino sa Limasawa, Southern Leyte ay nag- tatagayan sa isang tiyak na paraan. "Itinaas muna nila ang kanilang mga kamay sa langit, pagkatapos ay kukunin ang sisidlan ng inumin sa kanilang kanang kamay at iunat ang kamao ng kanilang kaliwang kamay patungo sa grupo." Ang sikat na ngayon na "tagay" ay nagmula sa parehong yugto ng panahon. Ang pagkakaiba nito sa ibang paraan ng pag-inom ay karaniwang tumutukoy ito sa round-robin na istilo ng pagbabahagi ng isang inumin.

Modernong kultura ng pag-inom ng Pilipinas

Sa ngayon, ang mga sesyon ng pag-inom ng mga Pilipino ay tinatawag na inuman at karaniwan ay isang nakaplanong kaganapan sa halip na isang extension ng isang pagkain. Ang mga taong nagdiriwang sa isang inuman ay gumaganap ng tagayan bilang isang tagay sa isang kaganapan. Ang taong nagbubuhos ng inumin para sa mga kalahok ay tinatawag na tanggero . Kapag gustong magsaya ng mga kalahok ay sabay nilang itinataas ang kanilang mga baso at magsasabi ng " tagay "..

Ang karaoke, higit na kilala sa lokal bilang videoke, ay isang karaniwang aktibidad na nilalahukan ng mga Pilipino habang umiinom. Maraming inuman ang may kasamang karaoke machine para sa layunin ng pagkanta ng karaoke.

Ang mga Pilipino ay minsan ay gumaganap ng " Alay sa Demonyo " bago simulan ang kanilang mga sesyon ng pag-inom. Ang tanggero ay nag- aalok ng ilang alak sa pamamagitan ng pagbuhos nito mula sa takip ng bote, at itatapon sa lupa. Ito ay upang maiwasan ang mga espiritu na makagambala sa sesyon habang nagpapatuloy ang kasiyahan sa buong gabi.

Ang mga taong kasali sa inuman ay kadalasang miyembro ng barkada o pamilya ng mga kamag-anak.

Ang mga pagkaing gamit ang daliri na kinakain kasama ng mga inumin ay kadalasang tinatawag na pulutan at karaniwang kinabibilangan ng mga sumusunod na pagkain: sisig, chicharon, lechon, inihaw at crispy pata .

Mayroon ding mga club at resto bar na karaniwang pinupuntahan ng mga tao pagkatapos ng trabaho upang uminom at magpalamig kasama ang kanilang mga kaedad, pamilya at mga kaibigan. Ang mga lugar na ito ay bukas sa oras ng gabi hanggang hatinggabi o maagang oras ng umaga na karaniwang masikip sa katapusan ng linggo.