Marxismo–Leninismo

Ang Marxismo–Leninismo ay isang malayong-kaliwang ideolohiya na naging pangunahing kilusang komunista sa ika-20 dantaon. Bilang isang ideolohiya at kasanayan, ito ay binuo ni Joseph Stalin noong dekada 1920 batay sa kanyang pag-unawa at pag-iisa ng ortodoksong Marxismo at Leninismo. Ito ang naging opisyal na ideolohiya ng Unyong Sobyetiko.

Propagandang poster mula sa Unyong Sobyetiko, taong 1936: Itaas ang bandila nina Marx, Engels, Lenin, Stalin! Sila ang mga pangunahing pigura sa Marxismo–Leninismo.

Pinaniniwalaan sa Marxismo–Leninismo na kinakailangan ng dalawang-yugtong himagsikan upang mapalitan ang kapitalismo. Aagaw ang isang talibang partido, na naka-organisa sa demokratikong sentralismo, ng kapangyarihan sa ngalan ng uring manggagawa at magtatatag ng sosyalistang estado, na binabansagang diktadura ng proletaryado. Papangasiwaan ng pamahalaan ang moda ng produksyon, susugpuin ang anumang oposisyon ng kontra-rebolusyon at burgesya, at itataguyod ang Sobyetikong kolektibismo upang magbigay-daan sa pangwakasang lipunang komunista walang uri, pera, at estado.

Balangkas

Nagkaroon ng bagong kahulugan ang mga ideyang komunista mula nang Himagsikang Ruso dahil naging katumbas ito ng mga ideya ng Marxismo–Leninismo, katulad ng interpretasyon ng Marxismo ni Vladimir Lenin at ng kanyang mga kahalili. Ang pag-endorso sa pangwakas na layunin, lalo na ang paglikha ng isang pagmamay-ari ng komunidad na paraan ng produksyon at pagbibigay sa bawat kalahok nito ng pagkonsumo "ayon sa kanilang mga pangangailangan", isinusulong ng Marxismo-Leninismo ang pagkilala sa makauring pakikibaka bilang isang nangingibabaw na prinsipyo ng pagbabago sa lipunan at pag-unlad. Bilang karagdagan, ang mga manggagawa ay dapat magsagawa ng misyon ng muling pagtatayo ng lipunan. Ang pagsasagawa ng isang sosyalistang rebolusyon na pinamumunuan ng tinatawag ng mga tagapagtaguyod nito na "taliba ng proletaryado", na tinukoy bilang ang partido komunista na inorganisa ayon sa herarkiya sa pamamagitan ng demokratikong sentralismo, ay itinuring na isang pangkasaysayang pangangailangan. Dagdag pa rito, ang pagpapakilala ng proletaryong diktadura ay itinaguyod at ang mga uri na itinuring na palaban ay dapat supilin. Noong 1920s, ito ay unang tinukoy at binalangkas ni Josef Stalin batay sa kanyang pag-unawa sa ortodoksong Marxismo at Leninismo.

Sa pagkatatag ng Unyong Sobyetiko sa dating Imperyong Ruso, ang Bolshevismo ang naging batayan ng ideolohiya. Bilang tanging legal na partidong taliba, nagpasya ito sa halos lahat ng mga patakaran, na kinakatawan ng partido komunista bilang tama. Dahil ang Leninismo ay ang rebolusyonaryong paraan upang makamit ang sosyalismo sa praktika ng pamahalaan, ang relasyon sa pagitan ng ideolohiya at paggawa ng desisyon ay inayon sa pragmatismo at karamihan sa pagpapasya ay patuloy at permanenteng pag-unlad ng Marxismo-Leninismo, na may ideolohikal na pagbagay sa kondisyong materyal. Natalo ang Partido Bolshebista sa halalan ng Asembleyang Konstituyente ng Rusya noong 1917, na nakakuha ng 23.3% ng boto, sa Partido Sosyalista-Rebolusyonaryo, na nakakuha ng 37.6%. Noong 6 Enero 1918, ang Dekretong Burador sa Pagbuwag ng Asembleyang Konstituyente ay inilabas ng Ehekutibong Komite Sentral ng Kongreso ng mga Sobyetiko, isang komite na pinangunahan ni Vladimir Lenin, na dati nang sumuporta sa malayang multipartidistang paghahalal. Pagkatapos ng pagkatalo ng mga Bolshebista, sinimulan ni Lenin na tukuyin ang kapulungan bilang isang "mapanlinlang na anyo ng burges-demokratikong parlamentarismo". Pinuna ito bilang pag-unlad ng vanguardismo bilang isang anyo ng herarkikal na piling-partido na kumokontrol sa lipunan.

