Teoryang Nebular
Unang ipinanukala ng pilosopong Aleman na si Immanuel Kant ang Teoryang Nebular[1] noong 1755. Naniniwala si Kant na ang sistemang solar ay nagmula sa isang malaki, mainit, at umiikot na nebula. Habang bumibilis ang pag-ikot ng nebula, ang gitna nito ay namuo at naging araw. Ang maliliit na mga materya naman ang naging mga planeta.
Sinang-ayunan ni Pierre Simon de Laplace ang teorya ni Kant. Si Laplace ay isang matematiko, pisiko, at astronomong Pranses noong ika-18 siglo.
Ayon kay Laplace, nagmula sa nebula ang sistemang solar, kasama na ang daigdig. Mga namumuong gas at alikabok ang nebula na nakikita sa kalangitan sa pamamagitan ng mga radyasyong ultrabiyoleta na nagmula sa isang mainit na bituin. Nagkaroon ng interaksiyon ang mga ion sa mga malayang elektron sa ulap at naging dahilan ng pagsabog nito ng liwanag sa lahat ng direksiyon. Mabilis na nagpaikut-ikot sa sansinukob ang nebula sa loob ng ilang milyong taon. Pagdaan ng panahon, unti-unti itong bumagal sa pag-ikot. Naging dahilan ito ng paglamig at pagtigas ng nasabing masa hanggang sa unti-unting natuklap ang mga ibabaw nito. Subalit nagpatuloy pa rin ito sa pag ikot dahil sa lakas ng puwersang sentripugal.
Mga sanggunian
baguhin- ↑ "EASE Modyul 1: Heograpiya ng Daigdig". Kagawaran ng Edukasyon. p. 9.
{{cite web}}: Unknown parameter|accesdate=ignored (|access-date=suggested) (tulong)
Ang lathalaing ito na tungkol sa Astronomiya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa pagpapalawig nito.