Sukarno

Sukarno (6 Hunyo 1901 – 21 Hunyo 1970) ay ang unang Pangulo ng Indonesia, paghahatid sa opisina mula 1945 hanggang 1967.

His Excellency Dr. h.c. Ir. H Sukarno
Sukarno in 1949
1st President of Indonesia
Punong Ministro	Sutan Sjahrir Amir Sjarifuddin Muhammad Hatta Abdul Halim Muhammad Natsir Soekiman Wirjosandjojo Wilopo Ali Sastroamidjojo Burhanuddin Harahap Djuanda Kartawidjaja
Pangalawang Pangulo	Mohammad Hatta
Nakaraang sinundan	position established
Sinundan ni	Suharto
12th Prime Minister of Indonesia as President of Indonesia For Life
Pangulo	Himself
Nakaraang sinundan	Djuanda Kartawidjaja
Sinundan ni	Post abolished
Personal na detalye
Partidong pampolitika	Indonesian National Party
Asawa	Oetari Inggit Garnasih Fatmawati (m. 1943–1960) Hartini Kartini Manoppo Dewi Sukarno (m. 1960–1970, his death) Haryati Yurike Sanger Heldy Djafar
Anak	From Inggit Ratna Juami (adopted children) *Kartika (adopted children) With Fatmawati Guntur Soekarnoputra *Megawati Soekarnoputri *Rachmawati Soekarnoputri *Sukmawati Soekarnoputri *Guruh Sukarnoputra With Hartini Taufan Soekarnoputra *Bayu Soekarnoputra With Ratna Karina Kartika Sari Dewi Soekarno With Haryati Ayu Gembirowati With Kartini M Totok Suryawan Soekarnoputra
Alma mater	Bandung Institute of Technology
Pirma

Sukarno ay ang pinuno ng kanyang bansa sa pakikibaka para sa Pagsasarili mula sa Netherlands. Siya ay isang kitang-kitang mga lider ng Indonesia makabayan kilusan sa panahon ng olandes kolonyal na panahon, at na ginugol ng higit sa isang dekada sa ilalim ng Dutch sa pagpigil hanggang sa inilabas sa pamamagitan ng mga panghihimasok sa Hapon pwersa. Sukarno at ang kanyang mga kapwa nationalists collaborated upang kumamal ng suporta para sa mga pagsisikap digmaan mula sa mga populasyon, sa exchange para sa tulong ng mga Hapon sa kumakalat makabayan ng mga ideya. Sa Hapon na suko, Sukarno at Mohammad Hatta ipinahayag ng Indonesian pagsasarili sa 17 agosto 1945, at Sukarno ay itinalaga bilang unang pangulo. Pinangunahan niya ang mga Indonesians sa resisting Dutch muling kolonisasyon ng mga pagsusumikap sa pamamagitan ng diplomatiko at militar na paraan hanggang sa ang mga Dutch pagkilala ng Indonesian pagsasarili sa 1949. May-akda Pramoedya Ananta Sibil sa sandaling na sinulat ni "Sukarno ay ang tanging Asian lider ng modernong panahon upang mapag-isa ang mga tao ng naturang mga magkakaibang mga etniko, kultura at relihiyon background nang walang pagpapadanak ng isang drop ng dugo."

Pagkatapos ng isang magulong panahon ng parlyamentaryo demokrasya, Sukarno itinatag ng isang diktatoryal sistema na tinatawag na "Guided sa Demokrasya" sa 1957 na matagumpay na natapos ang kawalang-tatag at rebellions na kung saan ay pagbabanta ang kaligtasan ng buhay ng mga magkakaibang at praksiyus bansa. Ang unang bahagi ng 1960 nakita Sukarno veering Indonesia sa kaliwa sa pamamagitan ng pagbibigay ng suporta at proteksyon sa mga Indonesian Komunista Party (PKI) sa kapinsalaan ng militar at mga Islamists. Din siya embarked sa isang serye ng mga agresibo mga banyagang mga patakaran sa ilalim ng mga ulong pambungad ng anti-imperyalismo, na may aid mula sa unyong Sobyet at Tsina. Ang ika-30 ng setyembre Kilusan (1965) na humantong sa pagkawasak ng PKI at ang kanyang kapalit na sa 1967 sa pamamagitan ng isa sa kanyang mga generals, Suharto (tingnan sa Paglipat sa Bagong pagkakasunod-Sunod), at siya ay nanatili sa ilalim ng aresto sa bahay hanggang sa kanyang kamatayan.

Pangalan

Ang spelling Soekarno, batay sa mga Dutch sa ispeling, ay pa rin ang madalas na ginagamit na, higit sa lahat dahil siya ay naka-sign kanyang pangalan sa lumang pagbabaybay. Sukarno ang kanyang sarili insisted sa isang "u", hindi "oe", ngunit sinabi na siya ay sinabi sa paaralan upang gamitin ang estilo olandes. Sinabi niya na ito ay masyadong mahirap upang baguhin ang kanyang lagda, kaya pa rin sinulat ito sa isang "oe". Opisyal na Indonesian pampanguluhan decrees mula sa panahon 1947-1968, gayunpaman, ang mga naka-print ang kanyang pangalan gamit ang 1947 spelling. Ang Soekarno–Hatta International Airport na kung saan ay nagsisilbi na malapit sa Jakarta, ang kabisera ng Indonesia, ay gumagamit pa rin ang mga Dutch sa spelling.

Indonesians din tandaan sa kanya bilang Tapon Karno (Kapatid/mga Kasamahan Karno) o Pak Karno ("Mr Karno"). Tulad ng maraming mga Javanese ang mga tao, nagkaroon siya ng lamang ng isang pangalan. Ayon sa may-akda Pramoedya Ananta Sibil sa ilang mga panayam, "tapon" ay isang magiliw pamagat ibig sabihin ay "kaibigan" malikhaing ginagamit upang maging isang alternatibong paraan ng pagtugon ng mga tao sa pantay na paraan, bilang isang tapat na salita ng matanda-form na "ginoo", "mas" o "bang".

Siya ay paminsan-minsan tinutukoy sa mga banyagang mga account bilang "Achmad Sukarno", o ang ilang mga pagkakaiba-iba nito. Ang (ganap na gawa-gawa lamang) unang pangalan ay reputedly idinagdag sa pamamagitan ng isang British mamamahayag, nadama na ang kanyang mga mambabasa ay maaaring nalilito sa paglipas ng isang tao na may lamang ng isang solong pangalan.

Background

Sukarno bilang isang HBS mag-aaral sa Surabaya, 1916

Ang anak ng isang Javanese pangunahing guro ng paaralan, isang aristokrata na may pangalang Raden Soekemi Sosrodihardjo, at ang kanyang mga Balinese asawa mula sa Brahman kasta na may pangalang Ida Ayu Nyoman Rai mula Buleleng regency, Sukarno ay ipinanganak sa Jalan Pandean IV/40 Soerabaia (kilala na ngayon bilang Surabaya), East Java, sa Dutch East Indies (na ngayon ng Indonesia). Siya ay orihinal na pinangalanang KusnoIPA: [kʊsnɔ]. Mga sumusunod na Javanese ang mga pasadyang, siya ay muling pinangalanan pagkatapos surviving isang pagkabata sakit. Pagkatapos ng pagtatapos mula sa isang katutubong mga pangunahing paaralan sa 1912, siya ay ipinadala sa Europeesche Lagere Paaralan (Dutch-primaryang paaralan) sa Mojokerto. Kapag ang kanyang ama na ipinadala sa kanya sa Surabaya sa 1916 upang dumalo sa isang Hogere Burger School (Dutch-kolehiyo paghahanda ng paaralan), nakilala niya Tjokroaminoto, isang makabayan at founder ng Sarekat Islam. Sa 1920, Sukarno may-asawa Tjokroaminoto's anak na babae Siti Oetari. Sa 1921, siya ay nagsimulang pag-aaral sa Technische Hogeschool (Bandoeng Institute of Technology) sa Bandung. Nag-aral siya ng civil engineering at nakatutok sa architecture. Sa Bandung, Sukarno ay naging romantically kasangkot sa Inggit Garnasih, ang asawa ng Sanoesi, ang may-ari ng boarding house kung saan siya ay nabubuhay bilang isang mag-aaral. Inggit ay 13 taon na mas matanda kaysa sa Sukarno. Sa Marso 1923, Sukarno diborsiyado Siti Oetari mag-asawa ang Inggit (na nag-diborsiyado kanyang asawa Sanoesi). Sukarno mamaya diborsiyado Inggit at may-asawa Fatmawati.

Sukarno nagtapos sa isang degree sa engineering sa 25 Mayo 1926. Sa hulyo ng taong iyon, kasama ang kanyang mga unibersidad kaibigan Anwari, itinatag niya ang arkitektura kompanya Sukarno & Anwari sa Bandung, kung saan ibinigay sa pagpaplano at mga serbisyo kontratista. Kabilang sa mga Sukarno arkitektura gumagana ay renovated gusali ng Preanger Hotel (1929), kung saan siya acted bilang katulong sa sikat na Dutch arkitekto Charles Palarin Wolff Schoemaker. Sukarno dinisenyo din ng maraming mga pribadong bahay sa ngayon Jalan Gatot Subroto, Jalan Palasari, at Jalan Dewi Sartika sa Bandung. Mamaya sa, bilang pangulo, Sukarno ay nanatiling nakatuon sa arkitektura, pagdidisenyo ng Pagpapahayag Bantayog at katabi Gedung Pola sa Jakarta; ang mga Kabataan Bantayog (Tugu Muda) sa Semarang; ang Alun-alun Bantayog sa Malang; ang Bayani' Bantayog sa Surabaya; at din ang bagong lungsod ng Palangkaraya sa Gitnang Kalimantan.

Atypically, kahit na kabilang sa mga bansa ng maliit na dilat na mga piling tao, Sukarno ay matatas sa ilang mga wika. Bilang karagdagan sa mga Javanese wika ng kanyang pagkabata, siya ay isang master ng Sundanese, Balinese at ng mga Indonesian, at ay lalo na malakas sa mga Dutch. Siya ay din masyadong komportable sa aleman, ingles, pranses, Arabic, at Hapon, ang lahat ng kung saan ay itinuro sa kanyang mga HBS. Siya ay nakatulong sa pamamagitan ng kanyang photographic memory at maagang umunlad isip.

Sa kanyang pag-aaral, Sukarno ay "marubdob modernong," ang parehong sa architecture at sa pulitika. Kinamumuhian siya ng parehong mga tradisyonal na mga Javanese pyudalismo, na kung saan siya itinuturing na "pabalik" at upang managot para sa ang pagbagsak ng bansa sa ilalim ng Dutch sa pananakop at pagsasamantala, at ang imperyalismo ensayado sa pamamagitan ng Western bansa, na kung saan siya ay tinatawag bilang "ang pagsasamantala ng tao sa pamamagitan ng iba pang mga tao" (pagsasamantala de l 'homme par l' homme). Siya siya blamed ito para sa malalim na kahirapan at mababang antas ng edukasyon ng mga Indonesian ang mga tao sa ilalim ng mga Dutch. Upang i-promote ang makabayan pagmamataas sa gitna ng mga Indonesians, Sukarno bigyang-kahulugan ang mga ideya sa kanyang mga damit, sa kanyang mga lunsod o bayan pagpaplano para sa ang kabisera (sa huli Jakarta), at sa kanyang mga sosyalista sa pulitika, kahit na siya ay hindi i-extend ang kanyang lasa para sa modernong sining sa pop musika; siya ay nagkaroon ng Koes Bersaudara nabilanggo para sa kanilang mga di-umano ' y sira lyrics sa kabila ng kanyang sariling reputasyon para sa womanising. Para sa Sukarno, kamakabaguhan ay bulag sa lahi, malinis at maayos at eleganteng sa estilo, at anti-imperyalista.

Pagsasarili pakikibaka

Sukarno ay unang nakalantad sa makabayan ng mga ideya habang naninirahan sa ilalim ng Tjokroaminoto. Mamaya, habang ang isang estudyante sa Bandung, siya sa ilalim ng tubig ang kanyang sarili sa mga European, Amerikano, Makabayan, komunista, pampulitika pilosopiya at relihiyon, sa huli ay pagbuo ng kanyang sariling pampulitika ideolohiya ng Indonesian-style sosyalista self-kasapatan. Siya ay nagsimulang sa istilo ng kanyang mga ideya bilang Marhaenism, na pinangalanang matapos ang Marhaen, isang Indonesian na magsasaka siya ay nakilala sa katimugang lugar sa Bandung, na pag-aari ng kanyang maliit na isang lagay ng lupa ng lupa at nagtrabaho sa mga ito sa kanyang sarili, na gumagawa ng sapat na kita upang suportahan ang kanyang pamilya. Sa unibersidad, Sukarno ay nagsimula sa pag-aayos ng isang pag-aaral club para sa mga Indonesian ang mga mag-aaral, ang Algemeene Studieclub, sa pagsalungat sa ang itinatag ng mga club ng mag-aaral na pinangungunahan ng mga Dutch ang mga mag-aaral.

Sa ika-4 ng hulyo 1927, Sukarno sa kanyang mga kaibigan mula sa Algemeene Studieclub itinatag ng isang pro-independence party, Partai Nasional Indonesia (PNI), ng kung saan Sukarno ay inihalal ang unang lider. Ang party na advocated para sa pagsasarili ng Indonesia, at laban sa imperyalismo at kapitalismo dahil ito opined na ang parehong mga sistema ng worsened ang buhay ng mga Indonesian ang mga tao. Ang party din advocated sekularismo at pagkakaisa sa gitna ng maraming iba ' t ibang mga ethnicities sa Dutch East Indies, na magtatag ng isang estados Indonesia. Sukarno inaasahan din na sa Japan ay mag-umpisa ng isang digmaan laban sa western kapangyarihan at na Java ay maaaring pagkatapos ay makakuha ng pagsasarili nito sa Japan ' s aid. Darating sa lalong madaling panahon pagkatapos ng paghiwalay ng Sarekat Islam sa unang bahagi ng 1920s at ang pagdurog ng Partai Komunis Indonesia pagkatapos ng nabigo ang kanilang paghihimagsik ng 1926, PNI ay nagsimulang upang akitin ang isang malaking bilang ng mga tagasunod, lalo na sa mga bagong unibersidad na pinag-youths sabik para sa mas malaking mga kalayaan at pagkakataon tinanggihan ang mga ito sa ang rasista at nang sapilitan constrictive pampulitika sistema ng Dutch kolonyalismo.

Sukarno sa mga kapwa defendants at mga abugado sa panahon ng kanyang pagsubok sa Bandung, 1930.

PNI mga gawain ay dumating sa ang pansin ng kolonyal na gobyerno, at Sukarno ay speeches at mga pulong ay madalas na infiltrated at disrupted sa pamamagitan ng mga ahente ng kolonyal na lihim na pulis (Politieke Inlichtingen Dienst/PID). Sa huli, Sukarno at iba pang mga key PNI lider ay naaresto sa disyembre 29, 1929 sa pamamagitan ng olandes kolonyal na awtoridad sa isang serye ng mga raids sa buong Java. Sukarno ang kanyang sarili ay naaresto habang sa isang pagbisita sa Yogyakarta. Sa panahon ng kanyang pagsubok sa Bandung Landraad courthouse mula agosto hanggang disyembre 1930, Sukarno ginawa ng isang mahabang serye ng mga pampulitikang mga speeches na umaatake sa kolonyalismo at imperyalismo, na may pamagat na Indonesia Menggoegat (Indonesia Accuses).