Sa loob ng limang taon ng pagkamatay ni Lenin, natapos ni Stalin ang kanyang pag-angat sa kapangyarihan at naging pinuno ng USSR, na nagbigay-awtoridad sa kanya sa teorya. Hinuha niya at inilapat ang mga sosyalistang teorya nina Lenin at Karl Marx bilang mga layuning politikal na ginamit upang maisakatuparan ang kanyang mga plano para sa Unyong Sobyetiko at pandaigdigang sosyalismo. Ang kanyang inakdang Tungkol sa Mga Tanong ng Leninismo noong 1926 ay kumatawan sa Marxismo–Leninismo bilang hiwalay na ideolohiyang komunista at nagtampok ng pandaigdigang herarkiya ng mga partido komunista at mga rebolusyonaryong partido taliba sa bawat bansa. Tinawag ang aplikasyon ni Stalin ng Marxismo–Leninismo sa sitwasyon ng USSR bilang Stalinismo, na naging opisyal na ideolohiyang estatal hanggang sa kanyang kamatayan noong 1953. Sa Marxistang diskursong pampolitika, ang Stalinismo na nagsasaad at nagsasaad ng teorya at praktika ni Stalin ay may dalawang paggamit, ang papuri kay Stalin na naniniwalang matagumpay niyang napaunlad ang pamana ni Lenin, at ang pagpuna kay Stalin na tumatanggi sa kanyang panunupil at burukratikong terorismo. Bilang Kaliwang Oposisyon kay Stalin sa loob ng partido at pamahalaang Sobyetiko, ipinagtalo nina Leon Trotsky na ang Marxismo–Leninismo bilang ideolohiya ay sumalungat sa teoryang Marxismo at Leninismo, kaya hindi kapaki-pakinabang ang mga ideya ni Stalin para sa pagpapatupad ng sosyalismo sa Rusya. Bukod dito, kinilala ng mga Trotskista sa loob ng partido ang kanilang anti-Stalinistang kaisipan bilang Bolshebista–Leninismo at sinuportahan ang permanenteng rebolusyon upang maiba ang kanilang sarili mula sa katwiran at pagpapatupad ni Stalin ng sosyalismo sa isang bansa.

Pagkatapos ng paghahating Sino-Sobyetiko noong dekada 1960, inangkin ng Partido Komunista ng Tsina ang legasiya bilang tanging tagapagmana at kahalili ni Stalin tungkol sa tamang interpretasyon ng Marxismo–Leninismo at pinunong ideolohikal ng pandaigdigang komunismo. Sa gayon, umusbong ang Kaisipang Mao Zedong bilang pag-aangkop ni Mao Zedong at ibang kadre ng Marxismo–Leninismo sa kondisyong pre-industriyal ng Tsina kung saan pangunahin ang rebolusyonaryong praksis at pangalawa ang ideolohikal na pagsusunura. Sa kalauna'y umunlad ang ideya nito kung saan magagamit ang mga ideyang ito sa pangkalahatang sitwasyon. Gayunpaman, kasunod ng paghahating Sino-Albanes noong dekada 1970, sinimulang maliitin at itakwil ng iilang ang papel ni Mao sa kilusang Marxista–Leninista pabor sa Partido Paggawa ng Albanya na mas mahigpit na sumunod kay Stalin. Dulot ito ng pagtanggi ng Albanya sa paglalapitang Sino-Amerikano, partikular sa 1972 pagpupulong ng Mao-Nixon na itinuturing nilang ideolohikong pagtaksil ni Mao sa kanyang sariling Teorya ng Tatlong Mundo, kung hindi kasali ang pagkakasundong politikal sa kapitalistang Kanluran. Nagpahiwatig ito ng nabawasang paninindigan ni Mao sa proletaryong internasyonalismo. Bilang tugon sa pagbabagong ito, pinagtibay ni Enver Hoxha ang anti-rebisyonismo sa mga ideya ni Stalin, na tinutukoy bilang Hoxhaismo, at nagpapanatili ng ortodoksong Marxismo–Leninismo.

