Templo ng Mahabodhi
Ang Templo ng Mahabodhi (literal na: "Templo ng Dakilang Pagkagising") o ang Mahabodhi Mahavihar, isang Pandaigdigang Pamanang Pook ng UNESCO, ay isang sinaunang, ngunit maraming itinayong muli at ipinanumbalik, na Budistang templo sa Bodh Gaya, na nagmamarka sa lokasyon kung saan sinasabing naabot ng Buddha ang kaliwanagan.[1] Ang Bodh Gaya (sa distrito ng Gaya) ay humigit-kumulang 96 kilometro (60 mi) mula sa Patna, estado ng Bihar, India.
| Pandaigdigang Pamanang Pook ng UNESCO | |
|---|---|
 Templo ng Mahabodhi | |
| Lokasyon | Bodh Gaya, Bihar, India |
| Pamantayan | Kultural: i, ii, iii, iv, vi |
| Sanggunian | 1056 |
| Inscription | 2002 (ika-26 sesyon) |
| Lugar | 4.86 ha |
| Mga koordinado | 24°41′46″N 84°59′29″E / 24.6960°N 84.9913°E |
  Kinaroroonan ng templo  Templo ng Mahabodhi (India) | |
Ang pook ay naglalaman ng isang inapo ng Punong Bodhi na kung saan si Buddha ay nagkamit ng kaliwanagan, at naging isang pangunahing destinasyon ng peregrinasyon para sa mga Hindu at Budista sa loob ng mahigit dalawang libong taon, at ang ilang mga elemento ay nagmula sa panahon ni Ashoka (namatay c. 232 BCE). Ang nakikita ngayon sa lupain ay mahalagang mula noong ika-5 siglo CE, o posibleng mas maaga, gayundin ang ilang malalaking pagpapanumbalik mula noong ika-19 na siglo. Ngunit ang estruktura ngayon ay maaaring maisama ang malalaking bahagi ng naunang mga pagtatayo, posibleng mula sa ika-2 o ika-3 siglo CE.[2] Ang mga arkeolohikong natuklasan mula sa pook gayunpaman, ay nagpapahiwatig na ang lugar ay isang lugar ng pagsamba para sa mga Budista mula pa noong panahon ng Mauryano.[3] Sa partikular, ang Vajrasana, na matatagpuan sa loob mismo ng templo ay napetsahan noong ikatlong siglo BCE.[4]
Marami sa mga pinakalumang elemento ng eskultura ang inilipat sa museo sa tabi ng templo, at ang ilan, tulad ng inukit na batong rehas na pader sa paligid ng pangunahing estruktura, ay pinalitan ng mga replika. Kahanga-hanga ang kaligtasan ng pangunahing templo, dahil karamihan ay gawa sa ladrilyo na natatakpan ng stucco, mga materyales na hindi gaanong matibay kaysa bato. Gayunpaman, nauunawaan na napakaliit ng orihinal na palamuti ng eskultura ang nakaligtas.[5]
Kasama sa complex ng templo complex ang dalawang malalaking tuwid na gilid na toreng shikhara, ang pinakamalaking higit sa 55 metro (180 talampakan) ang taas. Isa itong estilong tampok na nagpatuloy sa mga templo ng Jain at Hindu hanggang sa kasalukuyan, at nakaimpluwensya sa arkitekturang Budista sa ibang mga bansa, sa mga anyong tulad ng pagoda.[2]
Mga sanggunian
baguhin- ↑ "World Heritage Day: Five must-visit sites in India". Inarkibo mula sa orihinal noong 2015-08-14.
{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ 2.0 2.1 Harle, 201; Michell, 228–229
- ↑ Fogelin, Lars (2015). An Archaeological History of Indian Buddhism. Oxford University Press. p. 195. ISBN 9780199948239.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ Van Schaik, Sam; de Simone, Daniela; Hidas, George (2021). Precious Treasures from the Diamond Throne: Finds from the Site of the Buddha's Enlightenment. British Museum Press. p. 76. ISBN 9780861592289.
{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link) - ↑ Harle, 201; Michell, 228–229