Sa disyembre 1930, Sukarno ay sentenced sa apat na taon sa bilangguan, na kung saan ay nagsilbi sa Sukamiskin bilangguan sa Bandung. Sa kanyang speech, gayunpaman, nakatanggap ng malawak na coverage sa pamamagitan ng pindutin ang, at dahil sa malakas na presyon mula sa mga liberal na mga elemento sa parehong Netherlands at Dutch East Indies, Sukarno ay inilabas sa unang bahagi ng ika-31 ng disyembre 1931. Sa pamamagitan ng oras na ito, siya ay naging isang sikat na bayani malawak na kilala sa buong Indonesia.

Gayunpaman, sa panahon ng kanyang pagkabilanggo, PNI ay splintered sa pamamagitan ng pang-aapi ng mga kolonyal na awtoridad at panloob na pag-aaway. Ang orihinal na PNI ay disbanded sa pamamagitan ng mga Dutch, at ang mga dating miyembro na nabuo sa dalawang iba ' t ibang partido; ang Partai Indonesia (Partindo) sa ilalim ng Sukarno ni associate Sartono na nagpo-promote ng masa pagkabalisa, at ang Pendidikan Nasional Indonesia (PNI Baroe) sa ilalim ng Mohammad Hatta at Soetan Sjahrir, dalawang nationalists na kamakailan-lamang ibinalik mula sa mga pag-aaral sa Netherlands, at kung sino ay nagpo-promote ng isang pang-matagalang diskarte ng pagbibigay ng modernong edukasyon sa mga walang pinag-aralan Indonesian mga tao upang bumuo ng isang intelektwal na mga piling tao magagawang mag-alok ng epektibong paglaban sa mga Dutch na mga panuntunan. Pagkatapos sinusubukang mapagkasundo ang dalawang partido upang magtatag ng isang united nationalist front, Sukarno pinili upang maging ang pinuno ng Partindo sa hulyo 28, 1932. Partindo ay pinananatili sa pagkakahanay nito sa Sukarno ay sariling diskarte ng agarang masa pagkabalisa, at Sukarno ay hindi sumang-ayon sa Hatta pang-matagalang cadre-based na pakikibaka. Hatta sa kanyang sarili naniniwala Indonesian pagsasarili ay hindi magaganap sa loob ng kanyang buhay, habang Sukarno naniniwala Hatta diskarte pinansin ng ang katunayan na ang pulitika ay maaari lamang gumawa ng tunay na pagbabago sa pamamagitan ng pagbuo at paggamit ng puwersa (machtsvorming en machtsaanwending).

Sa panahon na ito, upang suportahan ang kanyang sarili at ang partido financially, Sukarno ang ibinalik sa arkitektura, pagbubukas ng bureau of Soekarno & Rooseno. Siya rin ay nagsulat ng mga artikulo para sa pahayagan ng partido, Fikiran Ra'jat. Habang batay sa Bandung, Sukarno manlalakbay malawakan sa buong Java upang magtatag ng mga contact sa iba pang mga nationalists. Ang kanyang mga gawain akit ng karagdagang pansin sa pamamagitan ng mga Dutch PID. Sa kalagitnaan ng 1933, Sukarno-publish ng isang serye ng mga kasulatan na may pamagat na Mentjapai Indonesia Merdeka ("Upang Matamo ang Malayang Indonesia"). Para sa mga ito sa pagsusulat, siya ay naaresto sa pamamagitan ng mga Dutch pulis habang pagbisita sa mga kapwa makabayan Mohammad Hoesni Thamrin sa Jakarta sa 1 agosto 1933.

Sukarno sa kanyang tahanan sa pagpapatapon, Bengkulu.

Oras na ito, upang maiwasan ang pagbibigay ng Sukarno sa isang platform upang gumawa ng mga pampulitikang mga speeches, ang hardline gobernador-heneral Jonkheer Bonifacius Cornelis de Jonge ginagamit ang kanyang mga emergency powers upang magpadala ng mga Sukarno sa panloob na pagpapatapon na walang pagsubok. Sa 1934, Sukarno ay ipinadala, kasama ang kanyang pamilya (kabilang ang mga Inggit Garnasih), sa remote na bayan ng Ende, sa isla ng Flores. Sa panahon ng kanyang oras sa Flores, siya na ginagamit ang kanyang limitadong kalayaan ng pagkilos upang magtatag ng isang children ' s theatre. Kabilang sa mga miyembro nito ay hinaharap politiko Frans Seda. Dahil sa isang pag-aalsa ng malarya sa Flores, ang Dutch ang mga awtoridad ay nagpasya upang ilipat Sukarno at ang kanyang pamilya sa Bencoolen (ngayon Bengkulu) sa kanlurang bahagi ng Sumatra, sa pebrero 1938.

Sa Bengkulu, Sukarno ay naging pamilyar sa Hassan Din, ang mga lokal na pinuno ng Muhammadiyah organisasyon, at siya ay pinapayagan upang magturo ng relihiyon aral sa isang lokal na paaralan na pag-aari sa pamamagitan ng ang Muhammadiyah. Isa sa kanyang mga mag-aaral ay 15-taong-gulang na Fatmawati, anak na babae ng Hassan Din. Siya ay naging romantically kasangkot sa Fatmawati, na kung saan siya ay nabigyang-katarungan sa pamamagitan ng na nagsasabi na ang kawalan ng kakayahan ng Inggit Garnasih upang makabuo ng mga bata sa panahon ng kanilang mga halos 20-taon na pag-aasawa. Sukarno ay pa rin sa Bengkulu pagpapatapon kapag ang mga Hapon na invaded ang kapuluan sa 1942.

World War II at ng pananakop ng mga Hapones

Sa unang bahagi ng 1929, sa panahon ng Indonesian National muling Pagkabuhay, Sukarno at kapwa Indonesian makabayan lider Mohammad Hatta (mamaya Vice President), unang foresaw isang Pacific Digmaan at ang pagkakataon na ang isang Hapon maaga sa Indonesia ay maaaring ipakita para sa mga Indonesian pagsasarili dahilan. Sa pebrero 1942 Imperial Japan invaded ang Dutch East Indies mabilis daig Dutch pwersa na marched sa, bussed at trucked Sukarno at ang kanyang mga piling kasamahan ng tatlong daang kilometro mula sa Bengkulu sa Padang, Sumatra. Sila ay inilaan ng pagsunod sa kanya bilanggo at pagpapadala sa kanya sa Australia, ngunit biglang inabandunang sa kanya upang i-save ang kanilang mga sarili sa nalalapit na diskarte ng mga pwersang Hapones sa Padang.

Ang Hapon ay nagkaroon ng kanilang sariling mga file sa Sukarno at ang kumander sa Sumatra ang lumapit sa kanya na may paggalang, kinakapos upang gamitin sa kanya upang ayusin at alagaan ang mga Indonesians. Sukarno sa iba pang mga kamay na nais mong gamitin ang mga Hapon upang makakuha ng pagsasarili para sa Indonesia: "Ang Panginoon ay praised, ang Diyos ay nagpakita sa akin ang daan; at sa lambak na iyon ng Ngarai sinabi ko: Oo, Malaya ang Indonesia ay maaari lamang nakakamit na may Dai Nippon...Para sa ang unang oras sa lahat ng aking buhay, nakita ko ang aking sarili sa mirror ng Asya." Sa hulyo 1942, Sukarno ay ipinadala pabalik sa Jakarta, kung saan siya re-united sa iba pang mga makabayan lider ng kamakailan-lamang na inilabas sa pamamagitan ng ang mga Hapon, sa kabilang Mohammad Hatta. Doon, nakilala niya ang mga Hapon kumander Pangkalahatang ↑ Imamura, na tinanong ni Sukarno at iba pang mga nationalists sa galvanise suporta mula sa Indonesian mga tao upang tulungan Hapon pagsusumikap ng digmaan.

1966 ABC ulat ng pagsusuri Sukarno ang alyansa sa pagitan ng imperial Japan at ng indonesia makabayan kilusan

Sukarno ay handa upang suportahan ang mga Hapon, sa exchange para sa isang platform para sa kanyang sarili upang maikalat makabayan ng mga ideya sa ang masa ng populasyon. Ang mga Hapon, sa kabilang banda, kailangan ng Indonesia ng mga tauhan at natural na mga mapagkukunan upang matulungan ang kanyang mga pagsusumikap ng digmaan. Ang mga Hapon hinikayat mga milyon-milyong ng mga tao, lalo na mula sa Java, upang maging sapilitang paggawa na tinatawag na "romusha" sa Hapon. Sila ay sapilitang upang bumuo ng mga riles, paliparan, at iba pang mga pasilidad para sa mga Hapon sa loob ng Indonesia at bilang malayo bilang Burma. Bukod pa rito, ang mga Hapon requistioned bigas at iba pang pagkain na ginawa sa pamamagitan ng Indonesian magsasaka upang matustusan ang kanilang sariling mga hukbo, habang ang pagpilit na ang mga magbubukid upang linangin ang kastor langis ng halaman na ginagamit bilang abyasyon gasolina at lubricants.

Upang makakuha ng kooperasyon mula sa Indonesian populasyon at upang maiwasan ang pagtutol sa mga panukala, ang mga Hapon ilagay Sukarno bilang pinuno ng mga Tiga-Isang mass organization kilusan. Sa Marso 1943, ang mga Hapon na nabuo ng isang bagong samahan na tinatawag na Poesat Tenaga Rakjat (POETERA/ Sentro ng People ' s Power) sa ilalim ng Sukarno, Hatta, Ki Hadjar Dewantara, at KH Mas Mansjoer. Ang layunin ng mga organisasyong ito ay upang galvanise popular na suporta para sa pangangalap ng mga romusha sapilitang paggawa, requisitioning ng mga produkto ng pagkain, at upang i-promote ang pro-Hapon at anti-Western sentiments sa gitna ng mga Indonesians. Sukarno likha ang mga kataga, ang Amerika kita setrika, Ingles kita linggis ("Let' s iron America, at pumalo ang mga British") upang i-promote ang anti-Magkakatulad sentiments. Sa ibang pagkakataon taon, Sukarno ay lastingly nahihiya ng kanyang papel na ginagampanan sa romusha. Bukod pa rito, pagkain requisitioning sa pamamagitan ng ang mga Hapon sanhi ng laganap na gutom sa Java na pumatay ng higit sa isang milyong mga tao sa 1944-1945. Sa kanyang view, ang mga ito ay kinakailangan ng mga sakripisyo na ginawa upang payagan ang para sa hinaharap na pagsasarili ng Indonesia. Siya rin ay kasangkot sa pagbuo ng Pembela Tanah Hangin (PETA) at Heiho (Indonesian volunteer hukbo hukbo) sa pamamagitan ng mga speeches broadcast sa radyo at malakas na speaker sa mga network sa buong Java at Sumatra. Sa pamamagitan ng kalagitnaan ng 1945 mga yunit ng bilang na sa paligid ng dalawang milyon, at ay naghahanda upang talunin ang anumang mga Magkakatulad pwersa na ipinadala upang muling kumuha ng Java.

Sa ngayon, Sukarno sa huli diborsiyado Inggit, na tumangging tanggapin ang kanyang asawa ay nais para aasawa ng higit sa isa. Siya ay ibinigay sa isang bahay sa Bandung at isang pensiyon para sa natitirang bahagi ng kanyang buhay. Sa 1943, siya na may-asawa Fatmawati. Sila ay nanirahan sa isang bahay sa Jalan Pegangsaan Timur No. 56, hamig mula sa kanyang nakaraang mga Dutch sa mga may-ari at ipinakita sa Sukarno sa pamamagitan ng ang mga Hapon. Bahay na ito ay mamaya na maging ang lugar ng Pagpapahayag ng Indonesian ng Kalayaan noong 1945.

Sa 10 nobyembre 1943 Sukarno at Hatta ay ipinadala sa isang disisyete-araw na tour ng Japan, kung saan sila ay ginayakan sa pamamagitan ng ang Emperador Hirohito at wined at dined sa bahay ng Punong Ministro Hideki Tojo sa Tokyo. Sa 7 setyembre 1944, sa digmaan ng pagpunta sa di-wastong para sa mga Hapon, Punong Ministro Kuniaki Koiso ipinangako ng kalayaan para sa Indonesia, kahit na walang mga petsa ay naka-set. Ang anunsyo ay nakita, ayon sa mga opisyal ng US kasaysayan, tulad ng napakalawak na pagsasanggalang para sa Sukarno ay maliwanag na pakikipagtulungan sa mga Hapon. Ang US sa oras na isinasaalang-alang Sukarno ang isa sa mga "pinakamagaling collaborationist na lider."

Sa 29 abril 1945, sa pagkahulog ng Pilipinas sa Amerikano mga kamay, ang mga Hapon na pinapayagan para sa ang pagtatatag ng Badan Penjelidik Oesaha-oesaha Persiapan Kemerdekaan Indonesia (BPUPKI), isang quasi-lehislatura na binubuo ng 67 mga kinatawan mula sa karamihan sa mga pangkat-etniko sa Indonesia. Sukarno ay hinirang bilang pinuno ng BPUPKI at ay tasked upang humantong ang talakayan upang ihanda ang batayan ng isang hinaharap na Indonesian estado. Upang magbigay ng isang karaniwang at katanggap-tanggap na mga platform upang magkaisa ang iba ' t-ibang squabbling factions sa BPUPKI, Sukarno binuo ng kanyang ideological pag-iisip na binuo para sa nakaraang dalawampung taon sa limang prinsipyo. Sa hunyo 1, 1945, ipinakilala niya ang limang alituntuning ito, na kilala bilang pancasila, sa panahon ng magkasanib na sesyon ng BPUPKI gaganapin sa ang dating Volksraad Gusali (na ngayon ay tinatawag na Gedung Pancasila).