Sa Hilagang Korea, ang Marxismo–Leninismo ay pinalitan ni Juche noong dekada 1970. Ginawa itong opisyal noong 1992 at 2009, nang ang mga banggit sa konstitusyon sa Marxismo–Leninismo at komunismo ibinaba at pinalitan ng Juche. Inilarawan Aag Juche ni Michael Seth bilang isang bersyon ng ultranasyonalismong Koreano, na sa kalaunan ay nabuo pagkatapos mawala ang orihinal nitong Marxista–Leninistang elemento. Ayon kay Robert L. Worden, ang Marxismo–Leninismo ay inabandona kaagad pagkatapos ng pagsisimula ng de-Stalinisasyon sa Unyong Sobyetiko at ganap na pinalitan ni Juche mula noong 1974 pa. Isinulat ni Daniel Schwekendiek na ang nagpaiba sa Marxismo–Leninismo ng Hilagang Korea sa Tsina at USSR ay ang pagsama nito ng pambansang damdamin at makro-historikal na mga elemento sa sosyalistang ideolohiya, na pinili ang "sariling estilo ng sosyalismo". Ang mga pangunahing bahagi nito ang pagbibigay-diin sa tradisyonal na Confucianismo at ang memorya ng traumatikong karanasan ng Korea sa ilalim ng pamamahala ng Hapon pati na rin ang pagtutok sa mga awtobiyograpikal na katangian ni Kim Il-sung bilang isang bayaning gerilyero.

Kasaysayan

Ang pilosopiya ng Marxismo–Leninismo ay nagmula bilang pro-aktibong praktika ng paksyong Bolshebista ng Partido Obrero Sosyal-Demokratiko ng Rusya sa pagsasakatuparan ng pagbabagong politikal sa Tsaristang Rusya. Binago ng pamumuno ni Lenin ang mga Bolshebista na taliba ng partido na binubuo ng mga propesyonal na rebolusyonaryo na nagsagawa ng demokratikong sentralismo upang maghalal ng mga pinuno at opisyal gayundin upang matukoy ang patakaran sa pamamagitan ng malayang talakayan, pagkatapos ay mapagpasyang natanto sa pamamagitan ng nagkakaisang aksyon. Ang vanguardismo ng pragmatikong paninindigan sa pagkamit ng rebolusyon ay ang naging kalamangan ng mga Bolshebista sa mga liberal at konserbatibong partido na nagtaguyod ng panlipunang demokrasya nang walang praktikal na planong aksyon para sa lipunang Ruso na nais nilang pamahalaan. Pinahintulutan ng Leninismo ang partidong Bolshebista na manguna sa Himagsikang Oktubre noong 1917.

