Planetang klasiko

Ang klasikal na planeta ay isang astronomikal na bagay na nakikita ng mata at gumagalaw sa kalangitan at sa likuran nito ng mga nakapirming bituin (ang karaniwang mga bituin na tila kabaligtaran pa rin sa mga planeta). Nakikita ng mga tao sa Daigdig mayroong pitong klasikal na planeta (ang pitong ningning). Ang mga ito ay mula sa pinakamaliwanag hanggang sa pinakamadilim: ang Araw, ang Buwan at ang limang parang bituin na klasikal na planeta, ang astra planeta (Benus, Hupiter, Marte, Merkuryo at Saturno).

Ang terminong "klasikal" na mga planeta ay nagmula noong sinaunang Mesopotamya noong ika-5 siglo BC. Kinilala ng mga astronomo ng Babilonya ang pitong kalangitan na bagay na nagpapakita ng malinaw na kilos laban sa likuran ng mga nakapirming mga bituin: Merkuryo, Benus, Mars, Jupiter, Saturno, ang Araw, at ang Buwan. Ang mga planeta na ito ay may malalim na astrolohikal at relihiyosong kahalagahan sa kultura ng Mesopotamia, na nakaaapekto sa mga pamamaraan ng divinasyon at naglilingkod bilang mga himala sa kalangitan.

Ang konsepto ng mga klasikal na planeta ay kalaunan ay umabot sa mga klasikal na Timog Asyanong sibilisasyon, partikular sa mga tradisyon na Vediko. Sa astrolohiyang Vediko, ang mga planeta na ito, na kilala bilang "graha," ay naisama sa mga komplikadong sistemang panghula at interpretasyon, na nakaaapekto sa iba't ibang aspeto ng buhay kabilang ang kalusugan, kayamanan, at relasyon.

Sa klasikal na astronomiya ng Tsina, ang konsepto ng mga Klasikal na planeta ay tinanggap at inangkop sa Teorya ng Lima Elemento. Ang limang pangunahing planeta ay iniuugnay sa limang elemento (kahoy, apoy, lupa, metal, tubig) at naglaro ng mahalagang papel sa pagpapalakas ng tradisyonal na kasanayan sa Tsino, medisina, at pilosopiya.