Pancasila bilang iniharap sa pamamagitan ng Sukarno sa panahon ng BPUPKI pagsasalita, binubuo ng limang mga karaniwang prinsipyo na kung saan Sukarno nakita bilang karaniwang ibinahagi sa pamamagitan ng lahat ng mga Indonesians:

1. Nasyonalismo, kung saan ang isang united Indonesian estado ay mag-inat mula sa Sabang sa Merauke, encompassing ang lahat ng mga dating Dutch East Indies
2. Internasyonalismo, ibig sabihin Indonesia ay upang pinahahalagahan ang mga karapatang pantao at mag-ambag sa kapayapaan ng mundo, at hindi dapat mahulog sa makatsowinista pasismo tulad ng ipinapakita sa pamamagitan ng mga Nazis sa kanilang mga paniniwala sa mga pangkat na panlahi kataasan ng uri ng mga Aryans
3. Demokrasya, na kung saan Sukarno naniniwala ay palaging sa dugo ng mga Indonesians sa pamamagitan ng pagsasanay ng pinagkaisahan-naghahanap ng (musyawarah untuk mufakat), isang Indonesian-style na demokrasya sa iba ' t-ibang mula sa Western-style na liberalismo
4. Social justice, ang isang form ng papyulista sosyalismo sa economics sa Marxist-style pagsalungat sa libreng kapitalismo. Social justice nag inilaan upang magbigay ng pantay na mga bahagi ng ekonomiya na ang lahat ng mga Indonesians, bilang laban sa ang kumpletong pang-ekonomiyang dominasyon sa pamamagitan ng mga Dutch at mga Tsino sa panahon ng kolonyal na panahon
5. Ang paniniwala sa Diyos, kung saan ang lahat ng mga relihiyon ay itinuturing nang pantay-pantay at kalayaan sa relihiyon. Sukarno nakita Indonesians bilang espirituwal at relihiyon na mga tao, ngunit sa kakanyahan mapagparaya patungo sa magkakaibang paniniwala sa relihiyon

1. Ang paniniwala sa isa at tanging Diyos na Makapangyarihan sa lahat na may mga obligasyon para sa mga Muslim na sumunod sa mga batas ng islam
2. May pinag-aralan at lamang sangkatauhan
3. Pagkakaisa ng Indonesia
4. Sa demokrasya sa pamamagitan ng panloob na karunungan at kinatawan ng pinagkaisahan-gusali
5. Panlipunang katarungan para sa lahat ng mga Indonesians

Dahil sa presyon mula sa Islamic elemento, ang unang prinsipyo ng nabanggit sa ang obligasyon para sa mga Muslim upang magsagawa ng Islamic batas (sharia). Gayunman, ang pangwakas na Sila pati na nakapaloob sa 1945 Saligang-batas na kung saan ay ilagay sa bisa noong 18 agosto 1945, ibinukod na ang reference sa Islamic batas para sa kapakanan ng pambansang pagkakaisa. Ang pag-aalis ng sharia ay tapos na sa pamamagitan ng Mohammad Hatta batay sa kahilingan sa pamamagitan ng Kristiyano kinatawan Alexander Andries Maramis, at matapos ang konsultasyon sa mga katamtaman Islamic mga kinatawan Teuku Mohammad Hassan, Kasman Singodimedjo, at Ki Bagoes Hadikoesoemo.

Sa 7 agosto 1945, ang mga Hapon na pinapayagan ang pagbuo ng isang mas maliit na Panitia Penjelidik Kemerdekaan Indonesia (PPKI), isang 21-taong committee tasked sa paglikha ng mga tiyak na mga istraktura ng pamahalaan ng mga hinaharap na mga Indonesian estado. Sa 9 agosto, ang mga nangungunang mga lider ng PPKI (Sukarno, Hatta, at KRT Radjiman Wediodiningrat), ay summoned sa pamamagitan ng ang Kumander-in-Chief ng Japan ang Timog Pinadala Pwersa, Field Marshal Hisaichi Terauchi, sa Da Lat, 100 km mula sa Saigon. Field Marshal Terauchi nagbigay Sukarno ang kalayaan upang magpatuloy sa paghahanda para sa Indonesian pagsasarili, libreng ng Hapon panghihimasok. Pagkatapos magkano ang winning at kainan, Sukarno ng entourage ay flown bumalik sa Jakarta sa agosto 14. Walang anumang kaalaman sa mga bisita, atomic bomba ay bumaba sa Hiroshima at Nagasaki, at ang mga Hapones ay naghahanda para sa pagsuko.

Ang mga sumusunod na araw, sa agosto 15, ang mga Hapon na ipinahayag ang kanilang pagtanggap ng Potsdam Declaration mga tuntunin, at unconditionally surrendered sa mga Kaalyado. Sa hapon ng araw na iyon, Sukarno natanggap ang impormasyon na ito mula sa mga lider ng mga grupo ng kabataan at mga miyembro ng PETA Chairul Saleh, Soekarni, at Wikana, na ay pakikinig sa Western radio broadcast. Sila urged Sukarno upang magpahayag ng Indonesian pagsasarili agad, habang ang mga Hapon ay sa pagkalito at bago ang pagdating ng mga Magkakatulad pwersa. Nahaharap na may ganitong mabilis na turn ng mga kaganapan, Sukarno ' y nag-antala. Siya feared bloodbath dahil sa pagalit na tugon mula sa mga Hapon sa tulad ng isang ilipat, at ay nababahala sa mga prospects ng mga hinaharap na mga Magkakatulad na pagganti ng utang na loob.

Sa unang bahagi ng umaga ng agosto 16, ang tatlong mga lider ng mga kabataan, naiinip na may Sukarno ay pag-uurong-sulong, inagaw sa kanya mula sa kanyang bahay at dinala siya sa isang maliit na bahay sa Rengasdengklok, Karawang, pag-aari ng isang Intsik pamilya at maraming ginagawa sa pamamagitan ng PETA. Doon sila nakakuha Sukarno pangako upang magpahayag ng kalayaan sa susunod na araw. Sa gabing iyon, ang mga youths ay nagdulot Sukarno bumalik sa bahay ng Admiral Tadashi Maeda, ang mga Hapon hukbong-dagat liaison officer sa Menteng lugar ng Jakarta, na sympathised sa Indonesian pagsasarili. Doon, siya at ang kanyang mga katulong Sajoeti Melik inihanda ang teksto ng Pagpapahayag ng Indonesian Pagsasarili.

Digmaan lider

Sukarno, na sinamahan ng Mohammad Hatta (kanan), ang pagdeklara ng kasarinlan ng Indonesia.

Sa unang bahagi ng umaga ng 17 agosto 1945, Sukarno ang ibinalik sa kanyang bahay sa Jl Pegangsaan Timur No. 56, kung saan siya ay sumali sa pamamagitan ng Mohammad Hatta. Buong umaga, nang walang paghahanda leaflets na naka-print sa pamamagitan ng PETA at kabataan elemento alam ang populasyon ng nalalapit na pagpapahayag. Sa wakas, sa 10 pm, Sukarno at Hatta stepped sa front porch, na kung saan Sukarno ipinahayag ang kasarinlan ng Republika ng Indonesia sa harap ng isang karamihan ng tao ng 500 mga tao. Ang pinaka-makasaysayang ng mga gusali ay nagkaroon, gayunpaman, ay iniutos upang igupo ni Sukarno ang kanyang sarili, nang walang anumang maliwanag na dahilan.

1. Paghirang Sukarno at Mohammad Hatta bilang Presidente at Bise-Presidente at ang kanilang mga gabinete.
2. Paglalagay sa epekto ng 1945 Indonesian saligang-batas, na sa pamamagitan ng oras na ito ibinukod ang anumang mga reference sa mga batas ng islam.
3. Ang pagtatakda ng isang Sentral na Indonesian National Committee (Komite Nasional Indonesia Poesat/KNIP) upang tulungan ang pangulo bago ang halalan ng isang parlamento.

Sukarno ng paningin para sa 1945 Indonesian saligang-batas binubuo ang Pancasila (limang mga prinsipyo). Sukarno ng pampulitikang pilosopiya ay higit sa lahat isang fusion ng mga elemento ng Marxism, nasyonalismo at Islam. Ito ay makikita sa isang panukala ng kanyang bersyon ng Pancasila siya iminungkahi na ang BPUPKI (tungkulin ng Inspektor ng Indonesian Pagsasarili Paghahanda ng mga Pagsisikap) sa isang speech sa hunyo 1, 1945.

Sukarno nagtalo na ang lahat ng mga alituntunin ng bansa ay maaaring summarized sa parirala gotong royong. Ang mga Indonesian parlamento, na itinatag sa batayan ng orihinal na (at sa dakong huli binago) saligang-batas, di-napatutunayang ang lahat ngunit hindi masupil. Ito ay dahil sa hindi mapagkakasundo pagkakaiba sa pagitan ng iba ' t-ibang mga panlipunan, pampulitika, relihiyon at etnikong mga factions.

Sa mga sumunod na araw ang mga Pagpapahayag na ito, ang mga balita ng Indonesian pagsasarili ay kumalat sa pamamagitan ng radyo, pahayagan, leaflets, at salita ng bibig sa kabila ng mga pagtatangka sa pamamagitan ng ang mga Hapon sundalo upang sugpuin ang balita. Sa 19 ng setyembre, Sukarno direksiyon ng isang karamihan ng tao ng isang milyong mga tao sa Ikada Larangan ng Jakarta (bahagi na ngayon ng Merdeka Square) upang gunitain ang isang buwan ng pagsasarili, na nagpapahiwatig ng malakas na mga antas ng popular na suporta para sa ang bagong republika, ng hindi bababa sa Java at Sumatra. Sa mga dalawang mga isla, ang Sukarno pamahalaan ang mabilis na itinatag ng pamahalaan ng kontrol habang ang natitirang Hapon halos retreated sa kanilang mga kuwartel na naghihintay sa pagdating ng Magkakatulad pwersa. Ang panahon ay minarkahan sa pamamagitan ng pare-pareho ang pag-atake ng armadong grupo sa mga Europeans, Intsik, mga Kristiyano, mga native na aristokrasya at ang sinuman na ay pinaghihinalaang upang tutulan ang mga Indonesian sa pagsasarili. Ang pinaka-malubhang mga kaso ay ang mga Social Revolutions sa Aceh at North Sumatra, kung saan malaking bilang ng mga Acehnese at Malay aristocrats ay namatay sa pamamagitan ng Islamic group (sa Aceh) at komunista-led mobs (sa North Sumatra), at ang "Tatlong Rehiyon-Iibigan" sa mula sa hilagang-kanluran baybayin ng Central Java kung saan malaking bilang ng mga Europeans, Intsik, at ng katutubong mga aristocrats ay lapa sa pamamagitan ng mobs. Ang mga duguan incidences patuloy na hanggang sa huli 1945 sa unang bahagi ng 1946, at simulan upang pedro-out bilang Republikano awtoridad simulan upang magsikap at pagsama-samahin ang mga kontrol.

Sukarno ng pamahalaan sa una nabago ang pagbuo ng isang pambansang hukbo, para sa takot ng antagonizing ang Magkakatulad pwersa ng trabaho at ang kanilang mga pagdududa sa paglipas ng kung sila ay magagawang upang bumuo ng isang sapat na militar patakaran ng pamahalaan upang mapanatili ang kontrol ng mga kinuha teritoryo. Ang mga miyembro ng iba ' t ibang militia group na nabuo sa panahon ng Hapon okupasyon tulad ng disbanded ang PETA at Heiho, sa oras na iyon ay hinihikayat na sumali sa BKR—Badan Keamanan Rakjat (Ang mga Tao sa Seguridad ng Organisasyon)—mismong isang pantulong ng mga "Biktima ng Digmaan sa Tulong ng Samahan". Ito ay lamang sa oktubre 1945 na ang BKR ay nagbago sa TKR—Tentara Keamanan Rakjat (Ang mga Tao sa Seguridad ng Hukbo) sa tugon sa pagtaas ng Magkakatulad at Dutch na presensya sa Indonesia. Ang TKR armado ang kanilang mga sarili halos sa pamamagitan ng paglusob ng mga Hapon hukbo at pagkumpiska ng kanilang mga armas.

Dahil sa biglaang paglipat ng Java at Sumatra mula sa General Douglas MacArthur's American-dominado sa Southwest Pacific Area sa Panginoon Louis Mountbatten's British-dominado sa Timog-silangang Asyano Command, ang unang Magkakatulad sundalo (1st Batalyon ng Seaforth Highlanders) lamang ang dumating sa Jakarta sa huli setyembre, 1945. British pwersa ay nagsimulang upang sakupin ang mga pangunahing mga Indonesian lungsod sa oktubre 1945. Ang kumander ng British 23rd Division, Tenyente Heneral Sir Philip Christison, set up ng utos sa mga gobernador-heneral ng palasyo sa Jakarta. Christison ipinahayag nito intensyon pati na ang pagpapalaya ng lahat ng mga Magkakatulad na mga bilanggo-ng-digmaan, at upang payagan ang pagbabalik ng Indonesia sa kanyang pre-digmaan katayuan, bilang kolonya ng Netherlands. Ang mga Republikano pamahalaan ay handang tumulong sa patungkol sa ang release at pagpapabalik sa sariling bayan ng mga kaugnay na mga sibilyan at militar na mga POWs, pagse-set-up ang Komite para sa Pagpapabalik sa sariling bayan ng mga Hapon at mga kaugnay na mga Bilanggo ng Digmaan at mga Internees (Panitia Oeroesan Pengangkoetan Djepang dan APWI/POPDA) para sa layunin na ito. POPDA, sa pakikipagtulungan sa mga British, repatriated ng higit sa 70,000 mga Hapon at Magkakatulad POWs at internees sa pamamagitan ng dulo ng 1946. Upang labanan ang mga Dutch na mga pagtatangka upang mabawi ang kontrol ng bansa, Sukarno diskarte ay upang humingi ng internasyonal na pagkilala at suporta para sa mga bagong Indonesian Republic, sa view ng ang mga kamag-anak militar ng kahinaan ng Republika kumpara sa mga British at Dutch militar kapangyarihan.

Sukarno ay magkaroon ng kamalayan na ang kanyang kasaysayan bilang isang Japanese collaborator at ang kanyang pamumuno sa Hapon-naaprubahan PUTERA sa panahon ng Trabaho ay maaaring makagulo sa relasyon sa Western bansa. Samakatuwid, upang makatulong na makakuha ng mga internasyonal na pagkilala pati na rin upang tumanggap ng mga domestic mga pangangailangan para sa pagtatatag ng mga partidong pampulitika, Sukarno pinapayagan ang pagbuo ng parlyamentaryo sistema ng pamahalaan, kung saan ang isang punong ministro na kinokontrol ng araw-araw na gawain ng pamahalaan, habang Sukarno bilang pangulo nanatili bilang tau-tauhan. Ang prime ministro at ang kanyang gabinete ay maging responsable sa Central Indonesian National Committee sa halip na ang pangulo. Noong 14 nobyembre 1945, Sukarno itinalaga Sutan Sjahrir bilang unang punong ministro; siya ay isang European-aral politiko na ay hindi kailanman kasangkot sa pananakop ng mga Hapones sa mga awtoridad.