Labindalawang taon bago ang Rebolusyong Oktubre noong 1917, nabigo ang mga Bolshevik na pangibabawan ang Himagsikang Pebrero ng 1905 dahil ang mga sentro ng rebolusyonaryong pagkilos ay napakalayo para sa wastong koordinasyong pampulitika. Upang makabuo ng rebolusyonaryong momentum mula sa mga pagpatay sa hukbong Tsarist noong Madugong Linggo, hinimok ng mga Bolshevik ang mga manggagawa na gumamit ng pampulitikang karahasan upang mapilitan ang mga burges na uring panlipunan na sumapi sa proletaryong rebolusyon. ibagsak ang ganap na monarkiya ng Tsar ng Russia. Higit sa lahat, ang karanasan ng rebolusyong ito ay naging dahilan upang maisip ni Lenin ang paraan ng pag-iisponsor ng sosyalistang rebolusyon sa pamamagitan ng agitasyon, propaganda at isang maayos, disiplinado at maliit na partidong pampulitika. Sa kabila ng lihim na pag-uusig ng pulisya ng Okhrana, ang mga emigré Bolshevik ay bumalik sa Russia upang manggulo, mag-organisa at mamuno, ngunit pagkatapos ay bumalik sila sa pagkatapon nang ang rebolusyonaryong sigasig ng mga tao ay nabigo noong 1907. Ang kabiguan ng Rebolusyong Pebrero ay nagpatapon sa mga Bolshevik, Menshevik, Sosyalistang Rebolusyonaryo at anarkista tulad ng mga Black Guard mula sa Russia. Ang pagiging kasapi sa parehong ranggo ng Bolshevik at Menshevik ay nabawasan mula 1907 hanggang 1908 habang ang bilang ng mga taong nakikibahagi sa mga welga noong 1907 ay 26% ng bilang noong taon ng Rebolusyon ng 1905, bumaba sa 6% noong 1908 at 2% noong 1910. Ang panahon ng 1908–1917 ay isa sa kabiguan sa partidong Bolshevik sa pamumuno ni Lenin, kung saan ang mga miyembro ay sumasalungat sa kanya para sa mga iskandalo na kinasasangkutan ng kanyang mga expropriation at mga paraan ng paglikom ng pera para sa partido. Ang pagkatalo sa pulitika na ito ay pinalubha ng mga repormang pampulitika ni Tsar Nicholas II ng pamahalaang Imperial ng Russia. Sa pagsasagawa, ang mga pormalidad ng pampulitikang partisipasyon ay ang unti-unting konsesyon ng Tsar sa panlipunang pag-unlad dahil ang pampublikong opisina ay nananatiling magagamit lamang sa aristokrasya, ang maginoo at ang bourgeoisie. Hindi nalutas ng mga repormang ito ang kamangmangan, ang kahirapan, o malnutrisyon ng proletaryong mayorya.

Sa Swiss exile, binuo ni Lenin ang pilosopiya ni Marx at extrapolated decolonization sa pamamagitan ng kolonyal na pag-aalsa bilang isang reinforcement ng proletaryong rebolusyon sa Europe. Noong 1912, niresolba ni Lenin ang isang paksyunal na hamon sa kanyang ideolohikal na pamumuno ng RSDLP ng Forward Group sa partido, inagaw ang all-party congress para ibahin ang RSDLP sa partidong Bolshevik. Noong unang bahagi ng 1910s, si Lenin ay nanatiling hindi sikat at hindi sikat sa mga internasyonal na kilusang sosyalista na noong 1914 ay naisipan nitong i-censor siya. Hindi tulad ng mga sosyalistang Europeo na pinili ang mapang-akit na nasyonalismo sa anti-digmaang internasyunalismo, na ang pilosopikal at pampulitikang break ay bunga ng internasyunista-depensitang schism sa mga sosyalista, ang mga Bolshevik ay sumalungat sa Dakilang Digmaan. Ang nasyonalistang pagkakanulo sa sosyalismo ay tinuligsa ng isang maliit na grupo ng mga pinunong sosyalista na sumalungat sa Dakilang Digmaan, kasama sina Rosa Luxemburg, Karl Liebknecht at Lenin, na nagsabing nabigo ang mga sosyalistang Europeo sa mga uring manggagawa dahil mas pinili nila ang digmaang makabayan kaysa sa proletaryong internasyunalismo. Upang pabulaanan ang patriotismo at pambansang sobinismo, ipinaliwanag ni Lenin sa sanaysay na Imperyalismo, ang Pinakamataas na Yugto ng Kapitalismo na ang kapitalistang pagpapalawak ng ekonomiya ay humahantong sa kolonyal na imperyalismo na kung saan ay kinokontrol ng mga nasyonalistang digmaan tulad ng Great War sa mga imperyo ng Europa. Upang mapawi ang mga estratehikong panggigipit mula sa Western Front (4 Agosto 1914 – 11 Nobyembre 1918), ang Imperial Germany ay nagtulak sa pag-alis ng Imperial Russia mula sa Silangang Hanay sa pamamagitan ng pagpapadala kay Lenin at ng kanyang Bolshevik cohort sa isang diplomatikong selyadong tren, inaasahan silang makibahagi sa rebolusyonaryong aktibidad.

