Sha Wujing

Si Shā Wùjìng ay isa sa mga tatlong alagad ng Budistang manlalakbay na si Tang Sanzang sa nobelang Paglalakbay sa Kanluran na isinulat ni Wu Cheng'en na itinampok sa dinastiyang Ming, bagaman ang mga bersyon ng kanyang karakter ay nanguna sa nobelang Ming. Sa mga nobelang, ang kanyang pinagmulan ay ang pinakamaliit na binuo ng mga pilgrim at siya ang nagbibigay ng pinakamaliit sa kanilang mga pagsisikap. Siya ay tinatawag na 'Sand' o 'Sandy' at kilala bilang isang "water buffalo" para sa kanyang tila mas mababa na binuo ng katalinuhan sa maraming mga Ingles na bersyon ng kuwento.

Sha Wujing
Sha Wujing in Xiyou yuanzhi (西遊原旨), published 1819.
Pangalang Tsino
Tradisyunal na Tsino	沙悟淨
Pinapayak na Tsino	沙悟净
Mga transkripsyon Pamantayang Mandarin Hanyu Pinyin Shā Wùjìng Wade–Giles Sha1 Wu4-ching4 Gan Romanization Sa Ng Chhìn Yue: Kantones Jyutping Saa1 Ng6 Zing6
Pangalang Biyetnames
Biyetnames	Sa Ngộ Tịnh, Sa Ngộ Tĩnh or Sa Tăng ("Monk Sha")
Hán-Nôm	沙悟淨
Pangalang Thai
Thai	ซัวเจ๋ง
RTGS	Sua Cheng (from a Teochew pronunciation of 沙僧 "Monk Sha")
Pangalang Koreano
Hangul	사오정
Mga transkripsyon Binagong Romanisasyon Sa Ojeong
Pangalang Hapones
Hiragana	さ ごじょう
Kyūjitai	沙悟凈
Shinjitai	沙悟浄
Mga transkripsyon Romanisasyon Sa Gojō

Isa itong pangalang Tsino; ang apelyido ay Sha.

Ang kanyang Budistang pangalan na "Sha Wujing", na ibinigay ng bodhisattva Guanyin, ay nangangahulugang "buhangin kamalayan ng kadalisayan". Ang kanyang pangalan ay isinaling sa Korean bilang Sa Oh Jeong, sa Hapones bilang Sa Gojō, sa Sino-Vietnamese bilang Sa Ngộ Tịnh.

Siya ay kilala rin bilang "Monk Sha", Tsino: 沙僧; pinyin: Shā Sēng (pampanitikan Intsik: Sa Tăng sa Sino-Vietnamese at Sua Cheng sa Thai), o Sha Heshang 沙和尚 (kolokyal na Tsino).

Pangkalahatang-ideya

Tulad ni Zhu Bajie, ang Wujing ay orihinal na pangkalahatan sa Langit, mas partikular na isang Curtain-Lifting General (卷帘大将 juǎnlián dàjiàng). Sa isang pagkasira ng galit, sinira niya ang isang mahalagang plorera. Ang iba pang mga pinagkukunan ay banggitin na ginawa niya ito nang hindi sinasadya, ito ay isang aksidente. Gayunpaman, siya ay pinarusahan ng Jade Emperor, na sinaktan siya ng 800 ulit na may tungkod at ipinatapon sa lupa, kung saan siya ay muling pagkakatawang-tao bilang isang kahila-hilakbot na tao na kumakain ng demonyo ng buhangin. Doon, nanirahan siya sa Liúshā-he (流沙河, "umaagos-buhangin ilog", o "kumunoy-ilog"). Bilang isang kaparusahan, araw-araw, pitong lumilipad na espada na ipinadala mula sa langit ay sasaksak siya sa dibdib bago lumipad. Bilang resulta, kailangan niyang manirahan sa ilog upang maiwasan ang parusa.

Ang karakter na inilalarawan sa opera ng Peking

Ang hitsura ni Wujing ay sa halip grisly; mayroon siyang pulang balbas at ang kanyang ulo ay bahagyang kalbo; isang kuwintas na binubuo ng mga skull ang ginawa sa kanya kahit na mas kahila-hilakbot. Dinala niya ang armas niya sa Langit, isang magic na gawa sa kahoy na nilikha ng Lu Ban. Mayroong isang kagiliw-giliw na kuwento tungkol sa kuwintas ng skulls: Ang isang mas naunang grupo ng siyam na monghe sa isang paglalakbay sa banwa sa kanluran upang makuha ang mga kasulatan ay natapos ang kanilang katapusan sa mga kamay ng Wujing. Sa kabila ng kanilang mga pakiusap para sa kahabagan, sinupok niya sila, sinipsip ang utak mula sa kanilang mga buto, at inihagis ang kanilang mga bungo sa ilog. Gayunpaman, hindi katulad ng iba pang mga biktima kung saan ang buto ay lumubog sa ilalim ng ilog, ang mga skull ng mga monghe ay lumutang. Ito ang nagustuhan at nagagalak na si Wujing, na sinampal ang mga ito sa isang lubid at nilalaro kasama ang mga ito kapag siya ay naiinip.

Silipin din

• Listahan ng mga media adaptation ng Paglalakbay sa Kanluran

Mga kawing panlabas

Ang lathalaing ito na tungkol sa Panitikan at Tsina ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa pagpapalawig nito.