Ominously, olandes ang mga sundalo at mga tagapamahala sa ilalim ng pangalan ng Netherlands Indies Civil Administration (NICA) ay nagsimula upang bumalik sa ilalim ng pangangalaga ng mga British. Sila ay humantong sa pamamagitan ng Hubertus Johannes van Mook, sa isang pre-war olandes kolonyal na administrador na humantong ang Dutch East Indies pamahalaan sa pagkakatapon sa Brisbane, Australia. Sila armadong inilabas Dutch POWs, na kung saan ay nagsimulang umaakit sa shooting rampages laban sa Indonesian populasyong sibil at Republican pulis. Bilang isang kinahinatnan, armadong salungatan sa lalong madaling panahon erupted sa pagitan ng mga bagong binubuo Republican pwersa aided sa pamamagitan ng isang katakut-takot na dami ng pro-independence grupo ng nagkakagulong mga tao, laban sa mga British at Dutch pwersa. Noong nobyembre 10, ang isang full-scale na labanan sinira out sa Surabaya sa pagitan ng mga British Indian 49th Infantry Brigade at ang mga katutubong Indonesian populasyon, na kinasasangkutan ng air at naval bombardments ng lungsod sa pamamagitan ng mga British. 300 British sundalo ay pinatay (kabilang ang kanilang mga commander Brigadier Aubertin Walter Sothern Mallaby), habang libo-libo ng mga Indonesians namatay. Shootouts sinira ang out na may may alarma kaayusan sa Jakarta, kabilang ang isang tinangka pataksil na pagpatay ng Punong Ministro Sjahrir sa pamamagitan ng Dutch gunmen. Upang maiwasan ang mga ito banta, Sukarno at karamihan ng kanyang pamahalaan kaliwa para sa kaligtasan ng Yogyakarta sa enero 4, 1946. Doon, ang mga Republikano pamahalaan ang natanggap na proteksyon at ng buong suporta mula sa Sultan Hamengkubuwono IX. Yogyakarta ay mananatiling bilang ang Republic capital hanggang sa katapusan ng digmaan sa 1949. Sjahrir nanatili sa Jakarta upang magsagawa ng negotiations sa mga British.

Ang unang serye ng mga laban sa huli 1945 at unang bahagi ng 1946 umalis ang mga British sa kontrol ng mga pangunahing port lungsod sa Java at Sumatra. Sa panahon ng pananakop ng mga Hapones, ang mga Panlabas na mga Isla (pagbubukod ng Java at Sumatra) ay maraming ginagawa sa pamamagitan ng Japanese Navy (Kaigun), na kung saan ay hindi pinapayagan para sa pampulitikang pagpapakilos sa kanilang lugar sa account ng maliit na populasyon base magagamit para sa pagpapakilos, at ang kalapitan ng mga lugar na ito sa mga aktibong mga sinehan ng digmaan. Dahil dito, mayroong maliit na Republican na aktibidad sa mga isla ng post-pagpapahayag. Australian at Dutch pwersa ng mabilis na inookupahan ng mga isla na ito nang walang magkano ang away sa pamamagitan ng dulo ng 1945 (hindi kasama ang paglaban ng Gusti ko Ngurah Rai sa Bali, ang paghihimagsik sa South Sulawesi, at sa pakikipaglaban sa Hulu Sungai lugar ng South Kalimantan). Samantala, ang hinterland ng mga lugar ng Java at Sumatra nanatili sa ilalim ng Republikano administrasyon.

Sabik na pull out ng mga sundalo nito mula sa Indonesia, ang British pinapayagan para sa mga malalaking-scale pagbubuhos ng Dutch pwersa sa bansa sa buong 1946. Sa pamamagitan ng nobyembre 1946, ang lahat ng mga British sundalo ay na-withdraw mula sa Indonesiya, papalitan sa pamamagitan ng higit sa 150,000 mga Dutch na mga sundalo. Sa kabilang banda, ang mga Briton ay nagpadala ng Panginoon Archibald Clark Kerr, 1st Baron Inverchapel at Milya Lampson, 1st Baron Killearn upang dalhin ang mga Dutch at mga Indonesians sa negotiating table. Ang resulta ng mga negotiations ay ang Linggadjati Kasunduan naka-sign sa nobyembre 1946, kung saan ang Dutch kinilala talaga Republican soberanya sa paglipas ng Java, Sumatra, at ng buong kapuluang indonesian. Sa exchange, ang mga Republicans ay handa upang talakayin ang hinaharap ng Komonwelt-tulad ng United Kingdom ng Netherlands at Indonesia.

Sukarno pagtugon sa mga KNIP (parlamento) sa Malang, Marso 1947

Sukarno ng desisyon upang makipag-ayos sa mga Dutch ay natugunan na may malakas na oposisyon sa pamamagitan ng iba ' t ibang mga Indonesian factions. Tan Malaka, isang komunista politiko, na isinaayos sa mga pangkat na ito sa isang nagkakaisa harap na tinatawag na ang Persatoean Perdjoangan (PP). PP inaalok ng isang "Minimum na Programa" na tinatawag na para sa kumpletong pagsasarili, pagsasabansa ng lahat ng mga banyagang mga ari-arian, at pagtanggi ng lahat ng negotiations hanggang sa ang lahat ng mga banyagang hukbo ay na-withdraw. Ang mga programa natanggap lakit popular na suporta, kabilang ang mula sa mga armadong pwersa ng kumander Pangkalahatang Sudirman. Noong 4 hulyo 1946, militar na yunit ng naka-link sa PP inagaw Punong Ministro Sjahrir na ay pagbisita sa Yogyakarta. Sjahrir ay humahantong sa ang pag-aayos sa mga Dutch. Sukarno, pagkatapos ng matagumpay na pag-impluwensya sa Sudirman, pinamamahalaang upang ma-secure ang release ng Sjahrir at ang pag-aresto ng mga Tan Malaka at iba pang mga PP lider. Hindi pag-apruba ng Linggadjati mga tuntunin sa loob ng KNIP humantong Sukarno sa isyu ng isang atas pagdodoble ng KNIP pagiging miyembro sa pamamagitan ng kabilang ang maraming mga pro-kasunduan sa appointed na mga miyembro. Bilang kinahinatnan, KNIP ratified ang Linggadjati Kasunduan noong Marso 1947.

Sa 21 hulyo 1947, ang Linggadjati Kasunduan ay nasira sa pamamagitan ng mga Dutch, na inilunsad Operatie Produkto, isang napakalaking militar pagsalakay sa Republikano-gaganapin teritoryo. Kahit na ang mga bagong reconstituted TNI ay hindi nag-aalok ng makabuluhang mga militar paglaban, ang maingay na paglabag sa pamamagitan ng mga Dutch ng isang internationally brokered kasunduan outraged opinyon ng mundo. Internasyonal na presyon pinilit ng mga Dutch upang ihinto ang kanilang mga pagsalakay ng puwersa sa agosto 1947. Sjahrir, sino ay pinalitan bilang punong ministro sa pamamagitan ng Amir Sjarifuddin, nagsakay sa New York City upang mag-apela Indonesian kaso sa harap ng United Nations. UN Security Council ay nagbigay ng isang resolution ng pagtawag para sa agarang ceasefire, at itinalaga ng isang Mahusay na Opisina ng Committee (GOC) upang pangasiwaan ang ceasefire. Ang GOC, batay sa Jakarta, na binubuo ng mga delegations mula sa Australia (humantong sa pamamagitan ng Richard Kirby, na pinili sa pamamagitan ng Indonesia), Belgium (humantong sa pamamagitan ng Paul van Zeeland, na pinili sa pamamagitan ng Netherlands), at ang Estados Unidos (na humantong sa pamamagitan ng Frank Porter Graham, neutral).

Ang Republika ay na ngayon sa ilalim ng malakas na Dutch militar pagkainis, sa Dutch militar sumasakop sa West Java, at ang hilagang baybayin ng Central Java at East Java, kasama ang mga susi ng produktibong mga lugar ng Sumatra. Bukod pa rito, ang mga olandes navy blockaded Republikano mga lugar mula sa mga supply ng mga mahahalagang pagkain, gamot, at mga armas. Bilang isang kinahinatnan, Punong Ministro Amir Sjarifuddin ay may maliit na pagpipilian ngunit upang mag-sign ang Renville Kasunduan sa enero 17, 1948, na kung saan kinilala ang mga Dutch sa control sa paglipas ng mga lugar na kinunan sa panahon ng Operatie Produkto, habang ang mga Republicans pledged upang bawiin ang lahat ng mga pwersa na nanatili sa iba pang mga bahagi ng ceasefire line ("Van Mook Linya"). Samantala, ang Dutch simulan upang ayusin ang papet na estado sa mga lugar sa ilalim ng kanilang trabaho, upang kontrahin ang mga Republikano impluwensiya paggamit ng mga etniko pagkakaiba-iba ng Indonesia.

Ang pag-sign ng lubos na makasasama Renville Kasunduan sanhi ng kahit na mas mataas na kawalang-tatag sa loob ng Republican pampulitika istraktura. Sa Dutch-abala West Java, Darul Islam guerrillas sa ilalim ng Sekarmadji Maridjan Kartosuwirjo pinananatili ang kanilang anti-Dutch paglaban at pinawawalang-bisa sa anumang ng katapatan sa Republika; ang mga ito sanhi ng isang madugong paghihimagsik sa West Java at iba pang mga lugar sa unang dekada ng pagsasarili. Punong Ministro Sjarifuddin, na naka-sign ang kasunduan, ay mapipilitang magbitiw sa tungkulin noong enero 1948, at ay pinalitan sa pamamagitan ng Mohammad Hatta. Hatta gabinete patakaran ng rationalising ang mga armadong pwersa sa pamamagitan ng demobilising malaking bilang ng mga armadong grupo na proliferated ang Republican lugar, nag-dulot ng matinding kawalang-kasiyahan. Makakaliwa pampulitikang mga elemento, na humantong sa pamamagitan ng nabubuhay na muli Indonesian Komunista Party (PKI) sa ilalim ng Musso kinuha bentahe ng publiko disaffections sa pamamagitan ng paglulunsad ng paghihimagsik sa Madiun, East Java, sa septiyembre 18, 1948. Duguan fighting ang patuloy na sa panahon ng late-setyembre hanggang sa katapusan ng oktubre 1948, kapag ang huling komunista banda ay bagsak at Musso kinunan patay. Ang communists ay overestimated sa kanilang mga potensyal na upang tutulan ang malakas na pag-apila ng Sukarno sa gitna ng mga populasyon.

Sukarno at Foreign Minister Agus Salim sa Dutch pag-iingat, Parapat 1949.

Sa 19 disyembre 1948, upang samantalahin ng Republika ng mahina ang posisyon ng pagsunod sa mga komunista paghihimagsik, ang Dutch inilunsad Operatie Kraai, ang isang ikalawang militar pagsalakay dinisenyo upang crush ang Republic sa sandaling at para sa lahat. Ang pagsalakay ay pinasimulan sa isang nasa eruplano panghahalay sa Republikano capital Yogyakarta. Sukarno iniutos ang mga armadong pwersa sa ilalim ng Sudirman upang ilunsad ang mga gerilya kampanya sa kanayunan, habang siya at iba pang mga key na lider na tulad Hatta at Sjahrir pinapayagan ang kanilang mga sarili upang maging kinuha bilanggo sa pamamagitan ng ang olandes. Upang matiyak ang pagpapatuloy ng gobyerno, Sukarno nagpadala ng telegrama upang Sjafruddin Prawiranegara, na nagbibigay sa kanya ang mga utos na humantong sa isang pang-Emergency na Pamahalaan ng Republika ng Indonesia (PDRI), batay sa walang tao sa hinterlands ng West Sumatra, isang posisyon na siya iningatan hanggang Sukarno ay inilabas sa hunyo 1949. Ang Dutch na ipinadala ni Sukarno at iba pang mga nakunan Republican lider sa pagkabihag sa Prapat, sa Dutch-maraming ginagawa sa bahagi ng North Sumatra at sa paglaon upang ang mga isla ng Bangka.

Sukarno ay bumalik sa Yogyakarta noong hunyo 1949

Ang ikalawang Dutch pagsalakay sanhi ng kahit na higit pang mga internasyonal na pang-aalipusta. Ang Estados Unidos, impressed sa pamamagitan ng Indonesia ay ang kakayahan upang talunin ang mga 1948 komunista hamon sa labas nang walang tulong, nanganganib upang i-cut-off ang mga Marshall Aid ng mga pondo sa Netherlands kung ang operasyon ng militar sa Indonesia patuloy na. TNI hindi matibag at patuloy na pasahod gerilya paglaban laban sa mga Dutch, pinaka-kapansin-pansin ang pag-atake sa mga Dutch-gaganapin Yogyakarta na humantong sa pamamagitan ng Tenyente-Koronel Suharto noong 1 Marso 1949. Dahil dito, ang mga olandes ay sapilitang upang mag-sign ang Roem-van Roijen Kasunduan sa 7 Mayo 1949. Ayon sa kasunduan na ito, ang mga Dutch inilabas ang Republican pamumuno at ibinalik ang mga lugar na nakapalibot sa Yogyakarta sa Republikano kontrol sa hunyo 1949. Ito ay sinundan sa pamamagitan ng ang mga Dutch-Indonesian Round Table Conference gaganapin sa Ang Hague kung saan ang humantong sa makumpleto ang paglipat ng kapangyarihan sa pamamagitan ng ang Queen Juliana ng Netherlands sa Indonesia, sa ika-27 ng disyembre 1949. Sa araw na iyon, Sukarno nagsakay mula sa Yogyakarta sa Jakarta, sa paggawa ng isang matagumpay na pagsasalita sa ang mga hakbang ng mga gobernador-heneral ng palasyo, agad na pinalitan ng pangalan ang Merdeka Palace ("Kalayaan Palace").

Tau-tauhan pangulo

Balita footage ng Sukarno ang pagtatalaga sa tungkulin bilang pangulo

Sukarno ang pagtatalaga sa tungkulin bilang pangulo (17 disyembre 1949, komentaryo sa Dutch)

Sa oras na ito, bilang bahagi ng isang kompromiso sa mga Dutch, Indonesia pinagtibay ng isang bagong pederal na saligang-batas na ginawa sa bansa ng isang pederal na estado na tinatawag na ang Republik Indonesia Serikat (Republika ng Estados Unidos ng Indonesia), na binubuo ng Republika ng Indonesia na kung saan ang hangganan ay tinutukoy sa pamamagitan ng ang "Van Mook Linya", kasama ang anim na estado at siyam na autonomous teritoryo nilikha sa pamamagitan ng ang olandes. Sa panahon ng unang kalahati ng 1950, ang mga kalagayan na dahan-dahan na dissolved sa kanilang mga sarili bilang ang mga Dutch militar na dati propped ang mga ito ay na-withdraw. Sa agosto 1950, sa huling estado – ang Estado ng East Indonesia – dissolving mismo, Sukarno ipinahayag ng isang Demokratikong Republika ng Indonesia na batay sa mga bagong na-binuo ng pansamantalang saligang-batas ng 1950. Ang parehong mga Pederal na Saligang-batas ng 1949 at ang Pansamantalang Saligang-batas ng 1950 ay parlyamentaryo sa likas na katangian, kung saan ang executive awtoridad sa inilatag na may kalakasan ministro, at kung saan—sa papel—limitado pampanguluhan kapangyarihan. Gayunpaman, kahit na sa kanyang pormal na nabawasan papel, siya iniutos ng isang mahusay na pakikitungo ng mga moral na awtoridad bilang Ama ng Bansa.