Noong Marso 1917, ang pagbibitiw kay Tsar Nicholas II ay humantong sa Pansamantalang Pamahalaan ng Russia (Marso–Hulyo 1917), na pagkatapos ay nagpahayag ng Republikang Ruso. Nang maglaon sa Rebolusyong Oktubre, ang pag-agaw ng kapangyarihan ng Bolshevik laban sa Pansamantalang Pamahalaan ay nagresulta sa kanilang pagkakatatag ng Russian Soviet Federative Socialist Republic, ngunit ang ilang bahagi ng Russia ay nanatiling inookupahan ng kontra-rebolusyonaryong White Movement ng mga anti-komunista na ay nagkaisa upang bumuo ng White Army upang labanan ang Russian Civil War laban sa Bolshevik government. Bukod dito, sa kabila ng White-Red civil war, ang Russia ay nanatiling isang mandirigma sa Great War na ang mga Bolshevik ay huminto sa Treaty of Brest-Litovsk na nagbunsod sa Allied Intervention sa Russian Civil War ng mga hukbo ng labimpitong bansa, na nagtatampok ng Dakilang Britanya, Pransiya, Italya, Hapon, Estados Unidos. Sa ibang lugar, ang matagumpay na Rebolusyong Oktubre sa Russia ay nagpadali sa Rebolusyong Aleman noong 1918–1919 at mga rebolusyon at interbensyon sa Hungary na nagdulot ng Unang Republika ng Hungarian at Republikang Sobyet ng Hungarian. Sa Berlin, ang pamahalaang Aleman na tinulungan ng mga yunit ng Freikorps ay lumaban at natalo ang pag-aalsa ng Spartacist na nagsimula bilang isang pangkalahatang welga. Sa Munich, ang lokal na Freikorps ay nakipaglaban at natalo ang Bavarian Soviet Republic. Sa Hungary, ang mga di-organisadong manggagawa na nagpahayag ng Hungarian Soviet Republic ay nilabanan at tinalo ng mga hukbo ng hari ng Kaharian ng Romania at ng Kaharian ng Yugoslavia gayundin ng hukbo ng Unang Republika ng Czechoslovakia. Ang mga pwersang komunista na ito ay di-nagtagal ay nadurog ng mga pwersang anti-komunista at nabigo ang mga pagtatangka na lumikha ng internasyonal na rebolusyong komunista. Gayunpaman, isang matagumpay na rebolusyon ang naganap sa Asya, nang itinatag ng Mongolian Revolution ng 1921 ang Republikang Bayan ng Mongolya. Ang porsyento ng mga delegadong Bolshebista sa Buong Rusong Kongreso ng mga Sobyetiko ay tumaas mula 13% sa unang kongreso noong Hulyo 1917 sa 66% sa ikalimang kongreso noong 1918.

Gaya ng ipinangako sa mga mamamayang Ruso noong Oktubre 1917, huminto ang mga Bolshevik sa paglahok ng Rusya sa Dakilang Digmaan noong 3 Marso 1918. Noong taon ding iyon, pinagsama-sama ang kapangyarihan ng pamahalaan sa pamamagitan ng pagpapaalis sa mga Menshebista at Sosyalista-Rebolusyonaryo mula sa mga sobyetiko. Pagkatapos ay itinatag ng pamahalaang Bolshevik ang lihim na pulisya ng Cheka upang alisin ang oposisyong anti-Bolshevik sa bansa. Sa una, nagkaroon ng matinding pagtutol sa rehimeng Bolshevik dahil hindi nila naresolba ang mga kakulangan sa pagkain at materyal na kahirapan ng mga mamamayang Ruso gaya ng ipinangako noong Oktubre 1917. Mula sa panlipunang kawalang-kasiyahan, nag-ulat ang Cheka ng 118 na pag-aalsa, kabilang ang paghihimagsik sa Kronstadt. Marso 1921) laban sa pang-ekonomiyang pagtitipid ng Digmaang Komunismo na ipinataw ng mga Bolshebista. Ang mga pangunahing hadlang sa pag-unlad ng ekonomiya at modernisasyon ng Russia ay malaking materyal na kahirapan at ang kakulangan ng modernong teknolohiya na mga kondisyon na itinuturing ng orthodox na Marxismo na hindi pabor sa rebolusyong komunista. Ang agrikulturang Ruso ay sapat na binuo para sa pagtatatag ng kapitalismo, ngunit ito ay hindi sapat na binuo para sa pagtatatag ng sosyalismo. Para sa Bolshevik Russia, itinampok sa panahon ng 1921–1924 ang sabay-sabay na paglitaw ng pagbangon ng ekonomiya, taggutom, at krisis sa pananalapi. Pagsapit ng 1924, ang malaking pag-unlad ng ekonomiya ay nakamit at noong 1926 ang pamahalaang Bolshevik ay nakamit ang mga antas ng produksyon ng ekonomiya na katumbas ng mga antas ng produksyon ng Rusya noong 1913.

Ang mga paunang patakarang pang-ekonomiya ng Bolshevik mula 1917 hanggang 1918 ay maingat, na may limitadong nasyonalisasyon ng mga paraan ng produksyon na naging pribadong pag-aari ng aristokrasya ng Russia noong panahon ng Tsarist na monarkiya. Kaagad na ipinangako ni Lenin na iwasan ang pagsalungat sa uring magsasaka sa pamamagitan ng pagsisikap na hikayatin sila palayo sa mga Sosyalistang Rebolusyonaryo, na nagpapahintulot sa isang magsasaka na kunin ang mga ari-arian ng mga maharlika habang walang agarang nasyonalisasyon na ipinatupad sa pag-aari ng mga magsasaka. Tinupad ng Decree on Land (8 Nobyembre 1917) ang ipinangakong muling pamamahagi ni Lenin ng lupang taniman ng Russia sa mga magsasaka, na binawi ang kanilang mga lupang sakahan mula sa mga aristokrata, na tinitiyak ang katapatan ng mga magsasaka sa partido Bolshebista. Upang mapagtagumpayan ang mga pagkagambala sa ekonomiya ng digmaang sibil, ang patakaran ng pandigmang komunismo, isang regulated market, kontrolado ng estado na paraan ng pamamahagi at pagsasabansa ng mga malalaking sakahan, ay pinagtibay upang humiling at mamahagi ng butil upang pakainin ang mga manggagawang industriyal. sa mga lungsod habang ang Pulang Hukbo ay nakikipaglaban sa pagtatangka ng Hukbong Puti na ibalik ang dinastiyang Romanov bilang ganap na mga monarko ng Rusya. Higit pa rito, ang hindi popular sa pulitika na sapilitang paghingi ng butil ay nagpapahina sa mga magsasaka sa pagsasaka na nagresulta sa pagbawas ng ani at kakapusan sa pagkain na nagdulot ng mga welga sa paggawa at kaguluhan sa pagkain. Sa kaganapan, ang mga mamamayang Ruso ay lumikha ng isang ekonomiya ng barter at itim na merkado upang kontrahin ang pagpapawalang bisa ng pamahalaang komunista sa ekonomiya ng pananalapi.