Ang mga unang taon ng parlyamentaryo demokrasya di-napatutunayang upang maging napaka-pabagu-bago para sa Indonesia. Cabinets ay nahulog sa mabilis na pagsusunud-sunod dahil sa talamak na mga pagkakaiba sa pagitan ng mga iba ' t-ibang mga pampulitikang partido sa loob ng mga bagong itinalaga parlamento (Dewan Perwakilan Rakjat/DPR). Nagkaroon ng matinding hidwaan sa hinaharap path ng Indonesian estado, sa pagitan ng mga nationalists na nais ng isang seglar estado (humantong sa pamamagitan ng Partai Nasional Indonesia unang itinatag sa pamamagitan ng Sukarno), ang mga Islamists na nais ng Islamic estado (humantong sa pamamagitan ng Masyumi Party), at ang mga communists na nais ng komunista estado (humantong sa pamamagitan ng PKI, lamang ang pinapayagan upang mapatakbo muli sa 1951). Sa pang-ekonomiyang harap, nagkaroon ng matinding sama ng loob sa patuloy na pang-ekonomiyang dominasyon sa pamamagitan ng malaking mga Dutch sa mga korporasyon at ang mga etniko-Chinese.

Ang Darul Islam rebels sa ilalim ng Kartosuwirjo sa West Java tumangging kinikilala Sukarno ng kapangyarihan at ipinahayag ng isang NII (Negara Islam Indonesia – Islamic Estado ng Indonesia) noong agosto 1949. Rebellions sa suporta ng Darul Islam din sinira ang out sa South Sulawesi sa 1951, at sa Aceh sa 1953. Samantala, pro-federalism mga miyembro ng nabuwag KNIL inilunsad nabigo ang paghihimagsik sa Bandung (APRA paghihimagsik ng 1950), sa Makassar noong 1950, at sa Ambon (Republic of South Maluku pag-aalsa ng 1950).

Bukod pa rito, ang mga militar ay punit-punit sa pamamagitan ng mga labanan sa pagitan ng mga opisyal na nagmula mula sa kolonyal-panahon mga KNIL, na wished para sa isang maliit at ang mga piling tao propesyonal na militar, at ang napakalaki karamihan ng mga sundalo na nagsimula ang kanilang mga karera sa Hapon-nabuo sa PETA, sino ay natatakot ng pagiging discharged at ay mas kilala para sa makabayan-kasigasigan sa paglipas ng propesyonalismo.

Sa oktubre 17, 1952, ang mga lider ng ang dating-KNIL pangkatin, Army Chief Colonel Abdul Haris Nasution at Armadong Pwersa ng Chief-of-Staff Tahi Bonar Simatupang mobilized ang kanilang mga hukbo sa isang palabas ng puwersa. Pagprotesta laban sa mga pagtatangka ng DPR sa makagambala sa militar ng negosyo sa ngalan ng ang dating-PETA pangkatin ng militar, Nasution at Simatupang ay nagkaroon ng kanilang mga hukbo palibutan ang Merdeka Palasyo at ituro ang kanilang mga tangke ng mga turrets sa gusali. Ang kanilang mga pangangailangan upang Sukarno ay na ang mga kasalukuyang DPR ma-dismiss. Para sa mga ito sanhi, Nasution at Simatupang nag-mobilized sibilyan protesters. Sukarno ay dumating sa labas ng palasyo at naniwala sa parehong mga sundalo at mga sibilyan upang pumunta sa bahay. Nasution at Simatupang ay mamaya-dismiss. Nasution, gayunpaman, ay maaaring muling-itinalaga bilang Punong Hukbo pagkatapos ng reconciling sa Sukarno noong 1955.

Noong 1954, Sukarno may-asawa Hartini, isang 30-taong-gulang na balo mula sa Salatiga, kanino siya pa nakikilala sa panahon ng isang salu-salo. Ang kanyang ikatlong asawa, Fatmawati ay outraged sa pamamagitan ng ang ika-apat na pag-aasawa. Siya kaliwa Sukarno at ang kanilang mga anak, kahit na sila ay hindi kailanman opisyal na diborsiyado. Fatmawati hindi na kinuha up ang mga tungkulin bilang Unang Ginang ng bansa, ng isang papel sa dakong huli napuno sa pamamagitan ng Hartini.

Sukarno papel ng kanyang boto sa 1955 halalan

Sa international front, Sukarno organisado ang Bandung Conference noong 1955, na may layunin ng uniting ang pagbuo ng Asian at African bansa sa isang "non-aligned movement" upang counter ang parehong Estados Unidos at ang Sobiyet Union.

Sukarno ay dumating upang magalit ang kanyang mga tau-tauhan na posisyon at ang pagtaas ng disorder ng bansa sa buhay pampulitika. Nagke-claim na ang mga Western-style na parlyamentaryo demokrasya ay hindi angkop para sa Indonesia, siya na tinatawag na para sa isang sistema ng "guided sa demokrasya." Sukarno nagtalo na sa antas ng village, mahalagang katanungan ay nagpasya sa pamamagitan ng napakahabang pag-aaral na dinisenyo upang makamit ang isang pinagkaisahan, sa ilalim ng paggabay ng mga matatanda village. Sukarno nagtalo na ito ay dapat na maging modelo para sa ang buong bansa, kasama ang pangulo tumatagal ang papel na ginagampanan ipinapalagay sa pamamagitan ng mga nayon ng mga elder. Siya iminungkahi na ang isang pamahalaan batay hindi lamang sa mga partidong pampulitika ngunit sa "functional group" na binubuo ng mga bansa sa pangunahing mga elemento, na kung saan ay sama-sama bumuo ng isang Pambansang Konseho, sa pamamagitan ng kung saan ang isang pambansang pinagkaisahan ay maaaring ipahayag ang kanyang sarili sa ilalim ng presidential patnubay.

Vice-President Mohammad Hatta ay matindi ang laban sa Sukarno ay guided sa demokrasya konsepto. Nagbabanggit ng mga ito at iba pang mga hindi mapagkakasundo pagkakaiba, Hatta natatalaga mula sa kanyang posisyon sa disyembre 1956. Hatta pagreretiro ay nagpadala ng isang shockwave sa buong Indonesia, lalo na ang mga kabilang sa mga di-Javanese ng mga ethnicities, na tumingin sa Hatta bilang kanilang kinatawan sa isang Javanese-dominado ng pamahalaan.

Mula disyembre 1956 sa enero 1957, regional commanders militar sa North Sumatra, Central Sumatra, at South Sumatra lalawigan kinuha sa ibabaw ng mga lokal na pamahalaan control. Sila ay ipinahayag ng isang serye ng mga militar ang mga konseho na kung saan ay upang tumakbo sa kani-kanilang lugar at tumangging tanggapin ang mga order mula sa Jakarta. Ang isang katulad na regional militar kilusan kinuha kontrol ng North Sulawesi sa Marso 1957. Sila demanded ang pag-aalis ng mga komunista impluwensiya sa pamahalaan, pantay-pantay na ibahagi sa kita ng pamahalaan, at pagbabalik ng dating Sukarno-Hatta duumvirate.

Nahaharap na may ganitong malubhang hamon upang ang pagkakaisa ng republika, Sukarno ipinahayag ang batas militar (Staat van Oorlog en Beleg) sa 14 Marso 1957. Siya ay itinalaga ng isang di-partidistang punong ministro Djuanda Kartawidjaja, habang ang militar ay sa ang mga kamay ng kanyang mga tapat na Pangkalahatang Nasution. Nasution lalong ibinahagi ni Sukarno ang mga tanawin sa ang mga negatibong epekto ng western demokrasya sa Indonesia, at nakita niya ang isang mas malawak na papel para sa militar sa pampulitikang buhay.

Bilang isang reconciliatory ilipat, Sukarno iniimbitahan ang mga lider ng pampook na konseho sa Jakarta sa 10-14 setyembre 1957, upang dumalo sa isang Pambansang Kumperensya (Musjawarah Nasional), kung saan nabigo upang dalhin sa isang solusyon sa krisis. Sa nobyembre 30, 1957, isang pataksil na pagpatay pagtatangka ay ginawa sa Sukarno sa pamamagitan ng paraan ng isang granada atake habang siya ay pagbisita sa isang paaralan ng mga function na sa Cikini, Central Jakarta. Anim na mga bata ay namatay, ngunit Sukarno ay hindi magdusa sa anumang mga malubhang mga sugat. Ang mga perpetrators ay mga miyembro ng Darul Islam grupo, sa ilalim ng pagkakasunod-sunod ng mga lider nito Sekarmadji Maridjan Kartosuwirjo.

Sa pamamagitan ng disyembre 1957, Sukarno ay nagsimula na kumuha ng seryosong hakbang upang ipatupad ang kanyang kapangyarihan sa ibabaw ng mga bansa. Sa buwan na iyon, siya ay nationalized 246 Dutch kumpanya na kung saan ay na-dominating ang Indonesian ekonomiya, karamihan sa kapansin-pansin ang NHM, Royal Dutch Shell subsidiary Bataafsche Petrolyo Maatschappij, Escomptobank, at ang "big five" Dutch sa kalakalan korporasyon (NV Borneo, Sumatra Maatschappij / Borsumij, NV Internationale Crediet - en Handelsvereeneging "Rotterdam" / Internatio, NV Jacobson van den Berg & Co, NV Lindeteves-Stokvis, at NV Geo Wehry & Co), at pinatalsik sa 40,000 mga Dutch sa mga mamamayan ang natitira sa Indonesia habang confiscating kanilang mga katangian, purportedly dahil sa kabiguan sa pamamagitan ng ang olandes pamahalaan upang ipagpatuloy ang negotiations sa ang kapalaran ng Netherlands New Guinea bilang ang ipinangako sa 1949 Round Table Conference. Sukarno ang mga patakaran ng pang-ekonomiya nasyonalismo ay strengthened sa pamamagitan ng ang labas Presidential Directive No. 10 ng 1959, na kung saan naka-ban sa komersyal na mga gawain sa pamamagitan ng mga banyagang mamamayan sa mga rural na lugar. Ang patakaran na ito na naka-target sa mga etnikong Tsino, na dominado sa parehong rural at urban na mga retail na ekonomiya sa kabila ng ang katunayan na sa oras na ito ang ilang mga ng mga ito ay nagkaroon ng Indonesian pagkamamamayan. Ang patakaran na ito ay nagresulta sa napakalaking paglilipat ng rural etniko-Chinese populasyon sa mga lunsod o bayan lugar, at humigit-kumulang sa 100,000 pinili upang bumalik sa China.

Upang harapin ang mga dissident regional commanders, Sukarno at Army Chief Nasution nagpasya upang kumuha ng marahas hakbang ng pagsunod sa mga kabiguan ng Musjawarah Nasional. Sa pamamagitan ng paggamit ng mga rehiyonal na mga opisyal na nanatiling tapat sa Jakarta, Nasution isinaayos ng isang serye ng mga "regional coups" na ousted ang dissident commanders sa North Sumatra (Colonel Maludin Simbolon) at South Sumatra (Colonel Barlian) sa pamamagitan ng disyembre 1957. Ito ibinalik sa pamahalaan ang kontrol sa mga pangunahing lungsod ng Medan at Palembang.

Noong pebrero 1958, ang mga natitirang mga dissident commanders sa Central Sumatra (Colonel Ahmad Hussein) at North Sulawesi (Colonel Ventje Sumual) ipinahayag ang PRRI-Permesta Kilusan na naglalayong overthrowing ang Jakarta pamahalaan. Sila ay sumali sa pamamagitan ng maraming mga sibilyan na ang mga pulitiko mula sa Masyumi Partido, tulad ng Sjafruddin Prawiranegara na ay laban sa lumalaking impluwensiya ng communists. Dahil sa kanilang mga anti-komunista ng retorika, ang rebels nakatanggap ng pera, mga armas, at lakas-tao mula sa CIA sa isang kampanya na kilala bilang Kapuluan. Ang suporta na ito kapag natapos Allen Lawrence Papa, isang American pilot, ay kinunan down na pagkatapos ng isang pambobomba bigla at hindi inaasahang pagsalakay sa pamahalaan-gaganapin Ambon sa buwan ng abril 1958. Sa buwan ng abril 1958, ang gitnang pamahalaan ay tumugon sa pamamagitan ng paglulunsad ng mga nasa eruplano at tinaguriang seaborne militar invasions sa Padang at Manado, ang mga rebelde capitals. Sa pamamagitan ng dulo ng 1958, ang mga rebels ay nang paladigma bagsak, at ang huling natitirang rebelde gerilya band surrendered sa agosto 1961.

'Guided sa Demokrasya' at pagtaas ng autokrasya

Sukarno (sa tuktok ng ang mga hakbang) ng pagbabasa ng kanyang mga mag-atas sa 5 hulyo 1959

Ang mga kahanga-hangang militar victories sa paglipas ng PRRI-Permesta rebels at ang sikat na pagsasabansa ng mga olandes kumpanya kaliwa Sukarno sa isang napaka-malakas na posisyon. Sa 5 ng hulyo 1959, Sukarno reinstated ang mga 1945 konstitusyon sa pamamagitan ng presidential atas. Itinatag ito ng isang pampanguluhan sistema na kung saan siya naniniwala ay gawin itong mas madali upang ipatupad ang mga prinsipyo ng guided demokrasya. Siya na tinatawag na ang sistema ng Pahayag Politik o Manipol—ngunit ang aktwal na pamahalaan sa pamamagitan ng mag-atas. Sukarno envisioned isang Indonesian-style sosyalista lipunan, na nakadikit sa ang mga prinsipyo ng USDEK:

1. Undang-Undang Dasar '45 (Saligang-batas ng 1945)
2. Sosialisme Indonesia (Indonesian sosyalismo)
3. Demokrasi Terpimpin (Guided Sa Demokrasya)
4. Ekonomi Terpimpin (Iniutos Ng Ekonomiya).
5. Kepribadian Indonesia (Indonesia Pagkakakilanlan)

Ang istraktura ng Sukarno ay guided sa demokrasya noong 1962

Sa Marso 1960, Sukarno disbanded kongreso at pinalitan ito ng isang bagong parliyamento kung saan ang kalahati ng mga miyembro ay itinalaga sa pamamagitan ng ang president (Dewan Perwakilan Rakjat – Gotong Rojong / DPR-GR). Noong setyembre 1960, siya ay itinatag ng isang Pansamantalang People ' s Consultative Assembly (Madjelis Permusjawaratan Rakjat Sementara/MPRS) bilang ang pinakamataas na pambatasan kapangyarihan ayon sa 1945 konstitusyon. MPRS mga kasapi ay binubuo ng mga miyembro ng DPR-GR at ng mga miyembro ng "functional group" na itinalaga ng pangulo.

Gamit ang pag-back ng militar, Sukarno disbanded ang Islamic party na Masyumi at Sutan Sjahrir's party PSI, akusasyon sa kanila ng paglahok sa PRRI-Permesta-iibigan. Ang militar naaresto at nabilanggo maraming ng Sukarno pampulitika opponents, mula sa sosyalista Sjahrir sa Islamic pulitiko Mohammad Natsir at Hamka. Paggamit ng batas militar na kapangyarihan, ang pamahalaan sarado-down na mga pahayagan na ang mga kritikal na ng Sukarno ang mga patakaran.

Sa panahon na ito, mayroong ilang mga pagtatangka pataksil na pagpatay sa Sukarno buhay. Sa 9 Marso 1960, Daniel Maukar, isang Indonesian airforce tenyente na sympathised sa Permesta paghihimagsik, strafed ang Merdeka Palasyo at Bogor Palasyo sa kanyang mga MiG-17 manlalaban jet, sinusubukan upang patayin ang presidente; siya ay hindi nasugatan. Sa Mayo 1962, Darul Islam ahente shot sa pangulo sa panahon ng Eid al-Adha panalangin sa bakuran ng palasyo. Sukarno muli escaped pinsala.