Ibinalik ng Bagong Ekonomikong Polisiya noong 1921 ang ilang pribadong negosyo upang bigyang-buhay ang ekonomiya ng Rusya. Bilang bahagi ng pragmatikong kompromiso ni Lenin sa panlabas na interes sa pananalapi noong 1918, pansamantalang ibinalik ng kapitalismo ng estadong Bolshebista ang 91% ng industriya sa pribadong pagmamay-ari o mga pinagkatiwalaan hanggang sa natunan ng mga Sobyetiko ang teknolohiya at pamamaraan na kinakailangan upang patakbuhin at pangasiwaan ang industriyal na sektor. Ang mahalaga, ipinahayag ni Lenin na ang pag-unlad ng sosyalismo ay hindi magagawang ituloy sa paraang orihinal na inakala ng mga Marxista. Ang isang mahalagang aspeto na nakaapekto sa rehimeng Bolshebista ay ang atrasadong kalagayang pang-ekonomiya ng Rusya na itinuring na di-pabor sa ortodoksong Marxistang teorya ng komunistang rebolusyon. Noong panahong iyon, inaangkin ng mga naunang Marxista na ang Rusya ay hinog na para sa pag-unlad ng kapitalismo, ngunit hindi pa para sa sosyalismo. Iminungkahi ni Lenin ang pangangailangan ng pag-unlad ng malalaking pangkat ng mga teknikal na intelihente upang tulungan ang industriyal na pag-unlad ng Rusya at isulong ang Marxistang yugto ng pag-uunlad sa ekonomiya dahil napakakaunti ng mga teknikal na eksperto noong panahong iyon. Ipinaliwanag ito ni Lenin sa sumusunod: "Napakatindi ng aming kahirapan na hindi namin, sa isang iglap, na maibalik ang buong-sukat na pabrika, estado, sosyalistang produksyon." Idinagdag niya na ang pag-unlad ng sosyalismo ay magpapatuloy ayon sa ang aktwal na materyal at sosyo-ekonomikong kondisyon ng Rusya at hindi tulad ng abstraktong inilarawan ni Marx para sa industriyalisadong Europa noong ika-19 na siglo. Upang mapagtagumpayan ang kakulangan ng mga edukadong Ruso na maaaring magpatakbo at mamahala sa industriya, itinaguyod ni Lenin ang pagbuo ng isang intelihensya na magtutulak sa bansa tungo sa pagsasarili.

Nang malapit na siyang mamatay pagkatapos ng mga stroke, pinangalanan ng Testamento ni Lenin noong Disyembre 1922 sina Trotsky at Stalin bilang ang pinaka-mahusay na lalaki sa Komite Sentral, ngunit marahas niyang pinuna sila. Sinabi ni Lenin na dapat tanggalin si Stalin sa pagiging Pangkalahatang Kalihim ng partido at palitan siya ng "iba pang tao na nakahihigit kay Stalin sa isang aspeto lamang, ibig sabihin, sa pagiging mas mapagparaya, mas tapat, mas magalang, at higit pa, matulungin sa mga kasama". Sa kanyang kamatayan noong 21 Enero 1924, ang testamento ni Lenin ay binasa nang malakas sa Komite Sentral, ngunit piniling di-pansinin ang utos na tanggalin si Stalin bilang Pangkalahatang Kalihim dahil sapat na bilang ng mga miyembro ang naniniwala na si Stalin ay napanumbalik sa politika noong 1923. Dahil sa personal na mga pagtatalo tungkol sa praktika ng Leninismo, sinabi ng mga beterano ng Rebolusyong Oktubre na sina Lev Kamenev at Grigory Zinoviev na ang tunay na banta sa ideolohikal na integridad ng partido ay si Trotsky, na isang personal na karismatikong pinunong pampulitika pati na rin ang pinunong opisyal ng Hukbong Pula sa Digmaang Sibil ng Rusya at rebolusyonaryong kasosyo ni Lenin. Upang hadlangan ang malamang na halalan ni Trotsky na pamunuan ang partido, si Stalin, Kamenev at Zinoviev ay bumuo ng isang troika na nagtampok kay Stalin bilang Pangkalahatang Kalihim, ang de facto na sentro ng kapangyarihan sa partido at bansa. Napagpasyahan ang direksyon ng partido sa mga paghaharap ng politika at personalidad sa pagitan ng troika ni Stalin at Trotsky kung saan dapat ituloy ang patakarang Marxista, alinman sa patakarang permanenteng rebolusyon ni Trotsky o patakaran ng sosyalismo ni Stalin sa isang bansa. Ang permanenteng rebolusyon ni Trotsky ay nagtaguyod ng mabilis na industriyalisasyon, pag-aalis ng pribadong pagsasaka at pagkakaroon ng Unyong Sobyetiko na isulong ang paglaganap ng komunistang rebolusyon sa ibang bansa. Ang sosyalismo sa isang bansa ni Stalin ay nagbigay-diin sa pagmomoderato at pag-unlad ng mga positibong relasyon sa pagitan ng USSR at iba pang mga bansa upang mapataas ang kalakalan at dayuhang pamumuhunan. Upang ihiwalay sa politika at patalsikin si Trotsky mula sa partido, maingat na itinaguyod ni Stalin ang sosyalismo sa isang bansa, isang patakaran kung saan siya ay walang pakialam. Noong 1925, pinili ng ika-14 na Kongreso ng Buong Unyong Partido Komunista (Bolshebista) ang patakaran ni Stalin, na tinalo si Trotsky bilang posibleng pinuno ng partido at ng USSR.