Sa seguridad harap, ang militar na nagsimula ang isang serye ng mga epektibong mga kampanya na natapos na ang pang-festering Darul Islam paghihimagsik sa West Java (1962), Aceh (1962), at sa Timog Sulawesi (1965). Kartosuwirjo, ang mga lider ng Darul Islam, ay nakunan at pinaandar noong setyembre 1962.

Upang maging panimbang ang kapangyarihan ng militar, Sukarno ang nagsimula sa umaasa sa suporta ng Partido Komunista ng Indonesia (PKI). Sa 1960, siya ipinahayag ang kanyang pamahalaan na batay sa Nasakom, isang union ng tatlong ideological strands naroroon sa Indonesian lipunan: nasionalisme (nasyonalismo), agama (relihiyon), at komunisme (komunismo). Alinsunod dito, Sukarno ang nagsimula sa admitting higit pang mga communists sa kanyang pamahalaan, habang ang pagbuo ng malakas na kaugnayan sa ang PKI chairman Dipa Nusantara Aidit.

Upang dagdagan ang Indonesia ng prestihiyo, Sukarno suportado at nanalo ang bid para sa ang 1962 Asian Games na gaganapin sa Jakarta. Maraming mga sports pasilidad tulad ng Senayan sports complex (kabilang ang 100,000-upuan Tapon Karno Stadium) ay binuo upang mapaunlakan ang mga laro. Doon ay pampulitika pag-igting kapag ang mga Indonesians tumanggi ang mga entry ng mga delegations mula sa Israel at Taiwan. Pagkatapos ng International Olympic Committee ilagay ang parusa sa Indonesia dahil sa mga pagbubukod na ito patakaran, Sukarno retaliated sa pamamagitan ng pagsasagawa ng isang "non-imperyalista" katunggali kaganapan sa Olympic Games, na tinatawag na ang Laro ng mga Bagong Umuusbong na mga Pwersa (GANEFO). GANEFO ay matagumpay na gaganapin sa Jakarta noong nobyembre 1963, at ito ay dinaluhan ng 2,700 mga atleta mula sa 51 bansa.

Bilang bahagi ng kanyang pag-building program, Sukarno iniutos ang konstruksiyon ng mga malalaking mga monumental na gusali tulad ng National Monument (Monumen Nasional), Istiqlal Moske, Jakarta, CONEFO Gusali (na ngayon ang Parliament Building), Hotel Indonesia, at ang Sarinah shopping centre upang ibahin ang anyo ng Jakarta mula sa isang dating kolonyal na sapa sa isang modernong lungsod. Ang mga modernong Jakarta boulevards ng Jalan Thamrin, Jalan Sudirman, at Jalan Gatot Subroto ay binalak at constructed sa ilalim ng Sukarno.

Dayuhang patakaran

Bilang Sukarno domestic kapangyarihan ay secured, siya ay nagsimulang upang magbayad ng higit pa pansin sa mundo ng entablado. Siya embarked sa isang serye ng mga agresibo at mapamilit mga patakaran batay sa anti-imperyalismo upang madagdagan ang Indonesia ng mga internasyonal na prestihiyo. Ang mga anti-imperyalista at anti-Western patakaran, madalas na gumagamit ng brinkmanship sa iba pang mga bansa, ay dinisenyo din upang magkaisa ang iba ' t iba at praksiyus Indonesian mga tao. Sa ito, siya ay aided sa pamamagitan ng kanyang mga Banyagang Ministro Subandrio.

Pagkatapos ng kanyang unang pagbisita sa Beijing noong 1956, Sukarno ay nagsimula upang palakasin ang kanyang kaugnayan sa mga Tao ng Republika ng Tsina at ang mga komunista pagkakaisa sa pangkalahatan. Siya rin ay nagsimulang upang tanggapin ang pagtaas ng halaga ng Sobiyet pagkakaisa militar aid. Sa pamamagitan ng unang bahagi ng 1960, ang Sobiyet pagkakaisa ibinigay higit pa aid sa Indonesia kaysa sa anumang iba pang mga di-komunista bansa, habang ang mga Sobiyet militar aid sa Indonesia ay equaled lamang sa pamamagitan ng kanyang aid sa Cuba. Ang malaking pag-agos ng mga komunista aid na-prompt ng isang pagtaas sa mga militar aid mula sa Dwight Eisenhower at John F. Kennedy Administrations, na nag-aalala tungkol sa isang pakaliwa naaanod na dapat Sukarno umaasa masyadong maraming sa Sobiyet pagkakaisa aid.

Sukarno ay feted sa panahon ng kanyang pagbisita sa Estados Unidos sa 1956, kung saan siya direksiyon ng isang magkasanib na sesyon ng Kongreso ng Estados Unidos. Sa lalong madaling panahon pagkatapos ng kanyang unang pagbisita sa Amerika, Sukarno binisita ang Sobiyet Union, kung saan siya ay nakatanggap ng isang kahit na mas labis-labis na maligayang pagdating. Sobiyet Premier Nikita Khrushchev bayad sa isang pabalik na pagbisita sa Jakarta at Bali sa 1960, kung saan siya ay iginawad Sukarno sa Lenin Peace Prize. Upang gumawa ng mga bayad-pinsala para sa CIA paglahok sa PRRI-Permesta paghihimagsik, US President Kennedy inanyayahan Sukarno sa Washington, d. c. at ibinigay sa Indonesia na may bilyun-bilyong dolyar sa mga sibilyan at militar aid.

Mag-follow-up sa matagumpay na 1955 sa Bandung Conference, Sukarno tinangka upang pekein ng isang bagong alyansa na tinatawag na "Bagong Umuusbong na Pwersa" (NEFO), bilang isang kontra sa Western superpowers naka-dub ang "Lumang Itinatag ng mga Pwersa" (OLDEFO), kung kanino siya ay inakusahan ng pagkalat ng "Neo-Kolonyalismo at Imperyalismo" (NEKOLIM). Sa 1961, Sukarno itinatag ng isa pang pampulitika alyansa, na tinatawag na ang mga Non-Aligned Movement (NAM, sa Indonesia na kilala bilang Gerakan Non-Blok, GNB) sa Egypt President Gamal Abdel Nasser, Indya ni Punong Ministro Pandit Jawaharlal Nehru, Yugoslavia's President Josip Broz Tito, at Ghana' s President Kwame Nkrumah, sa isang pagkilos na tinatawag na Ang mga Inisyatiba ng Limang (Sukarno, Nkrumah, Nasser, Tito, at Nehru). NAM ay inilaan upang magbigay ng pampulitikang pagkakaisa at impluwensiya para sa mga bansa na wished upang mapanatili ang kalayaan mula sa mga Amerikano at Sobiyet pinakamalakas blocs, na kung saan ay nakikibahagi sa Malamig na Digmaan kumpetisyon. Sukarno ay pa rin pakarinyo remembered para sa kanyang papel sa nagpo-promote ng mga ang impluwensiya ng mga bagong malayang bansa. Ang kanyang pangalan ay ginagamit bilang isang pangalan ng kalye sa Cairo, Egypt at Rabat, Morocco, at bilang isang pangunahing square sa Peshawar, Pakistan. Sa 1956, ang Unibersidad ng Belgrade iginawad sa kanya ng isang honorary titulo ng doktor.

Sukarno sa Borobudur sa Indian prime minister Jawaharlal Nehru at ang kanyang mga anak na babae Indira Gandhi sa panahon ng kanilang pagbisita sa Indonesia

Sukarno at Fidel Castro sa 1960, Havana, Cuba

Sa 1960 Sukarno ay nagsimula sa isang agresibo mga banyagang patakaran upang ma-secure ang Indonesian teritoryal na pag-angkin. Sa agosto ng na taon, Sukarno sinira-off ang diplomatikong relasyon sa Netherlands sa paglipas ng patuloy na pagkabigo upang mag-umpisa ang mga pag-uusap sa hinaharap ng Netherlands New Guinea, bilang ay sumang-ayon sa ang mga Dutch-Indonesian Round Table Conference ng 1949. Sa buwan ng abril 1961 ang mga Dutch inihayag ang pagbuo ng isang Nieuw Guinea Raad, na may intensyon ng paglikha ng isang malayang Papuan estado. Sukarno ipinahayag ng isang estado ng militar paghaharap sa kanyang Tri Komando Rakjat (TRIKORA) pagsasalita sa Yogyakarta, sa disyembre 19, 1961. Siya pagkatapos ay itinuro sa militar incursions sa kalahati-isla, na kung saan siya tinutukoy bilang Kanlurang Irian. Sa pamamagitan ng dulo ng 1962 3,000 Indonesian sundalo ay naroroon sa buong Kanlurang Irian/West Papua.

Isang hukbong-dagat labanan erupted noong enero 1962 kapag ang apat na Indonesian torpedo bangka ay naharang sa pamamagitan ng mga Dutch ang mga barko at eroplano off ang baybayin ng Vlakke Hoek. Isa Indonesian bangka ay mas mababa, pagpatay ang hukbong-dagat Deputy Chief-of-Staff Commodore Jos Sudarso. Samantala, ang Kennedy Administrasyon nag-aalala ng isang patuloy na Indonesian shift patungo sa komunismo ay dapat Dutch i-hold sa sa Kanlurang Irian/West Papua. Sa pebrero 1962 US Attorney General Robert Kennedy naglakbay sa Netherlands at alam ng gobyerno na ang Estados Unidos ay hindi sumusuporta sa Netherlands sa isang armadong salungatan sa Indonesia. Sa Sobiyet armaments at tagapayo, Sukarno binalak ng isang malaking-scale na hangin - at tinaguriang seaborne paglusob ng mga Dutch militar punong-himpilan ng Biak para sa agosto 1962, na tinatawag na Operasi Djajawidjaja. Ito ay dapat na humantong sa pamamagitan ng Major-General Suharto, ang hinaharap Pangulo ng Indonesia. Bago ang mga plano ma-natanto, Indonesia at Netherlands naka-sign ang Kasunduang New York noong agosto 1962. Ang dalawang mga bansa sumang-ayon upang ipatupad ang Bunker Plano (na binuo sa pamamagitan ng Amerikanong diplomat Ellsworth Bunker), kung saan ang Dutch sumang-ayon sa kamay sa paglipas ng Kanlurang Irian/West Papua upang UNTEA sa 1 oktubre 1962. UNTEA ilipat ang mga teritoryo sa Indonesian authority sa Mayo 1963.

1966 ABC ulat tinatalakay ang Sukarno ang pampulitikang konteksto para sa Konfrontasi

Pagkatapos ng pag-secure ng kontrol sa Kanlurang Irian/West Papua, Sukarno pagkatapos ay laban sa mga British-suportado pagtatatag ng ang Pederasyon ng Malaysia noong 1963, na nagke-claim na ito ay isang neo-kolonyal na isang lagay ng lupa sa pamamagitan ng British upang maghukay sa ilalim ng Indonesia. Sa kabila ng Sukarno pampulitika overtures, na natagpuan ng ilang mga suporta kapag ang mga makakaliwa pampulitikang mga elemento sa Borneo teritoryo Sarawak at Brunei laban Federation plano at nakahanay ang kanilang mga sarili na may Sukarno, Malaysia ay itinatag noong setyembre 1963. Ito ay sinundan sa pamamagitan ng ang Indonesia–Malaysia paghaharap (Konfrontasi), ipinahayag ni Sukarno sa kanyang Dwi Komando Rakjat (DWIKORA) pagsasalita sa Jakarta noong 3 Mayo 1964. Sukarno ng ipinahayag layunin ay hindi, tulad ng ilang mga di-umano ' y, sa annex Sabah at Sarawak sa Indonesia, ngunit upang magtaguyod ng isang "Estado ng Hilagang Kalimantan" sa ilalim ng kontrol ng Hilagang Kalimantan Komunista Party. Mula 1964 hanggang sa unang bahagi ng 1966, ang isang limitadong bilang ng mga Indonesian ang mga sundalo, ang mga populasyong sibil, at Malaysian komunista guerillas ay ipinadala sa Hilagang Borneo at Malay Peninsula. Ang mga pwersa fought na may British at Commonwealth mga sundalo na itinalaga upang protektahan ang nagbubuhat estado ng Malaysia. Indonesian ahente sumabog din ng ilang mga bomba sa Singapore. Domestically, Sukarno fomented anti-British damdamin at ang British Embassy ay na-burn mo pababa. Sa 1964, ang lahat ng mga Briton sa mga kumpanya ng operating sa bansa, kabilang ang mga Indonesian operasyon ng Chartered Bank at Unilever, ay nationalized.

Sa 1964 Sukarno ay nagsimula sa isang anti-Amerikano na mga kampanya, na kung saan ay motivated sa pamamagitan ng kanyang shift patungo sa komunista pagkakaisa at mas friendly na relasyon sa mga Lyndon Johnson ng Administrasyon. Amerikano mga interes at negosyo sa Indonesia ay denunsyado sa pamamagitan ng mga opisyal ng gobyerno at inaatake sa pamamagitan ng PKI-led mobs. American na mga pelikula ay naka-ban, ang mga Amerikano na mga libro at Beatles album ay burn, at ang Indonesian band Koes Plus ay ibinilanggo para sa paglalaro ng mga Amerikano-estilo ng rock and roll music. Bilang isang resulta, ang US aid sa Indonesia ay itinigil, na kung saan Sukarno ginawa ang kanyang tanyag na pangungusap, "Pumunta sa impiyerno sa iyong aid". Sukarno withdrew mula sa Indonesia ang United Nations sa 7 enero 1965 kung kailan, sa AMIN pag-back, Malaysia kinuha ng isang upuan sa UN Security Council.

Bilang NAM bansa ay nagiging hatiin sa iba ' t-ibang factions, at bilang ng mas kaunting mga bansa ay handa upang suportahan ang kanyang anti-Western banyagang patakaran, Sukarno ay nagsimula upang abandunahin ng kanyang mga di-align ng retorika. Sukarno nabuo ang isang bagong alyansa sa China, North Korea, Hilagang Vietnamat Cambodia na kung saan siya tinatawag na ang "Beijing-Pyongyang-Hanoi-Phnom Penh-Jakarta Axis". Pagkatapos ma-withdraw mula sa Indonesia ang mga "imperyalista-dominado" United Nations noong enero 1965, Sukarno hinahangad upang magtatag ng isang katunggali organisasyon sa UN na tinatawag na ang Conference ng Bagong Umuusbong na mga Pwersa (CONEFO) na may suporta mula sa Tsina, na sa oras na iyon ay hindi pa isang miyembro ng United Nations. Sa pamahalaan ang mabigat na may utang na loob sa Sobiyet Union, ang Indonesia ay naging increasingly nakasalalay sa China para sa suporta. Sukarno nagsalita increasingly ng Beijing-Jakarta axis, na kung saan ay ang core ng isang bagong anti-imperyalista world organization, ang CONEFO.

Domestic tensions

Domestically, Sukarno ang patuloy na upang mapagsama-sama ang kanyang kontrol. Siya ay ginawa ng pangulo para sa buhay sa pamamagitan ng ang MPRS sa 1963. Ang kanyang ideological kasulatan sa Manipol-USDEK at NASAKOM naging ipinag-uutos na mga paksa sa Indonesian mga paaralan at mga unibersidad, habang ang kanyang mga speeches ay upang maging kabisado at tinalakay sa pamamagitan ng lahat ng mga mag-aaral. Ang lahat ng mga pahayagan, ang tanging radio station (RRI), at ang tanging television station (TVRI) ay ginawa sa "mga tool ng rebolusyon" at tumayo upang maikalat Sukarno ang mga mensahe. Sukarno nakabuo ng isang uri ng pagsamba ng pagkatao, sa ang kabisera ng mga bagong nakuha sa Kanlurang Irian pinalitan ang pangalan upang Sukarnapura at ang pinakamataas na bundok sa bansa ay pinalitan ng pangalan mula sa Carstensz Pyramid sa Puntjak Sukarno (Sukarno Peak).

Sa kabila ng mga appearances ng unchallenged control, Sukarno ay guided sa demokrasya nakatayo sa babasagin lugar dahil sa likas na taglay ng salungatan sa pagitan ng kanyang dalawang kalakip na suporta sa mga haligi, ang militar at ang mga communists. Ang militar, nationalists, at ang mga Islamic group ay shocked sa pamamagitan ng ang mabilis na paglago ng partido komunista sa ilalim ng Sukarno ng proteksyon. Natakot sila sa isang nalalapit na pagtatatag ng isang komunistang estado sa Indonesia. Sa pamamagitan ng 1965, ang PKI ay 3 milyong mga kasapi, at ay partikular na malakas sa Gitnang Java , at Bali. PKI ay maging ang pinakamatibay party sa Indonesia.

Ang militar at ang nationalists ay lumalaking-ingat ng Sukarno ang malapit na alyansa sa komunistang Tsina, kung saan sila naisip nakompromiso Indonesia soberanya. Mga elemento ng militar ang di sumang-ayon sa Sukarno patakaran ng paghaharap sa Malaysia, na sa kanilang mga view lamang ang nakinabang communists, at nagpadala ng ilang opisyal (kabilang ang mga hinaharap na mga Armadong Pwersa Chief Leonardus Benjamin Moerdani) upang maikalat ang lihim sa kapayapaan-feelers sa Malaysian government. Ang mga Islamic clerics, na karamihan ay mga landowners, nadama threatened sa pamamagitan ng PKI ay kumpiska ng lupa pagkilos (aksi sepihak) sa kanayunan at sa pamamagitan ng ang komunista sa kampanya laban sa "pitong baranggay ng mga demonio", isang term na ginagamit para sa landlords o mas mahusay na-off ang mga magsasaka (na katulad ng mga anti-kulak kampanya sa Stalinist panahon). Ang parehong mga grupo harbored malalim na pang-aaba para PKI sa mga partikular na dahil sa mga alaala ng duguan 1948 komunistang rebelyon.

Bilang tagapamagitan ng tatlong mga grupo sa ilalim ng NASAKOM system, Sukarno ipinapakita sa mas malawak na mga sympathies sa communists. Ang PKI ay napaka-ingat upang suportahan ang lahat ng mga Sukarno ang mga patakaran. Samantala, Sukarno nakita ang PKI bilang ang pinakamahusay na-organisadong at ideologically solid party sa Indonesia, at isang kapaki-pakinabang na mga tubo upang makakuha ng higit pang mga militar at pinansiyal na tulong mula sa mga Komunista Pagkakaisa ng mga bansa. Sukarno din sympathised sa communists' rebolusyonaryo ideals, na kung saan ay katulad ng sa kanyang sarili.

Upang pahinain ang impluwensiya ng militar, kinansela ni Sukarno ang batas militar (na nagbigay ng malawak na-sumasaklaw kapangyarihan sa militar) noong 1963. Noong setyembre 1962, siya "- promote" ang malakas na Pangkalahatang Nasution sa mas mababa-maimpluwensiya mga posisyon ng mga Armadong Pwersa Chief, habang ang mga maimpluwensyang posisyon ng Hukbo Chief ay ibinigay sa Sukarno ay loyalist Ahmad Yani. Samantala, ang posisyon ng Air Force Chief ay ibinigay sa Omar Dhani, na noon ay isang bukas na komunista tagahanga. Sa Mayo 1964, Sukarno ipinagbawal na mga gawain ng mga Pahayag Kebudajaan (Manikebu), isang samahan ng mga artist at mga manunulat na kasama ng mga kilalang mga Indonesian mga manunulat tulad ng Hans Bague Jassin at Wiratmo Soekito, na nag-awas mula sa kanilang mga trabaho. Manikebu ay itinuturing na isang karibal sa pamamagitan ng ang komunista writer ' s association Lembaga Kebudajaan Rakjat (Lekra), na humantong sa pamamagitan ng Pramoedya Ananta Sibil. Sa disyembre 1964, Sukarno disbanded ang Badan Pendukung Soekarnoisme (BPS), ang "Association para sa nagpo-Promote ng Sukarnoism", isang samahan na hinahangad upang tutulan ang komunismo sa pamamagitan ng invoking Sukarno ng sariling Pancasila pagbabalangkas. Sa enero, 1965, Sukarno, sa ilalim ng presyon mula sa PKI, ipinagbawal na ang Murba Party. Murba ay isang Trotskyite party na ang ideolohiya ay magkaaway upang PKI ng orthodox linya ng Marxismo.

Tensions sa pagitan ng militar at communists tumaas sa buwan ng abril 1965, kapag PKI chairman Aidit na tinatawag na para sa pagbuo ng isang "ikalimang armadong puwersa" na binubuo ng mga armadong magsasaka at manggagawa. Sukarno naaprubahan sa ideya na ito at sa publiko na tinatawag na para sa agarang pagbuo ng tulad ng isang puwersa sa 17 Mayo 1965. Gayunpaman, ang ideya na ito ay tinanggihan sa pamamagitan ng Hukbo Chief Ahmad Yani at Pagtatanggol Ministro Nasution, bilang na ito ay para na rin na nagpapahintulot sa mga PKI upang magtatag ng kanyang sariling sandatahang lakas. Sa lalong madaling panahon pagkatapos na ito sa pagtanggi, sa Mayo 29,"Gilchrist Sulat" ay lumitaw. Ang sulat ay parang nakasulat sa pamamagitan ng British ambassador Andrew Gilchrist sa mga Banyagang Opisina sa London, sa pagbanggit ng isang magkasanib na mga Amerikano at British pagtatangka sa pagbabagsak sa Indonesia sa tulong ng mga "lokal na hukbo ng mga kaibigan". Ang sulat na ito, na ginawa sa pamamagitan ng Subandrio, aroused Sukarno ay takot ng isang militar na isang lagay ng lupa upang ibagsak sa kanya, isang takot na kung saan siya paulit-ulit na nabanggit sa panahon ng susunod na ilang buwan. Ang Czechoslovakian agent Ladislav Bittman na defected sa 1968-claim na ang kanyang ahensiya (StB) huwad na mga sulat sa mga kahilingan mula PKI sa pamamagitan ng Sobiyet Union, pahid sa mga anti-komunista generals. Sa kanyang independence day speech ng 17 agosto 1965, Sukarno ipinahayag ang kanyang intensyon upang gumawa ng Indonesia sa isang anti-imperyalista alyansa na may China at sa iba pang mga komunista regimes, at binigyan ng babala ang mga Hukbo na hindi makagambala. Siya rin ipinahayag ang kanyang suporta para sa pagtatatag ng "ikalimang puwersa" ng mga armadong magsasaka at manggagawa.

Habang Sukarno nakatuon ang kanyang enerhiya sa domestic at internasyonal na pulitika, ang ekonomiya ng Indonesia ay napapabayaan at deteryorado mabilis. Pamahalaan ang mga naka-print na pera upang tustusan ang kanyang mga militar expenditures, na nagreresulta sa hyperinflation lumalagpas sa 600% sa isang taon sa 1964-1965. Pagpupuslit at pagbagsak ng i-export ang mga plantasyon ng mga sektor deprived ang pamahalaan ng magkano-kinakailangan na dayuhang palitan ng mga kita. Dahil dito, ang pamahalaan ay hindi serbisyo ang napakalaking mga banyagang mga utang na ito na naipon mula sa parehong Western at Komunista pagkakaisa ng mga bansa. Karamihan sa mga badyet ng pamahalaan ay ginugol sa militar, na nagreresulta sa pagkasira ng mga imprastraktura tulad ng mga daan, riles, port, at iba pang mga pampublikong pasilidad. Deteriorating transportasyon imprastraktura at mahihirap harvests sanhi ng shortages ng pagkain sa maraming mga lugar. Ang maliit na pang-industriya sektor languished at lamang na ginawa sa 20% ng kapasidad dahil sa kakulangan ng investment.

Sukarno ang kanyang sarili ay mapanlait ng macroeconomics, at ay hindi at ayaw magbigay ng praktikal na mga solusyon upang ang mga mahirap pang-ekonomiyang kalagayan ng bansa. Sa halip, Sukarno ginawa mas ideological conceptions tulad ng Trisakti: pampulitikang kapangyarihan, pang-ekonomiyang kasarinlan, at kultural na pagsasarili. Siya advocated mga Indonesians na "nakatayo sa kanilang sariling mga paa" (berdikari) at maabot ang pang-ekonomiyang kasarinlan, libre mula sa mga banyagang impluwensiya.

Patungo sa dulo ng kanyang mga panuntunan, Sukarno ng kakulangan ng interes sa economics na nilikha ng isang distansya sa pagitan ng kanyang sarili at ang mga Indonesian mga tao, na ay naghihirap matipid. ang Kanyang mukha ay naging namamaga sa pamamagitan ng sakit at ang kanyang mga pagkamatingkad at sexual conquests – na kung saan ay sabay-sabay na endeared siya sa mga tao – dulot ng pampublikong pintas at naka-suporta patungo sa hukbo.

Pag-alis mula sa kapangyarihan at kamatayan

Sukarno

Sa bukang-liwayway ng 1 oktubre 1965, anim na ng Indonesia pinaka-senior hukbo generals ay inagaw at pinatay sa pamamagitan ng isang kilusan ng pagtawag sa kanilang sarili ang "30 setyembre Kilusan" (G30S). Kabilang sa mga namatay ay Ahmad Yani, habang Nasution makitid escaped, ngunit ang mga kilusan inagaw Unang Tenyente Pierre Tendean, ang kanyang pangalawa militar; siguro mistaking sa kanya para sa Pangkalahatang Nasution sa kadiliman. Ang G30S Kilusan na binubuo ng mga miyembro ng Presidential Guards, Brawidjaja Division, at Diponegoro Division, sa ilalim ng utos ng isang Tinyente-Colonel Untung bin Sjamsuri, isang kilalang komunista tagahanga na lumahok sa 1948 PKI paghihimagsik. Ang kilusan kinuha kontrol ng sa istasyon ng radyo at ang Merdeka Square. Sila broadcast ng isang pahayag deklarasyon ang mga kidnappings ay sinadya upang maprotektahan ang Sukarno mula sa isang pagtatagumpay pagtatangka sa pamamagitan ng CIA-naiimpluwensyahan sa generals. Mamaya, ito-broadcast ng balita ng disbandment ng Sukarno ng gabinete, upang mapalitan sa pamamagitan ng isang "Revolutionary Council". Sa Gitnang Java, ang mga sundalo na nauugnay sa ang Kilusan din kinuha kontrol ng Yogyakarta at nag-iisa sa 1-2 oktubre, pagpatay ng dalawang mga colonels sa proseso.

Major General Suharto, commander ng Army ' s strategic reserve command, kinuha kontrol ng hukbo ang mga sumusunod na umaga. Suharto iniutos ng hukbo upang sakupin ang radio station ng Radyo Republik Indonesia at Merdeka Square mismo. Sa hapon ng araw na iyon, Suharto na ibinigay ng isang ultimatum sa Halim Air Force Base, kung saan ang G30S ay batay sa kanilang mga sarili at kung saan Sukarno (ang mga dahilan para sa kanyang presensya ay hindi maliwanag at ang mga ay ang paksa ng ang claim at counter-claim), Air Mariskal ng hukbo Omar Dhani, at PKI chairman Aidit ay natipon. Sa pamamagitan ng ang mga sumusunod na araw, ito ay malinaw na ang incompetently organisadong at mahina coordinated ang pagtatagumpay ay nabigo. Sukarno kinuha up paninirahan sa Bogor Palasyo, habang Omar Dhani tumakas sa East Java at Aidit sa Central Java. sa Pamamagitan ng oktubre 2, Suharto ng mga sundalo inookupahan Halim Air Force Base, matapos ang isang maikling gunfight. Sukarno ng pagsunod sa Suharto ng oktubre 1 ultimatum upang mag-iwan Halim ay nakikita bilang ang pagbabago ng lahat ng kapangyarihan relasyon. Sukarno babasagin balanse ng kapangyarihan sa pagitan ng mga militar, pampulitika Islam, communists, at nationalists na salig sa kanyang "Guided sa Demokrasya" ay ngayon sa collapsing. Sa ika-3 ng oktubre, ang mga corpses ng ang inagaw generals ay natuklasan na malapit sa Halim Air Force Base, at sa oktubre 5 sila ay buried sa isang pampublikong seremonya na pinangunahan ng mga Suharto.

Sa unang bahagi ng oktubre 1965, ang isang militar na kampanya ng propaganda ay nagsimula upang walisin ang mga bansa, matagumpay na kapani-paniwala sa parehong mga Indonesian at internasyonal na madla na ito ay isang Komunista kapalaran, at na ang mga murders ng mga duwag na mga kabuktutan laban sa Indonesian bayani dahil sa mga taong ay kinunan ay beteranong opisyal ng militar. Ang PKI ay denials ng paglahok ay may maliit na epekto. Sumusunod na mga pagtuklas at mga pampublikong libing ng generals' corpses sa 5 oktubre, ang mga sundalo kasama ang mga Islamic organisasyon Muhammadiyah at Nahdlatul Ulama, na humantong sa isang kampanya upang linisin ang Indonesian lipunan, pamahalaan at mga armadong pwersa ng partido komunista at iba pang mga makakaliwa organisasyon. Nangungunang PKI mga miyembro ay agad naaresto, ang ilang mga hinatulan ng bitay. Aidit ay nakunan at pinatay noong nobyembre 1965. linisin Ang kumalat sa buong bansa gamit ang pinakamasama massacres sa Java, at Bali. Sa ilang mga lugar ang mga sundalo organisadong mga sibilyan na mga grupo at mga lokal na militias, sa iba pang mga lugar ng komunidad vigilante aksyon sinundan ng mga hukbo. Ang mga pinaka-tinatanggap tinanggap ng mga pagtatantya ay na hindi bababa sa kalahati ng isang milyong ay namatay. Ito ay naisip na ang bilang maraming bilang na 1.5 milyong ay nabilanggo sa isang yugto o sa isa pa.