Sa panahon ng 1925–1927, binuwag ni Stalin ang troika at itinatakwil ang sentristang Kamenev at Zinoviev para sa isang kapaki-pakinabang na alyansa sa tatlong pinakakilalang pinuno ng tinatawag na Kanang Oposisyon, na sina Aleksei Rykov, Nikolai Bukharin, at Mikhail Tomsky. Noong 1927, inendorso ng partido ang patakaran ng sosyalismo ni Stalin sa isang bansa bilang pambansang patakaran ng Unyong Sobyetiko at pinatalsik ang makakaliwang Trotsky at ang mga sentrista na sina Kamenev at Zinoviev mula sa Politburo. Noong 1929, kontrolado na ni Stalin sa pulitika ang partido at ang Unyong Sobyetiko sa pamamagitan ng panlilinlang at katalinuhan sa pangangasiwa. Noong panahong iyon, ang sentralisadong sosyalismo ni Stalin sa isang bansang rehimen ay negatibong iniugnay ang rebolusyonaryong Bolshevismo ni Lenin sa Stalinismo, ibig sabihin, pamahalaan sa pamamagitan ng komando-polisiya upang maisakatuparan ang mga proyekto tulad ng mabilis na industriyalisasyon ng mga lungsod at ang kolektibisasyon ng agrikultura. Isinailalim din ng naturang Stalinismo ang mga interes ng mga partido komunistang Asyano at Europeo sa heopolitikong interes ng USSR. Sa panahon naman ng 1928–1932 sa unang limang taong plano, isinagawa ni Stalin ang dekulakisasyon ng mga lupang sakahan ng Unyong Sobyetiko, isang radikal na politikal na pag-aalis ng uring kulak ng mga magsasaka-panginoong maylupa mula sa Tsaristang kaayusang panlipunan ng monarkiya. Bilang mga rebolusyonaryo na Lumang Bolshebista, inirekomenda nina Bukharin, Rykov at Tomsky ang pagpapahusay ng dekulakisasyon upang mabawasan ang negatibong epekto sa lipunan sa mga relasyon sa pagitan ng mga mamamayang Sobyetiko at ng partido, ngunit nadusta si Stalin at pagkatapos ay inakusahan sila ng mga di-komunistang pilosopikal na paglihis mula kina Lenin at Marx. Ang ipinapahiwatig na akusasyon na iyon ng ideolohikong debiyasyonismo ay nagbigay ng lisensya kay Stalin na akusahan sina Bukharin, Rykov at Tomsky ng pagbabalak laban sa partido at ang paglitaw ng hindi nararapat pagkatapos ay pinilit ang pagbibitiw ng mga Lumang Bolshebista mula sa pamahalaan at Politburo.Pagkatapos ay natapos ni Stalin ang kanyang pampulitikang paglilinis sa partido sa pamamagitan ng pagpapatapon kay Trotsky mula sa Unyong Sobyetiko noong 1929. Pagkatapos, ang pampulitikang oposisyon sa praktikal na rehimen ng Stalinismo ay tinuligsa bilang Trotskyismo (Bolshebista–Leninismo), na inilarawan bilang isang paglihis sa Marxismo–Leninismo, na naging ideolohiyang estatal na ng Unyong Sobyetiko.