Bilang isang resulta ng pampadumi, ang isa sa Sukarno ang tatlong haligi ng suporta, ang Indonesian Komunista Partido, ay hindi naging epektibo eliminated sa pamamagitan ng ang iba pang mga dalawang, ang mga militar at pampulitika Islam. Ang killings at ang mga kabiguan ng kanyang mga manipis na "rebolusyon" namimighati mga Sukarno at siya ay sinubukan unsuccessfully upang protektahan ang PKI sa pamamagitan ng nagre-refer na sa ang mga generals na' killings bilang isang rimpeltje sa de oceaan ("malit na alon sa dagat ng rebolusyon"). Siya sinubukan upang panatilihin ang kanyang impluwensiya sa sumasamo sa isang enero 1966 broadcast para sa mga bansa na sumunod sa kanya. Subandrio na hinahangad upang lumikha ng isang Sukarnoist haligi (Barisan Sukarno), na kung saan ay undermined sa pamamagitan ng mga Suharto ang pangako ng katapatan sa Sukarno at ang sabay-sabay na pagtuturo para sa lahat ng mga tapat sa Sukarno upang ipahayag ang kanilang suporta para sa hukbo.

Sa oktubre 1, 1965, Sukarno itinalaga General Pranoto Reksosamudro bilang Punong Hukbo upang palitan ang mga patay Ahmad Yani, ngunit siya ay sapilitang upang bigyan ito ng posisyon sa Suharto ng dalawang linggo mamaya. Sa pebrero 1966, Sukarno reshuffled ang kanyang mga gabinete, tela ng sako Nasution bilang Pagtatanggol Ministro at abolishing ang kanyang posisyon ng mga armadong pwersa ng chief ng mga kawani, ngunit Nasution tumanggi sa hakbang pababa. Simula sa enero 1966, university mga mag-aaral na nagsimula nagpapakita laban sa Sukarno, hinihingi ang disbandment ng PKI at para sa pamahalaan upang makontrol ang spiraling sa pagpapalabas ng labis na salapi. Sa pebrero 1966, estudyante demonstrators sa harap ng Merdeka Palasyo ay kinunan sa pamamagitan ng Presidential Guards, pagpatay sa mga mag-aaral Arief Rachman Hakim, na noon ay mabilis na naging isang martir sa pamamagitan ng demonstrators mag-aaral.

Sa isang pulong ng Sukarno ang buong gabinete ay gaganapin sa Merdeka Palasyo sa Marso 11 1966. Bilang mga mag-aaral ay nagpapakita laban sa administrasyon, unidentified mga hukbo ay nagsimulang magtipon sa labas. Sukarno, Subandrio at isa pang ministro agad na umalis ang mga pulong at nagpunta sa Bogor Palasyo sa pamamagitan ng helicopter. Tatlong mga pro-Suharto generals (Basuki Rahmat, Amirmachmud, at Mohammad Jusuf) ay despatsado sa Bogor palasyo at sila ay nakilala sa Sukarno na naka-sign para sa kanila ng isang Presidential Order na kilala bilang Supersemar. Sa pamamagitan ng ang pagkakasunod-sunod, Sukarno nakatalaga Suharto sa "gawin ang lahat ng hakbang itinuturing na kinakailangan upang magarantiya ang seguridad, kalmado at katatagan ng pamahalaan at ang rebolusyon at upang magarantiya ang personal na kaligtasan at kapangyarihan [ng Sukarno]". Ang pag-akda ng dokumento, at kung Sukarno ay sapilitang upang mag-sign, marahil kahit na sa tutok ng baril, ay isang punto ng makasaysayang debate. Ang epekto ng pagkakasunud-sunod, gayunpaman, ay ang paglipat ng mga awtoridad sa Suharto. Pagkatapos ng pagkuha ng Presidential Order, Suharto ay ang PKI ipinahayag ilegal at ang mga partido ay na-buwag. Siya rin ang naaresto ng maraming mga mataas na ranggo na opisyal na tapat sa Sukarno sa singil ng pagiging PKI mga kasapi at/o sympathizers, karagdagang pagbabawas ng Sukarno ng pampulitikang kapangyarihan at impluwensiya.

1. Pagpaparaya 30 setyembre Kilusan at paglabag sa saligang-batas sa pamamagitan ng pagsuporta PKI internasyonal komunista agenda
2. Kapabayaan ng ekonomiya
3. Pag-promote ng pambansang "moral na marawal na kalagayan" ni Sukarno maingay womanising pag-uugali.

Abril 1967 ABC ulat ng pampulitika tensions sa dulo ng Sukarno panahon

Sa 22 hunyo 1966, Sukarno ginawa ang Nawaksara pagsasalita sa harap ng MPRS session, isang hindi matagumpay na huling-bambang na pagtatangka upang ipagtanggol ang kanyang sarili at ang kanyang mga guided sa sistema ng demokrasya. Sa agosto 1966, sa paglipas ng Sukarno ng pagtutol, Indonesia natapos na ang kanyang paghaharap sa Malaysia at rejoined ang United Nations. Pagkatapos ng paggawa ng isa pang matagumpay na mga pananagutan pagsasalita (Nawaksara Addendum) sa 10 enero 1967, Sukarno ay nakuha ng kanyang president-para-sa-buhay pamagat sa pamamagitan ng MPRS sa 12 Marso 1967, sa isang session chaired sa pamamagitan ng kanyang mga dating kapanalig, Nasution. Siya ay ilagay sa ilalim ng aresto sa bahay sa Bogor Palasyo, kung saan ang kanyang kalusugan deteryorado dahil sa pagtanggi ng sapat na medikal na pangangalaga. Namatay siya ng bato kabiguan sa Jakarta Ospital ng Hukbo sa 21 hunyo 1970 sa edad na 69. Siya ay inilibing sa Blitar, East Java, Indonesia.

Pamilya

Sukarno sa Fatmawati at limang ng kanilang mga anak. Clockwise mula sa sentro: Sukarno, Sukmawati, Fatmawati, Guruh, Megawati, Guntur, Rachmawati

Sukarno ay ng mga Javanese at mga Balinese pinaggalingan. Sukarno ng may-asawa Siti Oetari sa 1920, at diborsiyado kanyang sa 1923 mag-asawa Inggit Garnasih, kanino siya diborsiyado c. 1943 mag-asawa Fatmawati. Sukarno nag-asawa Hartini sa 1954, matapos na kung saan siya at Fatmawati pinaghiwalay nang divorcing. Sa 1959, siya ay ipinakilala sa ang pagkatapos ay ang 19-taon gulang na Hapon na babaing punong-abala Naoko Nemoto, kanino siya na may-asawa sa 1962 at palitan ang pangalan ng Ratna Dewi Sukarno. Sukarno nag-asawa ng limang iba pang mga mag-asawa: Haryati (1963-1966); Kartini Manoppo (1959-1968); Yurike Sanger (1964-1968); Heldy Djafar (1966-1969).

Megawati Sukarnoputri, na nagsilbi bilang ang ika-limang pangulo ng Indonesia, ay ang kanyang anak na babae sa pamamagitan ng kanyang asawa Fatmawati. Ang kanyang mga mas bata kapatid na lalaki Guruh Sukarnoputra (ipinanganak sa 1953) ay minana Sukarno ng masining na baluktot at isang koreograpo at sumulat ng kanta, na ginawa ng isang pelikula Untukmu, Indonesiaku (Para sa Iyo, ang Aking Indonesia) ang tungkol sa Indonesian kultura. Siya ay din ng isang miyembro ng Indonesian mga Tao ay mga Kinatawan ng Konseho para sa Megawati ng Indonesian Democratic Party – Pakikibaka. Ang kanyang mga kapatid Guntur Sukarnoputra, Rachmawati Sukarnoputri at Sukmawati Sukarnoputri lahat ng naging aktibo sa pulitika. Sukarno ay nagkaroon ng isang anak na babae na nagngangalang Kartika sa pamamagitan ng Dewi Sukarno. Noong 2006 Kartika Sukarno may-asawa Frits Seegers, Netherlands-ipinanganak chief executive officer ng Barclays Global Tingian at Komersyal na mga Bangko. Iba pang mga supling isama Taufan at Bayu sa pamamagitan ng kanyang asawa Hartini, at isang anak na lalaki na may pangalang Toto Suryawan Soekarnoputra (ipinanganak noong 1967, sa Alemanya), sa pamamagitan ng kanyang asawa Kartini Manoppo.

Sa popular na kultura

Mga aklat

• Kuantar Ke Gerbang, isang Indonesian nobelang sa pamamagitan ng Ramadhan KH, ay nagsasabi sa kuwento ng romantikong relasyon sa pagitan ng Sukarno at Inggit Garnasih, ang kanyang pangalawang asawa.

Mga kanta

• Isang kanta na may pamagat na "Untuk Paduka Jang Mulia Presiden Sukarno" (Sa Kanyang Kamahalan Pangulong Sukarno) ay nakasulat sa unang bahagi ng 60s sa pamamagitan ng Soetedjo at popularized sa pamamagitan ng Lilis Suryani, isang sikat na Indonesian babae soloista. Ang mga lyrics ay puno na may mga expression ng papuri at pagkilala ng utang na loob sa Pangulo pagkatapos-para-sa-buhay.

Mga pelikula

• Filipino aktor Mike Emperio portrayed Sukarno sa 1982 movie Ang Year of Living Dangerously nakadirekta sa pamamagitan ng Peter Weir pati na iniangkop mula sa isang nobelang ng parehong pangalan na nakasulat sa pamamagitan ng Christopher Koch.
• Indonesian sosyolohista at manunulat Umar Kayam portrayed Sukarno sa dalawang 1982 pelikula Pengkhianatan 30 G S/PKI at halamang buto 66 nakadirekta sa pamamagitan ng Arifin C. Noer.
• Indonesian aktor Frans Tumbuan portrayed Sukarno sa 1997 pelikula Blanco, Ang Kulay ng pag-Ibig (siksik mula sa kanyang orihinal na TV serial bersyon, Api Cinta Antonio Blanco) tungkol sa mga espanyol pintor Antonio Blanco na nanirahan at tumira sa Bali, Indonesia.
• Indonesian aktor soultan mga Saladin portrayed Sukarno sa 2005 pelikula Gie, nakadirekta sa pamamagitan ng riri Riza, tungkol sa buhay ng mga mag-aaral activist Soe Hok Gie.
• Indonesian aktor Tio Pakusadewo ay naka-set upang ganapin ang papel Sukarno sa isang binalak ng pelikula 9 Dahilan, na nagsasabi ang kuwento ng siyam na mga kababaihan sa ang buhay ng ang founding ama: Oetari (portrayed sa pamamagitan ng Acha Septriasa); Inggit Garnasih (Masaya Salma); Fatmawati (Revalina Sayuthi Temat); Hartini (Lola Amaria); Haryati; Kartini Manoppo (Buwan Guritno); Ratna Sari Dewi (Mariana Renata); at Yurike Sanger (Pevita Pearce). Katangi-tangi, Tio Pakusadewo din ay portrayed Sukarno ay erstwhile mga kasamahan at sa wakas kahalili, Suharto, sa isa pang 2012 historical biopic, Habibie dan Ainun.
• Indonesian aktor Ario Bayu portrayed Sukarno sa 2013 movie Soekarno: Indonesia Merdeka nakadirekta sa pamamagitan ng Hanung Bramantyo, tungkol sa kanyang buhay mula sa kapanganakan hanggang sa Indonesian pagsasarili mula sa pagsakop ng mga Hapon.
• Indonesian aktor Baim Wong portrayed Sukarno sa 2013 movie Ketika Tapon di Ende, na tumututok sa oras at buhay ng Sukarno sa panahon ng kanyang pagpapatapon sa Ende, Flores Island.
• Indonesian aktor at TV-pagkatao Dave Mahendra portrayed Sukarno sa 2015 pelikula Guru Bangsa: Tjokroaminoto, isang biopic ng Oemar Sinabi Tjokroaminoto, isang Indonesian makabayan na ay madalas na kredito bilang mentor ng maraming mga kilalang mga numero sa ang mga bansa sa paglaban sa pagsasarili, kabilang ang Sukarno ang kanyang sarili.

Tingnan din

• Kasaysayan ng Indonesia
• Pagpapahayag ng Indonesian Pagsasarili
• Estados Unidos ng Indonesia
• Asian-African Conference
• Non-Nakahanay Kilusan
• GANEFO
• 30 Setyembre Kilusan
• Withdrawal ng Indonesia mula sa UN

Mga sanggunian

Pangkalahatang

• Kahin, Audrey R. at George McT. Pagbabagsak tulad ng mga Banyagang Patakaran: Ang Lihim na Eisenhower at Dulles Debacle sa Indonesia, Ang Bagong Press, 1995.
• Blum, William. Pagpatay ng pag-Asa: US Militar at CIA Pamamagitan Simula ng World War II, Itim na Rosas, 1998, pp. 193–198
• US Central Intelligence Agency, ang mga Pananaliksik na pag-Aaral: Indonesia—Ang Pagtatagumpay na Backfired, 1968, p. 71n.
• Bob Hering, 2001, Soekarno, ang arkitekto ng isang bansa, 1901-1970, KIT Publisher Amsterdam, ISBN 90-6832-510-8, KITLV Leiden, ISBN 90-6718-178-1
• Hughes, Juan (2002), Ang Dulo ng Sukarno – Isang Pagtatagumpay na Misfired: Isang Pampadumi na Tumakbo Ligaw, Kapuluan Pindutin ang, ISBN 981-4068-65-9
• Oei Tjoe Mandala ng puntas, 1995, Memoar Oei Tjoe Mandala ng puntas: Pembantu Presiden Soekarno(Ang talambuhay ng Oei Tjoe Mandala ng puntas, katulong sa President Sukarno), Hasta Mitra, ISBN 979-8659-03-1 (ipinagbawal na sa Indonesia)
• Lambert J. Giebels, 1999, Soekarno. Nederlandsch onderdaan. Biografie 1901-1950. Talambuhay ng bahagi 1, Bert Bakker Amsterdam, ISBN 90-351-2114-7
• Lambert J. Giebels, 2001, Soekarno. Pangulo, 1950-1970, Talambuhay ng bahagi 2, Bert Bakker Amsterdam, ISBN 90-351-2294-1 geb., ISBN 90-351-2325-5 pbk.
• Lambert J. Giebels, 2005, De stille pagpatay ng lahi: de fatale gebeurtenissen rond val de van de Indonesische pangulo Soekarno, ISBN 90-351-2871-0
• Legge, Juan David. Sukarno: Isang Pampulitika Talambuhay
• Ricklefs, M.C. (1991). A History of Modern Indonesia since c. 1300. MacMillan. ISBN 0-333-57690-X. {{cite book}}: More than one of |ISBN= at |isbn= specified (tulong)CS1 maint: date auto-translated (link)
• Panitia Nasional Penyelenggara Peringatan HUT Kemerdekaan RI ke-XXX (National Committee sa ika-30 Indonesian Anibersaryo ng Kalayaan), 1979, 30 Tahun Indonesia Merdeka (ako: 1945-1949) (30 Taon ng Independent Indonesia (Bahagi ko:1945-1949), Tira Pustaka, Jakarta